Archief - My Blog

Lang geleden.

Zo’n 70 jaar geleden kreeg ik een leesboekje dat ik mij herinner als: In en om het rozenhuisje. Het verhaal straalde voor mij- zoals gebruikelijk in die tijd- gezelligheid en vredigheid uit. En hielp mij aan het idee, dat huizen met bloemen rondom uitermate romantisch waren. Voor inwoners niets dan rozengeur en manenschijn. De werkelijkheid was wat weerbarstiger. Mijn eerste huisje had noch een voortuin, noch een achtertuin. Ik moest me behelpen met bloempotten op het dak van de overdekte keuken. In mijn verhalen steeds genoemd als het Laanhuis. Het bestaat nu alleen nog in miniatuur. Mijn tweede huisje- het huis op het hofje - was iets groter en had een schattig tuintje voor het huis. Dit huisje kende zowel hoogte- als dieptepunten . Dit huis werd afgebroken, zonder dat ik daar een miniatuur van heb. Aangezien ik daar zelf de bouwtekeningen voor heb gemaakt voor de vergunning van de dakkapellen, zou ik, als ik tijd van leven heb, dit huis ook nog in miniatuur kunnen maken. Mijn derde huis had een prachtige, grote kastanjeboom voor het huis. Inderdaad dit was de Korte Haven, waarvan Gerard een miniatuuruitgave maakte. Een huis met een onplezierige sfeer. Veel te donker door de boom en teveel strijd om te overleven met ons bedrijf. Bovendien niet geschikt voor jonge kinderen. Als ze naar buiten stapten konden ze overreden worden en iets verder lag het water van de Korte Haven. Voor een speelmogelijkheid moesten we een eind wandelen. Tenslotte ons huis waar de kinderen opgroeiden. Een tuin aan de voorkant, de zijkant en de achterkant. Heel veel mogelijkheden voor sport, spel en bbq. Ook hier niet louter romantische momenten, maar ach is dat niet zo in ieders leven? En toen, onze laatste verhuizing naar Friesland. Voor- zij- en achtertuin met bomen, planten en een grote vijver. De rozenstruik voor Gerards langverleden Vaderdag bloeit uitbundig. En ik heb niet meer de energie om de relatief kleine tuin voor Friese begrippen bij te houden. Maar het Rozenhuisje heeft wel het zaadje geplant voor mijn huidige bezigheden. Kijk uit naar mijn volgende blog in september, de befaamde grote vakantie uit mijn schoolverleden staat voor de deur. Vriendelijke vakantiegroeten uit het mooie Friesland. Winny van Winny’s Bloemenpracht

ER zijn….

Er zijn van die dagen, dan blaak ik van werklust. Er flitsen allerlei ideeën door mijn hoofd. Die parkeer ik dan tot ’s avonds of tot zondag. Alles lukt op zo’n dag en dan kan ik ’s avonds nog tevreden aan mijn werkplek gaan zitten om miniatuurbloemen uit te proberen. En dan mag ik van mezelf leuke dingen doen en dan beland ik in zo’n sfeer dat er niets wil lukken. De bolletjes die ik heb voor mijn plantjes blijken op te lossen in de lijm, het papier dat ik heb is te dik, te dun of net iets te klein, het quiltpatroontje dat ik nodig heb is nergens te vinden, kortom zo’n sfeertje dus. Deze week heb ik een studie gemaakt van de bloemen in mijn tuinencyclopedie. Ik wil graag weer eens iets nieuws ontwerpen. Er ligt nog één opdracht die ik klaar moet maken voor half juli. Tijd genoeg dus en tussendoor wil ik me verdiepen in een nieuw ontwerp. In dat dikke boek staan uitgebreide foto’s van bloemen en planten en ik heb ook nog een kamerplantenboek en een hangmandenvariant en ze zijn allemaal heerlijk om te bestuderen. Het heeft echter één verschrikkelijk nadeel: ik vind zoveel bloemen en planten leuk en een keuze maken is zo moeilijk en het gevolg is, dat ik blijf kauwen op een idee. Zoals ik in het opgenomen tv-filmpje zei: ”Maar dat duurt weken.” Dan heb ik al diverse verschillende bloemen uitgeprobeerd, een boeket gekocht met verschillende bloemen, nog maar wat afbeeldingen op Google bestudeerd en nog steeds ben ik er voor mezelf niet uit, wat voor miniatuurbloem ik nou uiteindelijk zal gaan maken. Wat ik wel weet is, dat het geen madeliefje of paardenbloem zal gaan worden. Die zijn zo klein en ingewikkeld, dat ook ik iets heb van: wat een gepriegel en voordat je een stukje grasmat voorzien hebt van voldoende ienimienibloemetjes zeggen mijn ogen allang: Ophouden, dat is geen doen voor mensenogen. Ze prikken na vijf minuten al verschrikkelijk. Het zal dus nog wel even duren voor Winny’s Bloemenpracht verheugd aan kan kondigen dat er nieuws is voor de bloemenwinkel van poppenhuisland. Maar wie weet krijg ik binnenkort weer zo’n dag vol energie waarop alles lukt. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Stoereloer.

Begin mei had ik aangevraagd om deel te mogen nemen aan de bouw van het grootste poppenhuis van Leeuwarden. En dat verzoek werd gehonoreerd. Voor mij was het een vrije miniatuuropdracht met – voor mij- twee belangrijke voorwaarden om er aan te werken. Als eerste werd het te bewerken kamerdeel kant en klaar aangeleverd en als tweede voorwaarde was er een einddatum waarop het werkstuk ingeleverd moest worden. Wat heb ik genoten van het werk aan mijn werkplekje in miniatuur. Niets hoefde, alles mocht. Gelijk toen ik op de radio hoorde over de bouw van het huis wist ik, dat ik mee wilde doen en ook wat ik wilde maken. Wanneer ik op mijn werkplekje zit vergeet ik de wereld om mij heen. Daarom is dit het plekje in het hele huis waar ik me op mijn gemak voel en bezig kan zijn met datgene wat ik het allerleukste vind, namelijk het bedenken en maken van bloemen en planten in miniatuur Daar voel ik mij gelukkig bij en ik vergeet de wereld om mij heen. Ik kan alles laten liggen waar ik mee bezig ben en in de heersende chaos weet ik prima alles te vinden. Soms hebben mensen daar behoefte aan. En dat is wel gebleken bij stichting Stoereloer, waar ze verwachtten 50 inzendingen retour te krijgen. Ze kregen er het tienvoudige. De jongste inzender was 2 jaar en de oudste 82. In plaats van één huis worden de hoekjes nu verwerkt in een tiental flats die straks virtueel te bekijken zijn. En hieruit blijkt m.i. ook, dat mensen soms uit de werkelijkheid van alledag willen stappen en in een vredige veilige omgeving willen zijn, waarin alles  mogelijk is. Aangezien ik nog aardig wat bouwpakketjes “hoekje” heb liggen, denk ik dat ik mij in de avonduren maar bezig ga houden met het 1:12 maken van mijn werkplekje, gewoon voor mezelf om het geluksgevoel vast te houden, wat ik heb als ik daar aan het werk ben. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Bestellingen. 

Het was mij gelukt om alle betaalde bestellingen nog net voor Pinksteren te laten bezorgen. Het kostte wat moeite, omdat ik had ingesteld, dat ik alleen nog maar op maandag en woensdag zou aanleveren. Maar goed, de laatste bestellingen hadden wat extra werk opgeleverd, omdat ik nog bloemenpakketjes klaar moest maken. Vroeger moest ik altijd gelijk vijf pakketjes klaarmaken, want dan was er voorraad, maar nu ik er zelf verantwoordelijk voor ben, maak ik alleen maar bloemenpakketjes klaar op bestelling en dat vraagt nou eenmaal wat tijd. In deze tijd van internetbestellingen zijn er mensen, die aan het Bolsyndroom lijden. Vandaag voor twaalf uur besteld, vandaag nog bezorgd. Nee lieve mensen. Ik mag alles alleen afhandelen en dat vind ik prima, structuur in mijn dagen, zoals ik voor Omrop Fryslan verklaarde. En dat is ook echt zo. Maar ik moet eerst kijken of artikelen nog op voorraad zijn. Dan maak ik een bevestiging bestelling en als de betaling binnen is, zoek ik de gewenste artikelen bij elkaar. Kijk in het “alternatieve dozenhok” – onder de trap inderdaad- of daar een passend doosje te vinden is. Ik verpak het bestelde zo zorgvuldig mogelijk met gebruik van recyclingmaterialen. Vervolgens print ik labels uit, maak een foto van het gelabelde pakketje een lever het aan bij DHL of een enkele keer voor Post NL in de linnen postzak in de winkel. Over alles heb ik zo goed mogelijk nagedacht. Het is op het ogenblik razend druk bij de pakjesbezorgers en dingen die ik op vrijdag aanlever zouden misschien het hele weekend in een sorteercentrum moeten liggen. Dat levert een risico op van verdwijning. Vervelend voor de klant, die krijgt zijn/haar pakje niet. Vervelend voor mij om met de vervoerder het gesprek aan te gaan waar de zending gebleven zou kunnen zijn. De wachttijd voor een retourpakje aan mijn adres was drie weken en in die tussentijd wacht de klant op zijn/haar spullen. En net nu we met Pinksteren twee hele dagen vrij hebben, dus daarom was ik zo blij dat het lukte om alle bestelde pakjes op de bestemming te krijgen. Geniet nog van een extra vrije dag en knutsel zo veel als mogelijk is bij deze temperaturen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Hebberig.

Heeft u dat nou ook…In deze dagen kijk ik vaker dan vroeger op internet en bij voorkeur op sites die artikelen verkopen om mee te hobbyen. Veel materialen heb ik al, maar ook vaak kom ik spullen tegen waarvan ik denk: “Hé dat zou ik kunnen gebruiken om..”en dan vult mijn fantasie een aantal mogelijkheden in. Als ik dan overtuigd raak van de noodzaak is het winkelwagentje niet ver weg en het weegt niets. Ik hoef niet te sjouwen en ook van het betalen merk ik niets. Heel gevaarlijk voor mijn saldo. Het enige wat ik moet doen is geduld oefenen tot het pakket met spullen afgeleverd wordt. Op het ogenblik een verhaal apart. De bezorging gaat niet altijd volgens planning. Meestal ben ik thuis, maar de bezorger komt natuurlijk net als ik mijn bestellingen wegbreng. Dan ligt er een kaartje voor mevrouw “Afdakje”. Dat kan hier nog. Als ik thuis ben, hoor ik de bezorgauto meestal wel aankomen. Ik doe de deur open en roep: “Zet het maar bij de brievenbus.” Dan een wederzijdse groet en weg is de bezorger. Als ik uit mijn kantoor moet komen, zet de koerier het pakket voor de deur op de grond, gaat anderhalve meter achteruit en wacht tot ik open doe. Ook dan weer een plezierige dag gewenst en ieder gaat aan zijn/haar eigen werk. De doos haal ik binnen en laat hem een dag in de gang staan. En ik was mijn handen. Vroeger wist ik niet hoe gauw ik de doos open moest maken, maar nu wint voorzichtigheid het van nieuwsgierigheid. De volgende dag -als ik er toe kom om de doos open te maken-, is daar de verrassing. Hè, heb ik dat gekocht? Waarom in hemelsnaam? En wat wilde ik ermee? Soms – en dat is eigenlijk vervelender – weet ik precies wat ik ermee bedacht heb, maar de  tijd ontbreekt om er wat mee te doen. Zo langzamerhand zitten alle laatjes vol. En alle plastic bewaardozen puilen uit van de artikelen voor als ik ooit eens tijd genoeg ga krijgen. W.i.p doos, work in progres, werk in uitvoering. M.o.e, misschien ooit eens of wat voor mooie uitdrukking of afkorting u er voor hebt verzonnen. Ach ja, dromen is ook fijn. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Vrijheid

De zondag heb ik voor mijzelf bedoeld als een dag waarop ik de vrijheid heb om te doen wat ik graag wil doen. Zo heeft mijn kleindochter mij een knutselpakketje toegestuurd, waarmee ik een macraméhanger kan maken in miniatuur uiteraard. Zij heeft voor mij een voorbeeld gemaakt van een plantenhanger in een macraméomhulsel. Heerlijk om te zien, dat een kleindochter haar best doet om Beppe een hart onder de riem te steken. Enige weken terug bedacht ik knutselpakketjes voor alle kleinkinderen om hen bezig te houden en nu krijg ik respons. Maar het nadeel van al het geknutsel voor mij is, dat ik steeds meer om mij heen neerleg waar ik mee bezig ben. Voeg daarbij een aantal bloemenpakketjes die ik voor een bestelling klaar moet maken en dan houd ik steeds minder ruimte over om te leven. Het vergt dan een aardige dosis doorzettingsvermogen om op te gaan ruimen. Stiekem schuif ik dat dan steeds voor mij uit tot ik vind dat het niet langer kan en dan is het zondag. Eerst rustig radio luisteren, op mijn gemak ontbijten, maar dan is er geen ontkomen meer aan. En wat een werk is het dan om alles weer op zijn eigen plaatsje terug te leggen. Dit in een bakje, dat in een la en deze restjes mogen gewoon weg en zowaar, na verloop van tijd is de tafel weer een meubelstuk en alleen mijn werkplek is nog een beetje  chaotisch en dat is alleen maar vervelend omdat ik bloemen of speciale bloemblaadjes kwijtraak. Dubbel vervelend als er een bloempakketje gevuld moet worden. En waar is nou die basket. Ik heb die gisteren nog op tafel zien liggen….. en ergens onder een doosje ligt het verloren schaap dan. En zoals zo vaak neem ik me voor eerst het ene af te maken en dan pas aan het volgende te beginnen en even zo vaak pakt het weer anders uit. Vandaag had ik helemaal het gevoel van spijbelen, want ik had een heel spannend boek, het zonnetje op het terras en u snapt het al, de verleiding was te groot. Ik heb lekker zitten lezen. Een loeispannend boek. Morgen weer dubbel hard aan de slag. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Een bijzondere zondag.

Ik zou natuurlijk door kunnen gaan met een rondleiding door mijn huis als museum, maar ik denk dat het gegeven idee al inspirerend genoeg is om met andere ogen naar alledaagse dingen te kijken. Zo is het ook met verwachtingspatronen. Hij die niets verwacht wordt niet teleurgesteld is een spreuk, waarvan ik de waarheid al vroeg besefte. Als de kleinkinderen hier naar toe komen krijg ik meestal en aantal “kunstwerken” dus afgelopen dagen de post in de gaten gehouden, want stiekem verwachtik toch wel een of meerdere enveloppen met kinderwerkjes of een teken van leven. Helemaal niets! Dankzij de miniaturen heb ik weinig tijd om er bij stil te staan. Het maken van een update voor de popjeswedstrijd vergt best veel tijd, vooral door het fotograferen. Is het opgevallen dat de popjes die willen feliciteren ook sociale afstand houden? Verder het opzoeken van bestelde artikelen en verzendklaar maken houdt mij ook aardig bezig en ’s avonds knutsel ik aan miniatuurbloemen en planten. De dagen vliegen voorbij, dus het wordt ook weer zondagmorgen. De dag dat ik alles op mijn gemakje mag doen van mezelf. Al vroeg – voor mijn doen dan – een appje van de overburen. Ik kom even langs nu, bijzonder verhaal. Help, ik ben nog niet aangekleed, dus tempo maken. En net ben ik beneden als er aangebeld wordt. Buurdame met dochter, een boeketje echte veldbloemen , een gebakje en een pakketje. Met een bijzonder verhaal. Manlief heeft het pakketje aangenomen van de koerier. Er staat op: pas op Moederdag open maken, dus hij verstopt het pakketje tot vanmorgen. Hij biedt het vrolijk aan zijn echtgenote aan – van Winny-??? Nee joh, het is voor Winny. Gelukkig is het nog niet open gemaakt, dat mag ik doen. En daar zijn de knutselwerkjes en de tekens van leven.  Een vermakelijk begin van deze stille zondag.
De stand van de verkochte popjes is op het ogenblik: 28, wat niet wil zeggen, dat alle popjes gekocht worden om mee te laten doen aan de wedstrijd. U weet, het popje blijft van u. Ik wil alleen de foto.
Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Kijken met andere ogen

Toen wij – alweer 14 jaar geleden- naar Friesland verhuisden, verheugde ik mij enorm op een grote werkkamer. Ik maakte plannen voor een lief poppenhuismuseum annex winkeltje, waar ik mede poppenhuisliefhebbers kon ontvangen. In gedachten richtte ik de ruimte in met genoeg plaats voor de speelpoppenhuizen die ik verzameld had. Eens te meer bleek, dat mannen en vrouwen anders denken. De ruimte werd in tweeën gedeeld, want ook manlief had plannen gemaakt voor een werkplaatsje aan huis. Dag dromen. Maar de gedachte aan een museum heeft mij door veel slapeloze uren heen geholpen. In gedachten had ik het al helemaal bedacht. En dat het nooit gestalte heeft gekregen, zal wel een reden hebben. Zo bedacht ik van de week, dat ik ook anders naar mijn eigen huis kan kijken. Begin bij binnenkomst: rechts onder de trap het alternatieve dozenhok. Vol met kleine doosjes, die ik meeneem bij de supermarkt en gebruik voor het versturen van bestellingen. Vervolgens het grote Barbiehuis van jongste dochter, gemaakt door mijn vader en toen het bijna af was, haalde mijn vader het leeg, omdat de trap scheef stond!! Heeft u wel eens een popje horen klagen over een scheve trap? Daarnaast staat het beursmodel van de Herengracht, gemaakt door Gerard helemaal, zoals hij dat bedacht had met alle balken, zoals die in een echt huis ook zaten . Ik word hier altijd een beetje verdrietig van. Hij kon zo mooi werken  en had maar zo weinig tijd om dat te realiseren. Daarnaast een kast, die speciaal gemaakt is voor mijn verzameling kinder- en speelserviesjes. Hier kan ik een aardig tijdje naar kijken, want alle serviesjes of onderdelen daarvan hebben een verhaal. Acht planken vol met antiek en wat jonger serviesgoed. Heerlijk om naar te kijken, wat minder om schoon te maken. ( Zo’n vier uur per plank) En voor we de deur naar de kamer doorgaan staat daar Het Laanhuis. Heel leuk om hier alle lichtjes aan te doen en weg te dromen naar de tijd dat ik daar woonde. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van Winny’s Bloemenpracht

Kijken met andere ogen

Voor poppenhuisliefhebbers geen vreemde term. Wij zien in kostenloos materiaal allerlei mogelijkheden, waar andere mensen alleen maar rommel zien. Ook op andere gebieden zijn er mensen die met andere ogen kijken. zo kreeg ik een video doorgestuurd van “Straatkunst” en ik heb zitten genieten. De kunstenaar maakte met stoepkrijt de grappigste tekeningen op straat, waar hij gebruik maakte van polletjes gras, stoepranden, putdeksels en verkeerspalen. Door de versnelde weergave leek het alsof het heel erg gemakkelijk was, maar mijn eigen ervaring heeft geleerd, dat dingen die bij een ander een fluitje van een cent lijken bij mij niet altijd uitmonden in een bruikbaar resultaat. Er wordt in de huidige maatschappij ook anders naar mensen gekeken. Zo hoor ik in de kwetsbare groep. Volgens een krantenlezer moest ik thuisblijven! Met nadruk. Wat doen al die zestigplussers in de winkels. Laat ze thuisblijven. Deze persoon keek met ik-ogen. Gelukkig zijn er op het ogenblik ook mensen die met mededogen naar de medemens kijken. Zo kwam ik in contact met een stichting die behalve met kinderen die het financieel niet breed hebben zich ook gingen richten op ouderen in de risicogroep. Als je in Leeuwarden woonde of op ongeveer 5km daarvandaan, kon je je opgeven om mee te bouwen aan het grootste miniatuurhuis in Leeuwarden. Dat sprak mij enorm aan. Wat kunnen kinderen er aan doen, dat het gezinsinkomen niet al te hoog is. Ook AOWers hebben niet altijd meer de mogelijkheid om hun inkomen op te hogen. En zeker voor deze groepen ligt verveling op de loer. Dus ik trok de stoute schoenen aan en meldde mij aan als dik in de risicogroep en vooruit, ik mocht inschrijven. Zo kreeg ik afgelopen zaterdag mijn Stoereloer knutselpakket binnen, Het is zonder meer spannend om te kijken wat er bedacht was. Een vloertje, een muurtje en allerlei knutselmaterialen. Met de bedoeling, dat je een plekje in je huis uitkiest om in miniatuur te maken. Vandaag was het zondag, de enige dag in de week die ik naar eigen idee mag invullen van mezelf . En daar heb ik heerlijk gebruik van gemaakt. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Televisie

Het leuke van een televisieopname vind ik, dat ik heel leuke reacties krijg. Zelfs van mensen die ik niet of amper ken. Als u het gemist hebt en als de link nog werkt is de opname hier te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=RMBYXRjKHks

Wat ben ik blij met onze hobby. In wezen is er voor mij niets veranderd, behalve dat ik niet kan gaan en staan waar ik wil. En mijn meest favoriete uitje naar de Kringloop is niet mogelijk. Het lijkt me niet verstandig ook om naar een plaats te willen waar gemiddeld veel mensen bij elkaar komen. Dus zit ik thuis, handel bestellingen bij wam-miniaturen af, pak ze in en verstuur ze. Mijn bezoek aan afleverpunt of Post NL combineer ik met een haastig bezoek aan de supermarkt voor de nodige levensbehoeften en dan gauw weer terug naar huis. De zondagen gebruik ik om knutselpakketjes voor de kleinkinderen te maken. Leuk om te zien dat ze allemaal een hapvis hebben gemaakt, volgens hetzelfde patroon waarmee hun vader en moeder zo’n 36 jaar geleden ook een hapvis hebben gemaakt. Wat is een hapvis? 2 gevouwen patatzakjes van papier, die je in elkaar schuift. In de bek van de vis maak je een draad met een kraal vast. Door de vis te bewegen kun je de kraal in de bek van de vis vangen en dat is het. Dat is alles, maar het is moeilijker dan het lijkt. Vanmorgen hoorde ik op Omrop Fryslan een nieuwe uitdaging voor kinderen en risicogroeperingen. Leeuwarden wil een groot miniatuurhuis maken met medewerking van bovengenoemde groepen. Geef je op en ontvang een knutselpakketje. Hiervan knutsel je een geliefd plekje in je eigen huis in miniatuur en dat wordt als het klaar is opgehaald door de stichting Stoereloer en daar samengevoegd. Het enig jammere is, dat je in of rond Leeuwarden (5km) moet wonen. Maar gelukkig hebben wij onze hobby, waarmee we voor onszelf of een vriendenkring ons favoriete plekje in huis kunnen maken in miniatuur en dat we dat in kunnen richten op de manier die wij willen. Van kostenloos materiaal tot gekochte miniaturen en het grote voordeel is, dat wij dat mogen houden en wie weet komt dit een plaatselijk of landelijk televisiestation ter ore en krijgen we via een link een opname van uw creatie te zien. Dagdromen kan altijd en overal nietwaar. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny’s Bloemenpracht

Pasen

De afgelopen weken hebben heel veel Nederlanders- waaronder ikzelf -thuis gezeten. En omdat ik meeleefde met thuiswerkende ouders, die ook hun kinderen nog bezig moesten houden, heb ik me de afgelopen drie zondagen bezig gehouden met het maken van knutselpakketjes. Simpele opdrachtjes voor kinderen in de leeftijd van twee tot twaalf jaar, waarvan de jongste voor spek en bonen mee kon doen. Zij heeft twee oudere zusjes, dus ze kon leuk “meedoen”. Gelukkig heb ik de nodige onderwijservaring, maar dan nog is het bedenken van een leuke handvaardigheidsopdracht die niet te oubollig is voor hedendaagse kinderen wat moeilijker dan ik dacht. En ik wil er ook rekening mee houden, dat het huis niet al te rommelig wordt van de bedenksels. Ik wilde alle benodigde materialen meesturen, zodat er geen beroep gedaan hoefde worden op de ouders. Het eerste projectje was een schatkistje. De oudste kinderen kregen het bouwpakket van karton. Ze moesten zelf knippen, rillen en vouwen. Voor de jongere kinderen had ik gerild en voor de kleinste had ik voorgevouwen. Uit mijn voorraad had ik een schepje “edelstenen “in een zakje gedaan. Met een kleine geschreven handleiding konden ze allemaal aan de slag. Dankzij de moderne media kreeg ik al gauw het eerste appje: “Oma, ik heb het al af hoor”. Met bijbehorend plaatje van een versierde schatkist. De tweede week bedacht ik een hapvis. Ook hier sloot ik de materialen bij, papier om te vouwen, oogjes, draad en een kraal. En voor Pasen een menukaart of een bloemenkaart of eventueel zelfs een  bloemenveldje. Zo was ik de derde zondag op rij bezig met knutselen. Tussendoor hield ik me ook nog bezig met het knutselen van Paaswensen voor mensen waar ik geen persoonlijk contact mee kon hebben. Vandaag ter ere van Pasen een groepsgesprek gehouden via de computer. Een surrogaat voor persoonlijke aanwezigheid, maar elkaar alleen maar zien is in ieder geval iets. En prompt kreeg ik de vraag: “Oma wat heeft u bedacht voor volgende week?” Eerlijk gezegd nog helemaal niets. Het is niet de makkelijkste opdracht: niet teveel rommel, geen geklieder met water of verf, geen gevaarlijke dingen met stanleymes of oven en het moet ook nog een beetje leuk zijn voor alle leeftijdsgroepen. Ik denk dat ik er een nachtje over ga slapen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Berenjacht

Er schijnt in Nederland een berenjacht losgebarsten te zijn. Mensen zetten een of meer teddyberen voor het raam om kinderen (en volwassenen denk ik ) een spannend ommetje te laten maken. Tenslotte is er op het ogenblik weinig te beleven buiten. Hier in Friesland kan ik het niet constateren, omdat ik niet buiten wandel. Boodschappen doen combineer ik met het wegsturen van bestellingen en dat doe ik ook nog met de auto. Eigenlijk heb ik daar niet altijd zin in, maar mijn snorfiets is stuk en een andere manier om mij te verplaatsen heb ik helaas niet. Maar ik ga ervan uit, dat ook Friezen meedoen aan de berenjacht. Het begrip “beren”heeft in onze familie een andere betekenis. Ik ben berucht om het bedenken van “beren op de weg”en heel vaak moet ik een x aantal beren overwinnen voordat ik op weg ga. Stel mij iets voor en ik kan zo tien redenen bedenken wat er allemaal mis kan gaan. Inmiddels heb ik mij getraind om mijn beren naar de dierentuin in Ouwehands berenpark te verplaatsen en zowaar, dat helpt een klein beetje om mijn angsten een plaatsje te geven. De knuffelberen die ik in de loop der jaren heb verzameld omdat ik dacht dat ze wel eens geld waard konden worden hebben mijn familie het idee gegeven dat ik beren spaarde. Hoe symbolisch. En ik ben bij met alle positieve cadeautjes die ik krijg. Dat was zo sterk, dat toen ik klaagde, dat volwassenen ook wel eens een knuffel wilde hebben, ik prompt een knuffelbeer kreeg toegestuurd. En op het ogenblik denk ik, dat ik me maar beperk tot mijn knuffels, dat levert minder risico op dan buiten lopen en mensen ontmoeten op minder dan anderhalve meter. Eigenlijk de enige soort beren die ik ooit echt leuk heb gevonden zijn beren met vleugels. Dat is zo’n idiote tegenstelling: vliegende beren, dat ik daar een aantal van heb. En ach, ik heb ook meegedaan met beren in het raamkozijn al zijn dat natuurlijk miniatuurberen en bijna niet zichtbaar, omdat er ook bijna geen passanten zijn. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Afspraak.

Een lange tijd beheerste het staan op de beurs in Arnhem mijn leven. Iedereen die een afspraak met we wilde maken kreeg te horen:”Ajb pas na 9 maart.” Toen kwam er ook nog een oppasafspraak tussen en de tijd ging dringen. Ik wilde perse 5 kleuren aanschuifworkshopjes maken, omdat ik als workshopbox ook 5 kleuren verkoop. En dat lukte, al voelde het als een heuse deadline halen. Er was één afspraak, die ik graag door had laten gaan voor de beurs, maar daar zou ik twee tot twee en een half uur mee bezig zijn en daar gunde ik mij geen tijd voor. Maar gelukkig kon deze afspraak verzet worden naar donderdag 12 maart. Het virus waarde al rond, maar in Friesland gelukkig nog niet, tenminste de medewerkers van Omrop Fryslân  kwamen gezellig op visite met camera en microfoon. Het was mij gelukt om mijn werkplek te ontdoen van allerlei voorwerpen die daar niets te maken hadden en ik had een leuke opstelling in de kamer gemaakt van miniatuurplanten en –bloemen en omdat er geen kledingvoorkeur was aangegeven had ik wel mijn schone werkschort voorgedaan. Dingen die je verft of insmeert met lijm hebben de vervelende gewoonte om altijd verkeerdom op je kleding te vallen. Ik was bezig aan een ontwerp van een helleborus in pot en daar kwam verf en lijm aan te pas. Geen risico genomen dus. Het resultaat van deze opname was te zien op HEA van afgelopen donderdag 24 maart. Op you tube is het mogelijk om het filmpje te bekijken https://www.youtube.com/watch?v=RMBYXRjKHks 

Er was een heel leuke opname van zonnenbloemen en een ogenblik dacht ik, dat er een shot was tussengevoegd van echte bloemen, tot ik me realiseerde, dat het door mij gemaakte zonnenbloemen waren. En ik was best een beetje trots toen ik het filmpje bekeek. Ik hoop echt nog heel lang door te gaan met het maken van miniatuurbloemen en –planten. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Carrière switch

Op de (Friese?) radio wordt op het ogenblik een spotje uitgezonden, dat mensen heel gelukkig worden van een overstap naar de zorgsector. Nou geloof ik dat zonder meer, want een beroep waar je in levende lijve iets kunt betekenen voor mensen geeft veel bevrediging. Maar ook als je alleen maar viraal aanwezig bent voor mensen kunnen beide partijen daar heel gelukkig van worden. Zeker op het ogenblik waarop ouderen in de risicogroep vallen en thuis moeten blijven. Dan kun je toch genieten van wats app, skype en facetimen- alhoewel ik dat laatste nog nooit gedaan heb. De voorspellingen in de media geven een verhoging van het geboortecijfer aan, evenals een groter aantal scheidingen. Nu kan ik stellen, dat dat bij hobbyisten niet zo is, maar daar is zeker nooit een aparte studie naar gedaan. Evenmin als naar het aantal mensen, die na een calamiteit besluiten om een heel andere carrière te gaan volgen. Daar zit je als thuiswerker – 100% home-Office zoals dat zo mooi heet – in je eentje of met de thuisblijvende partner en kinderen om je heen. Je probeert echt alles zo goed mogelijk te doen. Je partner helpt waar hij of zij kan. De eerste dagen gaat dat nog wel, maar langzamerhand sluipen allerlei ergernissen je leven binnen. Het geknutsel met de kinderen laat je inzien, dat je dat eigenlijk veel leuker vindt, dan de gesprekken met collega’s. Als iedereen slaapt ga je voorzichtig dingen uitproberen en je komt tot de ontdekking, dat dat je eigenlijk heel goed afgaat. Via de geëigende kanalen begin je voorzichtig wat miniaturen te verkopen en tot je grote vreugde blijkt er behoefte te bestaan aan jouw miniaturen. Hoe je het op gaat lossen kan ik niet zo goed schetsen, maar je maakt steeds meer tijd vrij voor jouw miniaturen. Je ontwerpt een eigen lijn en ziedaar je carrière switch is een feit. Als het weer mag, ga je nog een keer naar je vorige werkgever om gedag te zeggen en je persoonlijke zaken op te halen. En dan stort je je volop in je nieuwe manier van leven. Nu is het voor mij te hopen, dat er niet te veel mensen besluiten bloemen te gaan maken, anders moet ik ook gaan denken aan een andere carrière. Alhoewel….kan ik misschien met pensioen gaan? Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Rust

Sommige dingen vergeet je maar liefst zo snel mogelijk. Wat had ik veel werk gemaakt van de pakketjes voor de aanschuifworkshop op de beurs in de Eusebiuskerk. Ik had 5 verschillende kleuren blaadjes geponst. Na het uitproberen van de workshop door drie verschillende dames – één met veel knutselervaring, één met wat geknutsel met de kleinkinderen en één zonder enige ervaring- heb ik een aantal voorbereidingen zelf gedaan om te zorgen dat de workshop niet langer ging duren dan 70 minuten. Ik had een doorzichtige doos gemaakt met de te nemen stappen om een leuke kamerhortensia te maken. En daar zat ik dan, samen met mijn knutselmaatje te wachten op de dingen die komen zouden. En toen sloeg het noodlot toe. Nooit gedacht, dat een griep in staat zou zijn om een heel land lam te leggen, want ik ben te jong om de Spaanse griep meegemaakt te hebben en ook de Mexicaanse griep heb ik niet echt bewust meegekregen. De mensen die aan de tafel kwamen waren van harte welkom ook als ze niets kwamen kopen. Al met al hebben drie dames van de mogelijkheid gebruik gemaakt om de aanschuifworkshop te volgen. Heel gezellig, ook voor mijn knutselmaatje. En heel af en toe heb ik ook nog een kopende klant gehad. Een onderdeel meenemen zonder betaling was natuurlijk wat minder. Als u een bonte klimopplant hebt gekregen eventueel met een opzetje (VA33 op mijn Variaatjeswebsite), weet dan, dat dat proletarisch “gekocht is”. Een beurs die dus heel anders verliep, dan ik ooit had kunnen denken. Een bizar verhaal heb ik er wel aan overgehouden. En dan nu maar afwachten hoe het leven verder gaat verlopen. Leuk was in ieder geval, dat ik na de beurs en afspraak had met omroep Friesland om een interview met camera te krijgen. Ik was bezig met het ontwerpen van een Helleborus in pot en dat is zo goed mogelijk gefilmd. Binnenkort krijg ik te horen wanneer het uitgezonden gaat worden. En wat ben ik blij met mijn hobby. Blijf thuis is voor mij geen straf, integendeel. Heel veel tijd om nieuwe dingen te maken. Ideeën genoeg. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van  W’s Bloemenpracht.

Familiebezoek.

Omdat ik ver weg van de kinderen en kleinkinderen woon, komen ze eens in de zoveel tijd naar Friesland toe. Een heel lange rit voor jonge kinderen, maar het reisleed is vlug vergeten als ze hier uit de auto springen. Vanmorgen konden we met z’n allen brunchen. De grote kinderen kregen een eigen tafel en de volwassenen zaten ook bij elkaar. Er werden verhalen uitgewisseld en grapjes gemaakt. Voor iedereen was er aan iets lekkers gedacht. En net toen ik verwachtte dat het grote knutselfestijn zou gaan beginnen, wilden de kinderen agent en boefje spelen. Ze hadden de nodige attributen hiervoor meegebracht en vulden het huis met vrolijke herrie. Het drukte mij met mijn neus op het feit dat kleine kinderen groter worden en dan ineens andere speeluitingen kennen. Daar zat ik met mijn meegebrachte knutselplaten van Langnek. Maar spelletjes met machtsverhoudingen lopen meestal uit op gehuil en welles nietes dus moesten de kleinkinderen gaan zitten om tot bedaren te komen. Dat had nog het nodige verbale geweld tot gevolg. Ja en omdat jij…”” nee, want toen zei jij…”.en net toen het vervelend dreigde te worden kreeg ik een idee. Ik maakte gebruik van de bloemenkaarten die ik een paar zondagen geleden had zitten knutselen. Op mijn vraag: Wie wil er grote-mensenkaarten knutselen gaven een paar boze minimensen toe, dat zij dat wel wilde proberen. Ik liet een voorbeeld zien, deelde ponsen en papier uit en weldra zaten ze vredig met elkaar te plakken en te knippen. Iedereen maakte een kaart naar eigen idee en kunnen, maar de vrede was getekend – na sorry zeggen, dat wel- De plakkerige werkjes werden uitgedeeld aan de aanwezige volwassenen en het liefste gebaar kreeg ik van oudste kleinzoon:” Hier oma, ik heb voor jou een miniatuurvliegtuig gevouwen.” En hij legde voorzichtig een klein papieren vliegtuigje in mijn hand, van het soort dat ondeugende leerlingen weleens door de klas plachten te gooien, toen dat het toppunt van stoerdoen was, maar hier dan niet groter dan twee centimeter. Mijn dag kon niet meer stuk. Misschien landt het minivirus toch ook bij een van de kleinkinderen.. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Ieniemienie.

Heel erg klein. Op het gebied van miniaturen blijkt er heel veel verschil te zijn. En als je voor het eerst kennis maakt met de poppenhuiswereld 1:12 vind je dat al heel erg klein. Misschien ben je bekend met bouwtekeningen of de Barbiepoppen en dan blijkt er ook nog een poppenhuisschaal te bestaan. Aan de Engelsen hebben we te danken, dat we met de schaal 1:12 mogen rekenen, wat soms zorgt, dat we een beetje moeten sjoemelen met de verhoudingen. De Duitse verhoudingen 1:10 rekenen veel gemakkelijker, maar als je miniaturen op deze schaal koopt, dan blijkt – als je ze wil toepassen in je 1:12 poppenhuis, dat de verhoudingen zoek zijn. Dit overkomt veel hobbyisten als ze in hun enthousiasme en onbekendheid met de poppenhuiswereld allerlei miniaturen kopen, die later absoluut niet passen in hun huis of tafereeltje. Zelf heb ik dat altijd beschouwd als leergeld. Dat betekent, dat ik een aantal miniaturen heb, die ik niet in mijn eigen poppenhuizen toe kan passen, maar toen ik ze kocht vond ik ze prachtig en precies wat ik voor ogen had, totdat ik ze in de keuken of kamer van mijn poppenhuis toe wilde passen. Vele jaren verder maakte ik kennis met nog kleinere schalen. 1:24; 1:48; 1:144 en zelfs nog kleiner. Ik vond het prachtig om te zien, maar voor mij alleen maar toe te passen voor een kinderkamer in een poppenhuis. En vandaag – op weer zo’n stormachtige regenzondag - betrapte ik mijzelf er op, dat ik gezellig heel kleine Valentijnskaartjes zat te knutselen, naar voorbeeld van de Valentijnskaart die ik op FB had gezet’. Dat is een gewoon formaat kaart, die in een gewone envelop past. En nu moet ik werkelijk heel kleine blaadjes en bloemetjes vinden om een vergelijkbaar resultaat te krijgen. Heerlijk om te doen, zeker als het weer niet uitnodigt om mijn verplichte dagelijkse wandelingetje te maken. Als het dan ook nog een heel leuk resultaat oplevert ben ik blij. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Het kind in ons.

In ons dorp is er een keer in de maand een handwerkcafé, oorspronkelijk een breicafé, zoals er wel meer zijn, maar omdat niet iedereen breien als hobby heeft, besloten de aanwezige dames de naam te veranderen in handwerkcafé, zodat iedereen die wat deed op het gebied van handwerken welkom was. Op deze manier leren we andere technieken kennen en inspireren wij elkaar. Ook als je alleen maar tijdschriften in wil kijken of wil praten over handwerken in welke vorm dan ook ben je van harte welkom. Omdat ik vaak een miniatuurwerkje bij me heb – een miniatuurbreiwerkje of een miniatuurquilt- komt het gesprek al vlug op popjes en poppenhuizen.”Oh ja, jij doet iets met poppenhuizen toch?” krijg ik vaak te horen. En als ik dan vertel over poppenhuizen voor volwassenen, word ik vaak wat glazig aangekeken. Volwassenen hebbe het vaak zo druk met volwassen zijn, dat ze niet meer weten hoe ze moeten spelen. Vandaar dat en van de aanwezige vrouwen, die prachtige miniatuurfiguurtjes maakt van wol en vilt, zei, dat we het kind in ons moesten koesteren. Dat vind ik een heerlijke opmerking. Een soort vrijbrief om gewoon te genieten van alles wat er op je pad komt in je leven. Zo van: accepteer het onvermijdelijke, maar geniet van al het mogelijke. Ik reageer dus niet meer zonder meer, als anderen wat denigrerend over mijn minihobby praten en geniet van de vondsten bij de Kringloop -  en voor diegenen die een dure naam meer appreciëren: de Circle Courante - . Zo kwam ik laatst (ongepland) bij een grote Kringloopwinkel om veel ongebruikte zaken af te leveren en ik vond daar een plastic zak met lego. Dat stond op het etiket en het bleek een verzameling “meisjeslego” te zijn. Lego in pastelkleurtjes ( Mijn eigen verzameling is technisch lego en huizen in diverse soorten en maten.)En zo zat ik op dinsdagavond gezellig te spelen met Lego. De koningin en de prinses in de koets en een toren met een heel lange sliert deed mij denken aan Rapunzel. En ik heb zetten genieten, dus passanten, die mij zagen: nee ik word nog niet kinds, maar heb genoten van het in elkaar zetten om te kijken of het ook speelbaar is voor de kleinkinderen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Onderwijsstaking.

Het woord alleen al zorgde in mijn omgeving voor de nodige stress. Buitenschoolse opvang en crècheplaatsen moeten ruim van te voren besproken worden en opa’s en/of oma’s zijn niet in alle families bereikbaar of beschikbaar. En zo gebeurde het, dat ik impulsief aanbood om af te reizen naar het westen om in ieder geval één dag op te komen passen op de kleinkinderen. Door allerlei familiale oppasoplossingen bleven er voor mij twee kleindochters over. Vanwege de lange reizen vanuit het noorden en een januariverjaardag besloot ik op donderdag al te vertrekken. Soms zorgt de NS toch voor zulke prachtige verhalen. Ik reisde via Rotterdam, maar dat was niet te bereiken door een kapotte trein in Gouda. Alle reizigers uit 2 treinstellen werden geacht te passen in een vervangend treinstel, waar al passagiers in zaten. Er gaan veel makke schapen in een hok, dus vooruit. Ik mocht niet klagen, want ik had een zitplaats. Vervolgens bleef deze trein staan op Den Haag Moerwijk met kapotte remmen, hetgeen mij zoon het commentaar ontlokte: Dan ben je toch lekker vlug hier!. De machinist vond het wat minder, hij riep een monteur op, die de remmen niet een twee drie kon maken, dus weer uitstappen en in de miezerregen wachten op de volgende trein. De enige abri stond binnen de kortste keren propvol, dus wachtten we opeengepakt als de bekende sardientjes op ons volgende vervoer. En dat reed door naar mijn bestemming. Daar nog een kwartiertje wachten op de bus en toen, gelukkig voorzien van sleutel, mezelf binnen laten op het feestadres. Er hingen slingers en ballonnen en ik zette een grote mok thee voor mezelf en daarna was mijn energie helemaal op. Ik neem altijd een miniatuurwerkje mee als ik op reis ga, maar deze keer kon ik echt de moed niet opbrengen om aan de miniatuurkerstmanjas te werken. En ondanks de prachtige, bloeiende Camelia op het terras kon ik ook geen puf opbrengen om daar een tekeningetje van te maken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Weekend

Er zijn van die weekenden, die kabbelen voorbij als een lieflijk bergbeekje. Zaterdagbijlage lezen, rustig ontbijten, het verplichte wandelingetje, wat knutselen, wat puzzelen, avondeten koken, telefoontjes naar de kinderen  en dan nog wat lezen en bijtijds gaan slapen. En andere weekenden zijn als datzelfde bergbeekje, maar dan na een hevige regenbui. Het water davert met een vaart door een beek die drie keer zo breed is. Gelukkig niet te vroeg op, want dat lukt ook niet zo goed meer. Maar wat voor de een te vroeg is, is voor de ander werktijd, dus moest ik het gebruik van de computer ’s morgens vroeg inplannen of ’s avonds heel laat. En net nu ik het nodige werk heb aan de voorbereidingen van de aanschuifworkshops op de beurs in Arnhem. Zoals gebruikelijk sla ik nog steeds bestanden op in de computer zonder ze terug te kunnen vinden. Ik schrijf heel handig op: opgeslagen onder user en windows. Geen idee meer hoe ik dat voor elkaar heb gekregen en al zoekend kom ik wel een blad tegen met W’s Bloemenpracht en dat kan ik dan weer gebruiken voor de onderleggers bij de workshop en Waar oh waar is het stevige papier gebleven wat ik hiervoor had bewaard? Zo vind ik iedere keer dingen die ik niet zoek en die heel leuk zijn om te doen. Het vergt erg veel wilskracht om door te gaan met één ding en dat eerst af te maken, voordat ik verder mag gaan met het volgende. Erg leuke knutselideeën schrijf ik tegenwoordig maar op, een tekeningetje erbij en hard doorwerken met de dingen die moeten voor belasting of verzekering. Daarvoor was jongste dochter dit weekend bij mij. Allerlei getalletjes en formulieren kwamen voorbij en mijn hoofd zei dan ook al gauw: ”Ik zit vol hoor, ik heb geen zin meer”, maar daarna heb ik ook geen inspiratie meer voor Paasversieringen. En dan is het ook nog Valentijnsdag!!!!! Maar op deze manier van weekend houden mocht ik ook kennis maken met het verschijnsel fotoshoot en het daarbij behorende kappersbezoek en dan ook nog de make-up. Wow er stond een heel andere jonge vrouw dan die ik kende. Ze droeg mijn trouwschoenen met hoge hakken en dat zag er prima uit. Foto’s uitzoeken gaat tegenwoordig ook digitaal, maar het bezoek aan een heel grote Kringloopwinkel gelukkig niet. We hebben heerlijk lopen zoeken en ook leuke dingetjes gevonden. Zo kende het weekend ook nog gezellige creatieve momenten. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Cultuur

Toen wij Friesland uiteindelijk uitkozen als woonprovincie waren twee dingen een vereiste: goed te bereiken met openbaar vervoer en toegang tot cultuur. Wij vonden een dorp dat aan beide voorwaarden voldeed en we vonden een huis dat ons alletwee aansprak. Dat had best wat voeten in de aarde gehad, maar het was gelukt en we hebben er samen 15 jaar van mogen genieten. En nu ben ik heel blij met alle ruimte, die ik voor WAM-miniaturen en Winny’s Bloemenpracht kan gebruiken. En ik ben blij met het treinstation, vanwege de reizen naar beurzen en familie (niet precies in deze volgorde) en vanwege het cultureel centrum, waar ik lange tijd de rol van jonkvrouwe heb vervuld ter ere van jarige kinderen van 6-12 jaar. Gisteravond mocht ik meegenieten van een stampotbuffet van de bewonersvereniging, want ons dorp heeft ook een heel leuke horecagelegenheid. Geleid door jonge mensen, die biologisch eten hoog in het vaandel hebben staan. Heel lekker allemaal en heel gezellig en voor mij weer een staaltje burenhulp mee mogen maken. Mijn brommer hield het voor gezien en fietsen met dat ding is echt heel erg zwaar, dus een van de buren bood aan met mijn brommer naar mijn huis te fietsen en een ander echtpaar bood mij vervoer aan. Alles paste in elkaar, en toen ik thuis zat te wachten werkte ik aan twee bloemenopdrachten in miniatuur. De bromfiets werd keurig afgeleverd en daarna mocht ik terugleunen. En Vanmiddag mocht ikzelf cultureel genieten in hetzelfde Cultureel Centrum waar ik als  vrijwillige jonkvrouw had gezeteld. Er stond een optreden van Marjol Flore gepland. Voor mij jeugdsentiment, maar zij zingt misschien nog krachtiger dan jaren geleden. Het was een heerlijk optreden en tevreden keerde ik naar huis terug. Morgen weer opgeladen verder aan de opdracht zonnenbloemen voor buiten en een fuchsiaroze hortensia. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

Mensen

Mensen, die mensen nodig hebben zijn de gelukkigste mensen die ik ken. Een vrije vertaling van een liedje van Barbara Streisand ( geloof ik ) Deze tekst kwam in me op toen ik aan de familie appte, dat ik weer bij de mensen was, min of meer. Denk nou niet, dat mijn leven saai is, integendeel. De afgelopen week was zo vol met mensen en belevenissen, dat ik gisteren echt niet meer kon, laat staan dat ik aan miniaturen of hobby toekwam. Helpende mensen genoeg. Drie verschillende monteurs, waarvan de laatste uiteindelijk kans zag om de CV weer aan de gang te krijgen. Hoera, het huis warmde langzaam op. 15 graden is echt te koud om stil te zitten en te knutselen. Maar tijd om naar bed te gaan als ik al te rillerig werd was er ook niet, want de eisende brief van de belasting hing als een molensteen om mijn nek. Ook daarbij had ik helpende mensen, maar heel veel moest ik zelf uitzoeken en opzoeken en daar mankeert het soms wel aan, want waar ik bij het maken van miniatuurbloemen en –planten veelal weet, waar ik alles opberg, mis ik deze accuratesse bij administratie. En een groot nadeel is het ver weg wonen van de hulptroepen, dus als er iemand hierheen komt, moet verder alles wijken. Geen verwijt hoor, alleen het constateren van een feit. Dus toen ik de laatste scan had doorgestuurd en ging genieten van de Friesian Proms – waarvoor ik VIPkaarten had gekregen – was dat de befaamde druppel. Ik zat aan mijn werkblad voorbereidingen te treffen voor de aanschuifworkshops in de Eusebiuskerk in Arnhem, toen mijn hoofd zei:”Ik zit te vol”. en tegelijkertijd zei mijn lijf: “Ik werk niet meer mee.” Dus bleef mij niets anders over dan mijn afspraken afzeggen en gewoon gaan slapen. Lang en veel. En vandaag was ik dus weer bij de mensen. Een lieve mail, een praatje met de buurvrouw, een praatje met een hondenuitlaatster en de bezorging van de Leeuwarder courant door weer een andere vriendelijke Friezin maakte deze dag tot een dag met een gouden randje. Morgen weer vrolijk aan het werk. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van  W’s Bloemenpracht

TWEEDUIZEND en nog wat

Vandaag weer eens ouderwets geknutseld en, oh iedereen nog de beste wensen. Net alsof je mag kiezen uit goede, betere en beste wensen. Maar dan wens ik iedereen, die mijn blog leest echt het aller-allerbeste en niet eens alleen voor 2020, maar voor de rest van zijn of haar leven. Even heb ik overwogen om te stoppen met mijn blog, maar het is voor mij zo leuk om van gedachten te wisselen met eigenlijk niemand of iedereen net hoe ik het wil bekijken. En ondanks ik in de afgelopen jaren weinig respons heb gekregen op mijn schrijfsels wil ik toch maar doorgaan met mijn zondagavondritme. Om terug te komen op mijn knutsels: ik zocht in de map ideeën en kwam daar de verkleinde versie tegen van de Kerstkaarten 2005/2006. Laat ik dat even uitleggen. Eind januari van ieder jaar haal ik de Kerstkaarten die ik heb gekregen van de ophanglinten en verklein de buitenkant via  de computer. De tekst aan de binnenkant schrijf ik in miniatuur aan de binnenkant, zodat ik kan zien of ik goede, betere of beste wensen heb gekregen. (grapje) Van 2018/2019 heb ik zelfs dubbelzijdige afdrukken gemaakt, maar die ben ik nu even kwijt. Slordig, dat geef ik toe. Dus die was ik aan het zoeken en ik vond een heel ander jaar en omdat ik in dit nieuwe jaar verrast werd met een uitgevallen, verwarming, een vervelende brief van de belasting en een afspraak die voor de derde keer werd verzet en steeds naar een andere locatie, bovenop een lange en enerverende rit vanuit Zwitserland naar Nederland, meende ik mijn gedachten te mogen verzetten met ouderwets geknutsel. Blik op oneindig, knippen en plakken en verder nergens aan denken. Morgen begint mijn werkzame leven weer en dan moet ik alle problemen oh nee uitdagingen het hoofd bieden  en weer heel hard aan het werk gaan met bevestigingen, de accountant en de voorbereidingen voor de beurs in maart ( hopelijk in een redelijk verwarmd huis) en dan blijft er weinig ruimte voor knutselen zonder meer. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van W’s Bloemenpracht

BLANCO

Gemiddeld gaat er gedurende de week wel een gedachte door mijn hoofd waarvan ik denk:”Dat leent zich uitstekend voor mijn blog.” Maar deze keer zaten er kennelijk teveel “moetens”in mijn hoofd. Er popte geen enkele miniatuurgedachte op. En dan is het toch ineens zondagavond. Misschien heeft het er ook mee te maken, dat ik al sinds januari 2012 bijna iedere week een blog heb geschreven en dat ik in mijn gevoel alle ins en outs van de poppenhuiswereld al belicht heb, maar wat nu? Wellicht heb ik in 2020 weer inspiratie genoeg om aan iedereen te vertellen hoe leuk de beurs in Arnhem uitgevallen is. Voorlopig heb ik weer werk genoeg om de aanschuifworkshopjes uit te werken, te laten maken door 3 dames die dit nog nooit hebben gedaan en dan de minipakketjes vorm te geven. En zo vliegen de dagen voorbij. De Kerstkaarten moeten bedacht worden, een tafereeltje opgebouwd en gefotografeerd en daarna ben ik afhankelijk van de computer om af te drukken. De halve zondag ging daar mee heen, omdat computers een eigen leven leiden. Ze veranderen het uiterlijk van de afbeeldingen bibliotheek, ze slaan niet op wat ik bedacht heb, ze blijven zeggen, dat ik een virtuele printer wil gebruiken, terwijl ik niet eens weet wat dat is. Uiteindelijk na de lunch kwam er ineens een regeltje waarin ik de printer kon invoeren en hoera ik kon printen. Eerst maar de kaarten voor de naaste buren gemaakt. Een goede buur is tenslotte beter dan een verre vriend. Maar voor het versturen naar mijn poppenhuisvrienden en –vriendinnen is weer een heel ander verhaal. Daarbij ben ik afhankelijk van anderen, dus ik vrees dat dat dit jaar niet gaat lukken. En mijn Engelse website host accepteert geen illustraties van derden – ik dus –Mocht het niet lukken om de Feestdagenwens online te krijgen dan bij deze Gezellige Feestdagen en een creatief 2020. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van W’s Bloemenpracht (v/h WAM-miniaturen)

Weer even terugblikken.

Sinterklaas is bij onze familie bij uitstek een dag om allemaal samen te zijn. Dit jaar had ik de luxe om opgehaald te worden, zodat ik de plannen die ik had kon laten varen. In eerste instantie wilde ik ieder gezinslid een tegoedbon geven, zodat ze zelf iets konden kopen. Maar dat plan werd niet goedgekeurd, dus moest ik aan de slag om allerlei verlangsels te kopen. Dit, gecombineerd met de 25%kortingsaktie van de WAM, leverde wel wat stress op bij mij. Maar gelukkig is er dan internet waar ik meestal geen gebruik van maak, behalve om poppenhuisminiaturen te versturen. Friesland ligt hoe dan ook ver uit de route voor poppenhuisliefhebbers. En ook voor bepaalde winkels moet ik een dagje gaan winkelen in Leeuwarden. Geen tijd, druk,druk,druk. Dus hoera, daar kwam jongste dochter, met auto. Helpen inpakken, zelf nog een surprise maken, alles in de achterbak en hup, richting westen. Ik kon even tot rust komen en hup weer in de auto, verder zuidwestwaarts. Een oer-Hollandse maaltijd. Soep en broodjes knakworst en salade. Als je de kleinkinderen laat kiezen hoor je geen klachten over het eten. En daarna belde Sint of Piet aan en deed een briefje in de bus. Kijk in de kelder. Onder luid gejuich werden de zakken met kadootjes uit de kelder gesjouwd en kon het feest beginnen. De kinderen die konden lezen mochten om de beurt een kadootje geven – niet aan zichzelf- en de jongste van nog geen 2 jaar deed net of ze kon lezen. En zei bij ieder kadootje haar eigen naam. Ze mocht wel helpen met uitpakken en dat is op deze leeftijd het leukste. Voor de volwassenen en de twee oudste kinderen waren er surprises en voor de jongsten waren de kadootjes van de verlanglijst. Regelmatig klonk er dan ook:” Die wou ik” De oud-Hollandse chocolademelk ontbrak ook niet en de letter van banket. Kortom het was een oergezellige avond. Bleek wel de volgende dag, dat kleinzoon ziek was en eventueel op maandag een paar uur alleen ziek moest liggen zijn, maar gelukkig was daar Beppe, die nog wel een dagje kon blijven en dus de wekelijkse blog oversloeg. En op dinsdag een kilometertje moest wandelen om thuis te komen. Met de grote tas met lichte kadootjes was dat een aardig eindje, maar het lukte en ik kon de laatste bestellingen voor poppenhuisspullen afhandelen. En genieten van mijn breiwerkdoosjes en houten miniatuur huisdieren. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van Winny’s Bloemenpracht ( Voorheen WAM-miniaturen)

Zinvol./Zinloos

Het verbaast mij dat mensen in hun meningen zo lijnrecht tegenover elkaar kunnen komen staan. Wat voor de een zinloos is kan voor de ander bijzonder zinvol zijn. En wat heeft het voor zin om energie te steken in het overtuigen van de ander. Neem onze hobby. Kostenloos – vroeger waardeloos geheten – materiaal waar de een absoluut niets anders in ziet dan rotzooi, kan voor een miniaturist juist dat onderdeel zijn om een miniatuur af te maken. Zo kwam ik een tijdje geleden een ideetje tegen om van een plastic onderdeeltje van een prijskaartje een onderdeel van een parfumflesje te maken. En dingen die voor een klein bedragje te koop zijn kunnen worden toegepast om een heel Kerstachtig resultaat te bereiken. Zo maakten we een paar weken geleden een buitenlantaarn op een sokkel, waarin een klein ledlampje verwerkt werd. Als je dat op de stand knipperen zet is het net of de kaarsen flakkerend branden. Het lampje zou ik zeker voorbij gezien hebben in de winkel en toch ziet de workshopsamensteller er een mogelijkheid in. Eigenlijk kwam ik op het idee zinvol/zinloos door een boze mening van iemand in mijn dagblad. Schandalig dat de firma AH in deze tijden van plasticsoep en andere wegwerpmaterialen nota bene plastic huisjes cadeau doet. En wat dacht ik, met de huisjes van de Gruyters snoepje van de week in mijn achterhoofd: leuk, miniatuurhuisjes om een miniatuur kerstdorp van te maken. En ik moest toevallig veel voorraden inslaan, omdat mijn vriezer aardig leeg begon te raken. Zeker de laatste tijd had ik geleefd van de voorraden die ik nog in huis had. Gewerkt aan de dingen die niet af waren, veel achterstallige administratie door de 25% actie, verjaardag vieren in het westen, kortom allerlei situaties waardoor ik geen puf had om boodschappen te gaan doen. En nu ontlokt mijn miniatuur kerstdorp mij iedere keer weer een glimlach. En ik weet zeker dat dit voor mij heel zinvol is. Glimlachen is tenslotte heel goed voor een mens. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van Winny’s Bloemenpracht ( Voorheen WAM-miniaturen)

Talenten,

Ik ben ervan overtuigd, dat ieder mens -waar op de wereld -een talent heeft. Het kan natuurlijk een sociaal onwenselijk talent zijn, zoals leugenverhalen vertellen, maar het is wel een talent. Vermoedelijk zijn er in de miniaturenwereld ook mensen die van het talent gebruik maken als ze bij een bestelling melden, dat ze weinig te besteden hebben. Ik kan dat niet controleren, maar ik kan er ook niets mee, omdat de belasting ook niet gevoelig is voor dergelijke argumenten. BTW niet betaald, hup een boete. Niets mee te maken dat dit de eerste keer is, dat ik BTWaangifte doe. Maar eigenlijk wilde ik het hebben over talenten. Wat zijn er talentvolle miniaturisten. Ik kijk af en toe mijn ogen uit als de beheerder van de FB pagina weer een website heeft gevonden van een vakman of vakvrouw, die dieren maakt die er zo echt uitzien, dat je je afvraagt of ze niet stiekem echt zijn. Maar sinds ik de dieren van Nederlandse minaturisten van dichtbij heb kunnen zien, weet ik dat dat echt kan. Op het ogenblik benut ik mijn talenten niet om bloemen of planten te maken, maar om te zorgen, dat de goede Sint enige surprises kan afleveren. Bij ons in de familie mag je maximaal een uur besteden aan het maken van de surprise ( een beetje smokkelen mag) en de surprise mag niet een houdbaarheidsstatus krijgen, wat wil zeggen dat de ontvanger de surprise met een gerust hart mag slopen. Ik heb nog steeds een paar surpriseverpakkingen, die echt te mooi zijn om weg te gooien. Het zijn gewoon interieurobjecten geworden, die bij een dure zaak vandaan zouden kunnen komen. Als ik eenmaal een idee voor een surprise heb, beschik ik gelukkig over heel veel materialen om binnen het uur wat presentabels klaar te hebben. Ook het gedicht vlot over het algemeen heel goed. Kortom ik vind dit een heel leuke tijd van het jaar. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van Winny’s Bloemenpracht (Voorheen WAM-miniaturen)

Speed date workshop.

Gelukkig – voor mij dan – is er af en toe ruimte in de financiën en tijd om zelf een workshop te gaan doen. Een workshop geven op het gebied van bloemen en planten vind ik heel leuk, maar voor mezelf weer eens een nieuwe techniek bestuderen houdt mijn hersenen wakker. Zo volgde ik afgelopen woensdag in de bibliotheek een workshop 3Dprinten. Heel interessant, maar voor mij tamelijk vermoeiend. En de printmachine was er een met een lange adem. Het ontworpen label voor bv een sleutelhanger vergde 55 min. om te printen. En ik wilde zo graag een huisje. Dat hoorde ook tot de mogelijkheden, maar vergde een printtijd van zes uur. En het werd al donker, dus keek ik even naar het printen van een sleutelhanger, laagje voor laagje, bedankte voor het lesgeven en zocht de weg naar huis in het vallende duister. En dan dit weekend de jaarlijkse speed-date workshop. Een workshop die uit drie delen bestaat en waar je een samenhangend tafereeltje mee kunt maken. Dit jaar een vrolijke combi van verjaardag van een 7-jarige kleindochter, de intocht van Sint Nicolaas en de workshop. Een dag eerder naar het westen vanwege het reizen per openbaar vervoer. De volgende dag met de nieuwe Hoek van Hollandmetro naar Vlaardingen centrum, waar de stoomboot van de Sint stevig lag te dampen. Net op tijd binnenstappen in het workshopgebouw en na een lekker warm kopje koffie aanschuiven bij de eerste workshop: een grote lantaarn met 3 kaarsjes en een ingenieus verlichtingssysteem in de pilaar. Zo knap dat iemand dat kan bedenken met een lampje van die A-firma. Doorschuiven naar de schilderworkshop voor het maken van een buitencanvasschilderij. Iedereen zat heel ingespannen te schilderen en na afloop waren en acht heel verschillende cancvasjes te bewonderen. En tenslotte het laatste onderdeel: een arreslee. Aan de voorbereidingen heeft het niet gelegen, die waren prima, zonder meer, maar misschien was de tijd wat krap bemeten. Ik zou opgehaald worden i.v.m de verjaardag en dus was mijn arreslee pas in aanleg. Iedereen gedag gezegd en ingestapt in de auto van mijn zoon. De jarige een cadeautje overhandigd en meegegeten van “alles van patat” Genoten van de gesprekken en het optreden van de diverse kleinkinderen in samenwerking met een minirobot. De nieuwe tijd, net wat u zegt. Zondag een “pyamadagje”  en dan op maandag weer de lange rit naar huis door een uitermate grijs landschap. Eén lichtpuntje, ik had een bak saus meegekregen om wraps te vullen, zodat ik deze avond vlug kon eten, maar dat smaakte ook prima met gekookte aardappeltjes uit eigen tuin. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, Winny van Winny’s Bloemenpracht (Voorheen Wam-miniaturen)

Ideetjes.

Er zijn van die dagen, dan komt er niets creatiefs uit mijn handen. En dat terwijl ik me had voorgenomen de zondag te gebruiken als persoonlijke knutseldag. Inmiddels weet ik, dat ik gedurende de week iets leuks uit mijn miniaturenvoorraad moet bedenken. Nu had ik me wel iets voorgenomen, maar omdat dat niets met knutselen te maken had, vergat ik het ook weer prompt. Ik vermoed, dat mijn creatieve brein vervelende doe-dingen gelijk weer wist. Dan maar een vriendenboekje in miniatuur gaan maken. Gewapend met de map “Ideetjes” ging ik in het zonnetje aan tafel zitten. Natuurlijk zat er in deze map geen ontwerp vriendenboekje. Maar wel verbijsterend veel ideetjes van dingen die ik ooit gedacht had te zullen gaan maken. Allerlei verkleinde tijdschriften, allerlei schilderijen van Rembrandt en plaatselijke grootheden, verkleinde kerstkaarten uit 2005  en 2006,kleine knutselprojecten als mini-mini workshops, mooi papier en wat al niet. Hoe oud had ik gedacht te worden toen ik deze verzameling aanlegde en waarom had ik de bedenksels niet gelijk na het verkleinen uitgevoerd? Het antwoord ligt in het verleden en zal wel te maken hebben gehad met een veeleisende baan en opgroeiende kinderen. Omstreeks deze tijd was ik ook aan het inpakken om te verhuizen en voordat alles in ons nieuwe huis op orde was en ik een eigen werkkamer had gekregen duurde een aardige tijd. Ik knutselde wel iets, want ik had Ari-popjes die een eigen onderkomen wilden en ik zie mij nog zitten: als werktafel had ik een ladenblok en dus 3 laden waar ik papier, lijm en miniaturen kon onderbrengen. Maar meer dan deze 3 lades kreeg ik echt niet. Er moest 1:1 nog zoooooveel gebeuren . Ik gebruikte stiekem een poef die we als kerstcadeau hadden gekregen van een relatie om de grote cones met katoen en wol in te verstoppen, zodat ik ook nog kon breien en ik leerde heel vlug hoe ik op de computer/printer verkleinde kaarten en tijdschriften kon maken. Precies, diezelfde verkleiningen vond ik vandaag terug. En toch kon ik er geen afscheid van nemen. Wie weet of ik nog ooit eens wat met deze ideetjes kan doen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van Winny’s Bloemenpracht ( Voorheen WAM-miniaturen)

Slapen.

Eigenlijk een vreemd verschijnsel. De hele dag ben je bezig met van alles en nog wat. Een deel van de avond gebruik je ook nog om iets te doen. En dan rond en bepaalde tijd besluit je om naar bed ten gaan. Het ene moment lig je dan nog iets te bedenken en zonder dat je er erg in hebt val je in slaap. Vreemd hoor, dat vallen, want je ligt gewoon in je bed of op de bank of op welke plaats je dan ook slaapt. En als het goed is word je na een x aantal uren wakker en begin je weer van voren af aan. Een van de heerlijkheden van het gepensioneerd zijn -voor mij- is dat ik geen wekker meer hoeft te zetten. Alle dingen die moeten, bedenk ik zelf. Met de trein mee of naar een cursus, allemaal dingen die ik zelf bedenk. Ook het bijhouden van de webwinkel heb ik zelf bedacht, even als de miniatuur-bloemenpakketjes die moesten veranderen. En zo heb ik de zondag bestemd als ontspandag. Grappig genoeg word ik dan zonder wekker later wakker dan de rest van de week. Op zondag geen dagblad, dus een ander ritme. Met de bijlage heb ik toch iets te lezen en te puzzelen. En dan het fijnste van de zondag –voor mij dan – is het knutselen en uitwerken van een ideetje wat ik in mijn hoofd heb. Een groot aantal beurzen geleden stond ik op een crea-doe beurs met alle onderdelen van de WAM. De meeste mensen keurden onze kraam geen blik waardig en we stonden er werkelijk voor Piet Snot. Maar, hoera, er kwam een klant. Of hij de inhoud van een miniatuur rozenpakketje ook kon gebruiken om een kaart van te maken en ik zei volmondig ja, zonder te weten of dat ook zo was. En vandaag heb ik voor mezelf uitgeprobeerd of dat ook echt zo was. En gelukkig had ik geen onzin verkocht. Met een plastic beschermkapje kan de miniatuurplant of –bloem prima verstuurd worden. Een tip kreeg ik wel van de plaatselijke boekenwinkel: vouw de kaart voor verzending binnenste buiten, anders blijft-ie steken in de frankeermachine. Een andere oplossing heb ik vandaag uitgeprobeerd, want plastic blisterverpakkingen kunnen wel eens verboden worden. Dus van diverse pakketjes kan ik een “kaartversie” maken. Morgen maar kijken of ik er dan ook nog tevreden over ben. Geniet van mijn volgende blog, vriendelijke groeten, Winny van Winny’s Bloemenpracht (voorheen WAM-miniaturen)

Huizen met een verhaal.

Wat mij opvalt als mensen op de beurs tijd hebben om te praten dat heel vaak ter sprake komt, dat er een uitleg hoort bij het hoekje,tafereeltje of poppenhuis dat ze aan het maken zijn. En zo realiseerde ik mij, dat er bij de poppenhuizen die ik bezit ook verhalen hoorden. Terugdenkend aan de beginperiode van mijn poppenhuishobby was dat ook het begin van mijn poppenhuisverzameling. Omdat ik op een basisschool werkte was het voor de hand liggend, dat ik speelpoppenhuizen kreeg. Het eerste exemplaar kreeg ik uit de kleutergroep begeleid met de opmerking:”Als je het niks vindt, stook je het maar op.” Nee dus, want het was een huis met een bedrukte vloer en muren. En zelfs zoveel jaar geleden stookte ik geen geverfd hout. Mijn collega kon me niets verder vertellen over de herkomst van het huis, want het stond al in de kleuterklas toen ze daar kwam werken. Maar het poppenhuis kreeg een plaatsje in mijn werkkamer. Er was toentertijd een supermarkt, die poppenmeubeltjes verkocht en zo werd dit eerste huis ingericht. De meubeltjes waren schots en scheef, maar omdat dat mijn eerste aankoop was, wist ik nog niet beter. En toen het eenmaal bekend werd dat je “iets deed met poppenhuizen” bleek er op school nog wel het een en ander te staan. Ook het tweede huis kwam uit een kleutergroep, dit was door een opa speciaal voor de groep gemaakt. Een loodzwaar rechthoekig geval in felle kinderkleuren –geel en rood – dat zo stevig was, dat kinderen het prima als klimobject konden gebruiken
( En hun juf stiekem ook, als ze ergens niet bij kon.) Op school zat er stevig meubilair bij van het woonwarenhuis uit Zweden, maar dat kreeg ik er niet bij, niet zo erg, dat waren prima cadeautjes om te krijgen. Ook dit huis kon in mijn werkkamer, waar het in het begin werd gebruikt als bijzettafel. Het volgende was een speciaal huis. In de Sinterklaasfolders – speciaal voor het onderwijs- stond een plastic Nijntje speelhuis met aparte meubelunits voor de woonkamer, de keuken en de slaapkamer en ook de bekende Nijntjefiguren. Gelukkig mocht ik dat vragen aan Sinterklaas (wel zelf betalen!), maar op deze manier kwam ik in het bezit van een poppenhuis, dat ik daarna niet echt meer heb gezien. En met het vierde ,eveneens oerstevige, poppenhuis was mijn toenmalige werkkamer meer dan vol. Qua afmetingen leende dit poppenhuis zich prima voor een wat forsere poppenhuispop, zeker niet echt mooi te noemen, maar wel prima passend bij het huis. Geniet van mijn volgende blog, vriendelijke groeten, Winny van Winny’s Bloemenpracht (voorheen WAM-miniaturen)

Ouderdom komt met gebreken.

Gezegdes en spreekwoorden werden en worden veelvuldig gebruikt bij ons in de familie. Ik heb gemerkt, dat mijn jongste broer het stokje overneemt. Op de gezellige “etensavondjes” komen er steeds spreekwoorden en gezegdes van lang geleden levende familieleden voorbij. Dit tot grote hilariteit van andere aanwezigen. Gezegdes van mijn oma: Ik….oud? De duvel is oud. ( Oma dreef tot op zeer hoge leeftijd een tabakswinkel.)  Als ik wel eens klaagde over de dingen die me waren overkomen, kreeg ik steevast als antwoord: Ja kind, je doet het jezelf aan. Of: Je kunt niet hebben en goes (tegoed ) houden. En een aantal van die wijze woorden gingen door mijn hoofd, toen ik vandaag op een poppenhuizen- miniaturen- , poppen en berenbeurs rondliep. Oud en stijf en vol gebreken was een geliefde uitdrukking van mijn oma en die zou inmiddels al aardig op mij van toepassing zijn. Ja en ik had het uitje mijzelf aangedaan. Het was een heel leuk plan om- tere van mijn verjaardag  en die van mijn knutselmaatje- afgelopen weekend door te brengen in Den Bosch. Zaterdag overnachten in een hotel en op zondag kilometers maken op de beurs. Een prima opstelling van de diverse soorten kramen. Lange rijen poppen- en berenkramen en wat kortere banen voor de poppenhuismensen. Maar al met al bracht het mij wel onze negenmeterkraam voor ogen en inderdaad, ik deed het mijzelf aan, want niemand had voor mij bedacht dat ik dat weer eens naar een beurs moest gaan. Maar het was zo heerlijk om dat weer eens te doen. Oude bekenden te ontmoeten en leuke dingen te vinden. Ik was op zoek naar leuke popjes, die ikzelf aan kon kleden, leuk gelukt. Ik vond een kleine kerststal met Franse beeldjes erin. Ik vond wat knutselmaterialen voor kleinigheidjes voor de quiltclubleden. Ook gelukt en toen ineens sloeg de vermoeidheid toe en besloot ik naar de pendelbus te gaan, die net voor mijn neus wegreed. Ja, ik kon niet alles hebben nietwaar. Kijk uit naar mijn volgende blog. Winny van Winny’s Bloemenpracht (voorheen WAM-miniaturen )

Keuzes.

Als je alleen achterblijft zijn alle keuzes die je maakt je eigen keuzes (denk je). Heel veel keuzes maak je niet eens bewust. Opstaan, ontbijten en nog veel meer dingen die je doet op de automatische piloot. Ik denk, dat de eerste bewuste keuze is: Wat trek ik aan vandaag. Afhankelijk van je plannen van de dag worden die keuzes bepaald. Zo stond ik afgelopen jaar voor een heel belangrijke keuze: Ga ik door met de poppenhuizen en miniaturen en op welke manier dan. Zelf ben ik gewend aan het magazijn in de kamer en mijn werktafel voor het raam. Voor andere mensen heel chaotisch, maar voor mijzelf heb ik alles lekker bij de hand. Toen ik de beslissing nam om door te gaan, wist ik dat ik af en toe de hulp van anderen nodig zou hebben. In ieder geval voor het versturen van de Nieuwsflits. Het schrijfwerk levert voor mij geen moeilijkheden op. Over poppenhuizen, miniaturen, planten en bloemen in miniatuur kan ik heel enthousiast vertellen en schrijven, maar om de Flits bij iedereen op de digitale deurmat te krijgen heb ik echt anderen nodig. Mijn kleindochter weet nu het verschil tussen de suggestie van een bloem en een zo echt mogelijke miniatuurbloem. Ik hoop stilletjes dat ze weer met een idee aan komt dragen van een plant die ze graag wil hebben. Mijn kleinzoon tekende een bloemenstruik zonder blaadjes, die ga ik ook voor hem maken, maar ik heb wel een bloemetje opgezocht met blaadjes. Dat maakt het net iets echter. Zo plaatste mijn Variaatjes mij voor de keuze : Ga ik op de beurs in Arnhem staan met alleen bloemen en planten in miniatuur. Zelf probeerde ik in te schatten wat dat voor mijn toekomst zou kunnen betekenen. Zoals gewoonlijk kun je dat dus helemaal niet inschatten: het leven is iets wat jou overkomt als jij plannen maakt (of zoiets)En aangemoedigd door de familie, die meehielp aan het tot stand komen van de nieuwe naam “Winny’s Bloemenpracht” gaf ik mij op. Had ik voorheen echt een hekel aan op de beurs staan, kreeg ik er deze keer positieve energie van. Ik vond het zelfs leuk. Heel kleinschalig, één tafel i.p.v. negen meter. Tijd om te praten, sorry Petra, dat ik je met iemand anders verwarde. Tijd om te kijken en zelfs tijd om nog wat werk te doen voor de volgende beurs waar ik al stiekem op hoopte. Allemaal  keuzes waar ik zelf verantwoordelijk voor ben. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Winny van Winny’s Bloemenpracht (voorheen WAM)

Beurzen draaien vervolg

Het vroeg allemaal veel meer tijd dan ik ooit in had kunnen schatten. Met het veranderen van de doosjes moesten er ook nieuwe handleidingen komen. Die komen niet vanzelf helaas. Wat een tijd vergde dat, iedere keer versprongen de plaatjes of de tekst, maar uiteindelijk had ik 3~!! handleidingen klaar. En andere problemen vroegen nog op een oplossing. Ik zou per trein reizen, want voor langere autoritten heb ik de concentratie niet meer en van de gezamenlijke autoritten wist ik nog, dat  - naarmate je dichter bij Arnhem kwam – het autorijden rond Arnhem veel extra aandacht vergde vanwege de drukte. Reizen met de trein kan heel comfortabel zijn, maar niet als je poppenhuizen en miniaturen mee wil nemen. Ik had dus al een 4wiel lichtgewicht koffer gekocht en wat daarin meegenomen kon worden ging mee. Toen kreeg ik een paar verzoeken, om WAMproducten mee te nemen en zag ik de ruimte voor Winny’s Bloemenpracht slinken. En ik wilde niet alleen nieuwe bloemenpakketjes meenemen , dat leek me wat saai, dus knutselde ik een winkelgeveltje in elkaar – naar een idee van Gerard en mijzelf – een geveltje dat mensen konden gebruiken om te plaatsen voor een wijnkistje. Van 9mm MDF was mij te zwaar om mee te nemen, dus gebruikte ik foamboard. Geplaatst voor een opvouwbare lege doos werkte ook leuk. Langzamerhand kreeg de tafel gestalte in mijn verbeelding. Een WAM tafelrok werd gemaakt op de beurstafelafmeting, een aparte cover had ik gekocht en als afdekmateriaal had ik doorzichtige organza. Samen met mijn voorbeeld bloemen en planten in hun doorzichtige kokertjes en een eveneens opvouwbaar trapje was de koffer vol. Alle Variaatjes doosjes die ik nog in voorraad had gingen mee in een boodschappentas en mijn persoonlijke bezittingen in een rugzak. Gelukkig kon ik om mijzelf als pakezelin lachen. Ik maak liever miniatuurgeraniums dan dat ik er achter ga zitten. En alles op de reis zat mee. Op vrijdag een leuke workshop gedaan bij Sun. En op zaterdag – wel heel spannend die eerste keer alleen – opbouwen en draaien. Heel onverwacht kreeg ik ondersteuning van de jongste dochter en op zondag van zoonlief, vrouw en drie kindjes. Zo vlogen de beursdagen voorbij en ik kreeg de smaak te pakken. Volgend jaar weer? Ja dus. Kijk uit naar mijn volgende blog. Groeten, Winny’s Bloemenpracht

Beurzen draaien

Ik heb nooit kunnen vermoeden dat ik het staan op de beurs nog eens leuk zou gaan vinden. Toen ik het aanbod kreeg om op de beurs in de Eusebiuskerk te Arnhem te komen staan, heb ik eerst lang getwijfeld. Gedachtig de beurzen die ik met mijn man draaide als WAM-miniaturen achter de negen meterkraam. Dagen van te voren beginnen met uitzoeken wat er mee moest. Een dag van te voren de bedrijfsbus laden. Het gesjouw van dingen die eigenlijk veel te zwaar waren voor mij. Een poppenhuis van elf kilo lijkt niet veel, totdat je het van de verdieping naar beneden moet dragen. En alles drie, vier keer door je handen laten gaan totdat het op de goede plaats stond. En dan veel te vroeg op omdat de afstanden uit Friesland nou eenmaal groter zijn dan die uit Utrecht of de Randstad. Vervolgens de kraam opzetten, hetgeen de harmonie wel eens verstoorde. En dan een x aantal uren de negen meter bemannen, gelukkig altijd wel iemand die mee wilde helpen, dus als mijn man wilde gaan roken stond ik er meestal niet alleen voor. Dan bij thuiskomst alles weer terugzetten en oh ramp de administratie van verkochte goederen, het bijhouden van de voorraden en het bestellen van nieuwe artikelen. Deze herinneringen zorgden ervoor dat ik de nodige twijfels had over het beursgebeuren. Maar ja, toen ik eenmaal had toegezegd, moest ik mij verdiepen in de voorraad. Gelukkig stond er nog een leuk aantal gevulde doosjes in de laden, dus ik kon rustig slapen – dacht ik. Om de een of andere reden begonnen de Variaatjes ineens in trek te komen. Ik had de ene opdracht nog niet weggestuurd, of de volgende rolde al over het internet. Zelfs zoveel, dat de meest gevraagde workshopboxen totaal uitverkocht waren. En het programma van de doosjes werkte niet meer. Met mijn geringe computerkennis lukte het – min of meer – een bruikbaar doosje te creëren. De mij toebedeelde drie weken vakantie gebruikte ik voor doosjes afdrukken, in elkaar zette en vullen. Werkdagen van ’s morgens half elf tot ’s avonds negen uur en toch werd ik steeds enthousiaster. Tot zover deze blog, volgende week verder. Vriendelijke groeten, Winny

Tijdschriften.

Bent u ook in het gelukkige bezit van een tijdschriften-abonnement? En dan bedoel ik natuurlijk een tijdschrift dat alle artikelen wijdt aan poppenhuizen en miniaturen. Al heel lang geleden leerde ik Poppenhuizen en Miniaturen kennen. Het eerste exemplaar kreeg ik omdat ik bezig was met mijn eerste woonhuis op schaal. Verbaasd was ik wel. Kennelijk waren er heel wat mensen die knutselden aan een huis of een tafereeltje in miniatuur. Anders had een tijdschrift geen kans van slagen. Dus ik kreeg een abonnement, want het was een welkom cadeau in de tijd dat ik in de ziektewet zat. (Wat dat was vraag je maar aan een ouder iemand, die dit nog heeft meegemaakt)De eerste 12 schriftjes – want zo’n formaat hadden ze – pasten in een mooie boekband met goudopdruk. Een prima formaat om de band mee te nemen naar een wachtkamer, naar het ziekenhuis en wat leuker was op vakantie. Iedere keer weer op zoek naar inspiratie en soms ook gewoon om weg te dromen. Na twee jaar kreeg P&M een wat groter formaat en ook hier was een boekband voor te koop zodat je je favoriete tijdschrift keurig op kon slaan. Ook deze band is veelvuldig meegesjouwd. Echt letterlijk, want zo’n band met 12 grote tijdschriften weegt door. De poppenhuiswereld groeide door en in okt/nov 2003 was er ruimte voor een echte “glossy”. DollsHouseNederland werd uitgebracht. Op een andere leest geschoeid, maar ook goed voor een plaatsje op de boekenplank van de hobbyist en de vakminiaturist. En wat heb ik ervan genoten in mijn “vakantie”. Iedere keer als mijn energie op was om aan Winny’s Bloemenpracht te werken, zakte ik in mijn gemakkelijke stoel weg met een stapeltje poppenhuistijdschriften. Waaronder ook het poppenhuistijdschrift van het Noorden –’t Lutje Stee – en dat van België “Minivirus” Ik hoefde niets te doen, behalve plaatjes kijken en eventueel artikelen lezen en te bedenken wat een heerlijke hobby ik en duizenden andere mensen hebben. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten Wam-miniaturen

Verjaardag vieren.

Een verjaardag vieren op een manier die ik iedereen toewens. Een lang weekend in de watten gelegd worden. En al zien die watten er voor iedereen anders uit, het blijft heerlijk als iemand de moeite neemt om je te verwennen. Eigenwijs als ik ben, had ik zelf al een dagindeling gemaakt voor mijn verjaardag en daar ook al de regelingen voor getroffen. Eerst twee dagen familiebezoek en vervolgens de feestdag zelf. Bleek, dat ik de voorbereidingen van de familie – die overigens op hetzelfde vlak lagen – de voorbereidingen dan, niet de familie, doorkruiste met mijn boekingen. Niemand werd boos en iedereen genoot mee. Nieuwe verhalen ontstonden. De kaartjes voor de fluisterboot, die wel betaald waren, maar niet uitgeprint. Een kwestie van niet ver genoeg scrollen op de computer. Kon geregeld worden. Gasten die een dag eerder bij de fluisterboot stonden. Dat kon niet geregeld worden, want de fluisterboot was vol. Gelukkig was het ook nog Open Monumentendag, dus er was genoeg te beleven. De tijd voor het eten, door mij verkeerd doorgegeven, later veranderd en door het wachten op verdwaalde gasten toch weer de oorspronkelijke tijd. Sorry voor eventueel vervelend gedrag van de jonge kinderen, die te laat naar bed zijn gegaan. Maar beppe wordt maar een keer in haar leven 75.Ik werd verwend met heel veel aandacht, dikke knuffels en cadeautjes ,van kindertekeningen tot dromenvangers en van boeken tot een regenton allemaal 1:1 dus geen miniaturen deze keer. En zo vertrok ik vandaag weer terug naar mijn “werk”. En vandaar ook dat de blog een dag later de lucht in gaat en de bevestigingen bestelling ook iets later doorgegeven worden. Maar ik ben er weer en ga hard aan het werk voor de beurs in de Eusebiuskerk op 28 en 29 september. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten WAM-miniaturen

Zondag.

Voor mij is zondag zo’n dag en dan met het opgestoken duimpje. Er hoeft niets, dus gun ik mijzelf rustig wakker worden, in bed naar muziek luisteren en dan op mijn gemak aan de dag beginnen. Dingen doen die ik leuk vind en die niet bedoeld zijn voor Wam-miniaturen, maar wel voor de poppenhuishobby. Zo ben ik een arbeidsintensief patroon van zonnenbloemen in aan het breien in een poppentuniek. Het duurt wel heel veel minuten voor ik één naald verder ben en na een paar naalden -letterlijk- moet ik even stoppen, omdat ik anders het patroon niet meer kan zien. Dan ligt er de bijlage van de krant met leuke artikelen en de puzzels. Er liggen poppenhuis- en miniaturentijdschriften waar ik graag in snuffel. Aan de hand van een bloemenschetsje van mijn kleinzoon ging ik op zoek naar de bloemetjes die hij bedoelde. Dan zoek en bekijk ik afbeeldingen van bloemen en planten om te kijken of er bloemen zijn die er op lijken. Om ze te maken moet ik er echt op studeren. Ik wil ze zo levensecht mogelijk maken. Al zoekend belandde ik bij Gerards tuin, een pagina waar gele bloemetjes op stonden met een wirwar van sprietige groene blaadjes. Maar eerst moet ik zoeken naar nadere gegevens, want pas als ik weet hoe groot de bloemetjes zijn, weet ik of het haalbaar is om de bloemen in miniatuur na te maken. Het plaatje komt van een Belgische website, dus moet ik nog wat speurwerk verrichten. En dan lijkt het me leuk om ze te maken als nagedachtenis voor Gerard. Wat is het toch fijn om een hobby te hebben waar ik zowel door de week als op zondag mee bezig kan zijn. Nu eerst nog het nodige klaarmaken voor de beurs in Arnhem, maar dat hoeft morgen pas weer. Geniet van mijn blog. Vriendelijke groeten,Winny van Winny’s Bloemenpracht

Voorbij.

Vakantie voorbij, we gaan weer naar het baasje. Dit liedje uit een ver verleden speelt door mijn hoofd. 1 september alweer. En aangezien ik zowel de baas, de magazijnbediende, de orderpicker, de voorraadbeheerder als de boekhouder ben, mag ik alles alleen doen. Alweer meer dan een jaar. Daarom had ik mijzelf drie weken vakantie toebedeeld om te werken. En iedereen heeft me dat heel lief laten doen. Die tijd heb ik heel hard nodig gehad om de nieuwe lijn in hobbypakketjes te ontwikkelen. Tenslotte werk ik al 15 jaar met Variaatjes en het wordt tijd om daar verandering in te brengen. Het computerprogramma dat de doosjes ontwerpt werkt niet meer. De opgeslagen PDFjes geven een kleiner doosje en ik kan er niets meer aan veranderen en dus ook geen nieuwe pakketjes mee ontwerpen. Daarom wilde ik in ieder geval ongestoord kunnen werken aan nieuwe doosjes. Die zijn – min of meer – gelukt. En waarom wil ik die nieuwe lijn nou zo graag? Zoals je hebt kunnen lezen in DHN sta ik dit jaar op de beurs in de Eusebiuskerk in Arnhem. Niet als WAM, maar alleen met mijn bloemen en planten onder de naam Winny’s Bloemenpracht. De WAM is voor mij niet te doen. Veel te veel sjouwen, veel te zwaar en in mijn eentje niet haalbaar. Er verandert wel iets aan de pakketjes. De gegoten vazen gaan vervallen. Die zijn, zeker in de smallere doosjes veel te kwetsbaar. Niet onbelangrijk, ook de prijs wordt aangepast. Wat blijft zijn de duidelijke stap voor stap handleidingen met foto’s die weliswaar klein zijn, maar met behulp van een kopieerder te vergroten en misschien zelfs met een mobiele telefoon (Daar heb ik geen ervaring mee ). Ook de onderdelen die je nodig hebt om de plant of bloem te maken zitten in het doosje. Aangezien ik sommige blaadjes pons van een aantal lagen papier lijkt het soms of er heel weinig blaadjes in een zakje zitten. Als je ze opbolt springen ze vaak al uit elkaar, maar voor je de blaadjes verwerkt kun je ze tussen een pincet bekijken. Zie je 2 streepjes, dan heb je ook 2 blaadjes en kom je tot de ontdekking, dat je ruim voldoende hebt voor je werkstuk. Tot zover  mijn eerste blog van het seizoen, alleen nog dit: in DHN nr. 174 staat een foto van een door mij bedachte en uitgewerkte plant – de Clematis Montana – waar ik best trots op ben. Ik werk niet om de suggestie te wekken, ik wil een plant of bloem zo levensecht mogelijk miniatuur maken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten.  WINNY’s BLOEMENPRACHT

Virus versus verslaving.

Als we met poppenhuismensen praten, hebben we het al heel vlug over het virus dat heeft toegeslagen. We zijn besmet met het poppenhuisvirus en dat betekent dat we allemaal kijken met poppenhuisogen. We meten alles na in de maat 1:12 of nog kleiner. Een enkele keer nog op 1:10 of op Barbieformaat, maar het moet in ieder geval klein zijn. Tegen het virus bestaat geen geneesmiddel. Een verslaving is weer iets heel anders. We kunnen niet zonder het artikel van onze verslaving. Nu wil het feit, dat ik zowel besmet ben met het virus als lijd aan een verslaving. Soms lopen deze beide zaken parallel aan elkaar, maar veel vaker botsen ze. Ik ben namelijk verslaafd aan lettertjes. En zolang die lettertjes te maken hebben met de poppenhuizen- en miniaturenhobby is er niets aan de hand, maar meestal gaat mijn voorkeur uit naar spannende boeken. En zo’n boek MOET uit. Daar kan ik me helemaal in inleven. Zo zeer zelfs, dat ik ’s avonds maar geen thrillers meer lees. Heel slecht voor mijn nachtrust. En als ik per trein een mij onbekend traject moet reizen is het ook niet handig. Ik verdiep me zo diep in een boek, dat ik niet meer weet of mijn bestemming al in de buurt komt. Dus zoek ik af en toe een roman of een fictieboek uit. Ik kies bij voorkeur een schrijver uit, die ik ken. Heel soms laat ik mij verleiden door een boek van een beroemde schrijver en dat valt dan wel eens in de categorie oersaai. Maar eens gekozen blijft gekozen, dus ploeg ik mij door het boek heen. Ik heb laatst in de trein een boek uitgelezen, dat wel, maar toen achtergelaten als zwerfboek. Misschien vindt de vinder het wel heel boeiend. Geef mij dan maar lettertjes in onze poppenhuistijdschriften. Interessante artikelen, wetenswaardigheden, knutselideeën en mooie foto’s. Allemaal voeding voor ons virus, waardoor we weer interessante gesprekken kunnen houden met medehobbyisten. Kijk uit naar mijn eerstvolgende blog in september. Een heel fijne vakantie gewenst door het WAM-team

Werken

Het voordeel van langdurige treinreizen – zo tussen de drie en viereneenhalf uur – is dat ik zo heerlijk kan lezen. Boeken met driehonderd bladzijden en meer genieten mijn voorkeur. Dan heb ik genoeg lettertjes voor de heen en de terugreis. Zo trof ik vandaag in het uiterst saaie boek dat ik had uitgezocht de onderstreepte woorden: ik wil werken. En toen realiseerde ik mij dat ik dat ook wil. Ik wil ook werken, niet vanwege het geld, maar omdat het mijn leven inhoud geeft. Alleen bazel ik daar geen driehonderd en meer bladzijden over vol. Ik geniet iedere dag weer van mijn werk. ’s Morgens wat minder, dan pak ik de administratie op en pleeg ik telefoontjes, maar na de lunch leef ik mij uit met verf, papier en ponsen. Soms schuif ik het echte commerciële werk even aan de kant omdat ik vind, dat ik een miniatuur moet maken voor iemand die daar in mijn ogen behoefte aan heeft. En soms is dat iemand die helemaal niets heeft met de poppenhuizen- en miniaturenwereld. Maar medemensen blij maken met een onverwacht cadeautje geeft een heel goed gevoel. Temeer daar de ontvanger in dit geval als lijfspreuk heeft: het is beter te geven dan te ontvangen. Dus toen ik terug kwam na een indringend gesprek, besloot ik mij te wijden aan miniatuurbloemen die een mens blij kunnen maken. Nu kan dat voor iedereen verschillend zijn en de meeste bloemen moet ik heel goed bestuderen, liefst in het echt.  Maar deze keer waren er nog geen echte en moest ik mijn toevlucht zoeken tot Google. Normaal zie ik op Google weinig van de onderkant of de bladeren, vandaar dat ik liever een echte plant of bloem heb. Maar of het zo moest zijn stond er bij afbeeldingen een soort schoolplaat met een bloem, een knop, een uitgebloeide bloem en bladeren. Ik werkte negen uur aan het resultaat en ik was er blij mee en de ontvanger was er ook blij mee. Zo werden er in ieder geval twee mensen blij van mijn miniatuurhobby. Dus ja, ik wil werken en ik hoop het nog heel lang vol te houden. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Spannend

Toen mijn man zijn werkzame leven afsloot had hij geen enkele hobby. Zijn werk was zijn leven en dus ook zijn hobby. Voeg daarbij een verhuizing naar het verre noorden, dan zie je de bui al hangen. In de eerste periode van ons Friese verblijf was er nog ruim voldoende te verbouwen en op te knappen, zodat we weer samen maatjes konden zijn, zoals in het begin van ons huwelijk. Maar toen dat op was, begon het bemoeien met dingen die altijd prima waren verlopen, maar nu ineens veranderd moesten worden. Wij stonden alle twee geheel verschillend in het leven, dus aan bemoeizucht had ik geen behoefte. Uiteindelijk dwong ik manlief een hobby op. En dat werd oldtimers. In het groot! Er kwam een rode MG. Hier konden onderdelen voor gekocht worden en er kon gepoetst worden en toen was de aardigheid eraf. Vervolgens kwam er een Corvette Stingray (als ik het zo goed schrijf) En mijn man ontdekte Catawiki, een veilingsite waar je op van alles en nog wat kon bieden. Dat was veel spannender dan onder een auto liggen om onderdelen te vervangen door de originele Amerikaanse. Vermoedelijk hoopte Gerard op e bromfiets- en motorensite een Kreidler aan te treffen. Zo een als hij vroeger had en trok het knutselen daaraan hem meer. Maar ik raakte op deze manier ook geïnteresseerd in Catawiki. Eerst alleen om te kijken wat ze zoal te veilen hadden. En zo kwam ik er achter dat er werkelijk zoveel verschillende categorieën waren, dat iedereen die iets zocht dat ook wel kon vinden. Betalen was misschien iets anders. En zo kwam er ook een Barbieveiling voorbij. Barbies, echt een enorme teleurstelling uit mijn jeugdjaren dat er geen geld was voor Barbiepoppen . En nu Barbies in alle soorten en maten. Ik hoefde alleen maar te bieden. Maar ik wilde niet zomaar en barbiepop, die kon ik bij de kringloop wel vinden, nee ik wilde barbie als Scarlet O’Hara uit Gejaagd door de wind die ooit als collectorsitem te koop was bij de Bijenkorf. En toen kon ik - om welke reden dan ook - niet gaan winkelen. En hier was zij, samen met haar partner Rhett Butler. Ik had mij aangemeld, dus ik mocht mee bieden. En zo ervoer ik de spanning bij het verstrijken van de seconden. Ben ik de hoogste bieder? Of is er iemand die hoger biedt? De eerste keer verloor ik, omdat de prijs hoger werd dan dat ik wilde bieden. Maar een aantal veilingen later bood iemand deze poppen weer aan en ja, deze keer werd ik niet overboden. Wat waren die laatste seconden spannend. Zou het…..ja dus. En toen de spanning of het pakket wel bezorgd zou worden. Ook dat nog en sinds die tijd ben ik fan van Catawiki. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team 

Zeldzaam onhandig

Lang geleden plaagde mijn broer mij graag met mijn onhandigheid. Niet dat ik daardoor minder onhandig werd, eerder meer. Dat resulteerde in omgevallen bekers melk, lepels die in soep vielen en dan alles onderspatten en meer van dit soort onhandigheden. Met als gevolg gebroken vaatwerk en niet-draagbare kleding en dat in een tijd, dat er toch al zo moeilijk aan dat soort spullen te komen was. Maar hoe ging dat, je groeide op, je ging zelfstandig wonen, je was zelf verantwoordelijk voor je servies en je kleding en het onhandig zijn ging gewoon over. Zeker in mijn beroep en als moeder van jonge kinderen was onhandigheid geen verdienste. Totdat…. de miniaturen in mijn leven kwamen. Of dat nou door onervarenheid of onzekerheid of een combinatie van beide kwam weet ik niet echt, maar een feit was, dat ik zeker in het begin van de WAM nogal eens iets kapot maakte en was ik dus weer zeldzaam onhandig. Bij het maken van meubeltjes zaagde ik verkeerd, wilde ik vlugger werken dan de lijm aankon en al te vaak legde ik dingen weg, omdat het gewoon niet lukte. Meubeltjes vielen uit mijn handen, randjes van huizen braken af onder mijn handen en porseleinen popjes verloren benen of neuzen. Ik kwam er in ieder geval achter, dat werken met hout niet echt mijn voorkeur had. Wel ontdekte ik mijn voorliefde  voor bloemen en plantjes in miniatuur. Ook goed voor de plaatselijke middenstand, want ik koop bloemen en planten om te bestuderen hoe ze in elkaar zitten en of ze binnen een redelijke tijd in miniatuur na te maken zijn. En dan steekt wederom mijn onzalige onhandigheid de kop op. Nu heb ik een prima werkplek, met ruim voldoende licht en ruimte en toch gebeuren er allerlei onhandige dingen. Ik maak een bloem, leg die op mijn werkblad en besluit dat het koffietijd is. Ik gebruik de werktafel als steuntje om op te staan en ja hoor, de prachtige bloem blijkt platgedrukt onder mijn linkerhand te liggen. Ik prepareer meeldraden van 1mm. De helft donkerbruin en de andere helft vaagwit. Ik heb er 18 nodig en maak uit voorzorg al wat meer draadjes. De telefoon gaat, ik sta op en bij terugkeer zijn er beduidend minder meeldraden. Ik ga maar niet meer zoeken. Ik maak gewoon nieuwe en blijf op mijn plaats totdat ze alle 18 opgeplakt zijn. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-tea

Poppenhuisplanten en bloemen

Van de week plaatste ik een fotootje van een lepelplant – spathiphyllum- op facebook. Ik kreeg de vraag “Hoe klein is klein?” Zelf sta ik er niet vaak meer bij stil, dat niet iedereen op de hoogte is van de poppenhuisschaal. En als ik goed nadenk, dan is een hoogte van 5½cm in het echt nog altijd 66cm. Belachelijk groot dus voor een plant. Toch in verhouding met een popje ziet zo’n plant er heel leuk uit. Maar het is verstandiger als ik weer een foto plaats om er dan iets naast te fotograferen als referentiekader. Ook nam ik afgelopen week de miniatuur bontbladige geranium mee naar de mevrouw, die mij de stek hiervan had gegeven. Zij vroeg verbaasd:”Hoe heb je die zo klein gekregen?” Zij bedoelde een echte plant zo klein maken. Ik vond dat een heel groot compliment. En toen ik haar vertelde, dat ik hiervoor papier gebruikte, bekeek ze de plant nog eens van alle kanten en schudde verbaasd het hoofd. Dat het mogelijk was om op zo’n kleine schaal een plant na te maken! En nog is het eigenlijk niet klein genoeg, want ik krijg ook wel de vraag of ik plantjes 1:24 kan maken. Misschien als ik mij erin zou verdiepen zou het wel lukken, maar bij het knutselen van de huidige grootte houden mijn ogen dit zo’n twee uurtjes vol. Daarna moet ik zeker een uur wat anders gaan doen. Daarom alleen al ben ik erg lang bezig aan een plant. Voor de lepelplant heb ik het op een gegeven moment maar opgegeven om het aantal uren bij te houden. Als ik een plant wil verkopen en ik zou het aantal uren werk moeten berekenen, dan vrees ik, dat ik alleen mijn eigen poppenhuizen van planten zou kunnen voorzien. En als ik dan hoor, dat er in Engeland een fles wijn van 4500 pond – per ongeluk – wordt verwisseld met een wat goedkopere, maar nog altijd 2100 pond, als ik het goed onthouden heb, dan denk ik:”Ach ja, die wijn drink je op en dan heb je alleen nog een lege fles.” Maar als je een miniatuurplant van 22,50euro koopt, dan kun je er veel langer van genieten. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Poppenhuizen.

Toen ik met de poppenhuishobby begon hield ik me eigenlijk alleen maar bezig met mijn zogenaamde Laanhuis. Daar had ik toen – in verband met mijn gezondheid – al mijn energie voor nodig. En ik besefte toen niet, dat er nog veel meer mensen bezig waren met deze hobby. Mijn vader ontdekte een winkeltje in Vlaardingen waar ze elektriciteitsspullen verkochten voor een Barbiehuis, dus ik ging een keertje mee toen hij weer wat spulletjes ging kopen. Ik keek mijn ogen uit. Wat bestonden er veel kleine dingetjes en zo levensecht. Mijn vader vertrok met zijn verlichtingsspullen en ik had heel hebberig het nodige voor mijn Laanhuis kunnen kopen. En als je ogen eenmaal op poppenhuizengebied open zijn gegaan, dan zie je overal poppenhuisspullen en poppenhuizen. Dat realiseerde ik mij onlangs toen ik even ging kijken in onze “Onbenoemde ruimte”. Behalve voor het huisvesten van onze gasten heb ik dat ook in gebruik genomen voor poppenhuizen. Allemaal speelpoppenhuizen voor kinderen. Wat wil zeggen, dat er ook mee gespeeld mag worden. Ze komen ook allemaal ergens anders vandaan. Van de kringloop. Van de- toen nog – Koninginnemarkt, compleet met popjes waar ik geen kinderen mee laat spelen, omdat die te teer zijn. De popjes dan, niet de kinderen. Nieuwe poppenhuizen die gewoon bij de Hema verkocht werden of bij Ikea. Compleet met stevig meubilair en eveneens stevige popjes. En dat er stevig mee gespeeld wordt, blijkt wel als alles weer in een andere volgorde staat. Ik ben dus gestopt om de huizen weer “netjes “te zetten na een logeerpartij. Maar zo langzamerhand heb ik een aardige hoeveelheid huizen. En zoals dat gaat: nieuwe poppenhuizen worden ouder en dan langzamerhand antiek. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Generatiekloof

Soms hoor ik geluiden, dat veel mensen afhaken bij onze hobby. Aangezien ik hierbij niet beschik over cijfers kan ik geen geloofwaardige grafiek laten zien. Wel was het mij bij diverse beurzen opgevallen, dat het stiller was, dan ik gewend was. En als er minder bezoekers komen op een poppenhuis- en miniaturenbeurs, dan neemt het aantal standhouders ook af. Logische gedachtengang toch. Maar hoewel we vaak het weer, de hoeveelheid beurzen of andere evenementen de schuld geven zou het zomaar kunnen zijn, dat er een generatie opgroeit die dankzij moderne media al in een heel andere wereld leeft dan de generatie van de zestigers. Als poppenhuishobbyist is een van onze meest waardevolle vaardigheden onze fantasie. Die gebruiken heel veel mensen gelukkig nog om hun poppenhuis of tafereeltje in te richten met hun eigen verhaal. En omdat we allemaal verschillend zijn en onze werkelijkheid verschillend beleven zijn er ook zoveel verschillende poppenhuizen. Zelfs als je een kant en klaar poppenhuis of een bouwpakket koopt, dan nog is de uitvoering vaak zo verschillend. Voeg daarbij het op en neer gaan van de economie, waardoor mensen meer of minder geld hebben om te besteden aan een hobby, dan is het duidelijk, dat er – soms grote – verschillen zijn in de uitvoering. Geniet ervan zou ik zeggen, ga eens naar een museum waar een mooi poppenhuis te bezichtigen is. Momenteel in een museum in Enschede. Trek er een dag voor uit, maak er een uitje van met gezinsleden, familie of vrienden, maar houd onze hobby levend en fantasievol. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Voorjaar.

Afgelopen week stralend mooi weer. Een plezier om mijn dagelijkse (verplichte) wandelingetje te maken. En eveneens 30 minuutjes verplicht buiten zitten is prima uit te houden. Maar nietsdoen is geen optie, dus bij het buitenzitten brei ik miniatuurkleertjes. En ’s avonds heerlijk lang licht. In de woonkamer heb ik een nieuwe werkplek voor mezelf ingericht voor een groot raam waar ik na het avondeten nog een paar uur kan knutselen. Het maken van de lepelplant (Spathiphyllum) voor mijn kleindochter was heel goed gelukt en dus kon ik dit werkstuk meenemen toen ik Pasen ging vieren in het westen. Ze was er een beetje stil van, toen ik vertelde, dat het geen poppenhuisplant was om mee te spelen, maar een miniatuurkunstwerkje dat onder het bijgeleverde stolpje mooi mocht staan te zijn in haar toekomstige nieuwe kamer. Toen de familie afgelopen november op visite kwam bracht zij haar lievelingsplant mee als geschenk voor mij. Zelf had ze toen aangegeven dat ze graag “iets” van Beppe wilde hebben. En daarmee bedoelde ze een plant of bloem in miniatuur. De tijd tussen de wens uitspreken en het overhandigen was een beetje lang, maar in de tussenliggende tijd moest er dan ook zo veel gebeuren bij mij thuis. En nu heb ik alle aanvragen – op een na – ingewilligd en kan ik me weer gaan bezighouden met mini planten en bloemen. Voor mij een heerlijk vooruitzicht. Een bakje krokussen ter vervanging van het totaal verdwenen Paasbakje staat als eerste op de lijst. Omdat ik een paar jaar geleden een Voorjaarsworkshop heb gegeven staat de handleiding in mijn map en een paar pakketjes liggen in de bak, dus ik kan gelijk aan de slag. Eerst een kopje koffie, alles klaarleggen en dan de vaart er in, zodat ik aan het eind van deze zondag weer trots tegen mezelf kan zeggen : Goed gedaan. Kijk weer uit naar mijn volgend blog en groetjes van het WAM team

             WAM                    Flitsen 20-04-2019                                                                     

www.wam-miniaturen.com     Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.       

Deze keer geen blogverhaal, maar alleen een Paaswens.
Voor alle lezers zonnige, gezellige Paasdagen toegewenst.

Buiten hobbyen is niet aan te raden met de mini-onderdelen waar wij mee werken, maar geniet – op welke manier dan ook - van de vrije tijd.

Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten,het WAM-team

Tijdsbeleving

Het is een bekend verschijnsel, dat de tijd voorbij kan vliegen, maar ook dat de wijzers van de klok niet vooruit lijken te gaan. En waar merken wij het vaakst dat we de tijd volledig vergeten? Juist, als wij met onze miniatuurhobby bezig zijn. We nemen ons van alles voor om te maken, maar als de dag voorbij is, of de avond, dat ligt eraan wanneer wij tijd hebben om te hobbyen, dan mogen we blij zijn als we iets af hebben. Waar is dan de tijd gebleven, vragen we ons wel eens af als we naar het resultaat van een dagje ( of avondje) werken kijken. Sinds lange tijd hadden mijn knutselmaatje en ik gepland om een middag te knutselen. Dat lukte uiteindelijk, heerlijk. Samen min of meer hetzelfde miniatuurkussentje maken. Zij op heel fijn borduurgaas en ik op een wat grovere variant. Maar al pratend en bordurend vloog de tijd voorbij en hadden we nog niet eens een derde van het kussentje af.
Nog erger is het als we proberen te achterhalen hoelang iets geleden is. Hoelang ben ik al bezig met poppenhuizen en miniaturen. Hoelang heb ik al een abonnement op een poppenhuistijdschrift. Hoelang is het geleden dat wij op een beurs hebben gestaan? Al deze vragen kan ik beantwoorden als ik de gegevens erbij zoek en heel vaak ben ik verbijsterd over de tijd die in het verleden is verdwenen. Al 7 seizoenen op quiltles? ( en nog niet verder dan 4 quiltwerkjes) Al 12 jaar werkzaam als WAM-miniaturen, ja, in november. Al 13 jaar fulltime woonachtig in Friesland? Niet zo handig als ik workshops wil geven, want wat is Friesland ver weg…..Ik zou het graag weer oppakken, want soms kruipen voor mij de wijzers van de klok. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team

Terugblik

Vorig jaar november meende ik, dat WAM-miniaturen 10 jaar bestond. Ik maakte al ruim van te voren plannen om dit gebeuren feestelijk te vieren. Ik breide een achtergronddoek met WAM 10 jaar, kreeg een lapje grijze stof om een WAM-0verhemd van te maken. Allemaal dingen die de nodige tijd vragen. Ook voorzag ik een aantal popjes van warme kledij, want in november is het meestal niet al te warm. De popjes zouden als klanten moeten figureren bij de kraam, die ik wilde solderen voor het tafereeltje WAM 10 jaar. Misschien als ik goed had gerekend, dat ik het hele tafereel in elkaar had kunnen zetten, maar helaas, het lot besliste anders. Wam is alleen nog maar een webwinkel. De voorraadkarren, die we mee namen naar beurzen, heb ik nog. Ze staan deels in mijn woonkamer en deels in de kleine werkplaats aan huis. En – bijna- alle voorraden zijn keurig netjes opgeslagen in transparante kratten, voorzien van stickers. In de woonkamer staan een aantal stellingen, waar de kratten in kunnen staan. Misschien niet het idee van een echte winkel, maar wel dicht bij huis en overzichtelijk en heel ordelijk om bestellingen vlot uit te kunnen voeren. Op deze manier blijft het leven van alledag leefbaar. Structuur in mijn dagen en nog geen geraniums om achter te gaan zitten. Daar ben ik iedere dag blij mee. Het levert mij ook alweer ideeën op om bloemen en planten te gaan maken. En – gelukkig – heb ik ook het plezier in knutselen weer terug gevonden. Samen met mijn knutselmaatje ben ik bezig met het borduren van een miniatuurkussentje. Maar wat voor de een miniatuur is, is voor de ander toch iets te klein. Of te groot. Het ligt er maar aan vanuit welk standpunt je het bekijkt. En wat de WAM betreft, de naam blijft bestaan en ook de Variaatjes blijven er deel van uit maken, al moet ik naar een manier gaan zoeken om zo te blijven werken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team

Zondagsrust

Van maandag tot en met zaterdag ben ik bezig met WAM-miniaturen. En op zondag gun ik mijzelf de weelde om uitgebreid dingen te doen, die niet bedoeld zijn voor de WAM. Nu bijna alle voorraden hun plaats hebben gevonden in doorzichtige kratten, blijft alleen de kleine werkplaats nog over om opgeruimd te worden. Hier staan de mini machines, die ik niet kan gebruiken, zolang allerlei ongeregelde spullen plaats innemen. En wat ik wel heb geleerd in de loop der jaren: als je met machines werkt, zorg dan, dat je werkruimte vrij is van obstakels. Ook probeer ik nieuwe ideeën uit. Voor de variaatjes – de planten- en bloementak van de WAM heb ik een dikke bloemen-encyclopedie kunnen kopen met prachtige, duidelijke foto’s en dan ben ik gelijk heel enthousiast. Ik heb gelijk een paar planten uitgezocht die ik in miniatuur na wil maken. Nu de voorraad netjes en overzichtelijk in de kamer staat, heb ik weer wat meer tijd vrij. Afwisselend maak ik miniatuurbreiwerkjes af die in de loop der maanden hebben liggen wachten en bloemstukjes in miniatuur. Naast alle gewone huishoudelijke karweitjes is bezig zijn met de miniatuurhobby heel ontspannen. En zo af en toe gun ik mij ook weer tijd om naar de Kringloopwinkel te gaan, waar ze de nodige materialen verkopen. Het is een erg grote winkel met een ruime handwerk- en speelgoedafdeling en daarnaast hebben ze ook een uitgebreide boekenafdeling met heel betaalbare boeken. Daar komt nog bij, dat de opbrengst van de verkoop naar een goed doel gaat. Dat doel bevindt zich ook nog op een steenworp afstand van de Kringloop, dus iedereen weet waar het geld naar toe gaat. Deze keer werd ik verleid door een grote doos met quiltlapjes. Tenslotte hebben we voor popjes van 14 centimeter maar heel kleine lapjes nodig. Thuisgekomen ben ik gelijk begonnen met het aankleden van 3 kijkdoospopjes,  nog 3 te gaan en dan kan ik dit project ook weer afvinken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Miniaturen

Soms helpt zelfs de Nederlandse Taal mee om te laten zien waar wij met onze miniaturen mee bezig zijn. Ik werd op het idee gebracht door de wat knullige afkortingen die tegenwoordig door de computer gebruikt worden. Zo deelde ik miniaturen in lettergrepen en kreeg: mi-ni-at-u-ren. En daar staat precies, waarom wij zonder meer de tijd vergeten als wij bezig zijn met hobbyen. Mini at uren. Dat is ons verweer als huisgenoten klagen over de tijd die je gebruikt. Mijn mini at uren. Heel vaak denk ik: Ik ga EVEN wat maken. Om tot de ontdekking te komen, dat dat even wel iets langer duurde dan ik had bedacht. Dus eigenlijk zou ik moeten zeggen: mini (vr)eet uren. Iedereen die af en toe ( of vaak )naar you tube(?) kijkt zal beamen dat alle mini workshops op dat kanaal een fluitje van een cent lijken. Alle meubeltjes zitten in een vloek en een zucht in elkaar en zelfs hele poppenhuizen vragen niet langer dan een kwartier. Kijken dan wel, maar de werkelijkheid is toch iets anders. Zelfs als je een bouwpakketje koopt. Zelfs als je werkt met materialen die jou liggen. Als je geen houten huis wil maken, maar een van karton dan nog moet je ontwerpen, tekenen, onderdelen uitsnijden op de goede maat, de goede lijm gebruiken en dan een hand te kort komen om alle onderdelen op hun plaats te houden. En als het huis dan eenmaal in elkaar zit komt het inrichten aan de beurt. En ook hier weer veel meer tijd nodig dan je in eerste instantie had gedacht. Behangen, elektriciteit, vloeren leggen, schilderen en in welke volgorde je dat ook wilt doen, het vreet uren van je tijd. Van veel kanten hoor ik dan ook: ”Ik begrijp niet hoe ik nog tijd had om te werken!” Een prima hobby dus, voor als je niet meer hoeft te werken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Werk in uitvoering.

Of het aan de tijd van het jaar ligt, weet ik niet, maar een aantal vrouwen die ik ken, had ineens de mond vol van afmaken. “eerst eens afmaken waar ik aan bezig ben” hoorde ik van diverse kanten. En met het schaamrood op de kaken moest ik bekennen, dat ik een opbergbox vol onafgemaakte producten had staan. Al vanaf mijn schooltijd begon ik vol goede moed met het uitwerken van een idee, maar als het te lang duurde om resultaat te zien, verdween het werkstuk in een doosje. Op een bepaald moment was mijn moeder dit zat en moest ik – op straffe van huisarrest – beginnen met het afmaken. Langzamerhand raakte het doosje leeg, al zal ik best wel vals gespeeld hebben. De materialen werden in mijn jeugd niet gekocht, maar verzameld, gekregen of gevonden. Dus als een werkje er in mijn ogen niet leuk meer uitzag zal ik het wel hebben laten verdwijnen. Bij nieuwe projecten hield mijn moeder me bij de les: eerst het ene af, dan pas het andere. En dat werkte (min of meer).En ik heb gemerkt, dat ik – zonder moederlijke bemoeienis – weer ga vervallen in mijn oude fout: vol enthousiasme beginnen aan iets en dan , door gebrek aan tijd of zin, het werk maar weer in een doos of in een mapje doen. Sticker erop en ik kan terugvinden waar ik de afgelopen jaren mee bezig ben geweest. Maar afgelopen week kreeg ik ineens een bui van: afmaken waar je mee bezig bent (geweest). En eigenlijk moet ik dan niet beginnen met datgene wat ik het leukste vind, nl. bloemen en planten maken, maar die map lag nou eenmaal binnen en puilde uit, met als gevolg als ik de map oppakte er altijd een gedeelte van de inhoud uitfladderde. Gedroogde bloemblaadjes zijn erg teer en dus vlug onbruikbaar. Met knippen en plakken lukte het om de map weer bruikbaar te maken. Alle bloemen en planten waar ik aan gewerkt had in alfabetische volgorde in de map en voorzien van foto’s en tekeningen die ikzelf heb gemaakt of die ik uit tijdschriften heb geknipt. En zo ben ik er langzamerhand achter, dat dit mijn hobby nummer 1 is. Ik zou dit niet graag missen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Geen idee.

Er zijn van die dagen, die zo propvol zitten met PLICHT, dat er geen tijd overblijft voor creatieve ideeën. Vaak zie of lees ik iets waardoor ik gelijk een beeld krijg van wat ik in het weekend in mijn blog wil verwerken. Misschien is het wel een kwestie van teveel van het goede. We zijn bezig met anders verpakken van de voorraden. Tevens helpt mijn jongste dochter met de boekhouding. Nou ja, helpt… Het betekent, dat zij heel hard werkt aan het boeken van alle posten en dat ik soms een formulier aandraag of probeer te vertellen in welke ordner iets te vinden zou zijn. Er is geteld en er zijn lijsten ingevuld en dat moet dan weer in de computer verwerkt worden. Soms vraag ik mij dan wel eens af of onze miniatuurhobby nou echt zo leuk is. Natuurlijk wel, want tijdens het tellen valt iedere keer de veelzijdigheid op van miniatuurmeubels, kozijnen, popjes en alle andere miniatuurartikelen. En iedere fout die ik maak heb ik leren zien als een leermoment. En zolang andere hobbyisten begrijpen dat fouten maken menselijk is, begin ik toch iedere dag weer met de gedachte: Hoera, een nieuwe dag, waarop ik bezig mag zijn met een hobby waarin ik alle vaardigheden die ik heb kan toepassen en de vaardigheden die ik nog niet heb, kan leren tijdens een workshop. Tijdens een workshop powertex – in het groot – kreeg ik te horen dat ik altijd wilde proberen om iets in miniatuur na te maken. Volkomen waar, het is een enorme uitdaging om een “kunstwerk” dat je op 1:1 formaat maakt, te verkleinen naar 1:12. En toeval of niet ik vond een grote miniatuurcirkel, doorsnede zo’n 4cm waarmee ik zou kunnen proberen mijn grote kunstwerk in het klein na te maken. Ik moet niets, maar ik wil nog zooooo veel. En volgens de kleinkinderen kunnen ze het niet zo gek bedenken of Beppe heeft de materialen ervoor. Zo zijn ze vandaag weer terug naar huis gegaan met een schilderdoek versierd met stipwerk en kreeg ik een nieuw kunstwerk om in mijn poppenhuis te hangen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten het wam-team

Verzamelen.

Ik denk, dat de mens van oudsher een verzamelaar is geweest. Als jager wilde hij hoogstwaarschijnlijk een steeds scherpere punt aan zijn speer vast kunnen maken. Dus op zoek naar stenen, die met wat bewerking scherp genoeg zouden zijn om een dier te vellen. En net zo goed als de mensen van vroeger kunstuitingen aanbrachten in de grotten en holen waarin ze leefden, zullen zij ook gezocht hebben naar dingen, die het leven van alledag op konden vrolijken. Dingen die ze gingen verzamelen omdat ze ze mooi vonden. En zodra je begint met verzamelen wordt het “moeten” om een tweede of een derde en liefst ook een volgende van de gewenste soort te vinden. Afhankelijk van de financiën en de mogelijkheden die men heeft groeit en verzameling snel of langzaam. Als ik goed nadenk besef ik, dat mijn verzamelaarinstinct ontwaakte toen ik een pover restant van mijn kleinemeisjes kinderservies terugkreeg. Een zielig kopje en schoteltje en een melkkannetje. Het bezoek aan een veiling leverde diverse onderdelen van speelserviesjes op. En toen zocht ik overal waar ik kwam naar onderdelen van kinderserviesjes, soms met succes en soms niet. Er kwam een vitrine kast om mijn aanwinsten in uit te stallen. Als ik geweten had hoeveel werk het was om alles schoon te houden had ik mij misschien wel 2 keer bedacht. Maar het is met alle dingen zo als men weet, dat je iets verzamelt dat er van alles en nog wat aangeboden wordt. En dus raakte de kast vol en nog voller en maakte ik kennis met poppenhuisserviesjes. Schaal 1:12, soms op Barbieformaat. En ik leerde zelf porselein beschilderen. Dus kwam er een tweede vitrinekast waar al deze ieniminie serviesjes een plaatsje konden vinden. Veel kijkplezier als ik op een grijze dag voor de kasten ga staan en me de goede gevers voor de geest haal. En toch nog steeds de verzameldrang van heel kleine serviesjes. Al bekruipt me af en toe de zekerheid, dat ik misschien zal moeten verhuizen en dan moet ik al die minifrutsels inpakken. Maar ach, komt tijd komt raad. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team.

Kwaliteit

Vorige week geen blog. Mijn leven is wat vrijblijvender geworden, dus tijdens familiebezoek heb ik geen mogelijkheid om een blog te posten. Tijdens datzelfde bezoek werd ik verrast door een spelend kindje, dat een stuk speelgoed uit de kast trok wat ik onmiddellijk herkende. Het was een boot met bijbehorende popjes en de eenjarige peuter was helemaal blij met een boot die ook kon rijden. Ik rekende snel terug om tot de conclusie te komen dat dit vaartuig inmiddels wel 37 jaar oud zou zijn. Laat het 35 jaar zijn dan nog had dit speeltje niets aan kwaliteit ingeboet. De “ Vissers Trots” maakte nog steeds waar, dat een kind trots kon zijn dat hij of zij deze speelgoedboot had gekregen. Vermoedelijk vond ik het rond 1980 best wel veel geld om uit te geven. Maar het bleek het alleszins waard te zijn. Daarom strijkt het wel eens tegen mijn haar in als ik mensen op miniatuurbeurzen hoor zeggen:”Het is wel duur hoor.”In het begin probeerde ik uit te leggen hoeveel werk er in zat om miniaturen te maken. Nog afgezien van het materiaal dat er aangeschaft moest worden om tot een bepaald resultaat te komen. In de latere jaren gaf ik alleen maar als antwoord, dat kwaliteit zijn prijs had. En als mensen niet van zins waren om miniaturen aan te schaffen tegen de genoemde prijs, dat dat jammer was. Heel vaak gebeurde het, dat miniaturisten verdwenen van de beurzen, vanwege ouderdom of overlijden en ja, dan was het niet meer mogelijk om je poppenhuisminiaturen aan te vullen of karakterpoppen naar aanleiding van een foto te laten maken. Inmiddels geniet ik nog steeds van het maken van miniatuur bloemen en –planten. Temeer daar een medereizigster in de trein vol verbazing vroeg – nadat ze WAM-miniaturen Variaatjes had opgezocht op haar telefoon – “”Hoe kweekt u ze zo klein?” Ik vertelde, dat mijn bloemen en plantjes van papier gemaakt worden. Hierna was ze enige tellen stil. Keek mij aan en schudde haar hoofd. Ze had moeite dit te geloven. Zo mooi vond ze ze. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten het wam-team.

Herinnering

Herinneringen doen vreemde dingen met de mens. Je slaat iets op in je geheugen en als je je herinneringen wilt delen, blijken andere mensen heel andere dingen in te kleuren. Vooral in families blijkt dat vaak overduidelijk als je samen met broers en schoonzussen ( in mijn geval ) jeugdherinneringen ophaalt. Dingen, die op jou diepe indruk hebben gemaakt zijn volkomen voorbij gegaan aan je broers. En de schoonzussen zijn later in de familie gekomen en hebben geen weet van de beginperiode van het gedeelde familieverleden. Een treffend voorbeeld is de eettafel in mijn voormalige ouderlijk huis. In mijn beleving zaten wij vaak aan tafel met knutselwerk of huiswerk, maar zodra de tafel gedekt moest worden voor het eten verdween alles naar de salontafel. Maar er gaat ook een beeld rond van een tafel, waarbij alle geknutsel naar de ene helft van de tafel werd geschoven, zodat de rest kon dienen als eettafel. En wie er gelijk heeft zullen we nooit meer te weten komen, omdat we het niet meer na kunnen vragen. Wel zijn zowel mijn dochters als ik behept met het halve tafelsyndroom. Buiten familieband werd ik afgelopen weekend geplaagd door een volkomen verkeerde herinnering. Ik ging een weekend heerlijk een miniatuuratlas knutselen. Voor onderdak was gezorgd, zodat ik niet op één dag heen en weer hoefde te rijden. Heel veel jaar geleden had ik op mijn logeeradres een workshop gedaan en van toen had ik een beeld van een statig wit huis met trappen voor de deur voor ogen. Altijd als we via Amsterdam naar Friesland terugreden zag ik aan de linkerkant van de snelweg dat huis liggen, compleet met wit bijgebouw. En zo begon ik mijn reis. Allereerst herkende mijn navigatiesysteem het adres niet, maar goed, Nederland is niet zo groot, dus als ik in het goede dorp aanbelandde zou ik het adres vast wel kunnen vinden. Dat lukte bijna, want de nummering hield op voor ik bij dat statige witte huis was. Gelukkig bracht een dame van een autobedrijf uitkomst. Het nummer zat rechts om de hoek. Heeeel logisch toch. Het leek in de verste verte niet op het huis wat ik voor ogen had, maar het was wel mijn logeeradres. En zelfs het poppenhuis wat in het bezit van deze dame was, was wel heel statig, maar had geen trappen. Het deed niets af aan een oergezellig weekend met als bonus een ingenaaid miniatuurboek. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Avontuur.

Het woord avontuur heeft voor iedereen een andere lading. Is het voor de een een reis naar verre oorden, voor de ander kennismaking met een ander mens. Voor mij is het – volgens de familie – een autorit van ruim een uur. Het volgen van een workshop en het logeren in een guesthouse. Soms komt er een mail voorbij over een workshop miniaturen. En omdat ik dol ben op lezen en boeken, ben ik zeker ook dol op miniatuurboeken, al weet ik, dat mijn ogen niet altijd even goed meewerken. Zodra ik iets hoor over miniatuurboeken maken, denk ik :”Ja, dat wil ik!” En nadat ik me op heb gegeven, komt de realiteit om de hoek kijken. Ik moet heel vroeg aanwezig zijn, ik moet een lange dag maken, maar ik wil het zo graag. Waar een wil is, is een weg is een bekende Nederlandse zegswijze. En dat blijkt ook zo te zijn. Het logies wordt uitstekend geregeld. De moeilijkheid is om er te komen. Per trein is een mogelijkheid, maar dat levert dan weer de moeilijkheid op van het tussenliggend transport. Van A naar B per bus lukt niet altijd. Dan maar diep adem gehaald en in de auto gestapt. Het navigatiesysteem pakt het adres niet. Spannend. Dan maar een fictieve postcode en dat lukt wel. De autorit zelf verloopt zeer voorspoedig. En op mijn schermpje zie ik dat ik – onverwacht – op de goede weg rijd. Hoera. Alleen het huisnummer stopt iets te vroeg. De sanitaire nood is hoog, dus stop ik bij een automobielbedrijf, waar ik gelukkig gebruik mag maken van ….En zoals in dorpen gebruikelijk is, weet de mevrouw aan de balie naar wie ik toe wil.  Heel logisch gaat de nummering van de huizen om de hoek verder. En zowaar, ik vind mijn logeeradres, weliswaar met zieke gastvrouw, maar ik ben toch welkom. De volgende dag wachten op voldoende daglicht om naar de workshoplocatie te rijden. En precies op tijd aan de slag. Heel hard werken om alle bladzijden van de miniatuuratlas op de goede plaats te krijgen. Een uitstekende lunch krijgen en dan weer ijverig aan de slag. Nog even het oefenen met goudopdruk en dan nog net bij daglicht en zeer laagstaande zon naar het logeeradres te rijden. Maar toch met een zelfgemaakte mini-atlas in mijn bezit. Voor mij dus een heel groot avontuur. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Tellen.

Het is opmerkelijk dat je – altijd als je plannen maakt – andere dingen gaat doen. Het tellen van de voorraden met het hele gezin gebeurde altijd in de kerstvakantie. Met als gevolg dat iedereen een beetje narrig werd van het verlies van “leuke” vakantiedagen. Maar als de cijfers op papier stonden was het hele gezin opgelucht. Hoera, we konden weer een jaar vooruit. De afgelopen jaren was tellen voor mij, vooral rustig op een kruk zitten, herhalen wat er gezegd werd en opschrijven op de tellijst. Dit jaar was de eerste keer, dat ik de voorraden zelf “mocht” tellen. Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen, al was plannen met een werkzame familie  wat moeilijk. Maar vandaag kon het monsterkarwei afgerond worden. Alle voorraden uit onze grote werkplaats zijn verhuisd naar mijn woonhuis. De helft al opgeslagen in keurige transparante opbergboxen en bij gebrek aan de laatste boxen- foutje in het verwerken van de bestelling – staan er nog een fiks aantal dozen in de woonkamer. Alle miniatuurdingen zijn door onze handen gegaan. Het was verbijsterend om te zien hoeveel miniatuurmeubeltjes, kozijnen, miniatuur hang- en sluitwerk, popjes,  en allerlei gereedschap en materialen om zelf poppenhuizen of meubeltjes te maken er in onze grote werkplaats hadden gestaan. Af en toe werd het ons echt teveel en zochten we steun bij elkaar om het verdriet te delen. En gelukkig waren daar 3 kleinkinderen en 2 honden die de nodige aandacht vereisten en kans zagen om de volwassenen wat afleiding te bezorgen. Samen met Caspar, ons huisspookje, dat kans had gezien om de verwarming 2 graden hoger te zetten, zodat we allemaal het idee kregen, dat ons rode hoofd te wijten was aan het harde werken en in mijn geval aan een opspelende hoge bloeddruk. Toen kleinzoon begon te klagen over de hitte in huize WAM keek ik eens op de thermostaat ???????? Zomaar 2 graden temperatuurstijging en nee, niemand had de verwarming hoger gezet????Maar geteld is er. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Kinderspeelgoed

Op het gebied van poppenhuizen is nog een wereld te winnen Heel veel mensen weten niet dat in het verleden een poppenhuis beslist geen speelgoed was, maar een statussymbool. De man des huizes had een kabinetkast met laden, waarin hij vondsten en uitzonderlijke dingen bewaarde, die hij vol trots kon tonen aan bezoekers. De vrouw des huizes wilde natuurlijk een eigen kast, waarin zij haar ” poppegoet “ -veelal van zilver – tentoon kon stellen. Dergelijke ingerichte kasten kostten indertijd een vermogen. Ze zijn, denkelijk door overerving bewaard gebleven en te bewonderen, onder andere in het Gemeentemuseum in Den Haag. Altijd als ik de kans krijg ga ik naar dit poppenhuis. Ervoor staat een trapje, zodat je goed in alle kamers kunt kijken. Te genieten van alle miniatuur voorwerpen, die in het dagelijkse leven van rijke kooplieden gebruikt werden. Ook later, toen de poppenhuizen naar de kinderkamer verhuisden, waren ze niet bedoeld als kinderspeelgoed, maar als leermoment. Meisjes leerden op deze manier wat gebruikelijk was in de woonkamer, de keuken enzovoort. Ze leerden waarvoor diverse attributen gebruikt werden, hoe ze heetten en waar je naartoe moest om ze te kopen. Het is voor ons verbazingwekkend om te zien dat er al zoveel verschillende voorwerpen verdwenen zijn uit ons dagelijkse, jachtige leven en dat wij weer een veelvoud aan dingen hebben gekregen, die ons leven kunnen veraangenamen. En gelukkig kon ik afgelopen week zien, dat een poppenhuis echt een speelmoment is geworden voor jonge meisjes. Een bekende firma van plastic speelgoed heeft diverse poppenhuizen op de markt gebracht en beide kleindochters mogen daarmee spelen. En alles kan. De hond vliegt zonder bezwaar naar de zolderverdieping, de barbecue kan ook best in de kamer. Stiekem geniet ik mee met hun fantasie. Misschien komt hun poppenhuis uiteindelijk ook terecht in een museum. En krijgen ze een plekje naast een van de poppenhuizen van volwassenen, die een beeld geven van onze tijd. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team

Stilstaan en terugblikken.

Eind van het jaar. Tijd voor bezinning. Stilstaan bij bijzondere gebeurtenissen. Positief of negatief. Maar we moeten erbij stilstaan om het te kunnen verwerken. Maar een oud Nederlands gezegde zegt: Stilstand is achteruitgang. Dus pakken we de draad weer op om verder vooruit te gaan. De toekomst in. Terugblikken betekent dat je je bezig houdt met het verleden en “gelukkig” zorgen radio en televisie daar al uitgebreid voor. Tenslotte gebeurt er iedere dag wel iets dat het nieuws  haalt. En alle kleine gebeurtenissen in ons eigen leven vallen daarbij vaak volledig in het niets. Alhoewel, als je de social media mag geloven is zelfs de aanwezigheid in de supermarkt de moeite van het vermelden waard. Tijdens mijn treinreizen hoor ik de meest uitzonderlijke ontboezemingen. Van vergeten spullen tot een nachtje in de cel vanwege een gun! (Echt waar.!!) Mensen die ongegeneerd alle weekendavonturen op luide toon in hun –foon laten horen, tot het doornemen van een volledige weekagenda. Collega’s noemen met naam en toenaam en dan vooral geen rekening houden met andermans privacy. Je weet tenslotte nooit of er iemand in de buurt zit, die een bekende is van genoemde personen. Maar genieten doe ik er wel van. Tenzij ik verdiept zit in een van mijn meegenomen boeken. Soms zo diep, dat ik vergeet in Zwolle over te stappen en mee moet reizen naar Groningen en heel erg schrik als de controleur ineens opduikt naast mijn stoel. Reizen per trein doet mij een beetje denken aan een levensweg. Soms heel snel met prachtig uitzicht. Vredige schaapjes en koeien  een enkele keer als verrassing een groepje herten midden in een weiland, waar je ze niet verwacht. Soms in een slakkengang achter een andere langzaam rijdende trein. Een enkele keer een heel nare ervaring. En, hoewel donker en zwart, grote wolkenpartijen, die door hun kleur toch prachtig zijn en als ik dan een zonnig randje kan ontdekken ben ik toch een beetje blij. Ik wens iedereen de komende dagen heel veel gouden randjes aan de wolkenpartijen van het dagelijkse leven toe. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Glitters

Op het vervolg van WAM 10 jaar plus 1 zult u even moeten wachten. Voorlopig staat de woonkamer vol met miniatuurhuizen en voorraden en in de Kerstvakantie gaan we verder met het tellen, uitzoeken en opruimen. Vandaar  de titel glitters. In de herfstvakantie had ik met de kleinkinderen alvast een voorproefje gemaakt voor Kerstmis. De bekende firma met een A verkocht al ruimschoots allerlei benodigdheden voor het maken van een kerstkrans, dus lag de kamer binnen de kortste keren vol met heel kleine lichtvangers. Stofzuigen hielp best wel, maar na het maken van de logeerboeken begon het glitterfeest opnieuw. Overal in en om het huis vond ik glinsterpailletjes. Nou is bewegen prima voor oudere mensen, dus ik bukte iedere keer om ze op te rapen en toch vond ik iedere keer nieuwe en er is natuurlijk een eind aan mijn bewegingsoefeningen. De oplossing van het raadsel kwam, toen ik de oranje tas, die ik had gebruikt om de kerstkransen en helloweenmasker in te vervoeren weer gebruikte voor de boodschappen. Onderin de tas lagen glitters in alle soorten en maten en er zat een gaatje in de tas. Raadsel opgelost. En nu de Kerstkaarten. Een paar jaar terug was alles glitter wat de klok sloeg. Jammer voor de miniaturen die ik daarvan maakte. Glitter is niet te kopiëren. En dit jaar dacht ik weinig tot geen kaarten te krijgen, maar ik kreeg er veel meer dan ik verwachtte en ook welgeteld één glinsterkaart . Moet ik toch iets op bedenken om op de verkleinde uitgave een heel klein beetje glitter te sprenkelen. Gelukkig heeft diezelfde Awinkel miniatuurflesjes in het assortiment gehad waar heel fijn glitterpoeder inzat. Misschien dat ik daar iets creatiefs mee kan maken.  Voor u allen geen glitter, maar wel gezellige dagen gewenst. Zonder kerststress, maar wel veel glans, al is het maar met pailletten op de deurmat. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

WAM 10 jaar plus 1

Daar stonden we dan: 4 volwassenen en een baby in een kampeerbedje achter een tafel van 3½ meter. Vol verwachting klopte ons hart. Er stond een trapvormige display op de tafel, een lief klein kastje waar de meubeltjes die we bij ons hadden in stonden, welgeteld 12 handgebreide truitjes en een doos met kleine vakjes, waar wat kleine losse artikeltjes in konden. Dat was in 2007. De organisatrice had een schattig slabbetje gemaakt voor de baby, zodat hij ook zonder problemen naar binnen mocht. We hebben heel veel geleerd dat eerste jaar. En het was ons zo goed bevallen, dat we in 2008 graag weer terugkwamen in Peize, de beurs van het Noorden. Deze beurs verhuisde en werd overgenomen door Stella Que Passa waar we mee verhuisden naar Assen en waar we een paar heel gezellige beurzen hebben gedraaid. En we bleven leren. Zo werd de peuter achtergelaten bij een oppas, want hij wilde niet meer in het campingbedje blijven. Zelf voelde ik mij niet zo in mijn hum op beurzen, dus bleef ik achter als oppas. Een prima regeling vond ik. Nog 3 volwassenen over om achter de tafel te staan. Vooral onze schoonzoon voelde zich als een vis in het water en was berentrots als hij een huis of iets anders groots had kunnen verkopen. We strekten onze vleugels uit naar andere beurzen. We huurden steeds meer tafels, zodat we uiteindelijk een kraam van 12 meter moesten bemannen. En nog steeds met de volwassenen van het eerste jaar. En toen de peuter geen oppas meer nodig had, omdat zijn eigen moeder thuis bleef voor de 4-jarige en een baby nam ik mijn plaats weer in achter de kraam. De enige voorwaarde die ik stelde was, dat ik aan de muur wilde staan en dat kostte soms wel 20% meer, maar dat was het mij wel waard om rustig te kunnen beurzen. Uiteindelijk stonden we 14 dagen per jaar op beurzen in Nederland, België en Duitsland. Soms heel plezierig, soms ook wat minder. We waren nog steeds niet uitgeleerd. Ik wilde van 2018 een jubileumjaar maken, omdat ik me vergist had in het uitrekenen van het startjaar. Maar het lot besliste anders. In februari hebben we onze laatste beurs gedraaid. Samen, omdat de andere volwassenen inmiddels een andere weg in waren geslagen in hun leven. Het lukte, samen, omdat Gerard een pracht van een mobiele kraam had ontworpen. 9 meter kraam, met heel veel voorraad in de laden. Die staat nu gedeeltelijk in de woonkamer, zodat ik uiteindelijk krijg wat ik wilde toen wij naar Veenwouden verhuisden. Een winkeltje aan huis. Wordt vervolgd. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten het WAM-team

Tussen 2 feesten.

Zoals mensen soms “in between 2 jobs” zijn, zo voel ik mij op het ogenblik tussen 2 feesten. De aanloop tot het Sinterklaasfeest is er een van veel bedenken, cadeautjes verzorgen, gedichten maken en –voor mij in ieder geval – zorgen dat ze ter plaatse komen. Met de trein reizen en dan nog 10 kg. extra als bagage meenemen leek mij wat onhandig, maar het versturen van alle cadeaux in een grote doos leverde wel wat stress op, omdat de aflevertermijn hier en daar aardig overschreden werd. Zo staan er hier een aantal dingen op tafel, die een prachtige kerstverpakking krijgen. De viering zelf was heel erg gezellig met alle familieleden en met een traan, omdat dit de eerste Sintviering was zonder man en vader. Dit jaar had ik geen verlanglijstje gemaakt en werd dus blij verrast met een Lundbykeuken. Nu heeft mijn laatste Lundbyhuis ook een originele keuken. Sommige mensen vinden het maar vreemd, dat je als volwassene zo blij kunt worden van poppenhuizen en de inrichting daarvoor. En zo werd ik vandaag ook heel blij, dat ik diverse miniatuurideeën uit kon werken. Op zondag heb ik mijzelf vrijaf gegeven van de webwinkel, anders ben ik 7 dagen per week druk daarmee. Vooral de administratie vergt veel concentratie. Ik ben wel van de miniatuurbloemen en planten, maar zeker niet van de cijfertjes. En er is een instantie in Nederland en die is alleen maar van de cijfertjes en ik moet zorgen, dat die op de goede manier in de boekhouding staan. Daarom heb ik mijzelf op zondag een vrije dag toebedeeld. Bij quilten hadden we een grote ijskristal versierd met kraaltjes en natuurlijk wilde ik dat ook in miniatuur uit proberen. Dat lukte min of meer, maar niet mooi genoeg om daar verder wat mee te doen. Het eerste idee van de miniatuur deurkrans daarentegen ziet er leuk genoeg uit om te gebruiken op kerstkaarten. Alleen voor die mensen, die de miniatuurhobby een warm hart toe dragen, want de krans duurt een uurtje maakwerk en dan nog een en ander verwerken tot kerstkaart. Voorlopig heb ik er één klaar. Morgen weer verder, als ik tijd heb. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Sinterklaas.

Een paar avonden voor Sinterklaas
Hij heeft veel op zijn geweten deze oude baas.
Maar geen politiek in mijn verhaal.
Dus lees dit maar rustig allemaal.

Want wat weet ik van mijn jeugd?
Wel vrolijke spanning en heel veel vreugd.
Heel hard werd er aan de bel getrokken,
en denk maar dat wij als kinderen schrokken,
maar dan was daar een zinken teil van fors formaat
Een zinken teil vol met allerlei waar,
voor de hele uitgebreide kinderschaar.
En zwarte Piet, dat was tante Riet!
Niet eens familie, maar dat was toen zo.
Buren werden tantes en ooms en co.
En was je als kind je bewust van enig kwaad,
dan stond dat in het grote rode boek.
De gegevens raakten soms wel zoek,
Want Sinterklaas met veel verstand,
had aan huilende kinderen echt het land.
Al zal een Schiedamse borrel best hebben gezorgd,
dat een gezellig feest was gewaarborgd.
Nog steeds kijk ik met vreugde terug
op dat uitgebreide familiefeest.
Na afloop liepen we – zeker niet vlug-
naar eigen huis en vlug naar bed.
Een prachtig feest, zo is het maar net.

Voor iedereen , geniet van de sfeer en van de geschenken
en laten we dit feest nog heel lang gedenken

Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team

Schrijven

Het zal de trouwe lezers opgevallen zijn dat er vorige week geen blog verscheen. Soms zit ik op zondagavond niet op mijn vertrouwde plekje bij mijn eigen computer. En dan is het moeilijk om een blog gepost te krijgen. Vandaar. Maar schrijven doe ik al sinds ik op de “grote school” zat. Versjes, verhaaltjes en soms zelfs echte toneelstukjes. En ik genoot van het schrijven en van het toneelspelen. Op de middelbare school gebruikte ik de vaardigheid om een soort van vervolgverhalen te schrijven om de verveling van sommige lessen te doorbreken. Iedere keer een blaadje met 2 of 3 regels, die voorzichtig doorgegeven werden. Als zo’n briefje onderschept werd, kon de leerkracht er geen touw aan vast knopen en niemand wist waar die briefjes vandaan kwamen. Helaas heb ik daar  geen voorbeelden meer van. Maar vanaf mijn 14^e jaar heb ik schriftjes en boekjes waar ik een soort van dagboek in bijhield. En toen ik begon in de poppenhuishobby heb ik bijgehouden waarom ik aan het Laanhuis begon, wat ik ervoor kocht, wat ik daarvoor betaalde of van wie ik een en ander gekregen had. En nu gebruik ik mijn gave om andere mensen warm te laten lopen voor de poppenhuishobby. Zelfs in de trein, als ik een minibreiwerkje zit te maken, vertel ik aan nieuwsgierige mensen waarom ik dat doe en dat doe ik met de nodige overgave. Tenslotte, als er steeds meer mensen komen die een poppenhuis, tafereeltje of hoekje gaan maken of kopen, des te bekender wordt onze hobby en hoe meer mensen geïnteresseerd raken, hoe langer vakminiaturisten hun bestaan kunnen vinden in het maken van prachtige miniaturen. Zo vond ik afgelopen zaterdag bij de Haagse Kringloopwinkel een miniatuur Dalmatiër in een hondenmand. Ook nog gemerkt met letters onderop de mand. Helaas, miste hij of zij 2 oren, maar dat is met polymeerklei wel te verhelpen. In eerste instantie zag ik af van de aankoop, maar ik kreeg het zielige dier niet uit mijn hoofd en ik onderbrak de thuisreis op maandag om alsnog dit miniatuur te gaan kopen (gratis) En zo heb ik gelijk weer het begin van een verhaal. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team

Zondige pleziertjes

Op gevaar af, dat ik een stevige lading kritiek over me heen krijg, wil ik eerst wat uitleggen. Het gebruik van allerlei Engelse termen hoeft niet zo nodig van mij, dus zoek ik altijd naar goede vertalingen, vandaar de titel. En dan het tweede: een halve eeuw geleden alweer belandde ik op uitnodiging van wat vage kennissen in een etablissement aan de baai van Monaco. Vooropgesteld, ik was jong en uitermate naïef. Daar zat ik met een drankje en een begeleider op de rotsblokken langs de kant van de weg, die even later zou veranderen in de route van de Formule 1 races. Ik kon geen kant uit, want de komende uren zouden raceauto’s om de zoveel tijd langs razen. Maar ik was wel naïef, maar zeker niet dom en ik begreep, dat de uitnodiging toch wel voor iets anders bedoeld was. En mijn gezonde verstand zorgde ervoor, dat ik gratis kon genieten van de Formule 1 en dat ik ongeschonden terug kon keren naar mijn logeeradres. Maar sinds die tijd was ik verslingerd aan de Formule 1. Niet dat ik iedere race ter plekke kon gaan bekijken. Ik was toentertijd een arme scholiere, maar als de gelegenheid zich voordeed genoot ik van televisieopnames. Totdat een dodelijk ongeluk een einde maakte aan mijn fascinatie voor racen. Jaren lang wilde ik geen beelden meer zien, totdat mijn echtgenoot aangaf, dat hij wel graag naar de Formule 1 wilde kijken, soms op tv, maar ook soms in het echt in Hockenheim en de Ungaroring. En soms keek ik met hem mee op tv. Gerard bouwde een miniatuurracebaan, die ik voor hem zou verven. Hij bezwoer mij, dat racen heden ten dage veel veiliger was en dat de auto’s uitermate stabiel werden gebouwd, zodat ze zonder problemen in de grindbak of tegen de kanten konden belanden. Losvliegende wielen werden ook veiliger gemaakt en zo zat ik om de zoveel tijd samen met hem voor de tv. En nu? Mijn man is er niet meer,het milieu is een onderwerp van gesprek en een probleem, maar ik vind het wel heel spannend om te zien wat Max Verstappen er van maakt. Dus ja, ik kijk alleen. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

.

Bewaren.

Welke hobbyist kent dit woord niet? De miniaturisten die bezig zijn met poppenhuizen in ieder geval wel. We bewaren heel veel met het idee, dat ieder bewaarsel later wel weer van pas kan komen. Een klein lapje, een stukje karton, een gevonden glazen knoop, alles heeft in de loop van de tijd een plaatsje gekregen in mijn poppenhuis. Het lapje werd een kussentje, het stukje karton veranderde in een boekje en de glazen knoop werd een fruitschaal. En ik weet, dat poppenhuismensen heel kritisch kunnen stellen dat ze altijd kunnen zien, wat iets oorspronkelijk is geweest, zo van dit plantpotje was een dopje en het glas was ooit een onderdeel van een balpen, dan denk ik: “Ja en wat dan nog?” als ik zelf plezier beleef aan het veranderen van een kostenloos product in een poppenhuisminiatuur, dan is dat toch prima? Voor mij in ieder geval wel en daarom geniet ik ook zo van alle doosjes en laatjes, waar ik woodsies, meeldraden, spijltjes, ijzertjes, veiligheidsspelden en nog heel veel andere minidingen in bewaar. En als ik even niet meer weet, waarom deze hobby zo leuk is, dan trek ik een la uit de ladenkast met 21 of meer laatjes en kijk wat ik daar in bewaar. En bij heel veel “dingetjes” heb ik dan zo’n aha erlebnis en komt er weer in mijn hoofd tevoorschijn wat ik bedacht heb bij het rondje, bakje of ander ijzertje en dan kan ik weer verder. Zeker tegen de Sinterklaastijd ben ik dubbel blij met de verzameling bewaarsels, zodat ik om het even welke surprise kan maken. Heerlijk, ik kijk er nu alweer naar uit. Kijkt u uit naar mijn volgende blog. Veel plezier, het WAM-team.

Golfbewegingen

Mensen die al langer bezig zijn met poppenhuizen voor volwassenen zullen zonder meer beamen, dat er – net zoals in de geschiedenis van de mensheid – golfbewegingen gaande zijn. Veel poppenhuizenbeurzen begonnen in een buurtcentrum en groeiden langzaam door tot een grotere locatie. Van 300 bezoekers naar 1000. Meer standhouders, meer bezoekers. Ook meer beursorganisaties en dus buitenlandse standhouders, met bijzondere miniaturen. Bezoekers die naar deze uitzonderlijke miniaturen op zoek waren en daar voor konden en wilden betalen. Grote groepen mensen en soms wel duizenden die speciaal naar deze beurs gingen om ideeën op te doen. En om aparte miniaturen te kopen. Dat beeld komt naar voren als je oude poppenhuizentijdschriften leest. Je leest over de Coehoorn en centrum de Bok. Je ziet het beeld voor je. Kleine kramen die dicht op elkaar staan en waar de bezoekers bij het horecagedeelte elkaar hun aankopen laten zien. Steeds grotere locaties met dezelfde beelden. Onbekende liefhebbers van poppenhuisminiaturen die in het horecagedeelte aan de praat raken en vol trots hun aankopen aan jou laten zien, omdat je interesse hebt getoond. Later blijkt dan dat je aan tafel hebt gezeten met een van die beroemde vakminiaturisten die zilverwerk maken of miniatuurboeken inbinden. Jammer, je hebt geen handtekening gevraagd, maar wel een heel plezierig gesprek gehad. Vandaar dat ik op facebook voorstelde dat hobbyisten een button gaan dragen met naam en interesse, want stel je voor, dat je met iemand in gesprek raakt, die alleen maar mee gaat als chauffeur. Je legt heel je inspiratie in het gesprek omdat je denkt een medestander op het gebied van miniaturen te hebben gevonden, en dan zegt je ‘gesprekspartner”Ik pas alleen maar op de hond van mijn vrouw!”. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Herfstvakantie

Mensen met schoolgaande kinderen en onderwijspersoneel hebben hiermee te maken. Allerlei andere inwoners van ons land slechts zijdelings. Voor mij begon deze vakantie op een bijzondere manier. Ik vertrok afgelopen zaterdag- te laat, dat geef ik toe- naar de poppenhuizen en miniaturenbeurs in “s Hertogenbosch. Zo’n drie uurtjes treinen en vervolgens even speuren waar de pendelbus zou komen – ach mevrouw, het is maar een kwartiertje lopen – maar met mijn logeerbagage was dat veel te veel. Maar de bus kwam en ik was de enige passagier. Heel luxe. Gelijk bij de toegang kwam er iemand op mij af om mij te omhelzen. Wat leuk, dat ik kwam, want ja, op de vorige poppenhuizen en miniaturenbeurs had ik aardig wat bekenden ontmoet, maar ik had ook een even groot aantal niet gezien, dus dat gemis wilde ik inhalen. Ook hier weer veel warmte en troostrijke woorden. Weinig tijd om nog te kijken voor bijzondere miniaturen- en die zijn er zeker geweest – maar de pendelbus zou spoedig de laatste rit rijden en gezien de afstand wilde ik toch graag aan boord zijn. Dat lukte en toen begon ik aan het tweede gedeelte van mijn reis door Nederland. Door de vele overstappen kwam ik niet echt toe aan “boeklezen”, maar ik had beloofd, dat ik twee kleinkinderen op zou halen om bij mij thuis een gedeelte van de herfstvakantie door te brengen. De afstand ’s Hertogenbosch – Den haag is zo ongeveer de helft van mijn woonplaats naar Den Haag, dus ik was op tijd voor het avondeten. Niet al te laat naar bed, want poppen en miniatuurbeurzen bezoeken en treinreizen vormen samen een vermoeiend geheel en dan vandaag met twee jonge kinderen na het ontbijt weer richting trein. Als kind kun je heerlijk even een slaapje doen; als volwassene moet je heel goed opletten, dat je geen overstapstation mist. Bij thuiskomst voor het avondeten zorgen en dan zodra de kleintjes slapen nog de mail bekijken, want bestellingen moeten afgehandeld worden, vakantie of geen vakantie. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het wam-team.

Vondsten

Heel veel dorpen in mijn omgeving hebben een of zelfs meerdere kringloopwinkels. Soms als ik wat tijd vrij maak, ga ik in een van deze winkels “sneupen” zoals het Friese woord luidt. Tenslotte hebben alle poppetjes die ik verzameld heb kleding nodig en alle poppenhuizen kunnen nog wel een extra meubeltje gebruiken. De grootste kringloopwinkel hier in de buurt heeft een afdeling speelgoed en aanverwante artikelen van wel 24 meter lang. Ik begin altijd bij de handwerkspullen. Restjes wol – haak – en naai – en borduurgaren werkelijk te kust en te keur. Knopen die vaak gebruikt worden als wapenschilden of wandborden. Ook prima als cadeautje voor iemand die kaarten maakt. Ook staan er handwerktijdschriften, waar ik dan weer ideetjes uit kan halen. Vervolgens schuif ik wat tafeltjes op. Hier lonken restjes pailletten, kralen in alle soorten en maten, kapotte kettingen, maar poppenhuismensen kijken met andere ogen en veel is bruikbaar. Het is vaak onvoorstelbaar, wat er in de rekken van deze kringloop belandt. Een van mijn laatste vondsten is een miniatuurbankstelletje gemaakt van een soort filigraanwerk, maar dan van blik. (In moderne termen heet dat geloof ik quilling) en bekleed met vaalblauw velours. En aangezien ik in deze winkel te boek sta als de mevrouw van de kleine dingetjes kreeg ik er een resin babywiegje bij, zomaar in de goede verhouding. Bij mijn eerste vondst van een rood bekleed bankstelletje dacht ik, dat een blikhobbyist gezellig wat had zitten knutselen, maar bij het tweede stel in hetzelfde genre ga ik me toch afvragen of deze gefabriceerd zijn als aankleding voor poppenhuizen en ben ik benieuwd waar ze vandaan komen. Google wil misschien wel een goede vindplaats van informatie zijn, maar daar heb ik mij nog geen tijd voor gegund. De vondst van afgelopen zaterdag bracht – thuis – een glimlach op mijn gezicht. Achter de kraam had ik alleen wat miniatuurvormpjes in leuke kleuren kunnen onderscheiden. De vrijwilligster vertelde, dat het niet in elkaar paste en al babbelend over miniaturen knoopte ze de mini’s in een boterhamzakje. Gezien de prijs  en het goede doel waar het geld naar toe gaat, dacht ik:”Ik kijk thuis wel.” En thuisgekomen bleken de gekleurde figuurtjes 4 babousjka’s te zijn. En…ze konden wel degelijk in elkaar. De kleinste is ± 1 cm en de grootste ± 3 cm. Poppenhuismensen kijken anders, nietwaar? Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Poppetjes.

Heel lang geleden kreeg ik een boek om poppetjes te maken volgens Liz Paludan – als ik dat nog goed weet uit mijn geheugen. Knutselmateriaal had ik genoeg in huis en ik begon enthousiast met een Pierrot. Die lukte prima, dus daarna volgde een poppetje voor aan de autospiegel voor een vriend. Ook dat lukte helemaal, dus volgde een poppetje dat mijn man voor moest stellen. Een poppetje in de vorm van een babytje. Geen enkel probleem, maar het poppetje dat de moeder, dus mijzelf voor moest stellen, lukte voor geen meter. Zij ligt nog steeds in een laatje te wachten op voltooiing. En zo af en toe als ik wat opruim, kom ik dat tegen. En sinds die tijd heb ik een voorkeur voor eenzame popjes. In de kringloop vind ik soms Cacopopjes, Aripopjes en merkloze popjes. Ze gaan altijd mee naar mijn huis met de gedachte: ik kleed ze aan en ze komen in een van de verzamelde huizen of ze worden even in een doos gestopt tot betere tijden, d.w.z. tot ik tijd genoeg heb. Er zitten twee “bloterikskes” te wachten in de kijkkist. Ik kon ze niet laten liggen in de kringloop. Een jongen en een meisje, die bij nadere bestudering een driehoekje op de rug hebben met de letters Ari en een nummer. En daarnaast volg ik af en toe een workshop – cadeautje voor mijn verjaardag - van een Lady in red of een karakterpopje waar ik ook heel blij mee ben. Zelf als ik af en toe het idee heb, dat de hoeveelheid poppenhuisspullen mij boven het hoofd groeit. Aan alle popjes die ik heb zit in ieder geval een lief verhaal, dat ik voor geen goud zou willen missen. Zelfs de simpele popjes, die ik maak van een kraal en pijpenragers verbeelden voor mij figuren uit mijn jeugd of uit sprookjes, waarmee ik dan weer ons cultureel centrum kan verblijden. Helaas door tijdgebrek te laat om aan te leveren, maar dan wel weer bruikbaar voor lieve kleinkinderen die komen logeren in de herfstvakantie. Ik kijk er al naar uit. Kijkt U uit naar mijn nieuwe blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Beurzen

De Engelsen zeggen het zo romantisch: iedere wolk heeft een zilver randje. Het leven kan nog zo verdrietig zijn, als je je ervoor openstelt is er altijd een lichtpuntje te vinden. Voor mij kwam dat lichtpuntje in de vorm van een cadeau gekregen workshop voor de beurs in Arnhem. Een prachtige pop in een rood zijden jurk. Met de trein van uit het Noorden, heel vroeg op, gelukkig geen onderbrekingen door bustrajecten of andere werkzaamheden. En dan de hele dag bezig zijn met de poppenhuishobby. Samen met mensen die dezelfde hobby hebben. Wat worden er een prachtige dingen gemaakt, gewoon door mensen die hiervan zeker geen beroep hebben gemaakt, maar dankzij professionele begeleiding met een prachtig miniatuur naar huis gaan. In onze groep waren mensen met verschillende poppen bezig, zodat we ook van elkaar nog ideeën op konden doen. Heel erg moe terug naar het hotel om daar na het eten het klokje rond te gaan slapen. En dan op zaterdag de eerste dag beurs. De Eusebiuskerk is een prachtige locatie om de creaties van de vakminiaturisten zoveel mogelijk goed uit te laten komen. Het publiek geniet van alle prachtige mini’s die te koop zijn, klanten lopen met lijstjes van materialen, die thuis moeten leiden tot eveneens prachtige miniaturen. De gezelligheid bij de horecahoek. Volslagen onbekenden raken met elkaar in gesprek, wisselen tips uit, vertellen verhalen over bijzondere poppenhuizen en dat alles onder het genot van koffie en appeltaart of broodje gezond. En dan aan het eind van de dag naar het hotel, waar het eten  geserveerd wordt, zonder dat je zelf voor iets hoeft te zorgen. Gaan slapen met het idee, dat er zondag nog zo’n feestelijke dag aankomt. Hier en daar nog wat aankopen doen, cadeautjes kopen voor lieve mensen thuis. Gedag zeggen tegen alle lieve mensen, die me zo heel troostend hebben begroet. Het is goed, dat ik deze dagen de moed heb gevat om terug te gaan naar het poppenhuisgebeuren en naar de prachtige miniaturen. Het wordt makkelijker om de draad weer op te pakken. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Lezen

Het hebben van hobby’s is heel fijn, maar soms botsen ze wel eens. Als ik lees heb ik geen tijd om ontwerpen te maken en omgekeerd is dat ook waar. Ooit mocht ik alleen maar lezen als ik al mijn taken had gedaan, hetgeen betekende dat ik zo vaak als het kon  “stiekem” zat te lezen. Het liefst ruimde ik mijn kamer op. Want dan kon ik tussen opruimgeluiden door wel het een en ander lezen. Maar het gevaar van lezen is, dat je je zo inleeft in het verhaal, dat je de werkelijkheid uit het oog verliest. En dan stond mijn moeder natuurlijk net onverwacht in mijn kamer. Betrapt!!!Boek afgepakt en een boetepreek over eerlijk zijn of iets dergelijks. Sinds een paar jaar kan ik dus lezen op de tijd die mij zou schikken, maar de realiteit is anders. De hobby van “poppenhuizen” gooit roet in het eten. We gaan op beurzen staan en daarvoor moet erg veel werk verzet worden. Dat betekent dan weer dat alle andere hobby’s moeten wijken. Mijn lievelingshobby (Dit is dus een grapje) -het huishouden- moet beoefend worden in de spaarzame momenten dat ik niet bezig ben aan voorbereidingen. Aangezien ik alles altijd zo goed mogelijk wil doen levert dat best frustratie op. We maakten er altijd grapjes over, dat ik na mijn pensionering tijd genoeg zou krijgen voor het maken van mijn pensioneringspoppenhuis (Del Prado) gevolgd door” Mijn Poppenhuis “dat ook nog opgestapeld ligt in kratten. En aangezien mijn pensioenleeftijd nog steeds zwevend is, zal het nog wel een tijdje duren voordat ik aan het bouwen van deze poppenhuizen toe zal komen, maar lezen over poppenhuizen kan gelukkig tussendoor en in verloren momentjes voor de lunch of het avondeten. Voorlopig leef ik zo nog maar even door. En ik geniet mee van ontwerpen van andere hobbyisten. Kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Verjaardag.

Het is alweer lang geleden, dat ik mijn verjaardag kon vieren in mijn eigen huis. Meestal stonden we op een beurs of waren volop bezig met de voorbereidingen voor een beurs en dan was er geen ruimte om visite te ontvangen of een feest te geven. Dus ieder nadeel heeft zijn voordeel of zoals de Engelsen zeggen: iedere wolk heeft een zilver randje. Dit jaar dus zelf voor de voorbereidingen zorgen, de inkopen doen en op jacht naar lekkere recepten. Ondanks het feit, dat ik hier en daar wel wat vergeet en sommige dingen niet te koop zijn in mijn omgeving ben ik nog flexibel genoeg om recepten aan te passen en met diverse allergieën rekening te houden. Ik krijg een prachtig boeket van mijn dochter uit een ander werelddeel, de hele dag visite van familie; de kleinkinderen komen allemaal binnen met een kado; het doet een mens goed. De knutseltafel staat op, omdat ik daar bezig ben met een bloemstuk, maar de kleinkinderen denken, dat ik met ze zal gaan knutselen. Ze bewonderen het huisje dat ik gemaakt heb en vragen zich af hoelang het duurt voordat zij ook zo’n huisje kunnen maken met de bijbehorende poppetjes. Ze leren en passant het gebruik van de blikschaar. Ze vinden de gezichtjes die ik al klaar heb liggen ook wel leuk om zelf te gebruiken. Jammer, maar die gebruikt Beppe zelf voor haar project, maar met de kale kralen mogen ze naar hartenlust knutselen en dat ze de lapjes liever gebruiken om een soort buideltasjes te maken, ach….op je verjaardag word je toch niet boos? Ik moet me wel in drieën delen, want de hedendaagse jeugd is gewend aan snelle antwoorden  en oplossingen. Mijn verjaardag is i.v.m. mijn “hoge’ leeftijd in tweeën gedeeld, dus krijg ik een felicitatiekaart met een aantal vragen, die vlug beantwoord moeten worden. Door deze vragen word ik met mijn neus op de feiten gedrukt, dat er in 60 jaar ontzettend veel veranderd is. Een ding is voor mij nog steeds niet veranderd: het plezier dat ik beleef aan welke hobby dan ook, dus op het ogenblik aan poppenhuizen en miniaturen. Kijk uit naar onze blog. Vriendelijke groeten, hat WAM-team.

Vergankelijk.

Soms lees je een artikel en krijg je daarbij gelijk een beeld van je eigen jeugd. De gedachte achter het gelezene was: het speelgoed uit je jeugd heeft zijn invloed op je hele leven. Grappig dat toen mijn jeugd even opflitste. Je jongste herinneringen schijn je te hebben vanaf je vierde levensjaar ongeveer. Het was voor mij 1948. Speelgoed was nou niet direct een eerste levensbehoefte in die dagen, maar op de een of andere manier hadden mijn ouders een pop voor mij kunnen bemachtigen. Kleren waren een noodzakelijkheid en in onze familie was ik de eerste kleindochter, dus aan leuke kleertjes had ik geen gebrek. Deze keer dus een echt kado!. Pop ging overal mee naar toe, totdat ik haar op een avond buiten liet liggen. Daar kon pop niet tegen. Dikke tranen de volgende dag. Pop viel in onderdelen uit elkaar. Het jaar daarop kreeg ik een huisgemaakt poppenbedje, gebaseerd op de uitelkaargevallen pop. Helaas, weinig te spelen dus, want bedden afhalen en opmaken was het enige wat ik ermee kon doen. Het jaar erna kreeg ik weer een echt kado. In een grote ronde spanen doos zat een kinderserviesje. Hier mocht ik onder begeleiding mee spelen, want serviesjes zijn breekbaar. Dat kwam neer op ongeveer een keer in de maand, op zondag, kwam het servies tevoorschijn en kreeg ik ranja in het theepotje en kwam mijn vader bij mij “theedrinken”. Het volledige servies ging op een gegeven moment naar een tante, die drie dochters had. De breekbaarheid bleek jaren later, toen ik precies één kopje en het melkkannetje terugkreeg. De rest was gesneuveld. Toen op de “grote school” iedere week sparen voor een celluloid pop. Tijdens handwerken – ik zat op een meisjesschool – breien voor de pop, die aan het eind van het schooljaar je eigendom werd. Een tante maakte kleertjes voor de pop, want het door mij gebreide broddelbroekje was geen succes. De pop ook niet, want mijn broer en diens vrienden konden heerlijke “stinkertjes”maken door stukjes celluloid te verbranden. Kortom als ik in mijn eerste levensjaren wilde spelen moest ik mijn fantasie gebruiken. En inderdaad, fantasie kleurt je dagelijkse bestaan. Soms licht, soms donker, maar altijd aanwezig. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Achtbaan,

Als af en toe de sleur van het dagelijkse bestaan toeslaat, wensen we – in stilte – dat ons leven wat spannender wordt. Het kabbelende leven van werken, eten slapen lijkt dan zo traag. We werken aan onze poppenhuizen en delen de vorderingen met andere poppenhuisliefhebbers. We bezoeken beurzen om materialen of miniaturen te kopen voor precies dat tafereel of dat huis wat we in gedachten hebben. Soms, als het niet lukt, plannen we een vakantie of een korte break om  daarna weer met nieuwe energie en fantasie aan de slag te gaan. Maar een enkele keer heeft het lot iets anders voor ons bepaald. We belanden  in een achtbaan en onze hoofden staan zeker niet naar bezig zijn in de miniaturen. Er zijn mensen, die dan ook helemaal stoppen met het miniatuurgebeuren. Als mensen op de beurs mij dan vertelden dat ze niets meer hadden met “dat gedoe” probeerde ik te begrijpen wat ze bedoelden. Het leek mij niets heerlijkers dan na een welbestede werkdag aan tafel te gaan zitten en iets te bedenken en te maken voor het poppenhuis. Alle hobbyisten hebben tenslotte allerlei materialen in huis om “iets” te knutselen en al knutselend komt dan “de zin in”weer terug. Maar als de achtbaan teveel bochten krijgt, ja, dan is het voor de hand liggend, dat dat misselijke gevoel eerst moet zakken. Gelukkig krijgen de meeste mensen het gevoel voor de hobby dan ook weer terug en beginnen ze vol goede moed aan een nieuw project. En zo niet, dan zien we op de beurs een kraampje verschijnen met uitverkoopartikelen, of mensen plaatsen hun minihuizen op marktplaats, waar andere hobbyisten dat weer vol verwachting kopen. Met hun fantasie de aankoop aankleden en aan andere forumbezoekers vol trots vermelden, dat ze zo’n prachtig huis hebben gevonden. Zo blijft onze fijne hobby in stand. Ik hoop in ieder geval nog jaren door te gaan met genieten, bedenken en fantaseren over huizen, geveltjes en tafereeltjes. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Vergankelijk.

Soms lees je een artikel en krijg je daarbij gelijk een beeld van je eigen jeugd. De gedachte achter het gelezene was: het speelgoed uit je jeugd heeft zijn invloed op je hele leven. Grappig dat toen mijn jeugd even opflitste. Je jongste herinneringen schijn je te hebben vanaf je vierde levensjaar ongeveer. Het was voor mij 1948. Speelgoed was nou niet direct een eerste levensbehoefte in die dagen, maar op de een of andere manier hadden mijn ouders een pop voor mij kunnen bemachtigen. Kleren waren een noodzakelijkheid en in onze familie was ik de eerste kleindochter, dus aan leuke kleertjes had ik geen gebrek. Deze keer dus een echt kado!. Pop ging overal mee naar toe, totdat ik haar op een avond buiten liet liggen. Daar kon pop niet tegen. Dikke tranen de volgende dag. Pop viel in onderdelen uit elkaar. Het jaar daarop kreeg ik een huisgemaakt poppenbedje, gebaseerd op de uitelkaargevallen pop. Helaas, weinig te spelen dus, want bedden afhalen en opmaken was het enige wat ik ermee kon doen. Het jaar erna kreeg ik weer een echt kado. In een grote ronde spanen doos zat een kinderserviesje. Hier mocht ik onder begeleiding mee spelen, want serviesjes zijn breekbaar. Dat kwam neer op ongeveer een keer in de maand, op zondag, kwam het servies tevoorschijn en kreeg ik ranja in het theepotje en kwam mijn vader bij mij “theedrinken”. Het volledige servies ging op een gegeven moment naar een tante, die drie dochters had. De breekbaarheid bleek jaren later, toen ik precies één kopje en het melkkannetje terugkreeg. De rest was gesneuveld. Toen op de “grote school” iedere week sparen voor een celluloid pop. Tijdens handwerken – ik zat op een meisjesschool – breien voor de pop, die aan het eind van het schooljaar je eigendom werd. Een tante maakte kleertjes voor de pop, want het door mij gebreide broddelbroekje was geen succes. De pop ook niet, want mijn broer en diens vrienden konden heerlijke “stinkertjes”maken door stukjes celluloid te verbranden. Kortom als ik in mijn eerste levensjaren wilde spelen moest ik mijn fantasie gebruiken. En inderdaad, fantasie kleurt je dagelijkse bestaan. Soms licht, soms donker, maar altijd aanwezig. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Moederdag.

Door velen veroordeeld vanwege de commercie, maar voor mij altijd een dag geweest voor creativiteit. Zelfs met weinig tot geen geld iets maken voor moeder en oma. Genieten van de knutsels die onze kinderen voor mij maakten. En waarvan ik er nog een aantal heb. Het liefste: een doosje met tijd. In een geknutseld doosje zaten diverse strookjes, met daarop een activiteit, die door deze dochter uitgevoerd zou worden, zodat ik tijd voor mijzelf zou krijgen. En van onze zoon kreeg ik eens een speldenkussen gemaakt van een stukje closetrol overtrokken met stof en gevuld met watten, waar ik de spelden en naalden in kon steken. En van onze jongste dochter een duizend dingen potje gemaakt van roodbakkende klei. Het is nostalgie als je die dingen bewaart, maar ik kijk er nog steeds met vertedering naar. En nu zijn de kleinkinderen aan de beurt. Ze maken kaarten en “kunstwerken” waarbij ik gelijk de handleiding krijg van wat ik er mee moet doen. Creatief zijn onze kleinkinderen zeker. Onze jongste kleinzoon was nog niet binnen of hij vroeg om knutselspullen. Waarvoor en welke spullen had hij nog niet bedacht en ik had nog geen tijd gehad om iets klaar te leggen voor de drie kleinkinderen die op visite zouden komen. De oudste wilde nog graag een opfrislesje vingerhaken, de middelste wilde dus knutselen en de jongste wilde spelen. Gelukkig lag er nog een verpakking van een moederdagplant en zowaar, daar zag deze fantasievolle jongen een tijdmachine in en met behulp van viltstiften ,stickers en wollen draad is hij de hele middag bezig geweest met zijn tijdmachine. Zijn oudste broer maakte een ruimtehelm en zusje bleef lekker knuffelen. De machine was te groot om mee naar huis te verhuizen en is door Beppe goed opgeborgen in de tuinkast. Gelukkig maar, want anders had de regen korte metten gemaakt met het kunstwerk. Benieuwd of hij zich bij een volgend bezoek nog herinnert, dat er een teletijdmachine in de kast op hem wacht. Het uitvoeren van een idee is hoopvol voor de poppenhuishobby: maak je miniatuurtijdmachine. Iedereen kan meedoen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Winkelen op afspraak.

Het grappige is, toen wij deze zin in onze advertentie plaatsten, was dit voor ons heel duidelijk. Op gewone dagen is onze huiskamer/ eetkamer gewoon, wat dat in ieder huishouden zo is. Op dagen, dat wij een afspraak hebben met bezoekers vragen wij eerst, waar mensen naar willen komen kijken. Wij zorgen dat het gevraagde ( en een beetje meer ) uitgestald staat in de huiskamer. Voor ons een volkomen normale zaak. Voor andere mensen dus duidelijk wat bevreemdend. Dat werd ons duidelijk, toen bezoekers wat vragend zeiden: “Maar dit is Uw woonkamer?” Ja, inderdaad. Wij hebben daar geen enkele moeite mee. Indertijd wilde ik echt een lief klein winkeltje, waar al onze koopwaar uitgestald kon worden. En ik weet, dat verstandig zijn heel vaak van belang is om het hoofd boven water te houden. Daar komt bij, dat de ene poppenhuiswinkel na de andere de deuren moest sluiten en alleen nog als webwinkel doorging. Dus geen winkeltje voor mij. Wij zochten het tenslotte in beurzen. Maar wij maakten ook een website, waar mensen kunnen zien wat wij verkopen. En ook wat wij in voorraad hebben. En als mensen een afspraak maken om te komen kijken, lijkt het een beetje op winkeltje spelen. Het begint al in onze hal, waar een vitrinekast staat met antieke en kinderspeelserviezen. Niet voor de verkoop, maar om te kijken heel leuk. En dan in de woonkamer staan de meubelkasten, de techniekkast en eventueel onze poppenhuizen en kozijnen. Bij een volledige opstelling staat ook de carrousel met al mijn bloemetjes en plantjes uitgestald. Bij klanten die uitgebreid willen kijken schenken we eventueel ook een kopje koffie of thee. Mijn man haalt de bestellingen uit het “magazijn”. Ik schrijf de aankopen op en laat zien dat alles volledig en heel is. Vervolgens wordt het netjes ingepakt in een papieren WAM-tasje en vertrekken de klanten weer naar hun eigen huis. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Te Veel

Nooit gedacht dat ik ook een te veel aan inspiratie op zou kunnen doen. Dat komt ervan als je veel oude poppenhuistijdschriften door gaat nemen. Eerst gewoon lezen en kijken, maar dan komt het creatieve gevoel weer boven. In mijn werkkamer wacht een stoeltje op een gevlochten rugleuning, er staan diverse popjes te wachten op verdere aankleding, een bloemenpakket wacht op afwerking. Zo ziet U, dat het mij niet lukt om me bij één werkje te houden, al had ik mij dat nog zo had voorgenomen. De voorbeelden voor de voorjaarsworkshop moet ik nog afmaken en deze keer heel goed opbergen, want het is fijn als je een foto hebt van een Paaskrans, maar  beter is het als je een tastbaar voorbeeld hebt. Dan is dat alvast weer klaar voor het volgend voorjaar. Het vogelhuisje heeft inmiddels een bewoner gekregen en dat bracht mij weer op ideeën voor decoratie bij de voordeur: een hanging basket waar ook een of twee vogeltjes in nestelen. Na het maken van de pot met 15 lelies weet ik hoeveel tijd er in gaat zitten om bloemen of planten zo levensecht na te maken. Dus als ik denk over het maken van bloesemtakken, moet ik mezelf gelijk voorhouden, dat daar erg veel tijd in gaat zitten en ik heb nog opdrachten liggen, die klaar moeten. Ons sociale leven gaat ook gewoon door, dat is heel erg gezellig, maar nam dit weekend veel tijd. Niet dat ik het zou willen missen. U kent vermoedelijk de song: People who need people are the luckyist people in the World ( hopelijk is mijn Engels foutloos ) Weer eens uitgebreid bijpraten, heerlijk. En veel te laat naar bed! Dus vandaag weer een tandje terug. Niet eens in mijn werkkamer geweest, maar er liggen twee ongeklede poppetjes op tafel. Een meisje heeft een broek gekregen, het tweede meisje heeft een onderbroekje en een broek in de maak. En als oefenwerkje heb ik een haakwerkje van schelpjes op de naald. Voeg daarbij alle ideeën die ik tegenkwam in de tijdschriften. Opgeteld dus: te veel. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Huizen of ideeën.

Soms staat een mensenhoofd niet naar poppenhuizen. Een onverwachte bronchitisaanval hield mij af van het knutselen. Het is met een minibreiwerkje of papieren bloemen ondoenlijk om door te werken bij verscheurende hoestaanvallen. De steekjes glijden van de naald en de geponste blaadjes vliegen overal heen. Toch wilde ik graag bezig blijven met de hobby en gelukkig heb ik een flinke stapel poppenhuistijdschriften en voor mijzelf een goed excuus om daarmee bezig te zijn. Veel van deze bladen zijn – door mij – voorzien van post-it memostrookjes, waar ik op heb geschreven wat voor mij van belang zou kunnen zijn. Kledingpatronen, uitknippagina’s en vooral veel ideetjes. Ik begon met boekjes van ± 10 jaar geleden, het jaar waarin wij voor het eerst op de beurs stonden. Wat mij opviel was, dat de mensen die met hun huis/huizen in het tijdschrift stonden bijna allemaal de zestig gepasseerd waren en dus nu 70+ zijn. Het tweede dat mij opviel was dat de meeste mensen bezig waren met een huis of met het verzamelen van huizen. Een enkele keer was er iemand met fantasiebouwsels. Grote paddenstoelen, behuizingen gemaakt in en rond een dikke tak of boomstronk uit het bos of huizen gemaakt van kartonnen dozen of plaatjes tempex. En het derde dat mij opviel was dat veel winkels die in 2008 nog adverteerden, langzamerhand verdwenen. En een leuke verrassing voor mij, dat de WAM hier en daar in de wetenswaardigheden vermeld werd als mededeling of foto. Toendertijd hadden we het nog heel druk met verbouwen en inburgeren en dan kijk je je lijfblad wel in, maar tot echt lezen komt het niet. Deze schade heb ik dubbel en dwars ingehaald, met als gevolg, dat ik weer boordevol inspiratie zit en toch maar overweeg een huishoudelijke hulp aan te trekken, want zowel de hobby, als de knutselmiddagen, als het huishouden wordt wat bezwaarlijk, al lukte het mij nog wel een pot met lelies te creëren die afgedrukt werd in de laatste Dolls house. Die heb ik wel gelezen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Add your content here!

Poppenhuizen.

Wat is er een verschil in poppenhuizen. Natuurlijk in de zelfmaakhuizen, maar ook in de massaproductie. Het uiterlijk van deze huizen is in aanleg hetzelfde, maar als je ziet wat de eigenaars van deze poppenhuizen ervan maken, dan blijf je je verbazen over de fantasie en het vakmanschap. De afgelopen tijd heb ik me verdiept in een aantal poppenhuisbladen en daar kwam ik poppenhuizen tegen, die door vaders of moeders waren gemaakt. Zo ontstaan er huizen in allerlei stijlen, die ook in het werkelijke leven voorkomen. En als studiemateriaal zijn die heel interessant om te zien, want ze vertellen ons hoe vroegere bewoners leefden. Sommige huizen zijn belangrijk genoeg om in een museum te belanden en in Nederland zijn er diverse musea, die een of meer poppenhuizen in bezit hebben. Jammer, dat het poppenhuismuseum in Heesch niet meer bestaat. Hier stonden een aantal huizen, die door miniaturisten waren gemaakt en in bruikleen waren gegeven. Diverse keren heb ik watertandend voor deze huizen gestaan en iedere keer ontdekte ik weer nieuwe dingen. Gelukkig voor de makers onder ons verschenen in de poppenhuistijdschriften handleidingen en tekeningen van veel items, zodat de hobbyisten aan de slag konden. En ook hier was veel vakmanschap te vinden en vonden sommige voorbeelden hun weg naar musea. Niet alleen in Nederland, maar ook in de ons omringende landen zijn voorbeelden te vinden van poppenhuizen uit diverse periodes. Zeker in Amerika is genoeg te beleven op poppenhuizengebied. Een vriendin van mij, die regelmatig naar andere steden reist houdt mij op de hoogte van het moois wat zij op poppenhuizengebied ontdekt en soms brengt zij Amerikaans stofjes voor mij mee, die zich prima lenen voor het maken van vrolijke poppenkleertjes. En dat is waarmee ik mij op het ogenblik bezighoud, gezellige kleertjes voor poppenhuispopjes. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Jaloers.

Afgelopen week zowaar geen blog. Wij waren uitgenodigd voor de Paasbrunch, maar we hadden geen idee, dat we ’s avonds om 22.30u nog aan tafel zouden zitten. Het was uitermate gezellig en niemand maakte aanstalten om naar huis te gaan. Wij dus ook niet. En dus geen blog. Op maandag waren we weer thuis. Maar een blog met terugwerkende kracht lukt niet altijd. Vandaar deze blog over jaloezie. Vermoedelijk is ieder mens weleens jaloers op andermans rijkdom, schoonheid of sociale status. Maar mijn jaloezie beperkt zich tot onze hobby. Neem het quilten. Al zes jaar ben ik lid van een quiltclubje ( een quiltbee heet dat, - geloof ik - officieel) Ieder jaar aan het begin van het seizoen hebben we een Show en tell bijeenkomst waar iedereen haar quilts kan laten zien en een verhaaltje vertelt hoe de werkstukken tot stand zijn gekomen. Nu maak ik miniatuurquilts en ben rustig twee jaar bezig over een Kerstquilt, een open haard quilt en een mini mini Kerstgroepje bestaande uit Jozef, Maria en het kindje. De andere cursisten komen dan met postzegelquilts in het formaat van twee-persoonsspreien, dezelfde Kerstgroep, maar dan op Barbieformaat . En deze groep bestaat dan uit twaalf personen en dieren of meer. Dan ben ik heel erg jaloers op de resultaten en het tempo van werken. Zo ook bij het poppenhuizengebeuren. Twee jaar geleden maakte ik voor de voorjaarsworkshop de voorbeelden van een jute krans met een vogelnestje, eieren, gedroogde grasjes en schelpjes. Ik maakte een gewikkerd mandje met crocusjes in drie kleuren en een haasje van een takje. Voorzien van een kaartje met Vrolijk Pasen. Voor de mensen, die nog tijd over hadden was er de mogelijkheid om een grote haas te maken voor bij de voordeur en een klein vogelhuisje was ook mogelijk. Bij het herinrichten van de kamer heb ik de voorbeelden zo….. goed opgeborgen, dat ik ze niet meer kon vinden. Voor de nieuwe voorbeelden ben ik heel veel tijd kwijt en dan krijg ik van andere hobbyisten: ik heb een huis ingericht en een trap ontworpen en een badkamer geverfd en dat allemaal binnen een week!!!!!En dan ben ik stiekem heel erg jaloers, want ik wil nog zoveel en heb maar zo weinig energie meer over. Misschien wil ik nog steeds te veel. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het Wam-team.

Miniaturen.

Miniaturen maken is – inderdaad niet-hobbyisten – een heel gepriegel. Maar wat vinden wij – miniaturisten of hobbyisten zo U wilt – dat ontzettend leuk om te doen. Eerst bedenken wat we willen maken en dat kan heel divers zijn. Van meubeltjes tot planten en van kleding tot complete huizen. Vervolgens op welke schaal we iets willen maken, want het is een heel verschil of je iets schaal 1:12 maakt of schaal 1:144. Dan zijn er nog diverse stijlperiodes die we kunnen bestuderen of we besluiten tot het maken van een fantasieminiatuur. Dat is het heerlijke aan onze hobby, er zijn geen spelregels en je kunt geen fouten maken. Als je zelf iets geslaagd vindt, dan is het ook geslaagd. Het maakt niet uit, wat een ander ervan vindt. Al is het wel heel plezierig als anderen je werkstuk ook mooi of leuk vinden. Nu hebben miniaturen één nadeel: ze zijn over het algemeen klein. Zo maakte ik twee jaar geleden een aantal voorbeelden voor de Voorjaarsworkshop. Een eivormige krans met jute omwoeld en voorzien van een vogelnestje met eieren, wat kraaltjes en schelpen; een bakje met drie kleuren krokussen; een paashaas gemaakt van een stukje tak in het klein voor in het bakje bloemen en een wat groter formaat voor bij de voordeur; en een schattig vogelhuisje. Om alles goed te laten zien aan de cursisten had ik mijn meisjeskamer gebruikt om alles uit te stallen. Zo kon iedereen zien hoe het eindresultaat zou zijn. Dat lukte prima. Ik zette het voorbeeld voor een van onze ramen, zodat ook de voorbijgangers konden meegenieten. Met mijn verjaardag haalde ik alle Paasideeën weg en verving ze door een feestelijk gedekte tafel met de bloemen als tafelstukje. En de Paaskrans borg ik op met de bedoeling alle Paasdingen in 2017 weer te gebruiken. Alleen was mijn gezondheid weerbarstiger en kwam er in dat jaar niets van workshops geven en nieuwsbrieven maken. En toen ik dit jaar weer vol goede moed begon aan allerlei voorbereidingen…….. bleken alle Paasversieringen zo zorgvuldig opgeborgen, dat alleen het vogelhuisje nog te vinden was. Mijn ervaring heeft mij geleerd, dat ik vlugger alle dingen nieuw kan maken dan eindeloos blijven zoeken naar miniaturen, die misschien wel in de stofzuiger zijn beland. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel .

Ziek zijn is zonder meer ellendig. Verscheurende hoestaanvallen zijn voor miniaturisten dramatisch. Heb je net een stapeltje bloemblaadjes geponst, komt er weer zo’n verschrikkelijke hoestbui. Dag blaadjes, je bent vlugger klaar als je nieuwe blaadjes ponst, dan als je de weggewaaide blaadjes op gaat zoeken. Niesbuien hebben dezelfde uitwerking. Dus bloemetjes maken is deze week geen optie. Door gebrek aan eetlust word ik trillerig, dus ook miniatuurbreien lukt niet echt. Ik steek in de draad, laat steken vallen, dus ook hiervoor ontgaat me de lust. Mijn man voelt zich ook geen 100%, dus kan ik geen taken delegeren. Alleen maar ziekzijn zonder meer. Maar na een paar dagen beginnen de medicijnen te werken, hoera….Nog geen bloemblaadjes bewerken, nog geen truitjes breien, maar een grote stapel poppenhuizentijdschriften naar binnen sjouwen en tot de ontdekking komen, dat ik in 2016 weinig tot geen leestijd heb gehad. De meeste artikelen komen mij onbekend voor. En nu kan ik eindelijk de tijd nemen om de tijdschriften door te lezen. Met een beetje weemoed lees ik een artikeltje door, dat ik aan DHN heb gestuurd, toen wij verhuisden naar Friesland. Het promoten van de poppenhuishobby gaat uitermate moeizaam, maar het leverde wel een beetje geïrriteerde reactie op van een hobbyiste uit Sneek. Er werd wel degelijk aan de hobby gedaan in Friesland!!!! Alleen misschien niet in deze hoek van Friesland? Voorlopig knutselen we nog steeds met z’n tweeën en een oproep voor medeknutselaars leverde nog geen respons op. Maar 36 tijdschriften heb ik doorgespit en voorzien van memostripjes, dus ik weet dat ik nog steeds voldoende ideeën heb om kamers en hoekjes in te richten. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Wie schrijft, die blijft.

De lijfspreuk van mijn moeder en in het kader van de boekenweek heel toepasselijk. Mijn wijze moeder bedoelde vooral op financieel gebied. Hou bij, wat je uitgeeft, dan weet je altijd hoeveel je nog te besteden hebt. Zeker in het begin van het Laanhuis leek het mij leuk om een soort boekje met uitgaven aan te leggen over de kosten, die ik maakte voor dit speciale huis. Toen ik er in het echt woonde, was ik zo arm als een kerkmuis. Eerst kwamen de katten, dan de financiële verplichtingen en helemaal achteraan bungelde mijn belang, maar ik ben erdoor gegroeid en heb er veel van geleerd. Hoe kun je met bijna geen middelen, toch uitstralen, dat je het goed hebt in deze wereld. Sloten thee zette ik voor vrienden en kennissen en het was een heerlijke tijd. Terug naar de aankopen van het Laanhuis: veel, heel veel en toen de ……gulden overschreden was ben ik gestopt met het “zichtbaar” bijhouden van alle benodigde onderdelen. Zelf was ik best wel geschrokken van het gemak waarmee vele kleintjes toch één grote werden. Met mijn verslag over het ontstaan van het Laanhuis en de verdere avonturen ben ik gewoon doorgegaan. Het leek me goed om later nog te weten wat ik had aangeschaft en wat ik zelf had gemaakt. Het huis vorderde met horten en stoten, want ik was moeder en leerkracht en onbetaald medewerker bij ons eigen bedrijf. De opbrengsten van mijn reguliere baan kon ik gebruiken voor heerlijke weekendjes weg. De beurs in de Rijnhal met voorafgaand een workshop, dan het hotel en nog twee dagen zoeken en snuffelen. Wat een rijkdom al de miniaturisten, die alleen op deze beurs te vinden waren. Alleen al om te kijken, want kopen? Helaas niet voor onze beurs. En toen mijn dochter veranderde van chauffeur in meeknutselaar was het helemaal plezierig. Met heel veel plezier denk ik terug aan de avonden waarop we samen bezig waren, ieder aan haar eigen huis. Zij werkte per kamer en ik werkte aan een heel huis – nou ja, 1 kamer, de zolder en de brandgang als keuken.  Door de afstand is samen knutselen er niet meer bij, maar ik hoop nog steeds in Friesland medestanders te vinden, die bij een vriendenkring (knutselclub)willen horen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Een andere wereld.    

Of je nou bezig bent aan knutselen, beeldhouwen, turnen, voetbal, tekenen of wat je nog meer kunt bedenken, je bent bezig met een andere wereld. Even niet denken aan directe problemen. Gewoon geconcentreerd bezig zijn met iets waar je je plezierig bij voelt. Vraag maar aan mensen die een poppenhuishobby hebben, wat het verhaal is achter hun poppenhuishobby. Ze zullen ongetwijfeld antwoorden, dat ze even niet in de alledaagse werkelijkheid bezig willen zijn. Bij het inrichten van een poppenhuis kunnen ze hun eigen ideeën volgen en of dat nou Victoriaans, Gregoriaans of eigentijds is, je richt in zoals jij dat leuk vindt. En probeer bij een partijtje voetbal maar eens na te denken over het betalen van de huur of het koken van een avondmaaltijd. Dat lukt niet. Je bent bezig met de bal in het goal van de tegenstander te schieten en daar heb je je hoofd bij. Als je eenmaal gegrepen bent door de poppenhuizen ga je beginnen met een poppenhuis naar je eigen idee. Een 2ehandshuis gekocht via veiling, huis-aan-huisblad of op een beurs. Te beginnen met strippen, opnieuw behangen en schilderen en dan beginnen met het zoeken naar passende minimeubels en accessoires. Om later – als je al wat verder bent met de hobby – tot de ontdekking te komen, dat veel miniaturen niet beantwoorden aan de juiste verhoudingen. Natuurlijk, 1:12 is de juiste verhouding, maar evenals in de alledaagse werkelijkheid heb je in miniatuur dingen, die precies wel of juist niet bij jouw inrichtingsideeën passen. En dat is nou juist een van de leuke dingen van onze hobby. Als jij het mooi en passend vindt, dan is dat het ook. En wat andere mensen ervan denken doet er niet toe. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Katten

Onze katten waren dol op poppenhuizen. Gedurende de fabricage van het Laanhuis, gebeurde het regelmatig, dat een van de katten in het poppenhuis ging liggen slapen. De kleinste van de twee maakte het helemaal bont. Onze dochter maakte haar eigen poppenhuis in gedeelten bij ons in huis. Ze maakte een speelzolder met stellingkasten voor het speelgoed. Via een schuifpui kwam je op het dak. De schuifpui werkte goed. Iedere keer als er aan de speelgoedzolder gewerkt werd, lagen de stellingkasten om en lag het speelgoed over de zolder verspreid. Soms waren werkstukken zelf kapot. Eerste verdachte was ik, want we werkten samen in een ruimte en haar vader zou zeker niet aan het poppenhuis sjouwen. Het raadsel werd opgelost toen ik op een ongebruikelijke tijd de hobbykamer inkwam en tot mijn verbijstering onze kat aantrof op de zolder van het poppenhuis. Hij zag kans om de schuifpui open te schuiven en wurmde zijn stevige lijf in de zolder, waarbij kasten omvielen en spulletjes vernield werden. Hij snapte wel, dat hij iets deed waar zijn vrouwtje – ik dus – niet vrolijk van werd, maar omdat de toegang erg nauw was, duurde het wel even voor hij – schuldbewust - uit de zolder kroop. Hierna werden wij erg zorgvuldig in het sluiten van de kamerdeur. Onze katten verhuisden mee. Het Laanhuis was klaar en afgesloten door een voorgevel, maar Gerard maakte poppenhuizen, die soms uitgestald werden voor kopers en vooral Casa Saskia – een open speelpoppenhuis kon zich in de belangstelling van onze katten verheugen. Ze hadden geen voorkeur voor een bepaalde kamer, maar als het poppenhuis er stond, konden we er zeker van zijn, dat een van de katten er in lag. Nu we zelf geen katten meer hebben, loopt er af en toe een “aanloopkat” binnen. Geen poppenhuis te vinden? Dan is een gemakkelijke stoel ook goed, dus als ik miniatuur wil breien, dan moet ik eerst de kat verwijderen om dan met mijn miniatuurtruitjes aan de slag te gaan. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM_team.

Weer eens iets anders.

Tijdens mijn werkzame leven kwam het er niet van. Beurzen bezoeken. Dat gebeurde alleen in het kader van poppenhuizen en miniaturen. Mijn dochter en ik goten dat in de vorm van een uitje. Zij reed als chauffeur mee, maar ze ontdekte, dat ze de poppenhuishobby ook wel heel erg leuk vond. Op vrijdag een workshop volgen. Soms met als resultaat een heel leuk miniatuur, variërend van een “zelfgemaakt” huis (wij kregen de onderdelen en zetten die in elkaar) tot een leren kattenreiskooi en alles daar tussenin. Op zaterdag en zondag snuffelden we rond op de beurs en bewonderden onze afzonderlijke aankopen onder het genot van een hapje en een drankje. Tijdens de rit naar het westen namen we alle gebeurtenissen nog eens door. Soms denk ik met weemoed terug aan deze weekenden, want als je achter de kraam staat, dan heb je weinig tijd om rond te kijken. Maar voor heel veel zaken worden er beurzen georganiseerd. Zo ging ik twee jaar geleden met een aantal vrouwen naar de handwerkbeurs in Zwolle en voelde me overweldigd door de hoeveelheid quiltmaterialen die te koop werden aangeboden. Aangezien ik wel eens een miniatuurquilt maak, heb ik genoeg aan heel kleine lapjes. Bovendien doe ik zeker twee seizoenen over één quiltje, dat beperkt de hoeveelheid lapjes ook, voeg daarbij, dat ik van de andere cursisten erg veel restlapjes krijg, dan begrijpt U dat ik niet zo lang stil blijf staan bij stoffen- en lapjeskramen. Maar de gezelligheid om met een groep dames op stap te gaan, de wandeling met stromen vrouwen naar de IJsselhallen in Zwolle, koffie drinken met iets lekkers en dan toch wat vinden bij de kramen dat je aan wil schaffen, dat trok mij dit jaar weer om mee te gaan. En alleen het rondkijken al is een feest op zich. Alle kleurrijke voorbeelden die in de stands hangen, de nieuwe materialen, die op de markt gekomen zijn – bv. Diamond Dotz. De werkstukken glinsteren je tegemoet. En tenslotte de reis terug naar huis. Echt een welbesteed dagje uit. En in ieder geval wat visitekaartjes mee genomen om thuis via internet te studeren of sommige dingen te gebruiken zijn voor, juist ja, onze hobby. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Carnaval?

Gisteren en vandaag de beurs in Rijswijk. En ondanks het feit dat een beurs een prima gelegenheid is om de landelijke beursgangers en poppenhuismensen te ontmoeten is het voor standhouders toch ook belangrijk om een goede beurs te draaien. Daaronder verstaan wij dan een beurs waarbij de standhouders in ieder geval hun staangeld en hun inkoop verdienen. Hulde aan alle bezoekers die de slechte weersvoorspelling hadden genegeerd, het schaatsen hadden opgenomen en het carnaval vieren een weekend hadden verplaatst!. Dank zij hen was het voor veel standhouders een redelijke beurs. En waar het dan aan ligt dat andere bezoekers niet naar de beurs komen? Wij willen het graag weten, want dan kunnen wij ons beursgedrag daarop afstemmen. Het is best een beetje teleurstellend, als wij ons best doen om onze poppenhuis-benodigdheden zo mooi mogelijk uit te stallen en een aantal vaste bezoekers laten het afweten. En waarom? Het was prima beursweer, we stonden in een bekende hal, veel oude getrouwe standhouders, aangevuld met een aantal nieuwe; een ruim horecaplein, alle mogelijke voorwaarden waren vervuld om er een schitterende beurs van te maken en toch misten we U. Onder elkaar proberen we dan de oorzaken te vinden. Was het het carnaval? Was het het schaatsen? Was het de komende voorjaarvakantie? Waren de bezoekers de dure decembermaand nog niet te boven? Kortom: wij weten het niet, maar wij vinden het jammer. Wij misten ook een aantal reguliere standhouders en ook daar kunnen we vragen waarom? Ontstaat er een zekere beursmoeheid? Wordt de gemiddelde leeftijd van de standhouders het struikelblok? Ouderdom komt tenslotte soms met gebreken. Maar zoals een bekende Nederlander eens sprak:” ieder nadeel hep zijn voordeel” kan ik hieraan toevoegen: ook voor ons waren er wat lichtpuntjes. We konden met zijn tweeën aardig uit de voeten, we hadden tijd genoeg om iedereen rustig te helpen. We konden op zondag de vermoeidheid van zaterdag de baas worden en na verkoop van een paar poppenhuizen was er in de bus ruimte genoeg om wat verpakkingsmaterialen mee terug te nemen naar het Noorden. Kortom, kijk uit naar onze volgende blog.
Vriendelijke groeten het WAM-team.

Terug in de tijd.

In een van mijn eerdere blogs merkte ik op, dat sommige ideeën tegelijkertijd opkomen bij verschillende mensen. En deze –nog niet wetenschappelijk onderbouwde - theorie werd deze week bevestigd. De Allerhande bestaat 35 jaar en blikt terug in de tijd en ook Madurodam gebruikt de titel Terug in de tijd. Drie keer is scheepsrecht denk ik dan maar. Ik kwam op het idee doordat ik wat poppenhuistijdschriften mee wilde nemen voor mijn treinreis. Ik trok een stapeltje Dollshouses uit de kast en belandde in het jaar 2009 om tot de ontdekking te komen, dat ik het toendertijd vast verschrikkelijk druk gehad moet hebben, want ik had alleen maar koppen gesneld. De artikelen waren merendeels nieuw voor me. En iedere keer vond ik weer een poppenhuisidee waarvan ik dacht: ”Dat is leuk!” Wat een prachtige dingen maken de miniaturisten van onze hobby. Eigenlijk kun je bij een aantal miniaturen niet eens meer spreken van een hobby, zo mooi zijn bijvoorbeeld de meubels met inlegwerk, de stijlkamers, die een exacte kopie zijn van bestaande paleisvertrekken, compleet met vergulde meubelstukken en accessoires die uit een bepaalde periode van de geschiedenis stammen. Voor ons een bron van inspiratie en als je zelf zo’n miniatuurkunstenaar wil worden is er maar één manier om dat te bereiken namelijk oefenen, oefenen en nog eens oefenen. En als je de ene vaardigheid niet beheerst kun je er een andere voor in de plaats zetten. Als je niet zo goed bent met houtbewerking, probeer dan het bewerken van karton. Ook hiermee kun je heel mooie resultaten bereiken. En als je niet zo handig bent met het maken van miniatuurdieren, is het misschien een idee om ze te maken met wolvilt. En ik denk, dat de meeste hobbyisten volkomen tevreden zijn met de status. En alles wat je leert of waarvoor je inspiratie opdoet via de poppenhuisbladen daar ben je alleen maar blij mee. Ook ik ben blij met alle ongelezen artikelen en heb maar vlug memoblaadjes geplakt bij dingen die ik nog wat nader wil bekijken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Gedachten.

Op het labeltje van een theezakje staat de vraag: “Van wie zou je de gedachten willen lezen? “ En dan weet ik heel zeker: van niemand! Het lijkt me veel plezieriger om onwetend te zijn van andermans gedachten. Ik heb al moeite met mijn eigen gedachten, laat staan, dat ik die van anderen erbij krijg. Nee, dank U wel. Zodra ik ’s morgens mijn ogen open doe tot ’s avonds als ik in slaap val, duikelen er allerlei gedachten over elkaar heen in mijn hoofd. Soms is dat prima, als ik een idee uitwerk voor een nieuw pakket miniatuurbloemen of –planten. Of als ik – in gedachten een idee uitwerk voor een decor voor de poppenhuispoppetjes. Ik moet van mezelf de draad weer oppakken en gaan werken aan een Nieuwsbrief. Tenslotte gebeurt er genoeg in poppenhuisland. Maar het is helaas niet gelukt om de eerste Nieuwsbrief van 2018 eruit te sturen voor de beurs in Houten. En over twee weken is de poppenhuizen- en miniaturenbeurs in de Broodfabriek in Rijswijk alweer. Er staan wat fotootjes van poppenhuispopjes klaar in de map Nieuwsflitsen, maar dat is nog niet voldoende. En van uit de andere hobby’s wordt er toch ook aan mij getrokken. De miniquilt voor in de poppenhuisopenhaard is klaar op het afwerken na. Net op de valreep had ik drie lessenaartjes voor de schoolklas klaar. ( U mag ze ook in een andere setting gebruiken, natuurlijk) Verder zijn we van gedachten aan het wisselen over een andere website, moeten de WAM-karren nagekeken worden, nog “even” wat workshopboxen gevuld worden. Dan het laden van de WAM-bus en tussendoor gaat het gewone huishouden door. Al rukt het thuisbezorgen van de boodschappen ook in onze omgeving op, maar ik wil altijd zelf de vinger aan de pols houden. Nog wel in ieder geval. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Voorjaarsstorm

Wat was ik afgelopen week blij met onze poppenhuishobby. Een werkkamer, die uit de wind gehouden wordt door ons woonhuis. En genoeg werk om mijn verblijf daar te verantwoorden aan mezelf. Om de een of andere reden houd ik niet van het gebulder van de wind. Rustig papier verven voor de miniatuurbloemen en planten; de gekregen Kerstkaarten omwerken tot miniatuurformaat; een miniatuurdoosje maken om de kaarten in op te bergen op de zolder van mijn kijkkastje of op de zolder van een van mijn poppenhuizen. Blaadjes ponsen voor de Variaatjes workshopboxen die we te weinig in voorraad hebben. Potten gieten, omdat ik door de voorraad heen ben. Dat vind ik allemaal veel leuker dan naar de wind luisteren. Zo vliegt de dag voorbij en dan merk ik alleen maar iets van de wind als ik naar de woonkamer verhuis voor het eten. Wat is het heerlijk, dat al onze poppenhuizen binnen mogen staan. Er waaien geen daken of voorgevels af. Alle schoorstenen blijven intact. Niemand krijgt dakpannen of omvallende bomen op zijn/haar hoofd of auto. We kennen dus ook geen schade, tenzij we die zelf aanbrengen, omdat dat in ons verhaaltje past. Of helemaal per ongeluk als je het poppenhuis laat vallen en op die manier een hobby van jezelf verandert in een wederzijdse hobby. Gelukkig ieder naar de eigen geaardheid, al werk ik ook soms met hout, maar ik zie Gerard nog niet breien, al kan hij het wel. Heel soms probeer ik toch wel wat anders te bedenken als hobby, maar alles past toch weer in het poppenhuis. Zelfs het eten van Kersthagelslag bracht mij op ideeën voor het poppenhuis: de goudkleurige dikke hagelslagkorrels kunnen zo doorgaan voor frikadellen en de dikke donkerbruine korrels voor rookworst. Zo leer je met miniatuurogen te kijken naar gewone dagelijkse artikelen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Dagdromen.

Aan elkaar geschreven is het een activiteit, los van elkaar is het een afscheid. Toch schijnt het als activiteit heel erg goed te zijn voor een mens. Het actieve valt mee, omdat het meestal zittend of liggend gebeurt. Heerlijk om af en toe rust te nemen en te dagdromen over je hobby. Creatieve ideeën borrelen dan het gemakkelijkst op en af en toe heeft een mens dat nodig. Een nieuwe invalshoek “bedromen “ : toch besluiten om een ander miniatuur te maken of een andere opstelling te bedenken. En het heerlijke van dit soort dromen is, dat je het niet uit hoeft te voeren. Het lukt mij bijna nooit om te zitten en niets te doen – een vrouwenhand en een paardentand mogen nooit stilstaan tenslotte – maar een heel enkele keer vallen mijn handen stil. En natuurlijk net voor het in slaap vallen. Dan komen meestal de beste ideeën in mij naar boven. Piekeren heb ik min of meer afgeleerd, dagdromen is ervoor in de plaats gekomen. Zo heb ik een hele tijd een miniatuurmuseum liggen bedenken, met op de begane grond een koffiekamer, waar eventueel ook een lunch geserveerd kon worden. Er was een workshopruimte inclusief miniatuurbibliotheek, een winkel waar popjes , minimeubelen en andere poppenhuisaccessoires werden verkocht, een garderobe, een toiletruimte en een lift. Op de eerste verdieping stonden vitrinekasten met kinderservies, Barbie-serviesgoed en de kleinste serviesjes voor in poppenhuizen. Langs de kant stonden vitrines met poppen en beren – speelgoed van kitsch tot kunst – en natuurlijk poppenhuizen in diverse uitvoeringen. Alle poppenhuizen waren kinderspeelpoppenhuizen vanaf 1950 tot ongeveer 2010. Ze variëren van schaal 1:18 tot schaal 1:6. Mocht U mijn dagdroom herkennen? Ja, het is goeddeels mijn eigen verzameling gevat in een dagdroom, die nooit uit zal komen. Dus dag dromen! Het geeft niet, je hoeft je dagdromen niet te verwezenlijken, dat is het mooie ervan. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Mijn Hobby.

Deze week besteedde het huis-aan-huisblad aandacht aan hobby’s. Leuk om te zien en te lezen hoe uiteenlopend menselijke hobby’s zijn. Van tegeltjes met afbeeldingen van kerken, tot het verzamelen van vingerhoedjes. Theezakjes uit verre landen of accordeonspelen. Bij ieder verhaal stond een foto van blije mensen. En ik denk, dat dat de essentie is van een hobby hebben: je wordt er blij van. Al kan ik me dat bij sommige hobby’s wat moeilijker voorstellen. Zo stonden wij – alweer lang geleden – op een hobbybeurs, waar ook de Verzamelaarsclub stond. Iedereen, die zijn of haar verzameling wilde tonen was daar welkom. Van verzamelde miniatuurgokkasten kan ik nog meegenieten, maar bij flesjes met verzameld navelpluis (echt waar !) word ik toch wat sceptisch. Wat is de lol van het verzamelen van zoiets buitenissigs? Ik kan me moeilijk voorstellen, dat je op bepaalde locaties vraagt of je iemands navelpluis mag oogsten. Gelukkig bestaan er dus ook veel sociaal aanvaarde verzamelingen. En de daarbij horende verzamelbeurzen. Ook voor de mensen met een modelbouw- of poppenhuishobby heel plezierig om te bezoeken. En is het kijken naar andermans verzamelingen al heel leuk, nog leuker is het als je een enkel stuk kunt kopen ter aanvulling van je eigen verzameling, want behalve poppenhuizen en aanverwante artikelen was ik zo’n 45 jaar geleden al begonnen met een verzameling kinderserviezen. Gebaseerd op het terugkrijgen van een kopje en een melkkannetje van het serviesje waar ik als kind zelf mee had gespeeld. Zo langzamerhand groeit zo’n verzameling dan uit tot een kast vol. Toen stapte ik over op miniserviesjes. Ook daar is een enorme variatie in. Zo vond ik een dinerset “My little baby” weliswaar van plastic, maar het was zo lief. Nog een voordeel van miniserviesjes is, dat ze vaak completer zijn dan kinderserviesjes. En dan is het leuk als je al speurend een eenzaam kopje, kannetje of suikerpotje op de kop kunt tikken en zo je eigen serviesje weer min of meer compleet kunt maken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Oudjaar 2017

Oudejaarsdag is misschien voor velen een dag om terug te kijken, maar ik kijk liever vooruit, omdat het afgelopen jaar nou niet echt plezierig is geweest. Twee dingen zijn positief om op terug te kijken: ik heb een knutselmaatje en het breien van de Kersttruien is afgerond. Nu op naar het Nieuwe jaar. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Misschien krijgen we in Friesland een knutselclubje van de grond met 4 tot 6 mensen om elkaar te inspireren en nieuwe ideeën op te doen. Misschien ook technieken van elkaar leren en elkaar tips geven. We hebben de voorraden bekeken en alle bestellingen uitgepakt en nagekeken. We hebben weer ingeschreven voor de meeste beurzen en om de voorraad op peil te brengen is er weer het nodige te doen. We hoeven ons niet te vervelen. Voor ons nog geen geraniums, echte wel te verstaan, want de workshopboxen van de miniatuurgeranium zijn geliefd. Dat betekent, dat ik weer de nodige dozen klaar mag maken en omdat daar veel bloemetjes in moeten, is dat ook veel werk. Gelukkig zijn de waslijnen weer bereikbaar, zodat ik het geverfde papier weer op kan hangen om te laten drogen. Het papier laat zich pas goed ponsen als het geverfde papier door en door droog is. Inmiddels vervelen onze dorpsgenoten zich ook niet. Eén dag per jaar mogen Friezen zich uitleven met carbidschieten en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Mij, als westerling, ontgaat de lol hiervan te enen male. Melkbussen worden in stelling gebracht, carbid in de bus, water erbij, deksel of bal op de bus en dan gauw weg, want door de vergassing van carbid vliegt de deksel met een doffe dreun van de bus af.(Mocht de omschrijving niet helemaal juist zijn, wijt dat dan maar aan mijn Westerse herkomst) Het geluid heeft wat weg van kanonschoten. Ondanks de regenbuien blijven de dorpsbewoners bezig met het herladen van de bussen en zelfs met de ramen dicht zijn de dreunen goed te horen. Als het te donker wordt om de deksels of ballen terug te vinden in de weilanden is het weer voor een jaar gedaan en gaat men over op knalvuurwerk. Dat verschijnsel kennen we gelukkig niet in poppenhuisland. Wij hebben een geluidsarme hobby. En ik kan niet zeggen, dat ik dat jammer vind. Muziek, prima, siervuurwerk, heel mooi, maar herrie hoeft niet zo van ons. Wij wensen iedereen een rustige oudejaarsavond en een goed begin van het nieuwe jaar. Tot volgend jaar. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Kerstkaarten.

Hoe het andere hobbyisten vergaat weet ik niet, maar een cursus timemanagement zou voor mij niet verkeerd zijn. Te vaak denk ik dat een dag minstens 48 uur telt en dat de zomermaanden eindeloos lang zijn. In augustus al bedenken wat het onderwerp van de kerstkaarten dit jaar zal zijn. Eigenlijk was ik daar al in 2016 aan gaan denken. Voor de kleindochters kocht ik foute kersttruien en bedacht dat het leuk zou zijn als ik voor onze kerstkaart voor de relaties wat popjes aan zou kleden met een foute kersttrui. Een heel leuk idee (vond ik zelf), maar niet als je daar na Sinterklaas pas aan begint. Omdat ik geen breipatronen kan lezen, maak ik mijn inbrei-ideeën zelf. Een reclame met hertjes –afgedrukt in blokjes – leverde voor mij het idee op van een minitrui met 2 hertjes in spiegelbeeld. Het werden er 4, die achter elkaar aanliepen. Vervolgens hetzelfde patroon nog eens gebruikt, maar nu liepen de hertjes de andere kant uit en was Kerstmis allang weer verleden tijd. En wat ik al eens vertelde, het eerste truitje is te klein, het tweede te groot en het derde precies goed, gaat niet meer op, omdat ik inmiddels wel een beetje weet welke naalden en welk garen ik moet gebruiken om een bruikbaar resultaat te krijgen. Maar het betekent wel, dat ik voor ieder truitje ruim de tijd uit moet trekken, want zo’n minipopje wil wel graag leuk aangekleed op de foto verschijnen. En de popjes die nog geen kersttrui hadden moesten het doen met een gebreide WAMtrui. Heerlijk werk, een achtergrond maken voor de “artiesten”, een opstelling met diverse popjes in de diverse truien, goed zichtbaar in beeld, de kerstbomen met lichtjes en dan het nemen van de foto’s. Schoenmaker houd je bij je leest is hier zeker op zijn plaats, maar om nu ook nog een cursus miniatuurfotograferen te gaan volgen, dat gaat me te ver. De popjes heffen het glas en zeggen Vrolijk Kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar en daar sluiten wij ons helemaal bij aan. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Add your content here!

Kerst.

Ik heb de afgelopen week af en toe nog teruggedacht aan de vele behulpzame mensen die – gewoon anoniem – de helpende hand toestaken en mij overtuigden, dat er nog gewoon medemenselijkheid bestaat. Maar deze week maar weer onze hobby centraal. Nou ja, hobby? Soms doorkruist het werkelijke leven onze hobby en soms gebeurt dat net andersom. Neem nou de kerstkaarten. Ik had me stellig voorgenomen in augustus daar aan te gaan beginnen, maar de alledaagse werkelijkheid is weerbarstiger. Pijn vreet energie en dus zorgde mijn knie ervoor, dat er weinig vredige gedachten in mijn hoofd overbleven voor de kerstkaarten en dus schoof ik – week na week – het werk hieraan voor mij uit en U begrijpt het wel…. Ik breide wat foute kersttruien voor de poppenhuispopjes en ook dat neemt altijd veel meer tijd dan mijn bedoeling is en gaandeweg bedenk ik nog het een en ander en dan is het toch ineens 2 weken voor Kerst. Alle popjes stonden opgesteld in een Kerstsetting en op deze manier kon ik een foto maken voor de WAM-kerstkaart. Nu nog wat medewerking van onze dochter om de kaart wereldkundig te krijgen en dan kan ik aan het werk om de kaarten aan poppenhuisvrienden voor elkaar te krijgen. Tussendoor nog wat mensen, die wilden winkelen op afspraak en het knutselen met de mevrouw die dat voorlopig samen met mij wil komen doen. Nieuwe knutseldames zijn van harte welkom. De nieuwe datum die we hebben afgesproken is zaterdag 20 jan.2018. Wij hebben de afgelopen 2 keer gewerkt aan een herfstkrans. Die is nu zo goed als af en voor januari bedenkt Netty iets. Mochten er andere dames aanschuiven? Wij staan open voor ideeën. Onze bedoeling is om in een gezellige, ontspannen sfeer bezig te zijn met de hobby. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Behulpzaam

Deze keer geen blog over poppenhuizen en hobby’s. Mijn hoofd staat er niet naar. Soms moet je wel eens dingen. Gewoon voor je fatsoen of omdat je iemand wil steunen. Zo moest ik van mezelf afgelopen vrijdag naar een crematie. Om de familie tot steun te zijn. Vanuit het hoge noorden naar het verre westen. Per openbaar vervoer, omdat mijn knie nog steeds niet echt meewerkt. De dienst was gepland op 16.00u. Dat maakte voor mij overnachten noodzakelijk. Met in de ene hand mijn logeerspullen in de kleinste trekkar, die we in huis hadden. Aan mijn andere arm mijn loopkruk ter ondersteuning van mijn knie. De heenreis verliep zonder meer heel voorspoedig. Nog geen minuutje vertraging. Keurig op tijd kwam de familie mij ophalen en ondanks de files kwamen wij ook keurig op tijd bij het uitvaartcentrum aan. Helaas was ik vergeten mijn kruk mee te nemen en al gauw protesteerde mijn knie hevig. Maar een behulpzame arm maakte het lopen van en naar de zaal mogelijk. Terug werd ik weer keurig naar mijn logeeradres gebracht om daar weer krachten op te doen voor de terugweg. Die helemaal niet verliep zoals ik dat in mijn hoofd had. De trams in Den Haag rijden anders i.v.m. het werk aan station HS. 2x overstappen dus. Maar vanaf toen heb ik alleen maar behulpzame mensen meegemaakt. Het lieve kleine meisje, dat haar plaats aan mij afstond; de Surinaamse en Poolse mevrouw die mij vastgrepen en voor een val behoedden, toen ik probeerde de mij aangeboden plaats te bereiken. Er hielp iemand mijn trekkar uit de tram te tillen. De trein naar Leeuwarden was geannuleerd dus naar inlichtingen. Ik moest via Utrecht reizen en dan overstappen. De NSman op het station maakte mij attent op een trein die een kwartier eerder vertrok, ik kon dan in Amersfoort overstappen en dan nog een keer in Zwolle. En iedere keer was er iemand, die vroeg: Gaat het? Zal ik uw tas tillen? Ja, en dat ik geen kwartier vroeger, maar behoorlijk wat later thuis zou komen kon de NSman ook niet weten. De trein in Zwolle werd uit de dienstregeling genomen wegens een technisch mankement. Ik moest van perron 7 naar perron 1 en ondanks een meelevende mijnheer, die zonder meer mijn rugzak pakte, naar boven en naar beneden droeg, haalde ik net niet de trein naar Leeuwarden, maar er stond er wel een klaar voor Groningen, dan daar maar ingestapt. Bij het laatste stukje naar huis zag de machinist mij aankomen en wachtte een halve minuut langer om mij in te laten stappen en ook hier weer een mevrouw die vroeg of ze mij kon helpen. Binnen in de trein doorlopen naar voren lukte prima, dankzij helpende handen. En zo kwam ik moe en koud na 5uur reizen weer thuis. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Add your content here!

Overdaad

Een woord dat zeker de laatste dagen diverse keren door mijn hoofd speelde. Wij vieren Sint Nicolaas altijd heel uitgebreid met surprises en gedichten. Veel snoepgoed en een oud-Hollandse maaltijd. Heel erg gezellig. Maar voor die tijd lezen wij elkaars verlanglijstje om dingen uit te zoeken, die we willen kopen. Bij een aantal verlangens staat dan een link naar de leverancier. De eerste keer dat ik daarop klikte was ik verbijsterd. Zoveel verschillende zaken die te koop werden aangeboden. Van twee derde van de zaken wist ik niet eens waar ze voor dienden en het overige derde deel vroeg ik me af of ik er ooit behoefte aan zou hebben. Met een uitermate gevoelige huid ben ik al blij toe met een verzorgingslijn voor mijn gezicht, die me niet opzadelt met jeukende rode vlekken. En op een zekere leeftijd denk je eerder aan  “ontspullen”dan aan bakpannen en servies. En ook voor poppenhuisspullen kom je op een punt, dat je niet meer miniatuurmeubeltjes kunt gebruiken. Het aantal poppetjes dat in de poppenhuizen kan wonen is ook bereikt. De materialen die je al hebt puilen uit de laden en zo langzamerhand slibt alles in je werkkamer dicht. Is dat het punt, waarop je besluit: ik stop ermee? Natuurlijk niet. Je gaat zoeken naar mogelijkheden om met andere mensen gebruik te gaan maken van alle materialen, die je bezit. Kadopakketjes geef je weg aan poppenhuisvriendinnen, materialen aan vrouwen die dol zijn op handwerken en ook heel fijn, als je familieleden hebt, die graag haken of kinderen, die dol zijn op knutselen. Zo ook afgelopen Sintviering. Diverse pakjes, ingepakt in klantvrindelijk inpakpaper (krantenpapier) vonden hun weg naar kinderen en kleinkinderen. Een feest om te krijgen, een feest om te geven. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Hebberig

Vaak hoor ik op beurzen:”Hier word ik zoooo hebberig van!” En meestal doelen de klanten dan op de verschillende meubeltjes en andere accessoires voor in hun poppenhuis. Begrijpen doe ik het wel, maar meestal word je teruggefloten door je geldelijke draagkracht. Het is niet iedereen gegeven om zonder meer alles aan te schaffen waar het oog op valt. Zelf heb ik die hebberigheid waar het materialen betreft. Als ik een kraam zie, waar kant en band wordt verkocht, zoek ik naar smalle katoenen kantjes. Het liefst kantgekloste kant, want die vind ik heel mooi. Lapjes is ook zo’n geval van hebberigheid. Heel kleine motiefjes, ruitjes en streepjes, dun fluweel of zijde, bij ieder lapje bedenk ik gelijk een doel Dat ik bij het verwerken van de lapjes iets heel anders maak, dan dat ik eerst in mijn hoofd had, daar denk ik niet eens over na. Kraaltjes, liefst zo klein mogelijk, of in de vorm van een flesje of potje, krijgen in mijn hoofd gelijk een bestemming. De kraaltjes voor japonversiering of knoopjes voor mijn breiwerk. Uiteindelijk gebruik ik dan toch liever strass of knoopjes van Heidi Ott, de andere kralen als keukenpotjes of om parfum in te doen en de staafkralen gebruik ik als vaasje voor één bloem. Ze laten zich prima gebruiken in speciale kaarten, waar een bloem in de vensterbank staat. Maar ik heb dan al heel veel plezier gehad met het bedenken van de eindbestemming van de onderdelen. Er zit wel een minder plezierige kant aan: je koopt van materialen altijd meer dan dat je nodig hebt en wat doe je dan met het overschot? Een lange tijd gebruikte ik lapjes, kant en band nog in de “grote” wereld en ook bij quilten gebruik ik het nodige, maar mijn voorraadlades zijn nog steeds erg vol. Weggeven is een optie en de lapjes doe ik in de doos voor de verkoop en als ik niet meer kan werken, dan hoop ik, dat een van de (klein)kinderen mij komt helpen met het opruimen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Vanavond wegens ziekte geen blog. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Miniatuur.

Grappig, bij het woord miniatuur denkt de poppenhuishobbyist in 1:12. Vanuit dat standpunt vertrok ik afgelopen vrijdag naar museum Meermanno in Den Haag. En – ondanks het feit, dat ik het filmpje van het museum had bekeken – had ik me niet gerealiseerd dat een boekje van 76 mm niet bepaald 1:12 was. Gelukkig was het wel een heel leuke tentoonstelling. De miniatuurbibliotheek Thurkowiana – helemaal op schaal 1:4 gebouwd- was een nauwkeurige studie waard en ik trof het, dat een museummedewerkster een aantal vrouwen een rondleiding gaf. Ik stond in dezelfde ruimte en genoot mee van de uitleg. Er was een videofilm over Guus Thurkow, waarin hij vertelde over zijn liefde voor miniatuurboeken en ook hij had het over 1:4.Tot mijn verbijstering sneed hij een miniatuurboek over Don Quichote diagonaal kapot. Het boekje kon de toets der kritiek niet doorstaan. Hij had mij er een groot plezier mee gedaan, want boeken vernietig je niet, die koester je, ook als er een randje wit teveel om zit. En in een tijdelijke opstelling stonden alle inzendingen van de boekjes over “Het Eiland” van Geert mak. De inzenders hadden een aantal voorgedrukte bladzijden gekregen en moesten d.m.v. boekbinden een origineel miniatuurboek maken. De winnares was een Amerikaanse met een heel strak boekwerkje compleet met even strakke beschermhoes, en als ik in de jury had gezeten, had ik het boek met de lieveheersbeestjes dat opgeborgen werd in een soort stolp met dezelfde beestjes, die kennelijk op het eiland leefden, uitgekozen als winnaar. Maar ik heb dan ook geen kaas gegeten van boekbinden. Gelukkig had ik dat ook niet nodig bij de speeddateworkshop op zaterdag. Een reis met hindernissen om er te komen, want de NS had de Hoeklijn afgebroken, dus moest ik met de bus. Geen aansluiting met de trein, dus kwam ik te laat. Koud en nat, maar dat was zo vergeten bij de aanblik van en aantal bekenden en de te maken miniaturen. Een glas- in- loodpaneeltje, een tot luieren uitnodigende fauteuil en een in linnen ingenaaid boekje. Moe maar voldaan stapte ik na afloop in de bus naar mijn logeeradres. Wat mij betreft weer een weekend, dat voor herhaling vatbaar is. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Miniaturenhobby

Hobbyclub, knutselmiddag of vriendenkring vallen alle drie onder de noemer aangenaam bezig zijn met gelijkgestemden. En hoe je het ook wil noemen, mensen die bij elkaar komen om in een gezellige sfeer miniaturen te maken, die gebruikt kunnen worden in een hoekje, kijkkast, wijnkist of poppenhuis vallen onder deze noemer. In een poppenhuistijdschrift zag ik eens een aantal strandhuisjes, die door verschillende leden van een vriendenkring waren gemaakt. Dezelfde strandhuisjes, maar zoveel verschillende uitwerkingen.   Gelukkig maar, dat wij allemaal verschillende ideeën hebben, want dan kunnen de andere leden van de club meegenieten van de mogelijkheden die onze hobby biedt. Door middel van workshopdagen probeerde ik mensen te interesseren in het samen bezig zijn. Dat lukte dus maar gedeeltelijk. De deelnemers aan de workshop waren enthousiast over de hobby, maar nooit sprak iemand de gedachte uit, dat het leuk zou zijn als we met een groepje gelijkgestemde zielen bezig konden zijn met onze miniaturen. Lang geleden had ik in een van mijn nieuwsbrieven gezet, dat ik zoveel materialen had, dat welke workshop dan ook mogelijk was. Helaas, niemand voelde zich geroepen om te reageren. En net toen ik de hoop op gezellige knutselmiddagen had opgegeven, kwam er een jonge vrouw naar me toe op de beurs. Zij woonde in Friesland en wilde graag wat inspiratie opdoen over poppenhuizen en aanverwante zaken. Spontaan noemde ik een datum voor onze samenkomst en thuis realiseerde ik mij, dat ik amper zelf nog in mijn werkkamer paste, laat staan met meerdere mensen, maar omdat ik de komende weekenden steeds bezet zou zijn, heb ik me even extra ingespannen en ziedaar…. Er waren 2 plaatsen om te zitten en te knutselen. Geïnspireerd door een herfstkrans, die ik van een buurvrouw had gekregen, bereidde ik een miniatuurherfstkrans voor. Tenslotte wist ik niets van de vrouw waarmee ik kennis ging maken. Het klikte en de middag vloog om. En voor de eerste keer, liet ik iemand naar huis gaan, zonder kant en klaar miniatuur. Zij stelde zelf voor, dat ze toch gewoon terug kon komen? Misschien, heel misschien het begin van een hobbyclub. Op 9 december gaan we verder met knutselen. Voel je je geroepen om informatie in te winnen, jezelf aan te melden of een keertje te komen kijken, weet dan dat je welkom bent. Wel even aanmelden, dan kan ik nog een “werkplaatsje “ realiseren. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Zomaar een weekend

Als er een ding is waar poppenhuispoppetjes geen last van hebben is het wel het herfstweer. Voor ons daarentegen is het een bijkomende factor van het ver-weg-wonen. Onze familie, vrienden en kennissen wonen voor het merendeel in het westen en wij in het verre noorden. Dat betekent, dat wij voor familieaangelegenheden altijd in de auto of in de trein moeten stappen en op reis moeten gaan. En tegen kou en regen kun je je wapenen, maar tegen wind is geen kruid gewassen. Zeker niet als code geel afgegeven is. We hebben een uitnodiging, waar we geen nee op willen zeggen, dus zoeken we logeerspullen bij elkaar, laden die in de auto het vervoermiddel als we samen reizen – en aanvaarden de “lange “reis naar het westen. De auto schudt als een soort cakewalk ( een attractie van de kermis van vroeger ) en je hebt al je aandacht nodig om de auto in het goede spoor te houden. Samen met ons reizen er toch nog wel erg veel mensen per auto, dus met zijn allen slingeren we min of meer over de rijksweg. Op een/derde van onze reisweg wisselen we van plaats en we komen behouden aan. We genieten van het weerzien met de jarige, die ook de helft is van een zoveel-jarig trouwdagechtpaar. We komen in gesprek met mensen, die we minstens 12 jaar niet gezien hebben en wat een verrassing: een van de vrouwen is dol op poppenhuizen en aanverwante artikelen. En deze vrouw is een aantal jaren bijna onze buurvrouw geweest. Er volgt dan ook een geanimeerd gesprek. Na het feest slapen we in een hotel, waar iemand een Halloweengrap met de wekker heeft uitgehaald. Precies om middernacht begint de wekkerradio te kraken en allerlei spookachtige geluiden uit te stoten. Wij schrikken wakker uit onze eerste slaap en hebben moeite om de bron van het geluid te vinden. De tweede slaap laat op zich wachten. Maar gelukkig is daar de wintertijd. Een uurtje langer slaap. En daar hebben poppenhuispoppetjes allemaal geen last van. Tegen de kou krijgen ze truien en jassen. Tegen de regen krijgen ze regenjasjes en tegen de wind? Mogen ze lekker binnen blijven in hun veilige poppenhuis of poppentuin. En van wekkerradio’s of Halloween hebben ze nog nooit gehoord. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Beurs.

Eigenlijk hebben we altijd leuke buren op de beurzen waar wij staan. Op deze manier heb ik al een aantal mensen leren kennen, waar ik een leuk contact mee heb. Maar soms verrast het lot je met heel speciale overburen. Zo stonden we afgelopen beurs tegenover de tentoonstelling van de heer en mevrouw Bestebreur. Zij hebben een immense verzameling opgebouwd van miniatuurhuizen, skihutten, chalets, hondenhokken, kortom alles wat onder het thema behuizing valt. Al met al denk ik zo’n 30 meter opstelling van huizen en huisjes. Alles voorzien van lampjes of kerstverlichting. Zo ontzettend gezellig om tegenaan te kijken. Voeg daarbij twee uiterst beminnelijke mensen en je beursdag kan niet meer stuk. Niet dat wij zaterdag veel tijd hebben gehad om naar wie dan ook te kijken, want het was voor onze kraam een komen en gaan van mensen. Soms alleen met een vraag over het gebruik van materialen en soms voor een simpele aankoop van een meubeltje of popje, maar vaker van een aantal bouwmaterialen waarmee deze hobbyisten weer verder kunnen met hun eigen project. Wij vinden het nog steeds heel fijn, dat wij iedereen kunnen adviseren, want op deze manier blijft de hobby voor ons ook leuk en dan maakt het niet uit of wij de mensen verwijzen naar een andere leverancier, want het is deze branche onmogelijk om alle materialen op voorraad te hebben, dus voor behang of licht gunnen wij dat graag aan de collega, die dat soort dingen wel mee neemt. Leuk was ook, dat wij vandaag wat erg jonge klantjes konden bedienen. Een miniservies oogt leuk en is heel betaalbaar voor een -zo te zien- kindje onder de 8 jaar, dit omdat op sommige leveranties staat: niet voor kinderen onder de 8 jaar. (Net alsof onze 8jarigen serviesjes zouden gebruiken voor iets oneigenlijks) Zeker opa’s en oma’s die hun kleinkinderen meenemen naar de beurs zijn vlug bereid om aan de wensen van hun kleinkinderen tegemoet te komen, zelfs als de aankoop meer is dan een wit kinderbedje. Kortom, we zijn weer heel thuis en vol verhalen en en net op tijd voor de formule1 race. Kijk uit  naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

A

Oktober woonmaand

Dat oktober de herfstmaand is, weet ik wel, maar de term woonmaand was voor mij nieuw. Net of we allemaal speciaal NU nieuwe meubelen of woonaccessoires moeten aanschaffen. Als ik in onze woonkamer rondkijk, ben ik eigenlijk wel heel tevreden met ons “karakterinterieur “ door sommige mensen beslist gezien als een samenraapsel van meubels, maar wij voelen ons thuis in onze woning en daar gaat het tenslotte om. En wat betreft hebbedingen en veranderingen, daar is nou juist onze hobby zo leuk voor. Dingen, die ik van zijn levensdagen niet in huis zou halen, pas ik vrolijk toe in mijn poppenhuizen. Zo ben ik de afgelopen dagen bezig geweest met het maken van een decor voor het maken van Nieuwsbrieffoto’s. Soms zeggen beelden namelijk meer dan woorden. Het is heel leuk om daar mee bezig te zijn. Al mijn fantasie kan ik daarin uitleven en daarom ben ik maar begonnen met het maken van een soort kroeg. Flessen langs de wand, de bar met twee tapinstallaties, wat krukken en bijbehorende personen. Het enige wat mij nog niet bevalt is de onberispelijk schone vloer. Zelfs met heel rustige jongelui gaat er wel eens een glaasje om of valt er iets kapot. En als dat naar tevredenheid is opgelost en gefotografeerd, ga ik verder met het maken van een binnenhuisinterieur. Niet gebaseerd op een bepaalde tijd in de geschiedenis, maar gewoon, zoals ik het leuk vind om te maken. En ook om te kijken hoe de verhoudingen zijn, als je zelf zo’n kamer in wil richten. Dat geldt natuurlijk ook voor in het echt. Zo hoorde ik op de Handwerkbeurs een vrouw aan haar vriendin (?) uitleggen hoe ze haar woonkamer heel leuk opnieuw zou kunnen inrichten. Zij legde dat uit in de schaal 1:10, omdat anders het geheel veel te groot zou worden – en ik heb maar niet verteld dat zelfs 1:10 wel erg groot zou uitvallen – Je moet mensen in hun waarde laten, nietwaar. Maar voor onze hobby zou het heel goed te gebruiken zijn. Je neemt de maat op van je poppenhuis, zet dat op papier en maakt kartonnen malletjes van de meubels die je wil plaatsen. Op de beurs of in de winkel kun je dan zoeken of er kastjes en dergelijke zijn, die leuk in je kamer passen. Op de komende beurs in Den Bosch (21 en 22 oktober) vieren wij weer Woonmaand. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

dd your content here!

Verschillen

De afgelopen maand heb ik bijna iedere dag een aantal naalden miniatuurwerk zitten breien. Ik had een patroontje getekend wat ik op verschillende manieren wilde maken. Met naalden 0.6, 0.8 en nummer 1. De reden hiervan was een verzoek van de Vrouwen van Nu om een dagdeel te helpen bij de kraam op de Handwerkbeurs. Locatie Rijswijk. Prima natuurlijk, dan kon ik ook weer eens van de kleinkinderen genieten. Toevallig viel dat nou net samen met de workshop die ik in Arnhem wilde gaan doen en die ik al veel eerder had geboekt. Dus op vrijdag heel vroeg naar Arnhem om daar te genieten van kinderkamerminiaturen knutselen met gelijkgestemde zielen. Heerlijk. Aan het eind van de middag naar Rijswijk om te logeren en zaterdag wat minder vroeg op en toen per tram naar de Broodfabriek voor de Handwerkbeurs. Er stond een stoel voor mij klaar en aan de andere kant van de kraam zat een Vrouw van Nu te quilten. Op de kraam stond, behalve promotiemateriaal, een keur aan handwerken: een volledig circus gevuld met gebreide miniatuurpoppen in poppenhuisformaat; een prachtig geborduurde tas, groot formaat handtas; een gebreide omslagdoek; surrealistische dameshoeden; een gebreid wandkleed en als komische noot een vaas met spons- en puffbloemen, gemaakt van superbreinaalden die in een spons of puff waren gestoken. De sfeer was uitermate gezellig en omdat veel mensen zich afvroegen wat ik aan het doen was, kon ik prima reclame maken voor onze vereniging. De miniatuursprei, die ik gebreid had was op een mooi miniatuurbed gespeld, mijn Heidi Ottpopje had een gebreide jurk en ochtendjas aan en in een zichtdoos had ik een minivestje, een avondjurk met minuscuul kleine parelkraaltjes en een wat groter vest, compleet met knopen en knoopsgaten. Beide dagen bezig met de hobby, maar toch een groot verschil. Het bijzondere was, dat diverse bezoeksters mij herkenden van de WAM, dus ik had geen gebrek aan aandacht. Ook dit was een heel leuke dag. Nog een nachtje logeren en toen weer terug naar Friesland. Drie dagen, volkomen verschillend ingevuld. Zo blijft een mens levendig. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Blijven bewegen.

Zo af en toe wil ik nog wel eens graag een workshop volgen i.p.v. geven. En zeker de Dolls House show biedt de gelegenheid daartoe. Van heel veel technieken heb ik inmiddels kennis genomen en op die manier veel dingen geleerd. Zo heb ik in mijn poppenhuizen een “werkende “ouderwetse wastobbe, een aangepaste linnenkast met inrichting en een versierde reiskoffer, een aangeklede Kerstman, die in mijn kijkkastje dienstdoet als vriendelijke oude opa, een karakterpopje, dat al dienst heeft gedaan als Herfstvrouwtje en als Assepoester. Alle producten van de workshops hebben een plaatsje gekregen in mijn kinderkamerhoekje of in de speelpoppenhuizen en van iedere workshop heb ik wel iets geleerd wat ik toe kan passen in mijn eigen werk. Niet dat ik iets gebruik om daar een workshop in te geven, want ik vind, dat iemand die een workshop ontwikkelt, daar ook het alleenrecht op heeft. Daarom hou ik me bij het geven van workshops van bloemen en planten. Afgelopen vrijdag heb ik me laten verleiden tot het volgen van een workshop van kinderkamer meubeltjes, een poppenhuis en kinderspeelgoed. Allemaal gemaakt van dun mdf en graphics. Maar omdat ik uit het verre Friesland moest reizen naar Arnhem had ik al aangegeven, dat ik niet op tijd aan kon schuiven bij de workshop. Vertrek in dichte mist, vochtig en koud, in Zwolle net de treinaansluiting missen. In beweging blijven vanwege de temperatuur, in Arnhem wachten op de bus, want het lopen gaat steeds moeilijker en dan uiteindelijk – veel te laat – aanschuiven bij de workshop. Nou had ik gelukkig gekozen voor een workshop die ik nog nooit gedaan had nl. het werken met kits ( niet te verwarren met kids ) maar de techniek was heel eenvoudig. Men drukke de onderdelen uit voorgestanst mdf en voege dat samen tot een speelpaard, een spel of blokken, maar alle hulpmiddelen, die je kunt gebruiken om je onderdelen te verven, te beitsen of te stempelen zorgen ervoor dat iedereen met een eigen  kinderkamergeheel naar huis gaat. Voor mij was het hebben van een gezellige dag, inclusief uitstekend verzorgde lunch, zonder meer geslaagd te noemen. En dankzij de “leerkracht” kon ik ook weer verder reizen met een poppenhuisje, een paar blokken, een speelpaard en nostalgische doosjes. De temperatuur was inmiddels aardig gestegen, dus sjaal en vest verdwenen in de tas En toen weer in beweging te voet, per trein en per tram naar de volgende uitdaging. Voldoende beweging om bij de tijd te blijven. Kijk uit naar onze volgende blog. Het WAM-team

Gelijktijdig

Af en toe probeert mijn man ideeën aan te dragen voor onze blog. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar politiek zal nooit een onderdeel uitmaken van mijn wekelijkse overwegingen. In poppenhuisland bestaat geen politiek. Er is geen minister-president of opperhoofd, want wij maken zelf onze verhalen over ons poppenhuis en wij zijn daar heel gelukkig mee. Het is juist ons idee over het miniatuurgebeuren wat ons gelukkig maakt. Onze popjes kunnen dronken aan de bar hangen, maar ze begaan geen moord. En wat wij verder ook bedenken, het blijft altijd in miniatuurformaat. Wat er ook gebeurt in onze projecten wij worden gelukkig van het ontwerpen en uitvoeren van een en ander. En daar duikt het verschijnsel gelijktijdigheid op. Want het is mij al een aantal keer opgevallen, als ik iets bedenk - en ik heb aardig wat tijd nodig om een idee uit te werken - dat een mede-hobbyist dan ook zo iets bedenkt en uitvoert. Bij mij mankeert het dan wel eens aan het uitvoeren. En dan zou ik heel boos kunnen worden, maar leeftijd leert relativeren. Dan denk ik :"Het zal wel, veel plezier met je idee." Maar in de praktijk komt het voor, dat men meent, dat een idee gepikt wordt en dan zijn de beschuldigingen niet van de lucht. Zo maakten wij op een gegeven moment een poppenhuis, waarvan een andere miniaturist meende, dat het zijn idee was geweest en werd ons dat in niet mis verstane bewoordingen gemeld. Jammer, dat zoiets de vreugde in poppenhuisland vergalt, maar wij gaan door met onze plannen en ideeën. En als tegelijkertijd iemand anders met min of meer hetzelfde idee komt....jammer dan. Het is aan onze kijkers en kopers om te bepalen welk idee het meeste aanspreekt en verkocht wordt. Dus geen politiek en achterbaksheid, maar recht voor z'n roodkoperen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

AVdd your content here!

Jarig.

In iedere poppenhuisliefhebber schuilt iets van een kind. Hij of zij kijkt met iets andere ogen naar de werkelijkheid. Man of vrouw ziet in een lucifersdoosje een minipoppenhuis. En de minimeubeltjes worden van karton of piepschuim gemaakt. Een likje verf erover, een stukje kant als gordijn of beddengoed en zie daar, het poppenhuis lijkt op de werkelijkheid. Heerlijk als dat allemaal lukt. En wie als hobbyist kent niet het hooggespannen verwachtingsgevoel tegen de datum van de verjaardag. Want onze hobby heeft een heel leuke kant. De meeste dingen die we op onze verlanglijst zetten zijn klein tot heel klein. Op de echte poppenhuizen na dan. Zo af en toe verkopen wij een poppenhuis aan een volwassene, die zelf niets heeft met de hobby, maar zijn of haar partner wel de vreugde gunt van het bezig zijn met het versieren en inrichten van een minihuis. Van tijd tot tijd krijgen we dan weer een foto toegestuurd van het resultaat ( zie ingezonden bij onze website ) en dat is soms zo mooi, dat wij ons eigen poppenhuisontwerp nauwelijks herkennen. Jarenlang zette ik van alles en nog wat op mijn verlanglijst voor de inrichting van mijn Laanhuis en later van mijn Lundbyhuizen. En met spanning maakte ik dan ook de pakjes open, die mij toebedeeld werden. En hoeveel verjaardagen ik inmiddels ook gevierd heb, ik blijf vol gespannen verwachting uitkijken naar mijn verjaardag en natuurlijk ook naar het Sinterklaasfeest. Steevast staat er ook op mijn lijst iets van de Magasin Cercle Marchante,  ( net zo’n uitdrukking als A.C. Tion ) als het maar kleiner is dan 2 cm. En op die manier krijg ik de meest verwonderlijke voorwerpjes. Soms van koper of tin en ja, die zijn iets groter dan 2 cm, maar prima toe te passen in een heksenhuis of middeleeuwse kamer. Zo kreeg ik deze keer een miniatuur Delfts blauw beschilderd zeehondje van ongeveer 2 cm. Een schatje om te zien en die mag dan ook in een van mijn Lundbyhuizen en verder kreeg ik kantjes en bandjes en omdat wij inmiddels “ver weg” wonen, moeten de cadeautjes wel per post arriveren. En kant en band laat zich prima versturen per post. Heerlijk. Wat minder, dat ik weer een jaar ouder ben geworden, maar nog plannen genoeg. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten het WAM-team.

En mensen houden van bloemen

En dat is zeker waar voor mij. Als er ergens in de tuin een klein wit viooltje de kop opsteekt kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om dat zonder meer uit te rukken. En als de tuinman geweest is ben ik stiekem blij als hij de beslissing voor mij heeft genomen. Dag bloemetjesplantjes! En dan piept er toch weer een klein bloemetje tussen de steentjes van het terras. En daar geniet ik van. En mijn liefde voor bloemen en planten uit zich ook in de workshopboxen die ik bedenk en uitwerk, zodat mensen die dat willen de kans krijgen om voor zichzelf ook een mooi miniatuur te maken voor in de kamer of in de tuin van het poppenhuis. Natuurlijk kun je zo’n plant of bloem ook toepassen in een kijkkastje of hoekje of zelfs als klein kunstwerk onder een stolp. En ondanks dat ik van bloemen houd wil ik wel eens wat anders en vraag ik me af welke bloemen en planten ik uit het assortiment wil gooien, omdat er al die tijd niemand interesse heeft getoond, zodat ik dan weer nieuwe ideeën kan gaan gebruiken. En dan ineens heeft iemand gezien, dat wij een blackline hebben bij de workshopboxen. En dan verkoop ik ineens 3 boxen achterelkaar. Dan blijkt er toch een vriendinnengroep te zijn, die spookhuizen maakt en daaromheen graag zwarte bloemen en planten plaatst. Gelukkig bestaan er in de werkelijkheid ook wat bijna-zwarte bloemen, die als inspiratie kunnen dienen. Het meeste werk blijft toch voor mij het uitwerken van een idee en dat te vertalen in bruikbare workshopboxen. Dus de komende weken hoef ik mij weer niet te vervelen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Add your content here!

Bloemen houden van mensen.

Ook twee vakantiemaanden vliegen voorbij en zoals gewoonlijk doe ik nog niet de helft van de dingen die ik me heb voorgenomen. Wel zijn we heerlijk naar de zomerschool in het Deense Tune geweest. En teruggekomen met een schat aan ervaringen en een paar prachtige zelfgemaakte miniaturen.(In onze ogen zeker, gezien de tijd en de energie, die we erin hebben gestopt) Achteraf realiseerden we ons, dat we weinig van Denemarken hebben gezien. Het schoolprogramma was heel strikt en wij waren dan ook ’s avonds te moe om nog te gaan stappen. We hadden ook geen extra dagen geboekt om in Kopenhagen te gaan kijken. Gemiste kans dus. Bij thuiskomst eerst een beetje uitrusten en toen viel mij op dat bloemen bij ons wel heel veel van mensen houden. De hortensiastruiken waren ernstig gekortwiekt, maar inmiddels staat er een manshoge muur van alleen maar hortensiabloemen. Prachtig verstild oudroze van kleur, maar hier en daar piepen nieuwe bloemen erbovenuit in de kleur blauw die ik zo mooi vind. Voeg daarbij alle bloemen en struiken, waarvan ons verzekerd werd, dat ze niet hoger zouden worden dan zestig centimeter, die vormen een jungle van twee meter of hoger. Zelfs de tuinfuchsia staat al op een hoogte van 1.40m. Tuinasters die bij andere  bewoners langs de grond kruipen, willen bij ons de hoogte in en stoppen niet bij 60cm. Help….wij voelen ons ingesloten door al het woeste groen. Voeg daarbij de druivenranken, die zich geruisloos om palen en patio slingeren en mij weer min of meer dwingen tot het oogsten van druiven en die weer te verwerken tot jam, maar er staan nog potten van twee jaar geleden. De aardappelen hebben ook geruisloos hun loof laten afsterven en dus moeten we voor de regen aardappelen rooien. En eigenlijk wil ik alleen maar rustig in mijn werkkamer werken aan nieuwe bloemenpakketjes. Ideeën genoeg, maar eerst……Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Grote vakantie,

Voor ons het eind van het beursseizoen. De laatste beurs gedraaid bij een tropische temperatuur en "genoten" van de Duitse hotels. Het doet voor ons wat vreemd aan, als je op zaterdag en zondag niet een kleinigheid kunt eten in je hotel. En als klap op de vreemde vuurpijl: aankomst op zondagavond bij een volledig verlaten en afgesloten hotel. Gelukkig wist Gerard hoe we binnen konden komen, maar ik heb wat onrustig geslapen. Op maandag was alles gewoon weer in bedrijf. En toen reden wij weer terug naar huis. In verband met bestellingen moest de bus wel leeg geladen worden en mocht ik nog steeds rustig aan doen voor mijn knie. Heel veel dingen moeten weer bij gemaakt worden en een aantal voorwerpen worden weer besteld, uitgezocht, gelabeld en in de laden ingepast, zodat we weer klaar zijn voor het nieuwe seizoen voor ons in september. Maar eerst.....genieten van de workshops in Tune, een lang weekend met de familie, het logeren van de kleinkinderen en heel misschien, eindelijk het werken aan een poppenhuis, waarvan de onderdelen per week aangeleverd werden. Ondanks alle negatieve voorspellingen hoop ik toch, dat zoiets onder mijn handen wel een leuk hebbeding wordt. En aangezien ik- het afgelopen weekend - niets anders heb gedaan, dan heen en weer treinen voor de verjaardag van onze schoondochter had ik weinig zin en gelegenheid ( door het vele overstappen ) om iets te breien of af te maken in de trein. Nu ga ik dus genieten van wat ik nog steeds noem: de grote vakantie en hopen dat ik niet meer droom van de laatste schooldag, waarbij ik tot de ontdekking kwam, dat ik de rapporten niet gemaakt had!!!!!Ik werd helemaal hijgerig wakker. Het was pas 5.38u, dus ik had nog een beetje tijd om mijn nachtmerrie te veranderen. Wij wensen alle lezers een heel plezierige vakantie en of je nou naar de tuin gaat of naar heel-ver-weg neem iets mee om te knutselen, dan is het zo weer tijd om de volgende blog (eind aug. of begin september) te lezen. Vakantiegroeten van het WAM-team.

Voor alle duidelijkheid: WAM-miniaturen blijft gewoon lekker doorwerken. Wil je iets bestellen of wil je een bezoek brengen - wel eerst even bellen - dat is gewoon mogelijk. Alleen het schrijven van de blog stopt in de maanden juli en augustus.

Dingen.

Soms valt je oog op een ding dat al heel lang in je bezit is en zonder meer stromen de herinneringen je hoofd binnen. Zo zat ik de laatste tijd nogal vaak op de rand van mijn bed moed te verzamelen om te gaan staan, want mijn knie protesteerde erg lang tegen belasting. De hele dag op bed liggen is voor mij niet erg aantrekkelijk, omdat ik graag wat productiefs wil doen, maar het duurde iedere dag even voor ik ging staan. Even mijn knie uitvouwen noemde ik dat. En toen viel mijn oog op de pop die ik kreeg toen ik negen jaar was. Eigenlijk het enige stuk speelgoed wat er over is uit mijn jeugd. En als ik nu de enorme bergen speelgoed zie, die te koop zijn en gekocht worden, snap ik, dat een enkele pop nou niets is om enthousiast over te worden (Of juist wel?) Speelgoed is deze pop allang niet meer, omdat de armen en benen bros zijn geworden, het elastiek verslapt en de pop lijkt in geen enkel opzicht op de speelpoppen van tegenwoordig. Toch stamt deze pop uit een belangrijk jaar van mijn leven. In dat jaar werd ik geconfronteerd met het onvermogen van ouders om je tegen alles te beschermen. Heel veel mensen zullen zich de watersnoodramp van 1953 nog herinneren. Ook bij ons stond een vluchtkoffertje in de gang en mijn ouders straalden uit, dat ze ergens bang voor waren. Mijn vader fietste naar het havenhoofd en kwam terug met de mededeling dat het Hoofd onder water stond, dat gebeurde vaker en de huisjes langs de kade hadden vloedplanken, dus wij snapten niet, waarom die mededeling onrust veroorzaakte bij mijn moeder. Wij werden gewoon in bed gestopt en pas in de dagen die volgden hoorden we mondjesmaat iets over de overstroming in Zeeland. Ver weg in onze kinderlijke optiek. Maar er was ook wel iets plezierigs. Wij kregen een televisie. Heel grote kast, heel klein schermpje, nog heel weinig programma’s, maar het was wel het eerste toestel in de hele buurt. En dus altijd onderwerp van gesprek. En de laatste verrassing van dat jaar was de geboorte van mijn derde broertje, precies op 5 december. Het broertje vond ik maar niks, maar de pop was de vervulling van een lang gekoesterde wens. Ze droeg mooie kleertjes en haar armen, benen en hoofd konden draaien, welk hedendaags kind zou daar opgewonden van raken? Maar ik verzon verschillende namen en hele verhalen rondom dit poppenkind. Een echt poppenhuis is er nooit voor gekomen en lange tijd heb ik gedacht, dat de pop wel eens wat waard zou kunnen zijn. Nee dus, het was geen merkpop, maar als herinnering hielp het mij weer op de been. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Blij.

Er is een Nederlands liedje over alles wat ons blij kan maken. Een vers kopje thee komt heel goed van pas op warme dagen of als oppepper als je moe bent. Blijheid is voor ieder mens verschillend. Wel geven veel mensen als antwoord: geld. En dan bedoelen ze niet een klein bedragje, maar een bedrag waardoor je kunt kopen wat je wilt, zonder steeds naar de bodem van je portemonnaie te kijken. En dat is ook heel fijn , maar voor veel mensen zal het zeker ook gezondheid zijn. Dat kan ik uit eigen ervaring wel melden. Op de been gehouden door de chemische industrie waren mijn gedachten toch wat warrig, vond ik, toen ik de blog van afgelopen week teruglas. Verder word ik heel blij van allerlei kleine dingen. De clematis, die heel onverwacht weer in diverse varianten uitloopt in onze tuin, de oleander in de gang, waarvan ik dacht, dat ie van onder tot boven dood was, maar toen ik hem afknipte bleek er nog genoeg leven in te zitten voor nieuwe uitlopers; ons achterterras, wat een eldorado is geworden voor alle buurtdieren. Als wij naar buiten stappen vliegt een wolk mussen en musachtige vogels op, er lopen eenden, tortelduiven, houtduiven of woudduiven. Je merkt al, ik ben zeker geen vogelkenner, maar ik geniet wel van ze. Blij kan ik worden, als iemand mij attent maakt op een Vrouw van Nu, die bij het leegruimen van een woning allemaal koperen miniaturen aantreft en dat dan aan mij doorgeeft. Nou heb ik al eens geschreven over de verschillende gedachten over klein. Gelukkig waren er een aantal bruikbare miniaturen bij voor de diverse huizen, die ik heb staan. Een grappige wekker, een kolenkit, wat olielampen en een klok onder een stolp. En afgelopen weekend heb ik genoten van” klein” op de beurs in Duitsland. Voor elk wat wils, poppenhuizen in allerlei vormen en formaten, en alle bijkomende miniaturen, al gebiedt de eerlijkheid mij te vertellen, dat er op schaal 1:24 nog niet zoveel bestaat. Sorry mevrouw, die 1:24 trappen zocht, ik heb mijn man nog niet over kunnen halen, maar ik was wel blij, dat mijn schoolduits nog voldeed, al praatte ik af en toe twee talen door elkaar heen, want het is moeilijk schakelen van Duits naar Spaans en terug naar Engels. Maar ik ben blij, dat de beurs weer leuk verlopen is en dat ik van de week weer aan de slag kan voor de Variaatjes workshopboxen, want Duitse dames waren daar kennelijk van gecharmeerd. Kijk uit naar onze volgende blije blog. Vriendelijke groeten, het WAM team.

Pinksteren.

Het feest waarvan nog maar weinig mensen weten wat het voorstelt, terwijl het voor mensen met veel fantasie zo’n fantastisch feest is. Maar ja, het is niet aan mij omdat in een blog uit te leggen. Want aan alle kanten zijn er afleidingen. Het zomerweer – meteorologische zomer – verjaardagen, alle voorbereidingen voor een 2daagse beurs, kortom meer dan genoeg dingen om mee bezig te zijn. Voeg daarbij een verdraaide ( letterlijk) knie en een trein, waar een persoon voor is gaan lopen en dat dan kennelijk niet heeft overleefd, zodat de trein niet verder rijdt dan…Wat een ellende zal dat opleveren voor de nabestaanden. Dan is mijn treinvertraging eigenlijk niet iets om over te klagen, maar eenieder voelt zijn eigen pijn het meest. En in dit geval ging dat letterlijk op. Drie keer overstappen, vele meters lopen en al mijn plannen overboord gooien, omdat ik door mijn zeer pijnlijke knie inmiddels amper wist hoe ik op de plaats van bestemming kon komen. Geen kado voor de jarige en geen bruikbare hulp voor de gastvrouw, integendeel. En mijn gedachte was nog wel om de hobby van de jarige – poppenhuizen en toebehoren – nieuw leven in te blazen. Hij heeft een groot Frans huis in opbouw en het leek mij zo leuk om dingen te bedenken, die de Franse sfeer nog extra zouden benadrukken en er is zo’n leuke poppenhuiswinkel in Rijswijk, maar omdat ik op mijn laatste krachten het logeeradres bereikte, heb ik mijn pijnlijke knie rust gegund en hebben we alleen nog een beetje gepraat over de hobby, waarna ik besloot vroeg naar bed te gaan en door rust de volgende dag weer wat mobiel te zijn. Maar toen was de poppenhuiswinkel niet meer open helaas. Kijk uit naar onze volgende blog. Zomerse groeten van het WAM-team

Add your content here!

Reclame.

Verwonderlijk hoelang opmerkingen uit je verleden soms blijven hangen. Mijn moeder zei over reclame, dat er vast iets met het artikel aan de hand was, als ze er zoveel reclame voor maakten. Goede waar verkocht zichzelf. En mond op mond reclame was natuurlijk de beste aanbeveling. Ik heb nog steeds niets met reclame, maar ik zou wel willen, dat ik meer marketinggericht kon zijn. Een slimme one-liner bedenken om onze poppenhuizen en toebehoren aan de man en de vrouw te brengen. De enige wervende zin, die ik ooit bedacht heb, is: Zelf geen tijd? Koop handgebreid! Dit als reclame voor de handgebreide truitjes waarmee ik bijna 10 jaar geleden op de eerste beurs stond. De slogan was misschien goed, mijn zoon vond in ieder geval wel, maar de miniatuurtruitjes gingen onverkocht mee terug naar huis. Men dacht, dat je kleine truitjes in een fractie van de tijd van grote truien breidde. Vermoedelijk breidde ik de luiertruitjes van de kinderen in een kwart van de tijd en in ieder geval meer ontspannen. En zo probeerde ik – op verzoek – soms ook een aktie te bedenken om de verkoop van onze miniatuurmeubeltjes of bloemen te promoten. Ik kwam dan niet verder dan 10% korting of zoiets en ik besefte, dat dat niet echt op zou vallen in deze tijd, waar de woorden uitverkoop en sale van de etalageruiten afspatten. Niet dat wij zulke ruiten hebben, maar toch. Mijn eerlijkheid staat mijn zakelijkheid in de weg. Als mensen mij iets vragen over poppenhuizen, meubels of Variaatjes, krijgen ze gewoon eerlijk antwoord van mij, ook al betekent dat, dat wij geen poppenhuis verkopen voor een 4-jarige, want ik ken geen 4-jarig kind, dat voorzichtig genoeg kan spelen met een poppenhuis voor volwassenen. Zo weet ik ook geen volwassenen, die uit de grond van zijn/haar hart kan beweren dat kleine kinderen zonder voorbehoud met hun poppenhuizen mogen spelen. Daar hebben ze meestal een speelpoppenhuis zonder breekbare voorgevel voor klaarstaan. Zo kocht onze dochter lang geleden een trapleertje voor haar poppenhuis. Haar logeerkind mocht dat dragen en bij thuiskomst hoorde dochterlief: ”Hoe kanne nou?” Kindje had geprobeerd om op het trapje te klimmen en dat bleek daar niet tegen bestand. Jonge kinderen zien de werkelijkheid anders dan wij. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Add your content here!

Werk.

Af en toe informeren mensen naar mijn werkzaamheden en dan probeer ik zo goed mogelijk uit te leggen waarmee ik mijn dagen vul. En zo kreeg ik de welgemeende opmerking, dat ik toch zo langzamerhand wel met pensioen zou mogen gaan. “Pensioen?” zei ik peinzend, “Wat is dat ook alweer?” Wat ongelovig werd ik aangekeken. Natuurlijk, het pensioen van mijn werkzame leven ontvang ik al een aantal jaar, maar wat betreft mijn poppenhuisbestaan…?. Daar denk ik nog lang niet aan terugleunen, integendeel. Na iedere beurs heb ik een klein of groot lijstje van dingen die moeten gebeuren. Het repareren van dingen die stuk zijn gegaan, zoals de motor van de bloemendraaimolen – die repareer ik overigens niet zelf, zo knap ben ik niet; het maken van nieuwe labels, en dan vooral het klaarmaken van Variaatjes workhopboxen. Soms echt veel werk, vooral als je wel een voorbeeld maakt, maar vergeet dat er ook een goede handleiding bij moet. Veel werk. En dan ineens heb ik toch een soort pensioen door mij domweg te verstappen en mijn knie te verdraaien en nou hoor ik al denken: Die bloemetjes maak je toch niet met je knie? Nee, zo knap ben ik nou ook weer niet, maar voor het papier verven moet ik staan, voor het snijden en maken van de workshopboxen idem, allemaal dingen die ik niet zittend kan doen en omdat mijn knie in staking is gegaan heb ik erg veel moeite met lopen, aankleden, eigenlijk met heel veel dingen, die een mens gewoonlijk gedachtenloos doet. En van pijn word je heel erg moe, voeg daarbij het draaien van een beurs, zonder dat je mee kan helpen, helemaal niets voor mij. Gelukkig was de beurs dicht bij huis en kon de rollator mee en kon ik in mijn eigen bed slapen, maar wat mij betreft ben ik liever zonder een hulpmiddel mobiel. Vandaag dus maar een pyamadagje en morgen weer verder kijken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team enne….beterschapswensen kunnen ook via het woordje comments.

Add your content here!

Moederdag.

Wat een grappig idee om één keer per jaar een speciale dag te houden voor alle moeders oma’s en vrouwelijke verzorgsters. Het werk op de basisschool bracht mee, dat je heel creatief moest zijn met het maken van een “Moederdagcadeautje”. Tenslotte waren er veel eenouder- en samengestelde gezinnen in de wijk waar ik werkte. Ook vroeger al. En ik heb in mijn werkbare leven de veranderingen gezien, van het klassikaal ingestudeerde versje voor “Lieve mamma” tot zeer nuttige speldenkussens, tot siervoorwerpen van halve wasknijpers of geverfde macaroni. En ook nu nog worden er knip- en plakwerkjes grondig verstopt en mogen de kinderen niet verklappen, wat ze gemaakt hebben. Het vertedert mij iedere keer weer als de kleinkinderen beretrots laten zien wat er geknutseld is. In mijn werkkamer heb ik nog een knutselwerkje dat mijn man (!) voor zijn moeder maakte van een glazen aspirinebuisje en 2 vlindervleugels. Van mijn schooltijd is niets bewaard gebleven dan de herinnering aan de versjes die ik leerde om mijn moeder te laten weten, dat ik heel veel van haar hield. En van mijn eigen kinderen heb ik een map met krabbels van de peuterspeelzaal, een speldenkussen gemaakt van een bekleed half closetrolletje  en een gebakken kleipotje opgebouwd uit ringen. Deze dingen zijn mij dierbaar, evenals het unieke cadeau van de tijddoosjes. Beplakte luciferdoosjes, waarin kleine briefjes zaten met “tijd” Mamma, ik zal een keer voor je stofzuigen, afwassen en wat ze nog meer konden verzinnen. Waarmee ik maar aan wil geven, dat Moederdag voor mij niet betekent: grote cadeaux, dure geschenken of veel van het een en ander. Laat de commercie maar over aan de mensen die daar gevoelig voor zijn. Dit jaar ga ik weer genieten van een dubbel feest: de verjaardag van onze jongste dochter die zij in Nederland komt vieren en Moederdag, al dan niet vergezeld van kindertekeningen, zelfgemaakte “sieraden” of wat ze nog meer gaan bedenken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Winkeltje spelen.

Dat ik graag een winkel in miniaturen wilde hebben, heb ik vast al een keer beschreven. Het leek mij zo heerlijk rustig. In de tijd, dat er geen klanten kwamen, kon ik dan op mijn gemak knutselen, wat breien of miniatuurtjes bedenken. Dat ging dus niet door.” En terecht,” zeg ik achteraf, want het zou een enorme beperking hebben betekend. Denkend aan mijn oma, die een winkel draaiend moest houden om in haar levensonderhoud te voorzien, zie ik een keurige dame, die absoluut geen tijd had om met haar kleinkinderen bezig te zijn en de enige keer dat ik bij mijn oma moest logeren zal wel ter ere van de geboorte van mijn broer zijn geweest. Hier heb ik weinig herinneringen aan en zeker niet in de trant van hoera, ik mag bij oma logeren. Heel anders is het met onze kleinkinderen, die heel graag een weekje naar Friesland komen. Onze kleindochter van 4 jaar had met Kerstmis al een koffertje ingepakt, omdat ze dacht dat ze al met ons mee mocht. Het werd de afgelopen meivakantie. Haar moeder – die vertelde dat kindlief geen knutselkind was- kwam haar brengen en zelf zei ze dat ze wel 10 nachtjes wilde blijven! Eerlijk gezegd, dacht ik, dat ze na één nachtje al naar huis zou willen, maar nee, ze had het prima naar haar zin. Het eerste wat ze zei na een nachtje slapen was: “Wat gaan we knutselen?”!!!!! En dus zette ik de knutseltafel op en pakte de boeken, papier, kleurpotloden, een schaar en lijm. En daar komt onze winkel om de hoek kijken, want ik had zelf een afspraak gemaakt met mensen die naar poppenhuizen wilden komen kijken. Aangezien onze kleindochter een heel bijdehand meisje is, leek het mij beter om haar een dag eerder naar huis te brengen. De knutseltafel kon goed dienst doen om de poppenhuizen op te zetten en ook de meubelkasten en de techniekkast werden klaargezet. En ik treinde heen en weer van Veenwouden naar Rijswijk. Meisje teruggebracht en thuis nog wat geholpen met klaarzetten. En zo heb ik het beste van twee werelden, winkeltje spelen en knutseloma zijn voor de kleinkinderen. Heerlijk. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Beurs.

Spierpijn van nek tot teen en brak van vermoeidheid. Waar doen we het allemaal voor? denk ik dan als de bus geladen is en wij aankomen op ons logeeradres. Wel een hapje eten, want tijdens de beurs gun ik mij meestal geen tijd om te eten en als het druk is heb ik ook geen trek in eten. Daarna heel bijtijds naar bed om de ergste spierpijn weg te slapen. En dan de volgende dag weer naar huis om de bestellingen van de beurs te gaan maken. Het is heel leuk om workshopboxen uit te werken en mooie bloemen en planten te ontwerpen, maar als je voor ieder boxje zo’n 70 plantenhartjes maakt is bij het 140^ste sprietje de animo wat minder. In het oorspronkelijke ontwerp maakte ik twee stampertjes aan elkaar, die door de klant doorgeknipt moesten worden, maar van de 10 doorgeknipte draadjes sprongen er 6 heel ver weg en waren daarna onvindbaar, dus voor de nieuwe doosjes knip ik zelf. Het was heerlijk, dat de beurs in Rijswijk weer eens ouderwets druk was – voor ons in ieder geval wel – steeds weer veel mensen voor de kraam en niet alleen kijkers. Dus weinig tijd om met goede bekenden te praten, maar die begrijpen wel, dat verkopen voor ons belangrijk is. En dus stonden we meestal met drie mensen achter de kraam. En verkocht ik een workshopboxje, dat ik nog van een handleiding moest voorzien en een aantal workshopboxjes waarvan de laatste in de la zat, waaronder de workshopbox Clematis Montana en de Amaryllis Wit, hetgeen betekent, dat er thuis werk aan de winkel is. Gelukkig had ik voldoende geverfd papier in mijn map zitten en aan de hand van de voorradenlijst maak ik alles klaar. Samen met mijn man controleer ik de inhoud van de box en daarna kunnen de bestellingen op de post en kan ik even terugleunen. Niet al te lang, want dit weekend komt onze kleindochter logeren. Ze had met Kerstmis al voor de eerste keer haar koffertje gepakt en afgelopen weekend dacht ze dat ze mee mocht, maar nu is het zover!!!! Nu maar hopen, dat het logeren niet tegenvalt. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Foto’s

Ik weet het, echte foto’s zijn zòòòò 20^ste eeuw. En toch, ben ik heel blij met foto’s, vooral die, waar kinderen en kleinkinderen op staan. Voor iedere herdenkwaardige trouwdag (12½ jaar en verder )vroeg ik dan ook een foto in het groot van kinderen. En later van de kleinkinderen erbij. Zo hangt er boven de telefoon een grote ingelijste foto van 2 getrouwde kinderen met partner, een single kind en 3 kleinkinderen. En ook nog 2 kleinkinderen die gingen komen. Het is een genoegen – voor mij – om te kijken naar de gekke bekken die de twee oudste kleinkinderen trokken. Ze hadden zich tijdens de fotoshoot stralend gedragen, maar uiteindelijk gingen ze zich vervelen, met de gekke bekken als resultaat. Inmiddels zijn de te verwachten baby’s alweer bijna vijf jaar. We weten dus hoe de twee jongsten eruit zien en toch kijk ik iedere keer weer met vertedering naar deze foto. Zo hangen er langs de trap 2 fotomappen, waar we iedere keer nieuwe foto’s in kunnen schuiven van de kleinkinderen in het opgroeien. Af en toe aai ik even over de gezichtjes van deze kleinkinderen. “ Dan hadden we maar niet zo ver weg moeten gaan wonen.” En op de deur van mijn werkkamer plak ik alle foto’s die geen plaats konden krijgen in de fotomappen. En ook daar hangen foto’s die me dierbaar zijn, zoals foto’s van onze grote katers, die zich heel graag verstopten in ons Laanhuis. En zodra we een maakpoppenhuis in de kamer opstelden voor klanten, die wilden komen kijken, konden we er zeker van zijn, dat een van de twee katers lekker ging liggen in zo’n huis. Inmiddels zijn alletwee de katers niet meer bij ons, maar van de foto’s geniet ik nog steeds, dus wat mij betreft mag de fotografie stil staan bij het fotorolletje met afdruk. Dan ben ik verzekerd van een bruikbare afdruk. Nu ben ik vaak afhankelijk van de gemaakte foto’s per telefoon en die krijg ik pas na enig aandringen binnen via Hotmail. En als de computer dan crasht heb ik helemaal niets meer. En als we vergeten om foto’s te maken heb ik alleen de herinnering. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team en dank je wel Johan voor je comment.

Add your content here!

Rijk.

Waar komt onze obsessie voor rijk worden of rijk zijn toch vandaan? Het is zo betrekkelijk. Allerlei onderzoeken hebben uitgewezen, dat rijke mensen niet zonder meer gelukkig zijn. De problemen stapelen zich op. Wat moet je met veel rijkdom doen? Hoe nemen we afstand van mensen, die komen bedelen? Worden onze geliefden niet ontvoerd voor losgeld? Kortom, rijk maakt niet altijd gelukkig. Maar gelukkig zijn de mensen die ik ken rijk aan fantasie en dat hebben we nodig om tafereeltjes te maken of meubeltjes of kleding. Zelfs voor het maken voor volledige poppenhuizen, want natuurlijk kunnen we gebruik maken  van bestaande huizen, maar dan nog hebben we onze fantasie nodig om accenten aan te brengen, waardoor wij weten, dat het getoonde door ons is vervaardigd. En toch, ergens verlang ik ook wel naar iets meer geldelijke middelen. Al is het alleen maar om op die manier meer tijd te krijgen voor mijn hobby. Vaak als ik klaar ben met de alledaagse dingen die moeten, heb ik – zeker ’s avonds – geen energie meer om iets uit te werken en als dat nog wel lukt, ben ik de volgende dag vaak niet meer tevreden met het resultaat. Dus als ik door een huishoudelijke hulp wat meer hobbyruimte zou krijgen, dan denk ik dat ik vaker in mijn werkruimte zou kunnen zijn. Alhoewel, ik heb een aantal vitrinekasten, waar mijn verzameling speel- kinder- mini- en sierserviesjes staan opgesteld en ik weet heel zeker, dat ik een hulp niet op wil zadelen met het schoonmaken hiervan. Dingen die breken zijn nl. over het algemeen niet meer te vervangen. Dus een groot gedeelte van de schoonmaakwerkzaamheden komt dan toch op mijn schouders neer. Boodschappen kun je thuis laten bezorgen, maar vaak bedenk ik in de winkel pas wat we ’s avonds zullen gaan eten, dus ook deze hulp valt af. Het koken luistert bij ons heel nauw, omdat echtgenoot een tamelijk uitgesproken smaak heeft, dus ook hier geen kant en klaarmaaltijden. Dan blijft alleen de tuin nog over en daar hebben we al jaren iemand voor, die de tuin bijhoudt. Toch voel ik me rijk: kleinkinderen, fantasie, een verzameling waar ik zeker van kan genieten en een eigen werkkamer die volstaat met poppenhuizen en waar ik tijd kan besteden aan miniaturen en bloemen en planten. Voeg daarbij de mogelijkheid om te schrijven, dan hoop ik nog jaren van deze rijkdom te genieten. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Tijdschriften.

Vandaag kwam ik in de krant de zin tegen: Tijdschriften zijn zo achterhaald, want de weetjes die erin staan zijn alweer oud nieuws als wij het tijdschrift onder ogen krijgen. Wat zijn wij dan rijk met onze poppenhuis en miniaturen tijdschriften. Altijd vol informatie voor de lezer, de hobbyist en de knutselaar. En omdat veel artikelen informatief zijn, raken ze niet achterhaald. En bouwtekeningen voor meubels e.d. blijven altijd bruikbaar. Iedere maand of 2 maanden even wegdromen bij de ideeën van een mede poppenhuisliefhebber. Wat is het fijn om gebruik te maken van een idee, dat al is uitgewerkt. Inmiddels heb ik al een aardige stapel poppenhuistijdschriften. Als wij op familievisite gaan en blijven slapen of naar een meerdaagse beurs, neem ik altijd een paar tijdschriften -van vorige maanden of zelfs jaren – mee. Een kwartiertje voor het eten, of wachtend op het terras is het heel fijn om wat te doen te hebben en als gesprekstof met familieleden en vrienden is het ook heel leuk. Het helpt om hen te laten zien wat wij zo leuk vinden en wat er allemaal te koop is in onze miniwereld. Iedere keer kom ik dan wel een artikel tegen waarbij ik denk: Oh ja, daarom is deze hobby zo leuk. En wat de weetjes betreft? Natuurlijk zijn de tentoonstellingen en beurzen voorbij, de artikelen over te geven workshops zijn achterhaald, maar je kunt wel uitzoeken welk museum een interessant poppenhuis in de collectie heeft en welke workshop jou ook wel leuk geleken zou hebben. Zoek de website op die bij de workshop vermeld staat en zoek of er een soortgelijke workshop gegeven wordt in de toekomst. En als de workshop niet bij jou in de buurt gegeven wordt, zoek dan uit wat de andere mogelijkheden zijn. Het gebruik van de computer is dan wel een must, maar de bibliotheken die er nog zijn, bieden vaak de mogelijkheid om iets op te zoeken. Misschien mag je bij de buren, bij kennissen of in het buurthuis wel computeren. En wie weet, bouw je op deze manier ook een hobbygroepje op. Wie niet waagt, die niet wint! Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Add your content here!

Van het een komt het ander.

Als ik indertijd niet thuis had gezeten en niets mocht doen, dan hadden we nu niet ”in de poppenhuizen” gezeten. Dan was ik nooit begonnen met een huis op schaal namaken, dan had ik de wereld van de miniaturen nooit leren kennen en dan was mijn leven zonder meer een andere richting uitgegaan. En ook het leven van man en kinderen had er dan heel anders uitgezien. Jammer genoeg kun je geen twee levens naast elkaar leven, dus ik zal nooit weten of een andere levensinvulling mij gelukkig gemaakt zou hebben. In ieder geval zou ik niet zoveel vaardigheden ontwikkeld hebben. Allemaal leuke dingen die je vanuit je gemakkelijke stoel zonder al te veel moeite uit kunt voeren. Breien, haken, borduren, boekjes maken, werken met klei, papieren bloemen en planten ontwerpen, tekenen, paaskransen bedenken en ideeën bedenken en ze natuurlijk ook uitvoeren en met al deze vaardigheden vliegen de dagen voorbij. En zo af en toe doe ik ook nog wel iets anders. Zo plaatste ik afgelopen herfst een schaaltje met kattenbrokjes op het terras, omdat er tegen de schemering een egeltje langs kwam schuifelen en ik vind egeltjes heel leuke dieren. De egel genoot van zijn of haar avondmaaltje, eveneens als de aanloopkater, die ’s avonds in de ”rookstoel” kwam slapen. Ook de merels bleken verzot op de brokjes en een tweede kat kwam – heel schuw – even snel een paar brokjes meehappen. En zo ben ik iedere morgen bezig om eerst alle buitendieren te verzorgen. Eerst broodkruimeltjes in het vogelhuis en wat kruimels op de grond, voor de vogels die liever niet in het huisje komen. Een handje graan voor de twee eendenvrouwtjes, die ook dit jaar weer in onze tuin komen broeden, al belandde een ei op de een of andere manier in onze vijver. Wat strooivoer voor 2 Turkse torteltjes en afgelopen week zelfs een geringde postduif. En vandaag tot onze grote verbijstering liepen er twee hennetjes bij ons in de tuin. Zouden dieren dan toch aan elkaar doorgeven, dat hier iets te eten valt? Grappig is het in ieder geval wel. Kijk uit naar onze volgende blog. En ook onder deze blog kun je via comments een reactie achterlaten

Vriendelijke groeten, het WAM –team.

Wij kunnen veel hè?

Op de beurs hoorde ik deze opmerking van een medestandhouder, die met reparatiewerk bezig was.” Ja, behalve glasblazen. “ was mijn antwoord. ”Heb je het al eens geprobeerd dan?” was de vraag die ik terugkreeg. Nee, nooit geprobeerd eigenlijk. Zeer vermoedelijk is mijn longinhoud daar niet groot genoeg voor. Terugdenkend aan het aantal workshops dat ik in mijn leven al heb gedaan kom ik tot een respectabel aantal. De meest uiteenlopende dingen heb ik al geprobeerd, waarbij de ene workshop wel leuk resultaat opleverde en de andere de zekerheid, dat dat niets voor mij was. Daarom vond ik de speeddate workshops zo leuk. Je maakte kennis met 3 of 4 vaardigheden, waar je thuis eventueel mee verder kon gaan. (Of je ging voor de gezelligheid en de lunch en dan waren de eindproducten leuk meegenomen.) Zo kwam ik o.a. in het bezit van een minikleurboek, een minikeukentrolley, “versgebakken brood” in miniatuur, een minikinderpakhuis en een minikookboek. Al deze dingen krijgen een plaatsje in een van mijn poppenhuizen. Dank zij de workshops heb ik ook geleerd, dat ik bepaalde vaardigheden nooit zal krijgen of dat ik sommige technieken nooit leuk zal gaan vinden. En dat vertel ik ook aan mensen, die voor het eerst iets met poppenhuizen willen gaan doen. Je kunt er tenslotte al je vaardigheden in kwijt, met of zonder hulp van workshopgevers. Grappig is het om te horen, dat mensen, die al tijden hobbyen, borduren dan toch als gepriegel bestempelen. Nooit geprobeerd, maar de angst om te falen is dan zo groot, dat ze er maar niet mee beginnen. Een gemiste kans, een keukenhanddoekje met initialen is – inderdaad gepriegel – niet zo veel werk en wie weet blijk je de smaak te pakken hebben en volgt er uiteindelijk een heel gobelin van jouw hand. En zo niet is er geen man overboord. Je weet dan dat miniatuur borduren geen hobby voor jou is. En daar zijn de beurzen dan weer fijn voor. Wat je niet zelf wilt of kunt maken, schaf je aan ( als je het kunt betalen) of je geniet van het kijken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam

En denk eraan, via comments kun je reageren.

Te laat…

Veel mensen kennen ongetwijfeld het witte konijn uit Alice in Wonderland, dat met een zakhorloge rondrent onder het uitroepen van Te laat, te laat. En in het Nederlands is een lied met de tekst: Altijd te laat, nog zoveel te doen. En als hadden komt , is hebben te laat. Als ik nou vorige week, voor de beurs, mijn blog had klaargezet, dan had ik op zondagavond zomaar kunnen posten. Niet dus, nog zoveel te doen, zelfs nog zoveel, dat ik bijna niets voor de poppenhuizen heb gedaan. Het hout voor de schoollessenaartjes ligt klaar bij de figuurzaag. Een aantal lapjes kunnen zo in een plastic zakje geschoven worden en toch nog zoveel te doen. En bij voorkeur allemaal dingen, die niets met poppenhuizen of bloemen te maken hebben. Zo had ik ooit een kaart met veel te grote sneeuwklokjes gemaakt voor een goede bekende. Zij nam deze en nog een andere – door mij gemaakte kaart met slingers en een winters doorkijkje – mee naar het handwerkcafé, en prompt kreeg ik te horen:Die wil ik ook!! Deze mevrouw was jarig op 6 maart en omdat ik aan had gegeven, dat ik wel workshops wilde geven met deze “bloemenkaarten” bedacht ik bloemen, die op mijn manier in een kaart verwerkt konden worden. Heel leuk werk en het resultaat was ook heel bijzonder, maar….met alle voorbereidingen mee, was ik hier wel acht uur aan kwijt. Verder was ik een miniatuurtrui aan het breien, die ik nodig had voor de nieuwsbrief, die wel weer eens gemaakt mag worden, want we hebben best wel wat nieuwe zaken. Iedere naald met inbreiwerk duurt zomaar vijftien tot twintig minuten. Het patroon is 20 naalden hoog, tel maar uit hoelang zo’n minitruitje duurt. En op deze manier is de week zomaar voorbij. Kwam nog bij, dat we de laden moesten controleren, aanvullen, hier en daar nog wat prijzen en opzoeken, want afgelopen week was de beurs in Veldhoven. Op zaterdag vertrokken we bijtijds en ook toen was er geen tijd om een blog te bedenken. Vandaar deze blog op maandag. Wil je commentaar geven? Klik op comments onderaan deze blog en vertel mij jouw commentaar. En anders, kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Knutselen.

Het woord knutselen roept bij veel mensen het beeld op van een kleuter, die van closetrolletjes ”iets” knutselt. Logisch, dat je als volwassen knutselaar graag je imago wat op wil poetsen. Zo hoorde ik vanmiddag op de beurs in Arnhem,-ik was er deze keer als bezoeker- een jongedame vertellen, dat zij zich altijd profileert als modelbouwer. Meestal een beroep voor mannen. Vreemd, dat wij als vrouwen, terwijl we heel mooie dingen maken, altijd proberen ons wat onzichtbaar te maken. Als een man vertelt, dat hij modelbouwer is, valt niemand om van verbazing en geen man zal te horen krijgen dat de vrager geen kinderen of kleinkinderen heeft. Vertel als vrouw, dat je wat hebt met poppenhuizen en dan krijg je dat wel te horen, terwijl je er als bouwer of inrichter van een groot poppenhuis niet aan moet denken, dat kinderen jouw fragiele meubels, kastjes of hoekjes als speelgoed gaan gebruiken. Het is wat ontmoedigend dat nog steeds het idee heerst dat een sierpoppenhuis bedoeld is voor kinderen. Ja, voor mensen, die in hun hart altijd kinderen zijn gebleven. Die er van genieten om hun minihuis steeds weer opnieuw in te richten, te voorzien van andere meubels of ornamenten. En voor die mensen, die door steeds maar weer te oefenen de mooiste dingen kunnen maken. En als je dan lang genoeg geoefend hebt en je komt met je werk op een beurs te staan krijg je soms nog te horen, dat jouw werk te duur is. Pas als je diverse internationale vermeldingen hebt gekregen, beseft men, dat wij bijzondere miniaturisten in ons midden hebben. En dan maar hopen, dat ze voor de Nederlandse markt behouden blijven, want “te duur” betekent ook, dat er wel gekeken wordt, maar niet gekocht. En als we echt geen geld hebben om dure miniaturen te kopen, dan is het heel gelukkig dat wij op diverse beurzen uitgebreid kunnen kijken. Kijk uit naar onze volgende blog. Klik op het woord “comments”onderaan de blog, als je commentaar wil leveren. Het WAMteam groet jullie vriendelijk. Tot blogs.

Add your content here!

Voorjaarsvakantie.

Krokusvakantie of hoe je het ook noemen wil, het is hard werken voor Opa’s en Oma’s. In Friesland is er een programma, dat heet: Help Pake en Beppe de vakantie door. Een aantal leuke ideeën om van alles met de kleinkinderen te ondernemen. Jammer alleen, dat de vakanties van Noord en Zuid anders lopen, dus geen speurtochten of poppenvoorstellingen. En dan ben je als Pake en Beppe op je eigen fantasie aangewezen. Dus alles wat je ooit geleerd hebt komt goed van pas. De knutseltafel wordt klaargezet en afhankelijk van de leeftijd wordt er van alles geknutseld. Van kuikens van wattenbolletjes tot omkeerpoppen, van toverzakjes tot een vangspel. Oudste kleinkind is al geïnteresseerd in poppetjes maken en van kurken van wijnflessen valt ook het nodige aan poppenmeubilair te knutselen. Er ligt voor hem een poppenhuis klaar waar -na het in elkaar zetten -een simpele vorm van elektriciteit wordt aangebracht met een blokbatterij. Dat zijn dingen waar ikzelf ook naar uitkijk, want van electra heb ik niet echt kaas gegeten. Mijn ervaringen hiermee zijn dusdanig, dat ik mij liever verre houd van draadjes en stroom. Maar met een ..volts blokbatterij moet stroom te behappen zijn. Jongste kleinzoon is voorlopig nog geïnteresseerd in simpele knutselwerkjes en hij weet niet beter, dat alles wat hij bedenkt door Beppe vertaald wordt in bruikbare materialen. Dat we en passant ook bezig zijn met letterherkenning en begrippen als vooraan, boven en beneden, links en rechts valt hem niet op, maar zijn geheugen houdt wel dingen vast die bij de vorige logeerpartij aan de orde zijn geweest. Hij is altijd heel enthousiast, zodat zijn kleine zusje met Kerstmis al een koffertje had gepakt om bij opa en oma te komen logeren. Dat staat nu dus al vast voor de meivakantie. Benieuwd waar haar voorkeur naar uitgaat om te knutselen. Voorlopig is ze dol op hartjes, maar dan mag ik wel heel hard nadenken hoe we daar drie dagen mee kunnen vullen. Maar misschien werkt het weer dan wel mee, zodat we naar een kinderboerderij of buitenspeelplaats kunnen gaan. Kijk uit naar onze volgende blog en mocht je commentaar willen leveren? Toets op comments onderaan de blog en je kunt je commentaar leveren. Vriendelijke vakantiegroeten van het WAM-team

Add your content here!

Verscheidenheid vervolg.

4 trappen hoog en hoewel de verhuurder meehielp met sjouwen, was het zwaar om boven te komen. De kamer was prima, 3 grote ramen met uitzicht op de overkant. Als het zonnig was geweest, dan had ik genoten van de verscheidenheid aan woninggevels. Werkelijk geen huis was hetzelfde gebouwd. Ze waren wel allemaal 3 of 4 verdiepingen hoog en de mode van kunststof kozijnen had ook hier zijn intrede gedaan, dus de gevels waren lang niet allemaal meer authentiek, maar voor een miniatuurhuizen bouwer zou er zat genoeg inspiratie geweest zijn om in te passen in het ontwerpprogramma. Maar de zon scheen niet en zo bleef het een naargeestige verzameling gevels. Daar komt nog bij, dat we de tweede avond geen eetgelegenheid op loopafstand konden vinden. Zelfs de Frituur was dicht en de deftige Brasseriemevrouw beweerde, dat alle tafeltjes gereserveerd waren. We namen onze toevlucht tot Delhaize, de supermarkt die nog open was en ons kon helpen aan brood,boter en beleg en van de vriendelijke jongedame mocht ik zelfs een gratis plastic bestek meenemen. En dus lagen wij aan, aan de lage tafel en genoten ons avondmaal. Wel kon ik een lekker kopje thee zetten. En onder het dekbed was het behaaglijk. Na het ontbijt wachtte de taxi ons op om ons terug te brengen naar de Expohal. Ook de tweede dag was de verscheidenheid aan bezoekers groot. Ze hadden echter veelal één ding gemeen. Overal aan zitten, vreemde vragen stellen en vervolgens niets kopen. Tijdens het afbreken dachten we nog een goede klant te krijgen en hoewel de beurs al gesloten was, bleven wij beleefd alles opzoeken wat de klant wilde. Toen het op betalen aankwam bleek zij zich verkeken te hebben op de prijs en konden we alles terugleggen. Zelfs Gerard verloor bijna zijn geduld. Op de terugreis naar huis evalueren wij de beurs altijd. We zijn het er over eens, dat er Poppenbelgen en Miniaturenbelgen zijn. De eerste groep is dolgelukkig met zijn of haar poppenaankoop en friemelt met minachting aan de miniaturen. Ze kijken ook alsof ze aan het verstand van de miniaturisten twijfelen. De tweede groep begrijpt niets van het plezier van de namaakbaby’s, maar is dolblij met onze aanwezigheid. En de Berenbelgen? Die kijken en genieten van alles wat de beurs te bieden heeft en kopen soms zelfs een miniatuurmeubel waar hun beertje wat aan heeft. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam. Mocht je willen reageren? Via comments onderaan de blog kun je je reactie plaatsen.

Verscheidenheid

Onze zoon werd jaren geleden uitgenodigd om mee te gaan naar Antwerpen. Zo stond hij op zondagmorgen om 8 uur klaar met zijn brooddoosje en een pakje drinken – want hij moest zelfvoorzienend zijn – om mee te gaan naar Antwerpen. Helaas had de gulle uitnodiger een zwart gevoel voor humor,want hij vroeg of onze zoon die mop kende van die jongen, die naar Antwerpen ging? Nee, die kende hij niet. Ha,ha,ha, die ging niet. Grote hilariteit aan de ene kant, verslagenheid en onbegrip aan de andere kant. Dit verhaal schoot mij te binnen, toen wij Antwerpen binnenreden. Wij gingen naar de Poppenhuis- en miniaturenbeurs. De Expohal konden we vinden, het opbouwen lukte heel snel, dankzij de hulp van de organisatie en een medestandhouder. En toen begon het surrealistische weekend. Op weg naar –wat wij dachten een hotel te zijn- liet de navigatie het even afweten op een cruciaal moment. En als je dan gaat verdwalen in de spits in zo’n grote stad lijkt het net of je steeds vermoeider wordt. Uiteindelijk belandden we weer bij de Expo en konden we opnieuw beginnen. Gewoon langzaam rijden, jammer dan voor de achter ons rijdende auto’s. hoera, we vonden de straat en het nummer, weinig hotel en geen parkeerplaats. In de straat om de hoek wel. Er was net een auto vertrokken, dus hoera, de bus geparkeerd. Hij stond een stukje voor een soort van roldeur, maar als daar een auto uit moest, was dat naar onze stadse ideeën zonder meer mogelijk. Onze gastheer van de B&B! vertelde ons, dat wij geld in de parkeermeter moesten gooien, dus weer teruglopen. Hij regelde ook een reservering bij een pizzeria op loopafstand en daarna wandelden wij rustig, - dachten wij -  naar ons logeeradres. Daar stond een politieauto achter onze bus, we mochten niet voor andermans uitrit gaan staan. Geen discussie mogelijk. De eigenaar van de roldeur had ruzie met zijn Nederlandse buren, dus ieder voertuig met een Nederlands kenteken was het haasje. Gelukkig konden wij voorkomen, dat de opgeroepen takelwagen onze bus weg zou takelen. Wel een vette bekeuring en afgezegde takelkosten. Welterusten en tot morgen. 50 traptreden opklimmen naar ons bed, heel hoog en een prachtig uitzicht op de verscheidenheid van gevels in Antwerpen. Prima als inspiratie voor een miniatuurhuizenbouwer. Wordt vervolgd. Kijk uit naar onze blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Onder aan onze blog staat het woordje comments. Wil je reageren, klik op het woordje, dan krijg je een schermpje, waar je met naam of emailadres je reactie kunt geven.

Familiebedrijf

Het valt mij de laatste tijd op, dat de term “familiebedrijf” vaak valt in de media. Misschien omdat dit een beeld geeft van knus samen bezig zijn. Van veilig binnen de familie zijn. Misschien omdat we veel behoefte hebben aan het gevoel van veiligheid en saamhorigheid. Heel toevallig is ons bedrijf al van oudsher een familiebedrijf. Gerard begon alleen, met een kist gereedschap, maar algauw had hij hulp nodig en wat ligt dan voor de hand? Je vraagt hulp aan je vrouw! Van huis uit was ik niet anders gewend, dus ik bleef in een vertrouwd stramien. Later, toen de kinderen geboren werden gingen ze mee, eerst in een reiswieg. Toen ze groter werden, konden ze mee naar de werkplaats of op karwei. Mijn vader bedacht een bezigheid voor de kinderen. Spelen met blokken. Ruim voldoende aanwezig, evenals spijkers en gereedschap. Zo waren wij op zaterdag allemaal als familie bij elkaar. Zo ontstond ook de naam WAM. De eerste letters van onze voornamen. Later, toen Gerard ook deelnam aan het werk voor onze poppenhuizen was het niet meer mogelijk om de G op een leuke manier in te passen, dus het bleef WAM. De letter M staat gelukkig voor 3 familieleden, dus het maakt niet uit wie er mee gaat om te helpen, de M is altijd goed. Af en toe halen wij herinneringen op aan de allereerste beurs in Groningen. Daar stonden we dan, 4 volwassenen en een baby in kampeerbedje achter een kraam van 3 of 4 meter. Heel kleinschalig allemaal. En we waren allemaal gelukkig met ons aandeel. Zo langzamerhand groei je verder en je hebt zelf niet in de gaten dat je bedrijfje steeds groter wordt. Pas als we gaan sjouwen met de karren om naar de beurs te gaan voelen we aan den lijve, dat we een aardig familiebedrijf hebben opgebouwd. En door de veranderingen in de familiekring is het niet altijd gemakkelijk om de kraam te bemannen, maar we doen ons best. Nu maar hopen dat de volgende generatie binnenkort in de startblokken gaat staan om de verkoop – zeker van poppenhuizen – in stand te houden. Veel mensen beleven aan hun poppenhuis namelijk dat fijne gevoel van knusheid en veiligheid. Aan ons zal het niet liggen. Kijk uit naar onze volgende blog. Onderaan de blog staat het woordje: comment. Als je wilt reageren, dan kun je daar op klikken en je commentaar achterlaten.

Vriendelijke groeten, het WAMteam

Verhoudingen.

Wat is onze Nederlandse taal toch veelzijdig, want vermoedelijk zullen een aantal mensen verwachten, dat ik nu ondeugende dingen ga onthullen. Terwijl deze gedachte in mijn hoofd opkwam toen ik de onderdelen in elkaar ging zetten die ik aangevraagd had om mijn voormalige meisjeskamer in miniatuur na te maken. Zodra je gaat beginnen aan de modelbouwhobby in de meest brede zin van het woord, krijg je te maken met verhoudingen. En dan ben je blij dat je rekenen hebt geleerd. Bij de schaal 1:10 is het niet zo moeilijk, delen door tien is gewoon een komma zetten. Een kamer of huis in die schaal valt wat groter uit dan dezelfde items in 1:12. Aangezien deze schaal – volgens mij – veel in Duitsland werd gebruikt is het niet zo moeilijk om meubels en popjes in de goede verhouding te vinden. De schaal 1:12 komt uit Engeland en rekent al wat moeilijker en soms is het smokkelen om meubeltjes en interieur in de goede verhouding te krijgen. Zeker als je zelf meubels, groenten, boekjes, schilderijen of wat dan ook voor je minipaleis wilt maken. En daar werd ik dus danig mee geconfronteerd toen ik het idee kreeg om mijn meisjeskamer in miniatuur na te maken. Wij bewoonden een ruim benedenhuis, want tijdens de naoorlogse woningnood hebben een tante, oom en hun kind bij ons ingewoond, waarbij ze een eigen woonkamer, slaapkamer en keuken hadden, zonder dat we op elkaars lip zaten. Mijn ouders richtten de jongensslaapkamer in als ouderslaapkamer en er werd in de tuin een stukje aangebouwd als jongenskamer. Ik had het geluk enig meisje te zijn, dus ik “moest”een eigen kamer, en die had ik gekregen zodra ik te groot werd om in de ouderlijke slaapkamer te slapen. De bijkeuken werd opgeofferd en zo kreeg ik – in mijn herinnering- een riante slaapplek. Met een kledingkast, een wasbak, een kastje een stoeltje en een bed. Pas toen ik het bouwpakket kreeg, realiseerde ik mij, dat de kamer niet langer geweest kon zijn dan 2.10m, want het bed rustte op twee balken, zodat mijn bed precies van muur tot muur reikte. En zo moest ik alles verder in verhouding maken, dus een slaapkamer en een verhouding hoeven niet altijd iets ondeugends te betekenen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam. Wil je reageren op de blog? Klik op het woordje comment onder aan de blog, dan verschijnt er een kader, waarin je je reactie kunt plaatsen.

Prachtig.

Als wij planten of bloemen gebruiken bij ons poppenhuis kiezen we meestal voor de natuurlijke kleur. Maar op het ogenblik is onze omgeving zo prachtig mooi, dat ik zou willen, dat ik dat net zo mooi na zou kunnen maken in miniatuur. We leven hier in het Noorden in een vrijwel witte wereld. De kale bomen zijn voorzien van een laagje aangevroren rijp en omdat het zonnetje niet verschijnt en het overdag vriest, blijft deze winterpracht bestaan. Het grappige is, dat iedere boomsoort toch een soort van eigenheid behoudt. Een treurwilg blijft een treurwilg en de rode beuk verandert in een witte beuk en als ik boodschappen ga doen, rijd ik door een winterwonderland. Nu weet ik wel, dat ik met nepsneeuw een miniboom in een besneeuwde miniboom kan veranderen, maar dan lijkt het helaas niet op de werkelijkheid in miniatuur. En toch blijft het door mijn hoofd spoken of het toch niet mogelijk zou zijn om…..De stammen zijn donkerbruin met hier en daar een aangevroren witte plek, maar het kantachtige van de kale besneeuwde takken? Om dat te bereiken zal nog een aardige puzzel zijn. Voorlopig gaat dat nog niet lukken, gewoon omdat er eerst veel andere (poppenhuis-)dingen moeten gebeuren. Gebruik makend van breigaren wat ik van iemand heb gekregen ben ik aan een minitruitje begonnen. Iedere naald duurt ongeveer 10-15 minuten breien en zeker het inbreien vergt veel concentratie. Als ik een naald niet uitbrei moet ik het werkje heel goed opbergen, omdat anders de naald uit het breiwerk valt en het ophalen van die ministeekjes is een heidens karwei. De poppenjongedame moest wel een hemdje krijgen, anders kriebelt de trui misschien. Dit is natuurlijk een grapje, maar ik vind mijn werk niet af, als het de werkelijkheid niet zoveel mogelijk benadert. Dan moet ik ook nog voorbereidingen treffen voor de workshops, die ik inplan, want als dat niet klaarligt word ik nerveus. En er moeten nog een aantal workshopboxen aangevuld worden, waar papier voor geverfd moet worden, kortom ik verveel me nog steeds niet en dat wil ik graag zo houden. Kijk uit naar onze volgende blog. Mocht je commentaar willen leveren? Klik dan op het woordje comment onder aan de blog. Er verschijnt dan een kader waarbinnen je commentaar kunt leveren. Vriendelijke groeten. Het WAMteam.

Geen tijd.

Af en toe voel ik me net het konijn uit Alice in Wonderland. Geen tijd, geen tijd. Afgelopen week in ieder geval weinig tijd voor poppenhuizen. Al zat ik iedere middag in mijn werkkamer te werken aan doosjes voor Worshopboxen voor de Wam. Gewoon een aantal rozenboxjes, de Clematis Montana, een hanging basket en een paar Amarylissen. Het zijn van die dingen, die moeten gebeuren, want wij hebben een hekel aan nee verkopen. Daar tussendoor spelen de bestellingen van schoolbankjes, kozijnen, platen acryl e.d., het afhandelen van klachten, want het is niet leuk, als je een doos met schoolbankjes nakijkt en er blijkt 20 % niet verkoopbaar te zijn. Er stond binnen de kortste keren een verzameling brandhout naast mij op tafel. Aan een aantal schoolbankjes mankeerde wat, er ontbraken latjes aan de zit- of aan de rugkant en deze latjes zaten niet in de doosjes. Frustratie dus, want dan kunnen we deze mankementen niet oplossen. Daarnaast speelt in de familiale sfeer het nodige. Het bijhouden van een veilingsite voor onze oudste dochter; voor onszelf – althans voor de WAM – ineens wat bestellingen voor poppenhuizen en dan ook nog onze jongste dochter, die gaat verhuizen van Singapore naar Zwitserland en “even”in het weekend in Nederland de hier in opslag gegeven winterkleding op komt halen en en passant de verjaardag van kleine nichtjes en grote broer mee komt vieren. Het is het gemakkelijkste als wij onze dochter ophalen en meenemen naar het westen. Aan een poppenhuisklant aangegeven, dat wij van vrijdag tot maandag niet bereikbaar zijn op internet, vervolgens een klacht over onze auto afhandelen, wij willen toch graag een voorruit, die goed doorzichtbaar is, vervolgens wat aankopen voor de WAM, en dan full speed naar Schiphol,om daar tot de ontdekking te komen, dat het vliegtuig vertraging heeft. Het betekent voortdurend plannen bijstellen, want wij eten dan maar samen een kleinigheid op het vliegveld. Geen gezellige lunch met jongste dochter. En veel later dan gepland naar Schiedam. Daar dan uiteindelijk samen gegeten . Dochter was inmiddels 36 uur in touw. Tijd om te slapen dus. ’s Zaterdags gast aan tafel, zoals wij dat noemen. Gezellig met het hele gezin eten bestellen en opeten. En dan op zondag ontbijten en dan weer richting Schiphol. Kus, kus en weer op weg naar Friesland. En nu: bijkomen van het weekend. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten van het WAM-team.

Restjes

Zodra mensen weten, dat ik “iets met poppenhuizen” doe, word ik met andere ogen bekeken. Vooral nadat ik bij de Vrouwen van Nu een Loyd of the loom stoeltje had laten zien, dat ik gewikkerd had tijdens een workshop . Natuurlijk kreeg ik de vraag waar dat van gemaakt was, want iedereen gaat ervan uit, dat zulk dun pitriet niet kan bestaan. Nou is er in Nederland wel een mevrouw, die pitriet zo dun kan splijten dat het te gebruiken is voor manden, maar mijn stoeltje is gemaakt met vissersgaren. Eerst is er dan altijd de verbazing: “Van vissersgaren???!!!! En als ik dan laat zien, hoe zoiets in elkaar zit, krijg ik daarna vaak de vraag of ik nog wat kan met een restje vissersgaren, haakgaren, breiwol of wat men dan ook over heeft. Zo ging het ook bij quilten. Mijn eerste quiltje was een Kerstquilt naar een patroon uit een poppenhuistijdschrift. Ik had nog nooit gequilt, dus ik had geen idee wat ik moest gebruiken en hoe ik te werk moest gaan. Omdat ik met heel kleine stukjes moest werken, kreeg ik een zakje restjes van de quiltleidster (of hoe zo iemand officieel heet). Met de tong uit de mond heb ik zo netjes mogelijk gewerkt en mijn eerste werkstuk hangt dan ook in mijn kijkkastje. Natuurlijk vol beginnersfouten, maar ik geeft niet vlug op en blijk inmiddels al zes seizoenen te quilten. Soms iets “groots” zoals een speldenkussen of een pannenlap, terwijl de anderen werken aan een wandkleed of beddensprei. Maar ik werk nog steeds liever aan iets kleins. Zodra de cursisten een groot ontwerp beginnen probeer ik het te verkleinen, maar ik doe over een mini-ontwerp beduidend langer, dan ieder ander met een 1:1 ontwerp. Een groot voordeel is, dat ik zeker de komende 100 jaar nog kan wikkeren, minihaken en breien en quilten, dus ik verveel me nog steeds niet en mocht ik achter de geraniums geraken, dan kan ik ook daarvoor de minivarianten maken. Kijk uit naar onze volgende workshop. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Nieuwjaar

2017 een heel nieuw jaar ligt voor ons, als een onbeschreven blad. Natuurlijk hebben we al afspraken, verjaardagen en evenementen in onze agenda staan. Zonder dat kan de hedendaagse mens niet leven lijkt het wel. We wensen elkaar een gelukkig, gezond, vrolijk, gezellig, zorgeloos, kleurrijk en creatief Nieuw Jaar toe en voegen daar na 1 januari ook nog de beste wensen aan toe. Het kan niet op. Mij doet een nieuw jaar denken aan een nieuw schrift op de “lagere school” Met de tong uit de mond zo mooi mogelijk willen schrijven, netjes tussen de lijntjes, wat niet altijd gemakkelijk was met een kroontjespen en een inktpotje. En na een paar bladzijden verwaterde de goede wil ook wel weer en verschenen de eerste vlekjes. Zo zal het met 2017 ook weer gaan. Vol goede voornemens beginnen we, maar na een tijdje, voor de een langer en voor de ander korter, glijden we weer in het gedrag van vroeger. Dat voelt eigenlijk wel zo geriefelijk. Voor het poppenhuisgebeuren is dat eigenlijk wel het beste. We willen alles zo mooi en echt mogelijk maken en dat lukt niet altijd. Pootjes staan wel eens scheef en het behang laat los in de hoeken of blijft gekreukt en dan is het jaloersmakend om in onze tijdschriften te zien, dat er miniaturisten zijn, die zulke levensechte gebouwen, meubels of kleren maken. Dat wil ik ook!!!, maar langzaam komt dan het besef weer boven, dat ik daar niet goed in ben en dat ik dat ook niet moet willen. Laat ik me maar bij mijn miniplanten en bloemen houden en die zo levensecht mogelijk namaken. Dat lukt steeds beter. Ook hier: oefening baart kunst. Kijk uit naar onze volgende blog. En oh ja, ook nog de beste wensen van het WAMteam.

Een loze zondag.

Mijn zoon liet zich deze kreet ontvallen, omdat dit een zondag was tussen Sint en Kerst waarop niets gepland stond. Zij vulden deze zondag met een uitje. Zelf gebruik ik de zondag meestal om rustig aan allerlei dingen te doen, waar ik gedurende de week niet aan toe kom.’s Middags en ’s avonds werk ik meestal voor ons poppenhuisgebeuren. Ik zorg, dat de hoeveelheid workshopboxen op peil blijft, help mee bij het bedenken en uitproberen van meubeltjes en ik hou internet in de gaten. Tenslotte moet – niet echt – er iedere week een blog geschreven worden en ik doe mijn best om eens in de maand een WAMflitsen bij elkaar te sprokkelen. En gezien het computeren mij niet op jeugdige leeftijd is meegegeven, gaan er wel eens dingen fout. Zo heb ik moeite met het goed opslaan van bedenksels en foto’s. En dus ben ik veel tijd kwijt met het weer opzoeken van opgeslagen dingen. Zelf kan ik daar wel een beetje om glimlachen. Het is geen must voor mij om nog een graad in ICT te halen, maar met behulp van wat uitgeschreven gegevens lukt het meestal wel om alles op tijd klaar te krijgen. Maar op zondag hoeft er helemaal niets van mijzelf. Ik snuffel wat in Poppenhuisboekjes, brei een stukje aan een poppensprei – als die af is mag ik van mijzelf een trui breien, die ik kreeg toen ik 12 was. Een verschrikkelijk lelijke kriebeltrui, gebreid door een tante en dus moest die gedragen worden. En als ik zei dat die trui zo kriebelde kreeg ik te horen:”Dan kriebel je maar terug.” Zo af en toe komen er gezegdes van mijn ouders terug in mijn herinnering en ik realiseer mij, dat je meer van je opvoeding meeneemt dan je wel eens denkt. Bij ons thuis was de zondag ook een dag van aantuttelen, radio luisteren (Bel Canto op de Brusselse zender) en knutselen met kostenloos materiaal. Nog steeds fijn om aan terug te denken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Verrassingen.

Als ik mijn verlanglijstje maak – voor Sinterklaas bijvoorbeeld – heb ik een voorstelling van de dingen die ik welbewust vraag. Bij een kokosmat verwacht ik geen keukengordijn, maar als ik poppenhuismeubeltjes opschrijf, kan ik van alles verwachten en dat vind ik heel leuk. Niet weten wat je krijgt, afwachten. Wel probeer ik het voor mijn familie niet al te moeilijk te maken. Dochter en schoonzoon zijn zelf ook zeer geïnteresseerd in de hobby. Door tijdgebrek staat dat bij hun in de slaapstand, maar zij weten inmiddels wel iets van kwaliteit van meubeltjes. Zij zoeken ook heel gericht op Marktplaats om iets te vinden voor de kinderspeelpoppenhuizen van vroeger. Die zijn inmiddels al allemaal voorzien van tafels, stoelen, bedden en kasten. Ook de doe-het-zelf-poppenhuizen van liefhebbende vaders, moeders of andere familie en vrienden zijn dank zij vondsten bij de Kringloop, voorzien van bijzonder meubilair. Zo heeft het uitprobeerpoppenhuis waar ik alle probeersels inzet om te kijken of ze mooi genoeg zijn voor ons assortiment, een koperen stoelenset. Geen idee waar deze bank en stoeltjes vandaan komen en waar ze ooit voor bedoeld zijn. Ze zijn zelfs niet eens mooi te noemen, maar “ze hebben iets” en daarom besloot ik ze gelijk te kopen toen ik ze bij de Kringloop zag staan. Ik moet nog steeds glimlachen als ik de popjes zie zitten op stoeltjes die in het echt groene kringen zouden maken op de kleding. En deze Sinterklaas werd ik verrast met een minituintje. De glazen vorm vond ik niet interessant, maar die mocht ik volgens het bijgevoegde gedicht doneren aan onze schoondochter, maar het ijzeren tuinsetje vond ik een heel erg leuke verrassing. En nee, de schaal is niet helemaal goed, maar de stoelen, tafel en kamerscherm hebben met de krullen zo’n leuke romantische uitstraling, dat ik ze graag een plaatsje geef buiten de poppenhuizen, gewoon om er met plezier naar te kijken en terug te denken aan weer een gedenkwaardige Sintviering, waar we 5 kwartier te laat arriveerden door een file, onze jongste dochter afwezig was en de kleinkinderen door hun letterkennis al in staat waren om razendsnel hun eigen pakjes uit de stapel te vissen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Feest der verwachting

Als ik uit het raam kijk zie ik een maansikkel aan een heldere hemel en dat brengt mij terug naar de Sintvieringen in mijn jeugd. Voor mij zal het Sint Nicolaasfeest altijd een feest van verwachting blijven, want goede jeugdherinneringen neem je mee, zolang je leeft. Het feest werd altijd gevierd op zondag, want mijn familie was nogal vaak druk bezig op zaterdag. We gingen aan het eind van de middag altijd eerst naar de ene oma. Zij was al heel lang weduwe. Zij had een sigarenwinkel en werkte gedurende de week keihard om het hoofd boven water te houden. Om de tafel verzamelden zich de volwassenen –elf in totaal – en de achterkamer was gereserveerd voor de kleinkinderen. Wij konden daar herrie maken zonder de volwassenen te storen. Wij konden ook niet zien wie er hard op de huisdeur bonsde, want de ramen waren afgedekt met papieren plisségordijnen. Wij gingen voorzichtig kijken en hoera, daar stond een grote zinken teil met cadeautjes. Na het uitpakken vertrokken wij naar de andere oma, om daar ook het feest te vieren. We liepen door een donkere wereld, waar de maan zorgde voor een sfeervolle verlichting. Mijn vader wist altijd spanning op te bouwen. Hij hoorde paardengetrappel ( niet zo ongewoon in de jaren vijftig), hij zag nog net een veer van Zwarte Piet boven de dakrand verdwijnen. (Wij keken altijd net te laat). Mijn vader hoorde vreemde stemmen, die wij niet hoorden, kortom, tegen dat wij bij de andere oma waren, keken wij vol verwachting uit naar de komst van Sinterklaas. Oma maakte altijd een heel grote pan groentensoep en zodra de soep genuttigd was, werd er stevig gebeld en kwam Sint met gevolg de trap op. En hoewel ik al min of meer bij de groten hoorde en dus het geheim van Sint kende, kreeg ik toch het idee, dat er iets heel bijzonders te gebeuren stond. Nou was dat ook zo, die vierde december 1953. We waren alleen met mijn vader op stap gegaan. Mijn moeder was “ziek” thuis gebleven en dus kreeg ik een paar min of meer dezelfde cadeautjes: doosjes met een kinderzeepje, of met een zeepje en een flesje, maar bij het zevende exemplaar vond ik het toch niet zo leuk meer. Toen wij door de vroege avond naar huis liepen kon ik niet anders dan teleurgesteld zijn. De volgende morgen werden wij door mijn vader meegenomen naar de ouderslaapkamer en konden wij de laatste verrassing van het Sintgebeuren bewonderen: een babybroertje!!!! En ik had al twee broers. Gelukkig kon mijn moeder thuis nog wel vertellen welke cadeautjes voor wie waren, want daar was ook een rommeltje van gemaakt. Mijn vader had tussen de bevalling door alle pakjes links en rechts uit de verstopplekjes moeten halen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Boeken 2

Het lijkt af en toe of de blog zichzelf schrijft. Want eigenlijk wilde ik uitkomen op het maken van boekjes. Ieder poppenhuis wat in mijn werkkamer staat is in het bezit van een boekenkast. Het Laanhuis had dozen als een soort boekenkasten onder het raamkozijn waar boekjes inzaten. En omdat ik toen nog niet wist hoe je heel erg mooie boekjes moet maken, behielp ik mij met knutselexemplaren. Toendertijd was ik lid van een Leesclub en iedere maand of zoiets kreeg ik een folder met de beschrijving van boeken, die die maand aanbevolen werden. Het gehalte van die boeken was niet zo spannend, maar in de folder stonden prima kleine afbeeldingen van allerlei boeken. Mijn eerste boekjes bestonden dan ook uit uitgeknipte plaatjes die met behulp van een stukje karton boekjes moesten verbeelden. Overal verschenen deze namaakboekjes in mijn poppenhuis en in het hoekje dat ik had staan. Er mocht zelfs iets, wat in het echt niet mag van mij, namelijk boeken op de grond laten slingeren, maar het boekenplankje in mijn kijkkastje is erg klein en er zitten erg veel leesgrage kindpopjes in, dus belanden boekjes op de grond. Maar eigenlijk vond ik wel, dat boeken blaadjes moeten hebben, dus begon ik met behulp van de computer echte kaften van boeken op schaal te verkleinen en te voorzien van een titelblad en een paar beschreven bladzijden. Al een hele stap voorwaarts, want zo kon ik boeken die ikzelf in de boekenkast heb staan verkleinen voor mijn popjes. Weer een hele stap verder, toen ik ontdekte, dat er een mevrouw in Nederland was, die workshops gaf in het innaaien (Het Tovervisje) van boekjes en nog wat later het echt inbinden van boekjes. Zelfs al mis ik hier nog de nodige vaardigheid ben ik wel trots op de 3 boekjes, die ik inmiddels heb gemaakt. Een kleurboek, eigenlijk niet echt een boek, maar het mag op de plank. Een Tulpenboek, echt drukwerk en ingebonden met behulp van een echt stuk gereedschap en voorzien van een gouden opdruk en tenslotte een Kookboek, met echte recepten. Heerlijke workshops om te doen en een resultaat om trots op te zijn al is de kwaliteit nog lang niet wat ik er zelf van wil verwachten. Zo langzamerhand staan er dus heel leuke boekjes op de boekenplank. En is het jammer dat ik niet vaker een mooi boekje kan leren maken, omdat de afstand Veenwouden – workshop wat te groot is. Maar wat niet is, kan komen, nietwaar? Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Boeken

Het is al een aardig tijdje geleden, dat ik leerde lezen. Op de 1^e verdieping van ons huis woonde een kunstschilder met vrouw en twee ongetrouwde dochters. Zij vonden het prachtig zo’n levendig, leergierig kindje als buurvrouw. Een van de twee- tante Ans, geen echte tante, maar de term tante werd gebruikt voor bekende volwassenen – bracht mij de liefde voor boeken bij. Ik kan mij nog voor de geest halen hoe het boek over Sneeuwwitje eruit zag. Een witte voorkant, met daarop een gestileerde stiefmoeder en een prachtige wieg met baby. Tante Ans las heel graag voor en volgde met haar vinger de woorden, zodat ik al heel vlug de bekendste kon onthouden. En toen ik eenmaal kon lezen, las ik alles waar lettertjes in stonden. Wij hadden zelf een boekenkast, maar daarin stonden boeken voor volwassenen achter slot en grendel en dus vonden mijn ooms en tantes het prachtig om boeken voor mij te kopen. Een paar heb ik er nog steeds in mijn bezit Cinderella en Sneeuwwitje van Walt Disney uit 1953 en 1954. En ondanks dat ik leerde voorzichtig te zijn met boeken hebben ze duidelijk gebruikssporen. Van andere boeken weet ik nog steeds de titel. De boeken gebruikte ik voor het spelen van bibliotheek. Ze stimuleerden ook mijn fantasie en met behulp van doosjes en andere materialen, die ik overal vandaan sleepte, maakte ik popjes, dieren, meubeltjes en kamers. Ik was niet op de hoogte van een poppenhuisschaal, maar al doende leerde ik iets over verhoudingen. Met wat lapjes, draadjes, kralen en papier suggereerde ik spannende verhalen. Op de kweekschool kwam deze fantasie mij ook goed van pas. Eens maakte ik een kijkdoos over een sultan met zijn harem en ik betrapte een paar leraren, die om de beurt in de kijkdoos tuurden en iedere keer iets nieuws ontdekten. Deze kijkdoos heb ik niet meer helaas, 9 keer verhuizen doet bezittingen uitdunnen, maar één kijkdoos heb ik nog steeds bewaard.  Deze maakte ik naar aanleiding van het boek: Als het verleden heden wordt. Ik stuurde die in naar de bibliotheek en won daarmee een jaarabonnement en samen met mijn kleinzoon hebben wij onlangs genoten van het ontdekken van details. Hij wilde ook een kijkdoos en natuurlijk zijn wij aan de slag gegaan. Zo geef ik mijn liefde voor lezen en knutselen graag door. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Decembermaand.

Nee, we hebben niet de verkeerde maand voorliggen bij de kalender, maar als je een dochter hebt, die ver weg woont, dan moet je ruimschoots van te voren gaan denken aan 5 december. Ieder jaar probeerde ze er bij te zijn op dit bijzondere familiefeest, maar dit jaar lukte dat niet, helaas. Het feest gaat toch wel door, maar de gedachten gaan vaak naar diegene die er niet bij aanwezig kan zijn. Natuurlijk had ik mij voorgenomen een surprise te maken, maar mijn timemanagement is nog steeds niet in orde. Het idee was er wel, maar voor de uitvoering ontbrak de tijd. De voorbereidingen voor de Kerstworkshop vragen ook tijd en het uitwerken van de voorbeelden is heel leuk om te doen, maar ook hier gaat tijd inzitten. Voeg daarbij het cadeautje voor onze jarige kleindochter dat ik twee jaar geleden afstreepte van haar verlanglijst en dat sinds die tijd rondzwierf in mijn werkkamer in diverse stadia van ontwikkeling. Ja, ik moet me schamen en die schaamte zorgde ervoor, samen met een streep rode verf, die per ongeluk op de prinsessenpyamazak terechtkwam dat ik nu toch serieus werk ging maken van het cadeau. Na twee jaar wist ik natuurlijk niet meer wat ik bedacht had en hoe ik het uit wilde voeren, dus alles werd een keer gestikt, uitgehaald en weer opnieuw gestikt. Langzaam maar zeker begon het te lijken op de prinses, die mij voor ogen stond.( De volgende pyamazak zal – indien gevraagd – beslist vlugger klaar zijn.) Morgen viert ze haar verjaardag en ik hoop, dat zij de prinses ook de moeite waard vindt. En volgende week kan ik mij dan wijden aan de benodigdheden voor de Kerstworkshop 2016. Het is zo leuk om dingen te bedenken, maar het moet ook nog uit te voeren zijn voor de workshopmensen. Ik doe mijn best en ik denk, dat het ook deze keer weer een leuk resultaat op gaat leveren voor de deelnemers. In ieder geval weet ik, dat een aantal dames ieder jaar hun tafereeltje, hoekje of kamer weer inrichten met de Kerstdingen die in eerdere jaren gemaakt zijn. En als je bezig bent met het tevoorschijn halen van de miniatuurkerstversiering kom je langzaam maar zeker in de stemming om de Decembermaand weer te beleven. Eerst eventueel nog alles inrichten voor de goede Sint en dan jezelf onderdompelen in de Decemberfeesten. Kijk uit naar onze volgende blog. Feestelijke groeten het WAM-team

Beroemdheid.

Beroemdheid met een heel dikke knipoog. In het landelijke blad van de Vrouwen van Nu heeft een artikeltje gestaan over mijn bloemetjeshobby. Op de een of andere manier heeft een journaliste van het Doarpskompas daar lucht van gekregen en ze benaderde mij of ik in was voor een interview in het kader van novembermaand – hobbymaand. Natuurlijk vond ik dat heel plezierig, want behalve hobbyen hou ik ook heel veel van praten over mijn hobby en dan bij voorkeur met mensen die niet kijken alsof ik kinds (vroeger heette dat zo als je op latere leeftijd terugging naar je kindertijd ) aan het worden ben. Dus gezeten aan onze keukentafel kon ik honderduit babbelen over het begin van de poppenhuizen en wat ik allemaal als ontwikkeling heb doorgemaakt om te komen op het punt waar ik nu sta. Want het ontwikkelen en maken van de bloemenpakketjes staat nu bovenaan mijn verlanglijst. En aangezien het een hobby is, mag ik dat alleen maar doen in mijn vrije tijd!!!! Ook hier heeft het huishouden in zeer algemene zin voorrang op geknutsel. Alleen als dat beroepsmatig plaats vindt, dus als ik voor iemand een opdracht uitvoer, kan ik mij beroepen op vrijstelling. En aangezien we de afgelopen tijd alle nieuwe aankopen moesten controleren, schoof ik alle andere dingen maar op. Tegen dat alle voorraden zo’n beetje op waren, moest ik wel te boadskipje gean. En toen bleek, dat het Dorpskompas goed werd gelezen, ik werd staande gehouden voor een praatje, ik kreeg complimenten ( die eigenlijk bedoeld zijn voor de journaliste, want zij heeft het artikel geschreven ) Er werden grapjes gemaakt over mijn gedrag: te laat komen bij fysio leverde een opmerking op over beroemde mensen, die altijd te laat komen. Heerlijk al die belangstelling. Er worden in ons dorp en omgeving 1800 (geloof ik) tijdschriften verspreid, dus ik hoef niet bang te zijn, dat ik incognito hoef te gaan. Even vrolijk genieten van alle goedbedoelde complimenten en dan weer over tot de orde van de dag. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijk groeten, het WAM-team.

Gezondheid.

Gezondheid is toch iets onvoorspelbaars. De ene dag loop ik door het winkelcentrum met een houding van: kijk mij eens vitaal zijn. Ik doe nog zelf alle boodschappen. De volgende dag strompel ik als een oude vrouw door het huis, waarbij iedere beweging mij een kreun van pijn ontlokt. Zomaar uit het niets! En natuurlijk net in het weekend. Slecht slapen, pijnstillers innemen, smeren met een zalfje en dan heel voorzichtig toch maar weer de draad oppakken, want in de hal staan inmiddels 5 grote dozen die opengemaakt moeten worden en waarvan de inhoud geteld en gecontroleerd moet worden. Heel lang geleden, toen wij naar Friesland verhuisden, had ik de stille hoop, dat ik een winkeltje kon beginnen. Heel kleinschalig en meer voor de gezelligheid, dan voor de verkoop. Ik had geen idee wat er allemaal kwam kijken, voordat je een winkeltje kon uitbaten. Met 12 handgebreide truitjes, al zijn ze nog zo leuk, kun je echt niet zeggen, dat je een winkeltje hebt. De beurzen kwamen in de plaats van het winkelidee, maar ook daar is het niet voldoende als je handgebreide truitjes verkoopt. Daar kwamen meubeltjes bij en bouwmaterialen. Wat later kwamen daar de bloemen en planten bij en kozijnen en winkeltjes en……Kortom, heel veel werk. Breien lukt nog maar sporadisch – al kreeg ik gisteren een zak met restjes erg dunne wol, zodat ik gelijk weer zin kreeg om een truitje te breien. Toch maar eerst popjes controleren, 2 beentjes de goede kant uit, 2 handjes met duimen, geen lijmresten in haar en kleding en dan een nummersticker en een prijsje. In een doos en dan naar het “magazijn” Het lukte allemaal wel, maar ik hoop volgende week wel weer vlugger ( en pijnvrij  ) te zijn. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Vindsels

Als jong kind liep ik meestal met mijn ogen op straat gericht. Ik vond dan ook regelmatig geld, dat wil zeggen: centen, misschien een stuivertje en één keer een hele zilveren gulden! Niet dat ik dat uit mocht geven, de spaarpot was er blij mee en eerlijk delen werd ook gelijk aangeleerd. Soms bracht ik ook dingen mee, waarvan ik dacht dat iemand dat kon gebruiken: spijkers, een schroef of een mooie knoop. En als je dat je hele jonge leven hebt gedaan, leer je dat niet zomaar af. Zo raapte ik tot groot afgrijzen van jongste dochter zomaar een glimmende knoop van straat, terwijl we een kennismakingswandeling deden met de ouders van toenmalige vriend. Het is verder nooit wat geworden, want hoewel de mensen excentriek heetten te zijn, was mijn gedrag – zomaar midden op straat bukken om iets onduidelijks op te rapen – toch een stap te ver. Inmiddels heb ik een heel laadje met “vindsels”. En lang niet allemaal van straat geraapt. Vaak als ik een handje onduidelijke dingen laat zien in de restantenwinkel van onze gemeente krijg ik een handgebaar. Zo van: Geen idee wat het is. Neem maar mee. Graag denk ik dan, want de kraal gebruik ik voor het maken van een kerstbal of de kop van een poppetje of ik pak het vormpje in in een mooi papiertje, strikje eromheen en voila een cadeautje voor het poppenhuis. Zo vraag ik op verjaardagen ook zonder schroom om een stukje van het cadeaupapier. Als de motieven te groot zijn kan ik ze alijd verkleinen met behulp van de computer. En zo af en toe heb ik nog steeds vindersgeluk. Niet wat geld betreft, want sinds de invoering van de pinpas is er nog maar weinig geld te vinden, maar om een mij onbekende reden had iemand een aantal (nieuwe) bloemenoorbellen over de straat gestrooid. Van ieder bloemetje één. En ik heb ooit een vitrinetafeltje gemaakt, met glazen deksel. En als ik alle steeltjes van de bloemetjesoorbellen heb afgeknipt gaan ze onder het glazen deksel, zodat bezoekers aan mijn werkkamer mee kunnen genieten. En ja, het zal best een komisch gezicht geweest zijn: een volwassen vrouw, die zo om de twee meter bukte om weer een bloemetje op te rapen. Zeg nou zelf, zoiets kun je toch niet laten liggen? En aan één oorbel heeft toch niemand iets? Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Kunstkabinetten.

Denkend aan de beroemde poppenhuizen van steenrijke dames die nog in onze musea te bezichtigen zijn, lijkt de term kunstkabinet meer op zijn plaats. Het was niet de bedoeling om met poppen en meubeltjes te spelen. Wel om te laten zien hoe rijk je was. Zeker omdat veel voorwerpen in de 17^e eeuw van zilver werden gemaakt. En het is juist zo heerlijk om met de poppen en meubeltjes een eigen wereldje te creëren. Zelf meubels te bedenken en te maken. Je eigen kunstwerken aan de wand te hangen en heerlijk wegdromen hoe leuk het allemaal is. Dit alles door een grote groep hobbyisten, die we waar dan ook tegen komen op beurzen. Een heel andere groep is de groep van makers. Zij leggen meestal contact per telefoon, omdat ze een poppenhuis willen maken voor een kleinkind. Soms heb ik dan het idee, dat ze een poppenhuis willen maken voor hun vrouw, vriendin of zelfs voor zichzelf, maar dat niet toe willen geven, omdat ze denken dat dat gek is. Wie zal bepalen wat er gek is? Wij niet, want wij willen graag helpen bij het uitleven van onze hobby. Wel is het zo, dat een aantal poppenhuizen die ik heb, gemaakt zijn door opa’s. En in onze familie zijn nog 2 poppenhuizen, die ook door opa gemaakt zijn. Een lief poppenhuis van 3 verdiepingen schaal 1:12 en een Barbiehuis, erg groot omdat daar barbies moesten wonen. Het kleine poppenhuis heb ik op de valreep kunnen redden door een telefoongesprek te onderbreken, waarin onze (toenmalige) tienerdochter onderhandelde over de verkoop van het huis. De doos met meubeltjes was weliswaar kwijtgeraakt bij de een of andere verhuizing, maar het huisje is nu een heel geliefde herinnering aan opa. Het Barbiehuis heeft in mijn werkkamer gestaan, toen onze jongste dochter ging verhuizen naar het buitenland, maar dat slokte zoveel ruimte op, dat het nu in de werkplaats staat. Te wachten tot dochter gaat settelen en dan kan bedenken wat zij zelf wil met het huis wat opa opbouwde , afbrak, omdat de trap wat scheef stond en toen in zijn laatste levensjaar weer opbouwde. In ieder geval ook weer een huis met een bijzonder verhaal. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Kringloopwinkel.

Voor ons de beurs, voor de lezers 2 dagen langer leesplezier.

Doorbordurend op mijn blog van vorige week kwam er dus nog een idee in mij op. Bij ons in de buurt zijn diverse Kringloopwinkels die een bakje of mandje hebben met kleine rommeltjes. Die kosten vrijwel niets en zijn prima te gebruiken voor de hobby. Ik heb een kamertje in kunnen richten met koperen voorwerpen, waarvan de duurste aanschaf een miniatuur van 50 eurocent was. Mijn heksenkamertje wat ik maakte voor school werd later aangevuld met tinnen miniatuurtjes. Zolang dingen niet groter zijn dan letterbakgrootte kun je dit soort dingen voor een habbekrats kopen, evenals de puntenslijpers in de vorm van een bloemenpers of potkachel. Huisdieren in alle soorten en maten bevolken mijn speelgoedpoppenhuizen en Play Mobil miniaturen zorgen voor servies en bestek. En onze hobby nodigt uit tot “anders kijken naar”.Vraag de gemiddelde bezoeker van een kringloop waar hij of zij naar kijkt en ze zullen je vreemd aankijken. Natuurlijk een bankstel is een bankstel en zelfs ik kan daar geen miniatuur van maken. Maar wat te denken van verwassen zakdoekjes, restjes kant en band, gebroken halskettingen, een mikadospel en bedenk verder wat er allemaal ligt. Voor poppetjes van ten hoogste 14 cm. maak je van een heel klein lapje, bijvoorbeeld een zakdoekje, een gezellige jurk. De kantjes en bandjes gebruik je voor het versieren van de kleertjes of voor de lakentjes en kussentjes voor de bedden. Als je een verzameling glitterkralen hebt, maak je van een grote ringoorbel een hanglamp. Het mikadospel is prachtig rondhout om blikjes van te maken. Kortom heel veel dingen zijn voor hobbydoeleinden te gebruiken. En als je hier allemaal geen zin in hebt, kun je altijd terugvallen op gekochte artikelen en daar zijn de poppenhuizen- en miniaturenbeurzen dan weer heel fijn voor. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Antidepressivum

Toen ik mijn schoolloopbaan vaarwel zei, hadden de collega’s hun best gedaan om van de lege melkdozen (die gebruikt werden voor het transport van 1-persoons melkkartonnetjes) een poppenkamer te maken. Dus kreeg ik 14 verschillende invullingen van “poppenhuizen”. Sommige heel gedetailleerd en andere samengesteld uit plaatjes uit een reclamegids. De tot een torenflat van kamers samengevoegde kamers heeft een tijdje aan de buitenkant van mijn atelier gestaan. En iedere keer ontdekte ik wat nieuws en ontlokte het geheel mij een glimlach. Vanmorgen moest ik daar ineens aan denken. Een koude wind gierde om het huis, de regen striemde de ramen en mijn man had de luchtweginfectie over genomen en hoestte er verschrikkelijk op los. Echt een dag om het dekbed hoog op te trekken en in bed te blijven. Maar toen riep de hobby! Er lagen een aantal projecten die af moesten. En dingen die je belooft  moet je doen. En toen het beloofde Franse bedje dan eindelijk gestalte kreeg, was het net of de zon toch een beetje ging schijnen. Weer moest ik denken aan die simpele dozen (er staat er nog 1 in mijn werkkamer) die met weinig en kostenloze middelen werden omgetoverd in een kamer of tuin zoals die de mensen voor ogen stond. Zelfs als je weinig  tot geen geld over hebt, kun je een omgeving voor jezelf scheppen, waarin je wel de zon voelt schijnen of wel die vriend(in) kunt ontvangen. Zelfs voor de bijna lege beurs is er heel wat te knutselen met een leuk resultaat. Om te beginnen heb je nodig een schaar en hobbylijm. Een lege doos mag je gratis meenemen bij de supermarkt en gebruikte A4tjes met een lege achterkant kun je misschien wel op school of bij een bedrijf krijgen. Als je een beetje kunt rekenen is het niet moeilijk om de maten van een kamer uit te rekenen. Reken met de schaal 1:12. Als je uitgaat van een kamerhoogte van 2.60m dan wordt je kamerhoogte 2.60 :12= ongeveer 22cm. Het heerlijke met poppenhuizen is, dat je heel veel dingen ongeveer op maat kunt maken. Als de verhoudingen maar kloppen. De lege A4tjes kun je gebruiken voor behang en als je een restje cadeaupapier of behang hebt, dan kun je de wanden van je kamer behangen. Het fijne van golfkarton is, dat het een beetje lijkt op triplex en dat je er dus ramen en deuren van kunt maken, maar ook meubelen. Kortom, een heleboel knutselplezier voor maar weinig kosten. Zeker met de 5 december periode in het vooruitzicht een vrolijkmakende gedachte. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Breien

Heel lang geleden hoorde breien bij de opvoeding van meisjes. Zo leerde ik in de eerste klas van de Lagere School kleertjes breien voor een pop, waarvoor je de aanschaf bij elkaar spaarde door iedere week een geldbedragje mee te brengen. Aan het eind van het schooljaar werd de pop jouw eigendom en met de door jou gebreide kleertjes was het een leuk bezit. In het na-oorlogse Nederland was gekocht speelgoed nog schaars. Het had zo leuk uit kunnen pakken als het breien mij gemakkelijk was afgegaan. Insteken, omslaan, doorhalen en af laten gaan klinkt heel simpel, maar door de stroeve ijzeren naaldjes deden de steken meestal niet wat ze moesten doen en ontstonden er gaatjes en ladders waar ze niet moesten zitten. Ik zat dan ook meestentijds te broddelen i.p.v. te breien. Bovendien resulteerde roest en transpiratie in een goorgrijs waas over de witte dikke katoen. Al met al geen gezellig beeld dat ik terug kan roepen. Op de Kweekschool -school ter opleiding van onderwijzers en onderwijzeressen - kreeg ik diverse handwerktechnieken weer aangeboden. Nu in de vorm van proeflapjes breien en omdat ik de aantekening Nuttige Handwerken wel wilde behalen deed ik braaf mijn best, al werd breien nooit mijn favoriet. Totdat ik voor mijn poppenhuis popjes aan wilde kleden met kleertjes, die mijn moeder ooit voor mij of voor mijn kinderen had gebreid en toen lukte het wonderwel steeds beter en mooier. En als dingen voor je hobby er leuk uitzien brei je veel en graag. Ook daarom was ik geinteresseerd in de tentoonstelling "Breien" die afgelopen voorjaar getoond werd in het Frysk Museum. Er was van alles te bewonderen van "broddellapjes" van schoolkinderen die samengevoegd waren tot Lappions tot de meest verwonderlijke en bewonderenswaardige items van zowel amateurs als kunstenaars. Wie schetst mijn verbazing toen ik aan het eind van de expositie een aantal gebreide beroemdheden uit Friesland aantrof. En het leuke was, dat Douzen Kroes (een bekend Fries model) en Grutte Pier (een Friese held uit de geschiedenis) precies het formaat hadden van een poppenhuispopje. En toen ging mijn fantasie aan het werk, een gebreid poppenhuis en de daarbij behorende meubeltjes moesten toch ook mogelijk zijn? Vast wel, maar voorlopig eerst het Franse bedje, dat ik beloofd heb aan een vriendin, maken en zo nog wel een aantal projectjes, dus wie weet.......Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Verjaardag

Inmiddels weer een jaartje ouder, maar wijzer? Vol verwachting, wie op mijn verjaardag langs komt en wie de moeite neemt om op te bellen, een kaart te sturen, misschien zelfs een cadeautje te krijgen ( ontbijt op bed is al jaren aanleiding voor grappen in de familie.) Misschien een idee om dat een keer in miniatuur te krijgen. Zo’n mand met bijzondere bruine broodjes, een lekker kaasje, een chocolade croissantje, een sapje en dan 1 rode roos, zodat ik de rest van mijn leven kan puzzelen van wie ik die verrassing heb gekregen. Het mag dus anoniem! Een ziel in ruste vergaart wijsheid zegt men, maar ik ben nog niet in ruste, integendeel. Ter ere van mijn verjaardag werd ik verblijd – het stond op mijn verlanglijstje – met een minimalistisch poppenhuis, ook te gebruiken als wandkastje. Handig in elkaar gezet door onze schoondochter, zodat het niet weer een aardig tijdje in de voorraad hoefde te liggen. Heerlijk om mee te spelen dus. Een meubelset hiervoor heb ik al en poppetjes in het formaat dat hierbij past staan of zitten ook al lange tijd met smart te wachten op een eigen onderkomen. Dan hoef ik alleen nog maar te zoeken naar accessoires die de illusie van een bewoond huis waar maken. Dit keer dus een huis zonder vooropgezet verhaal. Het eerste wat ik dacht, toen ik het in de folder zag dacht ik:”Heerlijk, een onderkomen voor de hypermoderne meubelset, die al 2 jaar staat te wachten.” En omdat het poppenhuis kan hangen, past het precies op het laatste stukje vrije muur in mijn werkkamer. Ik pas er dan precies nog bij, maar het is zo fijn om naar alle poppenhuizen te kijken en in gedachten terug te gaan naar de verhalen die ik van tevoren of gaandeweg bedacht. Natuurlijk het “Laanhuis” waarbij ik nu aan de kleinkinderen kan vertellen:”Hier is jouw mamma/tante geboren en dat is heel bijzonder in hun ogen. (Paste Mamma dan in deze wieg? Mag ik het popje pakken? Mag het lichtje aan? Hoe kan het licht dan aan gaan? Je reinste aanschouwelijk onderwijs en zo leuk om te doen. Dat is voor mij dus spelen en zolang mijn ziel jong blijft ga ik door met het bedenken van verhalen voor poppenhuizen en anderszins. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Dozen

Interessant idee, dat mensen allerlei dozen gebruiken om “dingen” in te doen. En “dingen” staat dan echt voor alles wat je kan bedenken. En voor poppenhuisliefhebbers zijn dozen onmisbaar. We bewaren van alles en nog wat voor onze hobby. Een vriendin mailde mij, dat ze al kleine dingetjes aan het sparen is voor “als ze tijd krijgt voor de hobby” en daarvoor gebruikt ze natuurlijk dozen en doosjes. Zo heb ikzelf jarenlang alle miniaturen die ik kreeg voor mijn “Laanhuis”in een grote schoenendoos gedaan en als ik het leven soms wat moeilijk vond, pakte ik mijn doos en pakte alle cadeautjes uit. Daar kon ik geweldig van genieten en ik kon na verloop van tijd ook bedenken, wat de goede verhouding had en wat mooi genoeg was om te gebruiken. Uiteindelijk heb ik een grote sticker op de doos geplakt, waar ik de inhoud zorgvuldig opschreef, want ik was inmiddels aan een tweede doos begonnen met het opschrift Hofje, dat was het tweede huis dat wij samen bewoonden en waar onze zoon werd geboren en tenslotte werd er ook nog een derde doos in gebruik genomen met het opschrift: Korte Haven – het geboortehuis van ons derde kind. Allemaal verleden tijd. Van ons 4^e en 5^e huis heb ik geen doos, want ik betwijfel of ik oud genoeg word om alle huizen te (laten) maken en in te richten. Door mijn bezigheden met bloemen en planten ontbreekt mij ten ene male de tijd en ik merk, dat mijn hoeveelheid energie ook afneemt. Werkte ik vroeger rustig ’s avonds door, nu ga ik liever met een boek zitten of met een miniatuurbreiwerk. Het voelt wel een beetje als plichtsverzuim, maar het bedenken van nieuwe planten en bloemen gaat gewoon door. Dus ook het maken van nieuwe workshopboxen. En ook dat zijn doosjes. De leukste doosjesverrassing had ik onlangs bij de aankoop van een 50-er jaren doosje, waarin ik een spelletje met wollen popjes verwachtte en bij opening bleken er: ansichtkaarten in te zitten!! Leuk verjaardagscadeautje. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten. Het WAM-team

Bloemen

Bloemen houden van mensen en dit mens houdt van bloemen. Vooral sinds ik begonnen ben met het zelf ontwerpen en maken van nieuwe workshoppakketjes. Misschien te danken aan de opmerking van een van de Vrouwen van Nu in het Handwerkcafe:”Ik wist niet dat ze ze zo klein kweekten.” Toen ik een bontbladige geranium meenam om te laten beoordelen. Het gaf mij een extra duwtje in de richting van natuurgetrouwe bloemen en planten maken. Soms laat ik mij wel verleiden om alvast een workshopbox aan te kondigen, zonder dat ik daar al alle onderdelen voor klaar heb. Zo zul je nog geen hyacint of amaryllis in onze voorraad aantreffen. Voor beide ontwerpen moet ik nog een handleiding schrijven en over de amaryllis was ik nog niet helemaal tevreden. Ik bestudeer het liefst de bloem in het echt, ik teken de vorm van de bladeren en hoeveel bladeren er aan de bloem zitten en in welke stand ze staan, maar ook de verhouding van steel , bloemen en bladeren en als de tuinman dan zegt, als ik hem vraag of hij mijn werkstuk herkent,:Uhm dat is een Clematis en wel een Clematis Montana.” Dan ben ik zo trots als een pauw en neem ik me voor gelijk mijn werkkamer in te duiken en workshopboxen te gaan maken. De realiteit is vaak weerbarstiger. Heerlijk die lange grote vakantie uit mijn vorige blog. Eerst oudste kleinzoon te logeren. Gezellig uitgebreid knutselen en speeltuinbezoek. Na het weekend toen ik hem verwelkomde was ik al een beetje verkouden, maar dat werd een gemene luchtwegontsteking, die 6 weken aanhield!!!! Dag fijne vakantie. Week 7 was voor kleinkind 2 en hij werd ziek, toen hij hier was, alleen een rupsje Nooitgenoeg en een monster geknutseld. Hem ziek-en-wel thuisgebracht en toen hebben wij een 1daagse vakantie gehouden in het Ouwehands Dierenpark en toen begon de beursperiode alweer. Tussendoor toch nog wel een nieuwe vorm van nieuwsbrief gemaakt: de WAM Flitsen, waarin nieuwtjes en andere wetenswaardigheden komen te staan van en over de WAM. Mocht je hem niet ontvangen hebben, mail gerust, ik stuur hem alsnog en zet je emailadres op de lijst van ontvangers. Als rectificatie: de workshop Clematis houd ik op zaterdag 24 september en de beurs in Hoogkerk moet zijn: de beurs in Hoogeveen. Kijk uit naar onze volgende blog. Zomerse groeten het WAM-team

Grote vakantie,

Vermoedelijk zal mijn onderwijsachtergrond hier mee te maken hebben, maar nog steeds zijn de maanden juli en augustus voor mij de maanden van de grote vakantie. Het gevoel van de laatste loodjes en dan uiteindelijk de laatste schooldag en dan lag een lange periode van dingen doen die je zelf graag wilde doen in het verschiet. Natuurlijk was de werkelijkheid weerbarstiger, want als je een gezin hebt is de invulling van deze vrije tijd meer een verdeling van uren. Ieder kind wilde aan de beurt komen voor extra aandacht en uiteindelijk bleef er maar heel weinig tijd over voor mijn eigen hobbys. Tenslotte stamde ik niet uit de periode van qualitytime en tijd voor jezelf. Toch zag ik kans om vakantiekleding te maken voor de kinderen, het huis een grote schoonmaakbeurt te geven voordat we op vakantie gingen, oppas te regelen voor hond en katten, verslagen te schrijven, boodschappen in te slaan en zorgen, dat alle stapels wasgoed weggewassen waren. Nou niet dat dat hobbys waren, maar het moest wel gebeuren. Terugdenkend verbaas ik me er wel eens over, dat ik al dit soort dingen voor elkaar kon krijgen zonder  volledig in te storten. Ondanks deze herinneringen voel ik nog steeds hoe blij ik was, dat ik mijn eigen tijd in kon delen. Nu doen de kleinkinderen een beroep op ons om te mogen logeren en natuurlijk wil ik ze dat genoegen graag gunnen. Het knutselen en dingen bedenken is voor mij stiekem ook wel heel plezierig. Weken van te voren hou ik de huis-aan-huisbladen in de gaten om te zien of er nog leuke activiteiten in de buurt zijn. Knutselspullen heb ik meer dan genoeg en tijdens logeerpartijtjes staan alle “moetendingen”op een laag pitje, dat maakt het voor alle bewoners tot een heerlijke tijd. Pake beheert de tv en ik de knutseltafel. U begrijpt het al, de grote vakantie is aangebroken en dat betekent dat ik op zondag geen nieuwe blog meer ga bedenken. Geen beurzen in het vooruitzicht, alle aangeleverde items zijn gecontroleerd, gelabeld en geprijsd. Logeerplannen zijn ingediend en als ik mijn tijd besteed aan kleinkinderen blijft er ’s avonds weinig energie over. Dus voor iedereen een heel plezierige vakantie toegewenst. En als U/jij wil reageren op mijn blogs zeg ik: Graag. Onder iedere blog staat comment, wat wil zeggen dat U/jij commentaar kunt leveren. En anders mag dat ook via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. Wij blijven doorwerken, maar nu even niet. Kijk uit naar onze blog zo rond 28 augustus. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Winkeltje.

Toen wij naar Friesland verhuisden wilde ik graag een winkeltje, zo’n knus, klein kamertje, waar ik kon knutselen als er geen klanten waren. Voor ogen had ik de winkel, die mijn oma jarenlang heeft gehad en waar het soms druk was, maar ook wel heel stil. Naast de winkel was een kleine kamer, waar de voorraden stonden. Het leek mij heerlijk om in zo’n soort kamer bezig te zijn met de hobby. En tegenover het huis van mijn andere oma was een soort winkel van Sinkel, waar wij, als kinderen, dropjes of andere lekkernijen konden kopen voor een cent. Ook deze winkel ademde een gezellige sfeer. En zoiets had ik ook voor ogen. Mijn man, gezegend met veel realiteitszin, sprak een veto uit. In mijn werkkamer kreeg ik plaats voor hooguit 5 workshopplaatsen en dat was dat. Nu ik iedere dag meemaak hoeveel werk het is om een webwinkel draaiend te houden ben ik wel blij, dat ik gedurende de week de ruimte heb om boodschappen te gaan doen, een museum te bezoeken of op familiebezoek te gaan. Dat je daar met een winkel geen tijd voor hebt zijn dingen, die je wel weet, want mijn oma was ook altijd afhankelijk van haar kinderen en kleinkinderen om boodschappen te doen of op de winkel te passen als dat nodig was. Maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt is dat toch anders. We begonnen klein met onze webwinkel, maar allengs groeide ons “winkeltje” en omdat we de dingen die we verkopen ook in voorraad willen hebben staan er heel vaak grote dozen in de woonkamer. Alle onderdelen, die aangeleverd worden, worden door ons gecontroleerd, gelabeld en van een nummer en prijs voorzien. Wij hadden een klein magazijn aan huis, maar al heel vlug was dat te klein en verdween de ene doos na de ander naar onze grote werkplaats. En hoe gaat dat in de praktijk? Je gebruikt een grote doos, om alle voorraden in op te bergen. De doos raakt vol en dan gebruik je een tweede en een derde en uiteindelijk is het overzicht zoek. Na het aanpassen van onze nieuwe kraam, zodat alles op soort en nummer is opgeborgen, moest het kleine magazijn heringericht worden en nu is de werkplaats aan de beurt. De tijd zonder beurzen is daar prima voor geschikt. Zo verdwijnen langzaam alle dozen uit de woonkamer en kunnen wij weer genieten van alle ruimte die we in huis hebben. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Vaderdag, opadag, partnerdag, mamma’s vriendjesdag, stiefvaderdag, zoek maar uit.

Wat was het leven vroeger toch eenvoudig. Vaderdag was gewoon de dag waarop je vader verwend werd. Voor hedendaagse kinderen is het zonder meer veel verwarrender, want wat als er geen vader in het gezin is, dan moet je als schooljuf toch wat bedenken om voor alle kinderen aannemelijk te maken, dat je wat mag knutselen voor welke man in het huishouden of op afstand dan ook. Voor onze kinderen maakte ik zogenaamde kleuterboeken, waarin al hun knutsels en bedenksels een plaatsje kregen met een verduidelijkend verhaaltje van mij. Dus alle knutsels in het platte vlak zijn in de familie bewaard gebleven en diverse uitingen daarvan zijn door mij  verkleind tot 1:12 versiersels. Daarom is onze hobby zo heerlijk. Je kunt je zonder meer verdiepen in het verleden, zonder dat het de familieleden hoeft te verontrusten. Ook de kleinkinderen zijn er op deze manier mee vertrouwd, dat oma knutselt en dat is heel fijn, want dan kunnen zij samen met mij knutselen. De meivakantie kwam prima uit met Moederdag, want samen met onze 5jarige kleinzoon knutselde ik een vaas met bloemen. Vaderdag valt wat dat betreft wat ongunstiger in het jaar, maar whats app – ik weet niet eens of ik dat goed schrijf -neemt prima de plaats in van de kinderknutsels. Opa wordt verwend met kinderberichtjes en een foto. Vertedering alom. Maar zal dat over 30-35 jaar nog ergens te traceren zijn? In een kleuterboek zal het nooit terechtkomen, want tijd is een kostbaar goed en het schrijven van verhalen over en voor je kinderen is niet iedereen gegeven. Laat ik maar genieten van de hedendaagse zegeningen, waartoe ik whats app en skype zeker reken. Niet omdat ik daar iets aan heb voor de hobby, maar wel omdat ik daarmee kontakt kan onderhouden met de kinderen en kleinkinderen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Soms, heel soms moet ik verstek laten gaan bij het maken van een blog. Vorig weekend waren we op een beurs in Duitsland en vanwege de afstand en de te verwachten vermoeidheid bleven we ook op zondag nog overnachten. De laptop niet meer mee, een keer een gestolen laptop is al een keer te veel. In de aanloop naar een beurs zijn wij altijd druk in de weer, zodat ik dan geen puf heb om alvast een blog te schrijven,
dus geen blog. Maar nu.....Beurzen.
Beurzen is bij ons een werkwoord geworden. Wij gaan beurzen. En deze keer voor het eerst in het buitenland. We waren best wel een beetje nerveus, want wij willen minimaal 3 talen spreken en dan liefst goed. Gewapend met een woordenlijst begonnen wij aan onze eerste beursdag en omdat de klanten niet gelijk wegliepen gingen we er maar van uit, dat ons Duits nog niet zo onverstaanbaar was. Zowel Duits als Engels en Frans gebruikten we om onze klanten te woord te staan en omdat dat goed lukte, al moesten we soms hele omschrijvingen gebruiken om duidelijk te maken wat we bedoelden, voelden we ons steeds beter in ons vel. We waren omringd door Nederlandse standhouders, dus als er tijd was konden we links en rechts een gesprekje aanknopen. Veel tijd was er trouwens niet echt, want de klanten kwamen gestadig wat vragen. Werkelijk van alles verkochten we wel iets. Heel vaak krijgen we op een Nederlandse beurs de vraag of we een of ander bouwmateriaal verkopen en wat we niet op de kraam hebben staan, verkopen we ook niet. Onze stelregel is, als er meer dan drie keer vraag naar iets is, dan kijken we of we het ergens kunnen inkopen. Zo was er een klant, die iedere keer kwam kijken of we door  hem omschreven verandaspijlen al hadden en toen we ze hadden, meldde hij, dat hij het al op een andere manier had opgelost. Humor, want wij kopen nooit een stuks in, altijd maar wat meer en dan zit je ermee. Niet getreurd, voor alles komt  ooit wel eens een koper. Zo hadden we ook al diverse keren de vraag gekregen of we bewerkte stoelpootjes hadden. Eerst niet, maar net voor de beurs Duitsland zagen wij kans om een aantal zakjes te kopen en laat nou onze eerste klant vragen naar bewerkte stoelpootjes. Brede grijns van ons alletwee. Zo'n begin van een beurs geeft je gelijk goede moed. Dankzij onze nieuwe - door Gerard gemaakte - kraam is voor ons alles overzichtelijk opgeborgen. Al is Gerard beter thuis in de bouwmaterialen en techniekafdeling en ik meer in de Variaatjes, popjes en muziek. Net dat ene moment, dat ik gebruikte voor persoonlijke verzorging zocht Gerard naar een bouwpakket poppenkast. Dankzij de mobiele telefonie was ik vlug terug en kon ik de vrouw helpen. Zo zijn de 2 dagen omgevlogen en na het afbreken was ik heel blij met een extra nachtje logeren. Vandaar. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Houden
Mails aan de kinderen eindig ik vaak met: Hou vol, we houden van je. En dan valt het mij op dat het ook bij onze hobby is: hou vol en we houden van je of omgekeerd, we houden van je, maar hou vol. We kunnen nog zo dol zijn op onze hobby, maar we moeten heel vaak vol houden om datgene te vinden, wat we in ons hoofd hebben. Zo vaak hoor ik van hobbyisten dat ze uiteindelijk het huis van hun dromen hebben gevonden, maar dat een en ander stopt bij het vinden van de juiste accessoires. Daarom ben ik wel eens jaloers op de dames in de vorige eeuwen, die zonder meer geld genoeg hadden, om alles wat ze wilden hebben ook te laten maken. Stel je voor: je laat een uitermate luxe kabinetkast maken met een uitneembare indeling. In de uitneembare kasten maak je zelf de kamers die jij in je verbeelding hebt gezien of die je in je eigen huis hebt. En alle meubels en snuisterijen die je niet zelf kunt maken, besteed je uit aan kunstenaars van klasse, zodat het eindresultaat precies datgene is wat je altijd voor ogen hebt gehad toen je met deze hobby begon. Veel vaardigheden beheers ik zelf of ik kan er een workshop voor volgen, maar dan nog zijn er zoveel dingen, die ik graag uit zou besteden aan vakminiaturisten. Lang geleden besteedde ik het maken van ons servies in miniatuur uit aan Anneke Yntema en iedere keer als ik de borden in mijn handen heb, zie ik de beginperiode van ons huwelijk terug. De eerste uitvoering van ons servies was mislukt, maar de kunstenares, die de borden had gemaakt, maakte zonder extra kosten een nieuwe set borden, waarop wij ons vlees konden snijden zonder het voedsel te lanceren. Lachen, dat wel, maar geen bruikbaar servies. Nu ga ik op zoek naar champagnecoupes in miniatuur, want deze kregen wij van mijn oma en tot op heden is het niet gelukt om ze te vinden, maar wie weet. Afgelopen beurs ben ik er wel weer in geslaagd om 3 merklapjes in rood borduurwerk te vinden. Ze liggen bij ons nog steeds in een la, maar ze horen wel bij ons Laanhuis, want wij erfden ze toen van een tante van Gerard. En een ding heb ik nog steeds als stiekem verlangen: het laten schilderen van onze kinderen in miniatuur. Wie weet, komt het er nog ooit eens van. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Soms zijn er dingen waardoor ik kan stampvoeten. Een daarvan is het ontstaan van misverstanden. Wij hebben een Engelse webmaster, maar laat het master maar gewoon achterwege. Eerst moest onze website i-phone of i-padproof worden. En wij praten best een aardig mondje Engels, maar uitleg geven over je website aan een Engelsman met Indiaas (of een ander) accent, dat blijkt niet te lukken. Na zeker 15 mailtjes heen en weer en een aantal telefoongesprekken, die niets opleverden, heeft onze dochter de afhandeling overgenomen met als resultaat: de website bleef gewoon zoals die ooit gemaakt was. Een hoop gebrom aan beide kanten, want er was een Engels iemand toch tig uur aan het werk geweest en nu waren wij niet eens blij. Een en ander werd, dankzij onze goed Engels sprekende dochter in der minne geschikt en wij gingen op de oude voet verder. Mensen, die niet volgens het bestelformulier konden bestellen, konden dat tenslotte ook gewoon via ons e-mailadres doen. Probleem opgelost. Tot gisteren, om de een of andere onnaspeurlijke reden had onze webmaster besloten ons wachtwoord te resetten en wat wij ook probeerden, het lukte niet om in onze site te komen. Wij waren moe van de beurs en dan is het niet verstandig om boos te reageren, want het komt altijd heftiger oven dan bedoeld. Ik kreeg een nieuw wachtwoord en nog weer een mailtje met hetzelfde wachtwoord, maar werken deed het niet. Mijn echtgenoot vroeg of hij een heel lelijk woord mocht gebruiken, maar dat mag van mij alleen als je een gietijzeren haardplaat op je duim laat vallen en daar was hier geen sprake van. Nee dus. Op de een of andere manier zag mijn man toch kans om de bladzijde waar ik mijn blog op typ te openen, want hij is een uitgesproken fan van mijn blog, dus ik had geen vrije avond. De beurs leverde overigens geen barriere op, want die was in Drachten. Voor ons min of meer een thuiswedstrijd. Een eendaagse beurs met de mogelijkheid om op vrijdag al op te bouwen. Heerlijk voor mij, want we spreiden de werkzaamheden. Op zaterdag al bijtijds aanwezig om de labels op te plakken en voor mij om even een rondje te lopen en te zoeken naar een mevrouw, die voor mij een merklapje in roodwerk had geborduurd. Even lekker ontspannen gebabbeld, nog wat bekenden ontmoet en toen ging de deur open. Bekenden en onbekenden aan de kraam. Er zijn mensen, die het heerlijk vinden om iedere beurs te bezoeken en ik had de Vrouwen van Nu Veenwouden een mailtje gestuurd om ze attent te maken op deze beurs. Wij willen graag, dat de poppenhuishobby in Nederland zo groot mogelijk wordt. Van het mooie weer merken wij in een beurszaal over het algemeen niets, dus daar kan ik niet over meepraten, wel over heel veel gezellige mensen die met elkaar overleggen en dan hoor je het verhaal ontstaan: Als je er nou een bakkerswinkeltje van maakt, dan kun je allerlei lekkernijen voor maken. Die nemen niet zoveel ruimte in en...... En als tegenhanger, de knorrige bezoeker, die het niet goed vond, dat zijn vrouw iets kocht. Zelfs geen latje van 1 euro!!!! Wat doet zo'n man op de beurs? Wel kregen we complimenten over de nieuwe aankleding van onze kraam en de uitstalling van alle gemaakte bloemen en planten op ons nieuwe draaiplateau. We gaan door, ondanks alle spierpijn door het gesjouw. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Fantasie

Als er een ding is, waarover alle miniatuurhobbyisten beschikken is het wel over fantasie. Een kant en klaar gekocht huis krijgt een complete make-over. Het huis is alleen bedoeld om je fantasie aan op te hangen. Het maakt niet uit voor welke bewoners je kiest er hoort altijd een verhaal bij. Huizen kunnen bewoond worden door poppetjes in alle soorten en maten, maar ook beren, muizen of allerlei wilde dieren voelen zich uitstekend thuis in een poppenhuis. Eigenlijk dus een modelbouwhuis. En ook de buitenkant van het huis wordt aangepast aan de bewoners. Een huis waar heksen of krokodillen komen te wonen ziet er natuurlijk heel anders uit dan een huis voor Kerstmannen of konijntjes. Ook de tuin , indien aanwezig wordt griezelig of gezellig aangekleed. Zo ontwierp ik een tijd geleden de blackbox, een doe-het-zelf-doosje, waarin de onderdelen zaten voor een dubbele zwarte stokroos om zelf te maken. En dat bleek net een beetje te veel ingevulde uitvoering te zijn. Natuurgetrouwe bloemen vinden gretig aftrek, maar ingevulde fantasiebloemen doen het niet, die maken de mensen zelf wel. En waarom? Omdat andermans fantasie namaken niet leuk is. Dat merkte ik in de meivakantie met ons logeerkind. Hij is dol op knutselen en nadat hij zich een tijdje had beziggehouden met papieren diamanten wilde hij iets meer. Ik hielp hem met het maken van een 3 dimensionale diamant als cadeautje voor Moederdag. Hij vond werken met de goudstift ook wel wat, zo werd het een gouden diamant. En toen moest er iets in. Ik opperde: Chocola? Nee, het moesten bloemen worden! Helemaal zelf bedacht. En met behulp van een paar bloemenstansen en gekleurd papier maakte hij een aantal minibloemen die in een vaas moesten. Van karton maakte ik een simpele vaas voor hem en die werd vrolijk door hem versierd met hartjesband. Ook over het vastzetten in de vaas, voor het transport naar huis, had hij nagedacht. Kijk, ik vouw de steeltjes om en plak ze op de bodem van de vaas. ( Hij is pas 5 jaar!) Dus ik hoefde alleen maar materialen op te zoeken en aan te bieden, hij bedacht alles zelf wel en alleen bij de heel moeilijke dingen, zoals de deksel maken voor de diamant, wilde hij wel hulp hebben, want de diamant moest wel heel blijven. Zoals later bleek, wilde hij de diamant zelf hebben en zijn moeder kreeg de bloemen. Maar ik heb genoten van zijn fantasieverhalen en zijn oplossingen. En hij heeft zoveel bloemetjes gestanst, dat hij de rest van de meivakantie kon vullen met bedenken en maken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Add your content here!

Nog meer huizen

En nog meer klein geluk. Deze keer een heel bijzonder huis: het stadhuis van Rotterdam. Met de kunstklas van de Vrouwen van Nu afdeling Veenwouden hadden we het afgelopen jaar Nederlandse bouwkunst gedaan, want ook in Nederland zijn er heel veel bijzondere gebouwen te bekijken. We hadden voor Rotterdam gekozen omdat hier het hele stadshart weggebombardeerd was en er op die manier ruimte ontstond voor een moderne manier van bouwen. Direct uit het nieuwe Centraal Station - de Patatzak bijgenaamd - bekeken we  2 hoge torens van architect Bonnema. Ook in Leeuwarden staat een toren van de hand van deze architect. Wij zouden in Rotterdam "de brandgrens" bewandelen. Het gebied waarbinnen alles aan puin heeft gelegen. En hier zijn eigentijdse moderne gebouwen te bewonderen. Op de Coolsingel waren het stadhuis en het voormalige postkantoor gespaard gebleven en in verband met het zeer slechte weer ( code geel) schuilden we onder de bogen van het stadhuis. We keken door de glasdeuren de hal in, waar we diverse kunstwerken zagen staan. En toen zwierde een stadhuisbode de deur open en nodigde ons binnen. Na enig overleg bij de balie bood hij aan ons een rondleiding door het gebouw te geven. Ook wij overlegden, want dit was een andere wandeling dan bedoeld, maar wij waren eenstemmig: Ja graag. Wij kregen een gedegen uitleg over de kunstwerken en over de bouwstijl. We bewonderden diverse trouwzalen. Je kon goedkoop of duur trouwen en de gerenoveerde trouwzaal in het luxere segment zag er prachtig uit. Zowel de lampen als de roosters voor de ramen en de plafondschilderingen waren heel fraai op elkaar afgestemd. En onze rondleider was een rasverteller met charme en humor. De tijd, die we doorbrachten in het stadhuis vloog voorbij, zodat de rest van de wandeling tot een andere keer moest wachten. Maar wij hebben genoten van ons verblijf in het stadhuis. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Huizen

Architectuur in de breedste zin van het woord heeft altijd mijn interesse gehad. Zo kijk ik in winkelstraten niet in de etalages, behalve als er minidingen te zien zijn, maar kijk ik altijd naar de gevels. En over klein geluk gesproken, ik kreeg via via een uitnodiging om de opening van een schilderijententoonstelling bij te wonen. En deze opening vond plaats in het Gasuniegebouw in Groningen. Eerder dit jaar had ik te horen gekregen, dat in dit gebouw geen rondleidingen meer werden gegeven, om dat dit voor te veel afleiding van het personeel zorgde en toen stond daar ineens die uitnodiging op de mail. Wil je mee? Ja natuurlijk, heel graag zelfs. Het was koud, en een eindje wandelen, maar ik had dat er graag voor over. Wat een uitzonderlijk gebouw - organische bouwstijl - bekend in Groningen als de Apenrots, maar het lijkt mij verrukkelijk om in zo'n gebouw te mogen werken. Heel grote planten, waterpartijen en natuurlijk de uiterst minimalistische schilderijen. Een gesprekje met de schilder en diens vrouw zette mij op het spoor van de huizen van Ludwig Mies von der Rohe. Huizen, die je in de poppenhuiswereld niet zo vlug tegen zult komen, omdat pure materialen de uitstraling bepalen van het geheel. Bij zo'n uitdaging kriebelen mijn vingers. Muren van marmer, rechte lijnen, platte daken en ruimte. Hier zouden miniatuurschilderijen van Jurriaan Molenaar uitstekend op hun plaats zijn. De strakke meubelen van de Corbusier of Gerrit Rietveld. Het zou een plaatje van een poppenhuis opleveren als een vakminiaturist dit zou gaan maken. Met echte materialen, maar in de praktijk is er veel meer voorkeur voor Victoriaanse huizen Voor het opdracht geven van een huis op maat, nog afgezien of je toestemming krijgt van een architect om zijn of haar schepping in miniatuur na te bouwen moet je aardig wat geld neer tellen. Laat er nog maar iets te dromen overblijven. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten het WAMteam.

Klein geluk.

Soms komen er dingen op je pad, waar je een klein beetje gelukkig van wordt. Geen grote, opzienbarende dingen, maar zoals een zanger van het Nederlandse lied zingt:" Alles kan een mens gelukkig maken." En dan een tussenzin ( die ik niet weet ) en dan met een forse uithaal:" Een vers kopje thee." Dat doet mij aan mijn oma denken, die theezetten tot een ceremonie maakte. Kokend water, de theepot omspoelen met dat water, losse thee in de theepot. Ze maakte hiervoor haar eigen melange, waarvan orange pecoe een onderdeel was. De thee 3 minuten laten trekken en dan genieten. De thee bij oma was altijd een echt genietmoment, ook als er niets bij geserveerd werd. Zo'n herinnering maakt deel uit van mijn persoonlijke, kleine geluk. En via mijn oma, kom ik op een standhoudster, die met 81 jaar de leeftijd van "oerbeppe" al dik bereikt zou hebben, ware het niet, dat ze geen kinderen heeft. Maar zij heeft iets, wat voor poppenhuishobbyisten heel belangrijk is. Zij kan ontzettend goed miniatuur-borduren. Zij stond naast ons op de beurs en daarom kon ik haar werk uitgebreid bestuderen en tot mijn grote vreugde had zij een aantal verschillende merklapjes in rood borduurwerk. Omdat ik alles van mijn Laanhuis zo compleet mogelijk wil hebben is het zoeken naar de laatste dingen in een moeizaam stadium gekomen. Zelf ga ik niet meer naar beurzen, omdat ik er moet staan en bij Kringloopwinkels vind ik vaak kleine dingetjes, maar geen specifieke miniaturen. En in mijn echte eerste huis had ik - uit erfenis - een aantal geborduurde lapjes in rood werk. En naast onze kraam hingen ze te kust en te keur. Met kleine letters, met hoofdletters, met hartjes en andere versieringen en ... heel betaalbaar. Eerst kocht ik een geborduurd huisje. Tenslotte heb ik iets met huizen. Maar toen viel mijn oog op het roodwerk. Toen het wat rustiger werd koos ik een letterlapje uit met rode hartjes. Helaas...uitverkocht, maar - klein geluk - mevrouw komt ook naar Drachten en zal dan een roodborduurtje voor mij meebrengen. Heerlijk om daar alvast naar uit te kijken. Kijk ook uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Beurzen.

Trouwe lezers zullen vorige week onze blog gemist hebben. Helaas, het staan op beurzen en nog energie overhouden voor een blog wil niet altijd meer lukken. Daar komt bij, dat wij in Rijswijk blijven logeren en dus van een andere computer gebruik moeten maken en dat zat er deze keer niet in. Ik was op ende versleten. Twee 2daagse beurzen achterelkaar is best veel van het goede. Als de beurzen dan ook nog redelijk druk zijn, vergt dat veel van mijn uithoudingsvermogen. Beide beurzen 's zaterdags druk, 's zondags rustiger tot stil. Wij moeten het van de kopers hebben en dus proberen wij onze klanten zo goed mogelijk te helpen. Logisch. Maar soms vergen mensen veel van ons geduld. Wij willen graag advies geven, maar ook hier geldt dat het fijn is als uitgebreid advies wordt gevolgd door een aankoop. Op zaterdag kwamen wij soms handen te kort om mensen te helpen, maar op zondag was er meer tijd voor wat persoonlijke gesprekken. Het doet me goed als ex- cursisten terug komen om te vragen of ik een bepaalde workshop nog een keer wil geven en ze zijn teleurgesteld als ik vertel, dat ik op het ogenblik alleen workshops in Friesland geef. ( Op 28 mei de workshop geranium in rood, roze of wit ). Maar denk nooit nooit. Wie weet zie ik binnenkort weer een mogelijkheid om in Rijswijk aan de slag te gaan. Onze bijzondere hulp in Rijswijk - onze oudste kleinzoon - vertederde veel mensen. Hij deed heel erg zijn best om materialen te overhandigen en wisselgeld terug te geven. Wie weet wordt deze jongeman in de toekomst onze opvolger. Het lijkt mij leuk om te denken dat de WAM er over een aantal jaren nog is. En een mens, die geen dromen meer heeft, is  al bijna dood nietwaar? Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Poppenhuizen en beurzen.

Poppenhuishobby en beurzen zijn inmiddels onlosmakelijk met elkaar verbonden in ons leven. En er is een heel groot verschil tussen mijn verzameling speelgoedhuizen en de sierpoppenhuizen die wij verkopen. Begonnen met een prachtig grachtenpand, voorzien van de gebruikelijke dakspanten, volgde de Korte Haven, gebaseerd op het pand waar wij zelf gewoond hebben en uitgebreid met de boerderij Johanna Hoeve, het Voorpand, de Villa Nova, het Magasin Magnifique, de Greenwich en zo nog een paar. Vandaag allemaal in volle glorie te zien op de beurs in Ulft. En wat is het leuk als de mensen geïnteresseerd zijn, vragen of ze de huizen mogen fotograferen - is met de mobiele telefonie niet meer te voorkomen - dus ..ja. Of de huizen open mogen? Natuurlijk, anders is het interieur wat moeilijk te zien. En het is fijn als mensen dat even vragen, want het is wat minder, als we een voorgevel horen vallen, omdat de gevel niet scharniert, maar d.m.v. magneetjes op zijn plaats blijft en de kijker dat te laat ontdekt. En het is natuurlijk heel fijn, als je een huis of winkel verkoopt. Soms zouden we wel eens stiekem bij de kopers binnen willen kijken hoe ze omgaan met hun pas verworven bezit. We stellen ons zo voor, dat de aanwinst op tafel gezet wordt, uitvoerig wordt bekeken, in gedachten al aangekleed en ingericht is en het verhaal wat er bij verzonnen wordt. Ook vandaag op de beurs werd ik verrast met heel leuke foto's van een volledig ingericht Kersthuis. 2 verdiepingen en een zolder, met Kerstmannen, veel kadootjes een Kerstvrouw en hier en daar nog wat Kerstmannen en veel rood. Heerlijk om zo mee te mogen genieten. Heel vermoeiend een beurs, maar ook heel inspirerend. Samen met de nieuw bedachte 1 op 1 kraam hopen wij nog wel een paar jaar mee te gaan. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vermoeide groeten, het WAM-team.

Poppenhuis.

Wat heeft Nederlands nou te maken met poppenhuizen? Eigenlijk alleen maar, dat ik het bedoelde als hobby. Woordspelletjes spelen kun je in je eentje doen en op alle denkbare plaatsen. De poppenhuizenhobby heb je niet alleen, er is altijd wel iemand te vinden, die ook "iets" doet aan de hobby. Het kan zijn het zelf bouwen van een huis, het zelf ontwerpen van meubeltjes, het houtdraaien van miniaturen en noem maar op. Toch las ik ergens een artikel waar zowel het poppenhuis als de Nederlandse taal een rol in speelden. Er was iemand, die boeken verzamelde waarin een poppenhuis een rol speelde. Dat dit niet alleen in kinderboeken voorkomt merkte ik onlangs. Zo'n artikel blijkt toch ergens in je geheugen vast te haken, want toen ik bij het snuffelen in een kringloopwinkel een boek aantrof met de titel "Poppenhuis", aarzelde ik geen moment en schafte het aan. Aan de hand van een poppenhuis beschreef een klein meisje wat er gebeurde met haar overleden vriendje. Alles wat het meisje uit naam van haar vriendje zei gebeurde ook werkelijk. De volwassenen om haar heen vonden dit zo benauwend, dat er een psychiater ingeschakeld werd. Het meisje vertelde onbevangen, dat haar vriendje terug zou komen op deze wereld en net toen haar opvoeders begonnen te twijfelen werd er een jongetje geboren en verloor het meisje haar interesse in het poppenhuis. Vanaf dat moment ben ik anders gaan kijken naar mensen die verhalen verzamelen over poppenhuizen. Ook dit is een verhaal waar een poppenhuis een bijzondere rol in speelt en dan deze keer niet verteld door mensen aan onze kraam, maar door een schrijver. Het boek heb ik bewaard om nog een keer te lezen en vanaf nu zoek ik ook driftig naar boeken, verhalen of anderszins waarin een poppenhuis een hoofdrol speelt. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Hobby

Mensen met een hobby zijn over het algemeen gelukkige mensen. Je hebt een bezigheid en je hebt gespreksstof. Je hebt ook vaak gebrek aan tijd, maar daar hebben heel veel mensen last van. Behalve de poppenhuishobby heb ik als hobby: Nederlandse taal. Eens, lang geleden heb ik Nederlands MO-A gestudeerd en dat viel hard tegen. Toch heb ik Nederlandse les kunnen geven op de middelbare school. En van heel veel leerlingen kreeg ik het commentaar:"Ja, Nederlands kennen we al. We kunnen het spreken en de grammatica, och, dat vinden we niet belangrijk." Toen kon ik niet bedenken, dat onze taal onder invloed van social media zo zou verarmen. Misschien daarom, dat ik mij soms - in gedachten - bezighoud met woordspelletjes. Zo las ik een boek met de titel: Gevallen. Of de inhoud overeenkwam met de titel weet ik niet meer, maar rond het woord gevallen liet ik mijn gedachten gaan. Bedoelde de schrijver gevallen in de betekenis van De internist had diverse gevallen bekeken. Of: dit zijn vreemde gevallen. Of: ik ben gevallen, ben ik dan een gevallen vrouw? We zullen dit van geval tot geval bestuderen. Van - gevallen - stappen mijn gedachten dan over op vallen. Dat zal niet meevallen, maar er valt me wel iets op. Je loopt gemakkelijk in de val. Zet een s achter het woord val en er ontstaat een heel ander begrip. Een prima bezigheid als je niet gelijk in slaap valt en schaapjes tellen te saai vindt. Je hebt geen potlood en papier voor nodig, het kost niets - alleen en heel klein beetje energie en de volgende avond begin je gewoon met een ander begrip, de titel van een boek of het veranderen van woorden door er een letter voor of achter te zetten. Altijd handig voor als je graag scrabbelt. Goede nachtrust toegewenst. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Verhaaltjes. 3

Het derde popje, dat ik maakte was een ijzeren geraamte met een fimo kopje en later het lijf bekleed met tricot. En zoals het met alles gaat was het ook hierbij: oefening baart kunst. nou niet zo, dat mijn derde popje een kunstwerk was, maar het was al overduidelijk meer "mens" dan de vorige twee en ook daar had ik al gelijk een bestemming voor. Het poppenhuismuseum in Heesch organiseerde een wedstrijd. Maak een sprookjestafereel  ( of iets in die geest ) Nu had mijn oudste dochter een poppenslaapkamer gemaakt in de stijl van 100 en 1 nacht en omdat ze wel wat vrolijks kon gebruiken had ik haar ongevraagd ingeschreven voor deze wedstrijd. Om haar naar Heesch te lokken, moest ik dus zelf ook een tafereeltje maken en daar gebruikte ik mijn popje voor. Ik ontwierp in sneltreinvaart een scène uit het sprookje Assepoester. De klok die twaalf slaat op de achtergrond, de trap met het glazen muiltje en Assepoester, die van prinses weer omgetoverd werd naar de oude Assepoester. Het popje was niet bepaald een schoonheid - met vlashaar en vooruitstekende lippen- , maar vooral haar voeten waren aan de grote kant. Ze moest dan ook een grote glazen muil in haar handen houden. Dat lukte allemaal en we gingen naar Heesch om het tafereeltje in te leveren en ik kon mijn dochter overhalen om haar kamer ook mee te nemen. Ze was helemaal verbijsterd om het bedrag van de verzekering van haar kamer te horen. Er stemden ook een aantal mensen op haar ontwerp. Er staat me niet meer bij of 1000 en 1 nacht in de prijzen was gevallen, maar het overtuigde mijn dochter wel dat wat zij maakte de moeite waard was. En mijn hoekje? Dat prijkt met Assepoester, de muizen en een grote hond in mijn werkkamer en ik word er telkens weer vrolijk van als ik die uitzonderlijke grote voeten zie. Aangezien ik nog niet meer popjes heb gemaakt zal mijn verhaaltjesreeks eindigen bij deel 3, maar kijk uit naar mijn volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Verhaaltjes deel 2

Verhaaltjes.
Hobbyisten zijn dol op verhaaltjes, want iedere keer als mensen foto's laten zien van hun projecten, krijgen wij de verhalen te horen over het hoe en waarom van hun project. En als ik zelf in mijn werkkamer kijk, komen er ook verhalen naar boven. Bijvoorbeeld over mijn eerste zelfgemaakte poppetje: Haagse Harry. Ontstaan in de periode toen mijn jongste dochter in een Haags Ziekenhuis lag. Ze had gevraagd of ik in de buurt wilde blijven om haar bij te staan na de operatie. Gewapend met een minibreiwerkje zat ik buiten de OK te wachten tot ze terug zou komen. Iedereen had me zien zitten, maar net toen ik even weg was voor een sanitaire stop, kwam ze terug en kon het personeel mij niet vinden. Pas toen ik ging vragen waarom de operatie zo lang duurde, werd ik bij haar gebracht. Het truitje was klaar, nu moest er een popje bij en dat werd Haagse Harry. Eerst heette hij Henkie, maar dat bleek niet echt een Haagse naam te zijn volgens insiders. Harry kreeg een winkeltje met allerlei voor de gewone huizen afgekeurde "rommel" Net iets te grote beelden, schilderijtjes, kisten en tonnen. Er stonden een paar iets te grote en te kleine stoelen en er verschenen steeds meer vrouwelijke popjes in de winkel. Een uitbouw is in de maak. Harry draagt een banner in zijn handen met de tekst "welkom thuis" Bij projecten op school werd ook soms een beroep gedaan op mijn fantasie en technische vaardigheden. Zo heb ik tijdens het project techniek voor alle klassen huisjes "getoverd" Mijn zaagmachine meegenomen naar school en een lange lat in de vorm van een huisje. De leerlingen ver genoeg bij de zaag vandaan en vervolgens een paar plakjes van de lat gezaagd en dan: "He juf, dat is een echt huisje!!!!" Heerlijk die verwondering van zowel kleuters als de leerlingen van groep 6. De ouderen niet, die begrepen wel hoe het werkte, maar die vonden het stoer, dat ik een machine had en er ook mee kon werken. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Als je pas met de hobby begint, dan is het heel plezierig om cadeautjes te krijgen van familie, vrienden en bekenden. Zij weten wat je aan het doen bent en je kunt aangeven wat je graag wilt hebben en waar het te koop is. Daar komt bij, dat ik dol ben op het krijgen van cadeautjes. Uit eigen land of uit een ver of minder ver buitenland, alles wat kleiner is dan een paar centimeter is welkom. Of het nieuw is of 2e hands maakt niet uit, alles is leuk. Zo ben ik in het bezit gekomen van een mandje met katjes uit de Franse Pyreneeën, piepkleine magneetkatjes uit Japan, resinkatten uit Engeland, een metalen kat uit Egypte. Ik heb duidelijk iets met katten, want in ieder huis, dat in mijn werkkamer staat lopen katten rond, ze liggen in mandjes, op de bank, op stoelen of op schoot en ze leven in vrede met de honden, die ook hier en daar rondlopen. En voor mijn andere voorkeur-bloemen- kreeg ik droogbloemen uit Barcelona, droogbloemetjes uit Duitsland en een schattige glazen bol, waarin een bruggetje over een riviertje is gesitueerd. Er staan 2 heel kleine poppetjes in en links en rechts staan levende bloemetjes. Als ze water krijgen gaan ze dicht en als ze droger worden gaan ze open staan. Het is heel leuk om er iedere keer weer naar te kijken. Water krijgen ze met een injectienaald, zo klein is alles. Natuurlijk kan ik niet alles in mijn poppenhuizen kwijt, maar ik heb ook een galerie gemaakt, waar veel dingen die ik bijzonder vind een plaatsje kunnen krijgen, want door het zoeken naar miniatuurdingen leren de mensen uit mijn omgeving mij ook kennen als de mevrouw die van kleine dingetjes houdt. Dat doe ik nog steeds met veel plezier en zo geniet ik van een minihondje gemaakt van pijpenragers; een verzameling  "antieke" wapens, een "minivaasje" van 4 cm hoog ongeveer, want dat is het andere uiterste van kleine spulletjes, wat klein is voor de een is groot voor de miniaturist. Dus komt zo'n vaas bij de entree van groot huis, gevuld met te groot uitgevallen bloemen. En tot slot heb ik ook nog een brocantewinkel, waar ik heel veel in kwijt kan en een wijnkist als uitdragerij van Haagse Harry, waar alle dingen in verdwijnen die ik niet in mijn woonhuizen wil zetten, maar die ik zeker niet wil wegdoen. Dat kan altijd nog. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Poppetjes.

Er zijn mensen, die vinden, dat er bij poppenhuizen geen poppetjes horen en anderen, die proberen precies de goede poppetjes uit een bepaalde periode bij het huis te vinden, En zelf heb ik iets met alle soorten poppetjes. Vermoedelijk een overblijfsel uit mijn vroegste jeugd, toen er bijna helemaal geen speelgoed was. Over het droevig lot van mijn eerste pop – een papiermachépop – heb ik al eens geschreven. De tweede pop, waar ik kleertjes voor moest breien op de – toen nog – lagere school  werd door mijn grote broer en diens vrienden verbrand, omdat dat zo “lekker” rook en de derde pop kreeg ik in het jaar dat mijn jongste broer op 5 december werd geboren. Deze pop – waarvan ik jaren heb gedacht dat het een Schildpadpop was, en dus geld waard – heb ik nog steeds, maar in de hals staat Poland, dus een onbekend (?) merk. En toen de Barbie – toendertijd bedoeld als speelpop voor tienagers- werd uitgebracht moest mijn moeder kiezen tussen eten of een Barbie. Het heeft tot mijn 58^ste verjaardag geduurd voor ik een familielid van Barbie kado kreeg. En daarom ben ik dol op allerlei poppetjes. Voor mij verbeelden ze de bewoners van een huis en stralen ze gezelligheid uit. In de kijkkast beelden ze de uitgebreide, gezellige familie uit waarin ik ben opgegroeid. Het middelpunt wordt gevormd door een popje, dat mijn moeder in het laatst van haar leven moet voorstellen en naast haar zit een Kerstman met wit haar en een witte baard. En daarom heen bevinden zich heel veel popjes. Merkpopjes, antieke popjes en vooral veel kinderpopjes. Allemaal door mij van kleding voorzien. En in het kamertje liggen boeken, speelgoed en cadeautjes. Lekkere dingetjes op tafel en een plankje aan de muur met boekjes en hebbedingetjes. Heerlijk om zo af en toe bij stil te staan en mij voor de geest te halen hoe gezellig de feestdagen bij mijn oma gevierd werden. En in mijn werkkamer staan, zitten en liggen popjes in allerlei maten en uitvoeringen. De meeste nog bloot, maar als ik tijd van leven heb, worden ze allemaal aangekleed. Heerlijke hobby – poppenhuizen. Kijk uit naar onze volgende blog. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Veranderen.

Als je een studie maakt van poppenhuizen valt het niet moeilijk om te ontdekken, dat er in de loop van de historie veel veranderd is. Sommige adellijke figuren bouwden voor hun eigen plezier hele dorpen na. Wat ze zelf konden maken, maakten ze ook zelf. En wat ze niet zelf konden maken, dat bestelden ze gewoon bij vaklieden. Als je geld genoeg hebt, dan is dat mogelijk. Zo rond de helft van de 17^e eeuw werd het idee “kabinetkast”geïntroduceerd. Meubelstukken, waarmee je je eigen rijkdom kon etaleren. De heer des huizes had zijn eigen kast, waarin hij bijzondere vondsten, dieren schelpen en stenen uit kon stallen. In de herenkamer was dat in ieder geval een goede aanleiding voor een gesprek. Tenslotte kon niet iedereen zich zo’n uitstalkast permitteren. De vrouw des huizes wilde ook wel graag een kast. Op bestelling gemaakt en vaak van dure uitheemse houtsoorten, bekleed met schildpad was de kast op zich al een heel duur bezit. En voor de inrichting konden dames zilveren voorwerpen laten maken, het zogenaamde poppengoed. Handwerken was een vrouwelijke bezigheid, waarmee dames zich onledig konden houden en wat kon je dan doen met geborduurde kleedjes, natuurlijk…….een kamer inrichten en die in de kast plaatsen. Schilderen was ook een goedgekeurde damesbezigheid, dus een schilderijtje aan de wand was ook niet moeilijk en was je rijk genoeg, dan bestelde je alles wat je nog meer wilde hebben. En zo ontstonden kabinetkasten waarin het dagelijkse leven van de gegoede burgerij uitgebeeld werd. Langzamerhand werden de poppenhuizen als huis gebouwd om meisjes te leren hoe voorwerpen heetten en waar ze voor gebruikt werden. Ze leerden het leiden van een huishouding aan de hand van het poppenhuis. Begrijpelijk, dat dat ook dure huizen en inrichtingen waren. Vermoedelijk zijn er wel simpele poppenhuizen geweest, maar hiervan is niets bewaard gebleven. En dan, rond 1850 verschijnt het speelpoppenhuis. Ook voor de gegoede burgerij, want arme mensen konden zich zo’n huis niet veroorloven en arme meisjes hadden geen tijd om te spelen. Ook hier komt weer verandering in, als poppenhuizen machinaal en in serie gemaakt kunnen worden. Poppenhuizen echt bedoeld om mee te spelen, sterk en met open vertrekken waar houten of plastic meubeltjes ingezet kunnen worden. Inmiddels ook “poppenhuizen”op de computer. Een virtual reality waar meisjes van nu mee kunnen spelen. Zelf hou ik het liever bij een poppenhuis voor volwassenen, waar ik bedjes, tafels, kasten en andere meubels kan maken. Omdat er van kabinetkast tot speelpoppenhuis voorbeelden in Nederlandse musea staan, kunnen wij deze veranderingen zelf gaan bekijken en ons laten inspireren om dingen te maken voor onze eigen kabinetkast of open poppenhuis. Kijk uit naar ons nieuwe blog. Groetjes, het WAM-team

Soms, als ik inspiratie zoek, pak ik een paar handwerktijdschriften uit de tijd, dat mijn kinderen klein waren. Niet dat ik toen veel tijd had om te handwerken, maar een vrouwenhand en een paardentand mochten nooit stilstaan, dus ik had altijd wel een werkje onderhanden. De gebreide kindertruien, een gebreide jurk voor mijzelf, gehaakte pannenlappen en nog zowat handwerken verdwenen in een zak, want misschien kon dat later nog van pas komen. Niet dus. Gebreide truitjes e.d. zijn uit en gehaakte pannenlappen zijn heel ouderwets. Maar een aantal tijdschriften heb ik dus nog en ideetjes en patroontjes gebruik ik, als ik voor in het poppenhuis iets wil breien. En dan valt het mij op, dat zoveel dingen verdwenen zijn. De ijzeren breipennen zijn veelal vervangen door kunststof of houten exemplaren, maar ze bestaan nog en worden ook nog gebruikt, maar een guimpevork of een frivolitéspoeltje of een bandweefinstrument, allemaal begrippen, die de meeste mensen niets zullen zeggen. Het gebruik hiervan zal dan ook verdwijnen, als het al niet volledig verdwenen is. Het maken van een kralentasje aan een tasbeugel, benieuwd of er nog mensen zijn, die dit beheersen. Maar ook de voorwerpen uit een niet zo lang geleden verleden, zoals anti makassars (gehaakte kleedjes, die over de rugleuning van een leunstoel werden gelegd om te zorgen, dat er geen Makassarolie op de leuning kwam. De olie smeerden mensen in hun haar om het kapsel goed te laten zitten), overhanddoeken ( die je in de keuken over de keukenhanddoek en de theedoek hing)  waar je voor je linnenuitzet toepasselijke spreuken op borduurde, babybavetjes (een soort slabbe met mouwtjes, tegen het knoeien) Nu haal ik inspiratie uit de oude handwerkboeken om dingen te maken voor het poppenhuis. Kleine borduurpatroontjes worden vertaald in een mini-kindertrui, haakpatroontjes worden kleedjes voor op tafel en pannenlappen in miniatuur zijn ook heel leuk. Het stemt mij wel wat weemoedig, dat dingen verdwijnen, maar daarvoor in de plaats komen weer eigentijdse ideeën. De tentoonstelling in het Fries Museum over "Breien" zal ik zeker gaan bekijken, al was het maar om weer inspiratie op te doen voor moderne miniwerkjes. Kijk uit naar onze volgende blog. Groetjes, het WAM-team

Verzamelingen.

Op het gebied van verzamelen zijn de hobbyisten onverslaanbaar. Ooit zei mijn moeder tegen mij: “Een is een ding, twee is een bezit en drie is een verzameling.” En als ik af en toe bij iemand op visite ga,zie ik dat bevestigd. Er zijn mensen, die prachtige opstellingen maken van karaffen, glazen en andere bezittingen. Andere mensen verzamelen stiekem. Alle aanwinsten verdwijnen in doosjes en laden en worden tevoorschijn gehaald als er een huis, winkel of hoekje ingericht moet gaan worden. Zo valt het niet op dat je lijdt aan verzamelwoede. Maar het is toch heerlijk, dat je altijd in je verzameling kunt duiken als je wat wilt maken. Zo verzamel ik graag materialen, dit tot ergernis van mijn echtgenoot die zich altijd afvraagt of ik iets echt nodig heb, of dat ik het voor de lol aan wil schaffen, voor “Wie weet, ooit eens.” Toch was ik met mijn verzameling heel blij, tijdens de logeerpartij van een kleinkind. Voor het Paasnestje dat hij uitgekozen had – in de Kerstvakantie – had ik alles wat hij nodig had: paaseitjes, crêpepapier, takjes, papierwol, kortom alles wat hij bedacht kon uitgevoerd worden. En wat mijn eigen verzamelingen betreft, bij tijd en wijle neem ik vrij van mijn werkzaamheden om te genieten van alle kinderserviesjes die ik de afgelopen 45 jaar verzameld heb. Allemaal begonnen nadat ik een kopje en een kannetje terugkreeg van het kinderservies waar ik als kind zelf mee had gespeeld. Een vriend kocht voor mij op een veiling wat los serviesgoed en van mijn man kreeg ik miniatuurservies en wat blauw Chinees serviesgoed. Eerst was een klein plankje goed genoeg om dit op uit te stallen, maar zo langzamerhand wordt zelfs de vitrinekast te klein en ik doe echt geen moeite om nog nieuw serviesgoed te vinden. Het komt gewoon op mijn pad. Mijn meest bijzondere serviesje kreeg ik  -onopgemerkt – bij de aankoop van een 2^e hands poppenhuis uit een kringloopwinkel. Thuis viel het mij pas op, dat er een zakje in het poppenhuis lag en daarin zat een goudkleurig miniservies. Een heel leuke verrassing. Kijk uit naar onze blog. Groetjes, het WAMteam.

Dagdromen

Toen wij verhuisden naar Friesland, droomde ik stiekem van een eigen winkeltje. In Dokkum was een klein winkelpand waar een winkeltje in gevestigd was met handenarbeidmaterialen. Zo’n knus winkeltje met erachter een grote kamer, die zich uitstekend zou lenen voor het geven van workshops. Zo af en toe kocht of bestelde ik papierponsen bij de winkeldame. Zij beklaagde zich, dat de klandizie hard terugliep, want als de centjes schaars worden, dan kopen mensen eerder levensmiddelen dan knutselmaterialen. Na overleg met mijn echtgenoot besloot ik deze droom op te geven, want een winkel huren zonder kijk op inkomsten kun je alleen doen, als je het geld niet nodig hebt. En ook het winnen van een leuke geldprijs blijkt nog steeds een droom. Maar wij bleken flexibel. In plaats van een winkeltje te openen, schreven we in voor beurzen; de workshops begon ik aan huis of in het huis van mijn dochter te geven. Een prima alternatief, maar toch, blijft in mijn gedachten nog steeds het idee van een eigen winkeltje leven, alleen is het inmiddels uitgegroeid tot een eigen museumpje, compleet met restaurantje en museumwinkel. Ik kan het helemaal uittekenen. Dus misschien als ik oud genoeg mag worden kan ik de tekening uit laten voeren en mijn museum in miniatuur waarmaken. Ach, wat is dag – dromen toch heerlijk, zelfs al wordt het soms dag…dromen. Kijk uit naar onze volgende blog.  Vriendelijke groeten, het WAMteam

Add your content here!

Dit verhaaltje had op 3 jan. gepost moeten zijn, maar om welke reden dan ook was dat verdwenen, nu alsnog:

Alles wat wenselijk is.

Heel lang gelden mocht ik met mijn vader mee naar zijn klanten om Nieuwjaar te wensen. Wist ik veel als heel verlegen meisje. Goede wensen of slechte wensen, ik had geen idee wat dat allemaal moest betekenen. De mensen, die niet thuis waren of niet thuis gaven, kregen een visitekaartje in de bus met daarop geschreven: Wij wensen U alles wat wenselijk is voor het Nieuwe Jaar. En nu, nu we een eigen bedrijfje hebben en zelf Kerst- en Nieuwjaarswensen rondsturen,  besef ik ineens, wat mijn vader probeerde te bereiken: naamsbekendheid. Als klanten weten dat je bestaat en dat je je werk goeddoet, hou je hun klandizie.
Het is ook heel leuk als je reacties krijgt op jouw wensen, want dat is toch wat we allemaal graag willen: gehoord en gezien worden.
We proberen voor het Nieuwe Jaar weer onze klanten zo goed en vlug mogelijk te bedienen en wat wenselijk is, is voor iedereen wel verschillend, maar juist inspelen op deze verschillen houdt ons scherp. Dus bij deze: voor alle lezers van onze blog alles wat wenselijk is in 2016 en wat wij voor U waar kunnen maken. Wij doen ons best.
Vriendelijke groeten en kijk uit naar onze blog.
Het WAM-team

Add your content here!

Wensen of dromen.

Een bekend theemerk heeft op het ogenblik theezakjes met labeltjes, waar een tekst op staat. Een van deze teksten luidt: wat zou je wensen als je drie wensen mocht doen? Allereerst wens ik dan: gezondheid, want het afgelopen jaar heeft mij wel geleerd, dat een goede gezondheid een  groot goed is. Maar dan stoppen mijn wensgedachten, omdat er een gezegde door mijn hoofd speelt: wees voorzichtig met wat je wenst, misschien komen je wensen uit! Het lijkt verleidelijk om rijkdom te wensen, want dan kun je alles kopen wat je wil en wij, als nuchtere Hollanders zullen wel uitkijken om een kapitaal te verbrassen, maar toch…Iets ruimer in de geldelijke middelen zitten is wel fijn, dan heb je geen zorgen over de huur/hypotheek, gas en licht en levensbehoeften, maar als je echt alles kunt kopen, blijft er dan nog iets te wensen over? En juist het dromen over dingen, die we graag willen hebben, maakt het leven zo interessant. Voor de een is dat de aanschaf van materialen om zelf iets te maken, terwijl de ander droomt van een prachtig kant en klaar miniatuur, dat door een vakminiaturist gemaakt is. En over die dromen praten mensen graag als wij ze ontmoeten op de beurs. Dus mijn tweede wens zal zijn, dat wij nog lang de power zullen hebben om op beurzen te staan.
Kijk uit naar onze volgende blog. Het WAM-team

Add your content here!

Onze website was –bijna – uit de lucht en alle blogs waren doorelkaar gegooid, maar we gaan op de oude voet verder.
Afgelopen periode had ik absoluut geen inspiratie om te bloggen, dus verscheen er niets nieuws op de website. Gerard wilde de blog toch wel weer in de lucht, dus mag ik mijn best weer doen.
Het eerste misverstand, waar ik tegenaan liep was het hebben van veel tijd. Als je met pensioen gaat, dan heb je eindelijk tijd voor de dingen waar je tijdens je werkzame leven geen tijd voor hebt. Dus spaarde ik een aantal weken voor mijn “pensioneringshuis”. Del Prado leverde een x aantal weken onderdelen voor het zelf bouwen van een huis en het leek mij heel leuk om een eigen huis te bouwen en in te richten zoals ik dat wilde. Hobbyisten kennen het bedenken van een verhaal rond een eigen miniatuurhuis allemaal. Mijn huis zou bewoond worden door een jong stel, dat een oud huis kocht en dat in gedeelten zou moderniseren. Alle bijgeleverde meubels kregen een andere bestemming, want de donkere meubeltjes waren niet besteed aan het jonge stel. Zij zouden kiezen voor designmeubelen en dan liefst van afvalmaterialen, zodat zij het milieu niet zouden belasten. (Ook toen al)
Alle onderdelen werden door mij gemerkt, want ik moest toen nog een paar jaar werken. Toen ik met pensioen ging, kwam er gelijk een verhuizing aan, na de verhuizing werd ons nieuwe woonhuis aangepast en voorzien van een gastenverblijf; daarna kwamen de beurzen en zo langzamerhand schuif ik het bouwen van het huis steeds verder voor mij uit. Ideeën en plannen worden wel bedacht en soms uitgevoerd, maar dat betekent, dat ik nog steeds tijd tekort kom om alles te doen wat ik graag wil. Daar komt bij, dat mensen die niets van onze hobby weten, denken dat het maken van miniatuurdingen zo gebeurd is, omdat het kleine dingen zijn. Misverstand nummer 2. Op het gebied van bloemen en planten maken kan ik mensen laten zien, dat een hortensiaworkshop echt een dag duurt en dat we weinig tijd hebben om te babbelen, maar een opdrachtgever moet maar van mij aannemen, dat ik aan een boeket zonnebloemen op Barbieformaat zo’n 12 uur werk. Het blijft heerlijk werk om te doen. Maar vandaag heb ik tijd besteed aan het maken van de Kerstkaarten voor de kleinkinderen: een elandkop, die d.m.v. een splitpen heen en weer kan bewegen.
Tot zover maar weer met deze blog.
Tot de volgende blog, vriendelijke groeten het WAM-team

Afwezig,

Soms gebeuren er dingen waardoor je even geen zin meer hebt in een blog. Gerard kreeg een hele nare diagnose en na een hoop specialisten bezoeken en een operatie met een 9-daags verblijf in het ziekenhuis begon een periode van thuis herstellen. Gelukkig is dit nu wel zo goed als achter de rug en hebben we alweer enkele beurzen gedaan.

Als je ouder wordt dan ga je je bezinnen op "hoe lang gaan we WAM miniaturen nog doen".
Beurzen zijn erg leuk, maar het opbouwen en afbreken van onze kraam is lichamelijk best zwaar werk. Wij besloten dat we het nog wel 5 jaar kunnen doen, mits we de goede hulpmiddelen kregen.
Dus bestelde Gerard een nieuwe bestelbus met een hydraulisch laadklep. Dan hoeven we in ieder geval veel minder te tillen. Dan komt er ook nog een eigen kraam die we mee gaan nemen. We krijgen ladenblokkken met bovenblad en wielen eronder. Het idee is dat we dit zo naar binnen kunnen rijden en door deze aan elkaar te koppelen, staat onze kraam met alle voorraden. Mooier kan haast niet.
Dus we kijken uit naar de beurzen van komend jaar.

Onze website moest volgens de webmaster gemoderniseerd worden, want de oude is niet bestendig voor alle Apple communicatie apparatuur. Helaas hebben deze professionals er een beetje een puinhoop van gemaakt, we waren dus afgelopen weekend met de nieuwe website heel slecht bereikbaar. Gelukkig heeft onze jongste dochter met haar Engelse taalvaardigheid en kunde van computers, Apple's etc. zich op het probleem geworpen is sinds afgelopen woensdagmiddag is de "oude" website weer in de lucht. Het probleem met sommige tablets en telefoons gaat ze binnenkort ook oplossen voor ons.
Dus de moderne tijd kent voor sommige dingen ook wel nadelen vinden wij.

Kijk weer uit naar onze volgend blog en groetjes van het WAM team

Herinneringen

Uit eigen ervaring weet ik, dat verschillende mensen zich hetzelfde voorval anders herinneren. Het was indertijd een onderwerp van veel discussies met mijn moeder. Dus had ik mij voorgenomen als ik zelf kinderen heb, schrijf ik alles op wat we meemaken. Dat heeft mij vele uren nachtrust gekost, maar onze drie kinderen kregen allemaal een x aantal “kleuterboeken”, waarin alle bijzondere gebeurtenissen, uitdrukkingen, moederdagknutsels en wat al niet vermeld en ingeplakt werden. Hiervoor gebruikte ik 23-rings ringbanden en ik schreef en plakte door tot ze de lagere school hadden afgerond. Daarna schreef ik incidenteel nog iets, als er echt iets belangrijks was. En wat blijkt: ook nu herinneren onze kinderen zich de dingen anders dan ik. Dat blijkt op familiebijeenkomsten waar gebeurtenissen de revue passeren. Grote hilariteit over dingen die ik heel serieus heb opgepakt. En dus blijkt dat een mens nooit te oud is om te leren. Nu denk ik soms, dat ik mijn moeder tot wanhoop heb gedreven, omdat ik vast hield aan mijn visie. Bijvoorbeeld over speelgoed. Mijn oudste herinneringen gaan terug naar een papiermachepop en een houten poppenbedje, gekregen met een jaar tussenruimte. Een porseleinen kindertheeserviesje op mijn zesde verjaardag en een celluloid pop in klas 1 van de “grote school”, het “genoegen”om hier kleertjes voor te breien met ijzeren naaldjes, transpirerende handjes, waardoor de naaldjes zwart af begonnen te geven en dan de stugge katoen, waarvan de draadjes zo vlug uit elkaar draaiden. Alleen één broddelig onderbroekje kreeg ik in een heel jaar voor elkaar. Mijn moeder wist hier allemaal niets meer van. Ik had altijd speelgoed genoeg gehad. Einde discussie! Vervolgens kreeg ik jaren later een herkansing, toen ik op de kweekschool voor de akte nuttige handwerken een luierbroekje en kniekousjes met een gaatjespatroon moest breien. Het lukte min of meer, maar ik was beter in het maken van vrije werken. Maar wat ben ik blij, dat ik heb leren breien, want in wachtkamers en andere gelegenheden, waar ik moet wachten, grijp ik mijn minibreiwerk en geniet van de mogelijkheid om hemdjes, broekjes, kussens en woonaccessoires uit de naalden te toveren. Het verbaast mij iedere keer, dat een werkstuk er zo leuk uit gaat zien. Ik heb weer een aantal blote poppetjes, die erop wachten om aangekleed te worden  en ik kijk uit naar wachtperiodes waarin ik gezellig kan gaan zitten breien. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Poppenhuizen.

De laatste tijd komen er wel eens Friese vrouwen kijken in mijn werkkamer. Ze zijn heel benieuwd naar de door mij verzamelde poppenhuizen. Soms ook bespeur ik een lichte teleurstelling. Zijn ze dit nu? Ze verwachtten kennelijk een of meerdere kabinetkasten, zoals ze gezien hebben in een museum of in een boek. Ook in Dokkum en in Leeuwarden staan antieke poppenhuizen en ook zulke poppenhuizen heb ik niet. Maar ik werd wel stevig met mijn neus op de feiten gedrukt dat er verschillende soorten poppenhuizen bestaan. Allereerst natuurlijk de poppenhuizen uit de 17e eeuw. Prachtige kabinetkasten, waarin zich - achter glasdeuren -poppenkamers - met kostbare miniaturen ingericht - bevinden. Het meubilair was vaak van zilver en voor het maken van schilderijen en andere snuisterijen werden vaak beroemde kunstenaars uitgenodigd. Deze huizen kostten indertijd al een vermogen, laat staan dat je er anno nu nog een zou kunnen kopen. In later tijd zijn er poppenhuizen bekend, die de woning van de maker voorstelden. Hiervoor werd ook vaak door de maker het meubilair zelf gemaakt naar voorbeeld van de huiselijke meubels en ook de lampen en andere woonaccessoires werden door de maker of diens vrouw geknutseld. Deze dingen wekken vaak vertedering, omdat ze zo aandoenlijk zijn. Ook deze huizen zijn tamelijk uniek en komen niet vlug in de vrije verkoop. Toen kwam de periode, dat poppenhuizen bedoeld werden als " kinderspeelgoed " wat betekende dat meisjes van gegoede huize aan de hand van hun poppenhuis leerden hoe alle aanwezige voorwerpen heetten en waar ze voor gebruikt werden. De inrichting van deze huizen was breekbaar en er werd dan ook onder begeleiding mee gespeeld. En dan langzaam maar zeker wint het echte kinderspeelpoppenhuis terrein. Geen gevel in het huis, want dat was alleen maar lastig bij het spelen; stevige houten meubeltjes waar door de kinderhandjes ook stevig mee gespeeld kon worden. Poppenhuizen, die seriematig vervaardigd werden en als er een goed ontwerp in de markt kwam werd dat vlug door anderen gekopieerd. Eerst nog ingericht met houten meubeltjes, maar na de uitvinding van plastic ook heel veel plastic meubeltjes. De houten tafels, stoelen en kasten hebben de tand des tijds doorstaan, maar plastic meubeltjes missen vaak deuren en pootjes. Maar juist uit deze periode heb ik een aantal ingerichte poppenhuizen. Met een beetje zoeken kun je hiervoor nog aardig wat meubeltjes en toebehoren vinden. En dan natuurlijk de hedendaagse speelpoppenhuizen, waar een kleuter op kan gaan zitten, zonder schade aan te richten. Met simpele popjes en simpele, stevige meubeltjes, waar een kleuter ook geen poot af kan breken. Deze huizen staan dan ook in het gedeelte waar mijn kleinkinderen met alles mogen spelen. In mijn werkkamer mogen ze alleen maar kijken . Daarom...hoera voor Koningsdag, waar tijdens de vrijmarkt kinderen afstand doen van het speelgoed waar ze te groot voor zijn geworden en waar ik graag een grijpstuiver voor betaal om de inrichting van mijn huizen completer te maken. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Verjaardag

Als je verweg verhuist en in Nederland is iets al vlug ver weg, dan realiseer je je niet altijd, dat het bezoeken of bezocht worden een behoorlijke reistijd vereist. In het begin reisde ik per trein naar mijn dochter om te knutselen. Dat verwaterde omdat 8 uur reistijd voor 3 uurtjes knutselen toch wel wat karig was. Toen kwamen de workshops, reuze gezellig, of er nou 1 cursist kwam of 6. De avond voor de workshop werkten mijn dochter en ik voor om te kijken wat de struikelblokken konden zijn. Na zo’n avond had mijn dochter een eigen werkstuk en kon ze op de dag van de workshop meehelpen om de workshop goed te laten verlopen. Aan het eind van de dag waren we tamelijk uitgeput, maar er werd voor ons gekookt. Ook onze zoon kwam met vrouw en dochtertje eten en gelukkig kon ik blijven slapen ( en babbelen ) En op zondag vertrok ik dan weer naar huis. 3 dagen weg om 1 dag workshop te geven, maar ook heerlijk om het contact met de familie te behouden. Maar of je wilt of niet, tijden veranderen, gezinnen worden groter, werktijden veranderen en het inplannen van een workshop wordt steeds moeilijker. Natuurlijk, waar een wil is ,is een weg. De workshopactiviteit werd min of meer naar Friesland verplaatst. In het begin kon ik een scholiere wel bereid vinden om te helpen met het “timen “ van de werkzaamheden, maar dankzij de “verwegverjaardag” kwam van het tijdpad uitrekenen deze keer niets. Dankzij mijn ervaring in het maken van miniatuurbloemen en –planten kan ik tamelijk goed inschatten of de nieuwe workshop hyacinthen gemaakt kan worden op een dag, zodat de cursisten met een mooi werkstuk naar huis gaan. De reacties van de verjaardagsvisite waren in ieder geval veelbelovend. Steeds weer is de verbazing groot, dat je van papier zoiets moois kunt maken en mooi is mijn voorbeeldplant zeker. Ik mag er best een beetje trots op zijn En misschien pakt de website deze keer de foto wel. (niet dus) . Dus kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Bezig zijn

Deze week eerst even de betekenis van het woord comment onderaan onze blog. Als je daarop klikt kun je commentaar geven op datgene wat ik schrijf. Voor mij het bewijs, dat mensen mijn blog lezen en hopelijk op prijs stellen.

Zo werden wij deze week weer ”verrast” met een grote doos vol miniaturen. Gelukkig zijn wij “klein” genoeg om de inhoud van zo’n doos uit te pakken, te tellen en te controleren. Vervolgens komt het fotograferen van nieuwe aanwinsten – soms noodgedwongen omdat onze gebruikelijke items discontinued zijn –het voorzien van nummers en prijsstickers en alle minimaterialen weer een plaatsje geven in kratten en in het magazijn. Tot slot worden alle aanwinsten op onze website gezet met afmetingen en hoeveelheden, zodat kopers kunnen zien wat er mogelijk is. Vooral belangrijk bij de kozijnen, ramen en deuren. En wat je niet laat zien, verkoop je ook niet. Wij zijn op deze manier  heerlijk bezig. Onze woonkamer ziet er nu dan ook uit als de schatkamer van Sint Nicolaas met overal pakpapier, pakjes, doosjes, labels, zakjes, kortom alles wat nodig is om de miniaturen goed te verpakken of te etaleren. Een heel enkele keer slipt er wel eens een beschadiging of iets dergelijks doorheen en dan krijgen we een klacht. Wij vinden dat zeker niet leuk. We vinden het fijn als klanten tevreden zijn. Wij vinden het vervelend dat er vanuit China niet altijd topkwaliteit geleverd wordt, maar het is ons niet mogelijk is om meubeltjes met kromme pootjes terug te sturen naar China. Een aantal meubeltjes verschijnt daarom bij aanbiedingen, omdat hobbyisten mensen zijn, die heel handig een klein mankement kunnen camoufleren en dan alsnog een werkstuk kunnen maken wat gezien mag worden. Voor ons is het nog steeds leuk om zo kleinschalig bezig te zijn. Dus kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Voor heel veel mensen betekent Pasen een paar dagen vrij. Ook speelt rond deze dagen de bevrijding van Nederland. En aan deze dingen denk ik, als ik bezig ben met mijn hobby. Vrij van alle verplichtingen ben ik in mijn werkkamer bezig met het maken van miniatuurbloemen en -planten en al werkend vergeet ik zonder meer de tijd. Het gebeurt dan ook dat we wat later eten dan gepland, gewoon omdat ik geen idee meer heb van de tijd. Het werkt heel bevrijdend om zo verdiept te zijn in miniaturen, dat je doof en blind bent voor je omgeving. Problemen verdwijnen naar de achtergrond of zelfs helemaal uit je gedachten als je bezig bent met het bedenken of maken van miniaturen. Zo werd ik afgelopen week geïnterviewd voor het blad van de Vrouwen van Nu. Gelukkig was mijn werkkamer redelijk begaanbaar, omdat ik een week geleden de vrouwen van nu Kijk op Kunstclub had ontvangen. Ze hadden het idee, dat ik één groot huis had en ik wilde graag het verschil uitleggen tussenspeelpoppenhuizen en pronkpoppenhuizen. Het werd een uitermate gezellige ochtend met enthousiaste dames, die verbijsterd waren over de hoeveelheid poppenhuizen en de inrichting ervan. De ahs en ohs waren niet van de lucht en de dames wisten zeker, dat ze nog wel een tijdje rond hadden kunnen kijken en dan toch steeds nieuwe dingen zouden kunnen ontdekken. Heerlijk is dat als je met gelijkgestemde zielen zoiets kunt delen. En de dames vonden het ook jammer, dat er maar zo weinig mensen konden komen kijken naar mijn verzameling (met 6 mensen is mijn kamer echt vol!) Dank zij het interview zullen er wel meer vrouwen kennis kunnen nemen van de poppenhuizenhobby. Vermoedelijk heb ik veel meer items benoemd dan dat er in het verhaal in het tijdschrift  voor zullen komen, het is voor buitenstaanders dan ook heel moeilijk te bevatten, dat je voor een poppenhuis eventueel alle dingen zelf kunt maken. En in je enthousiasme draag je steeds nieuwe dingen aan: kijk, deze sprei heb ik zelf gebreid en deze bank heb ik zelf gemaakt en het ontwerp voor het winkeltje van de Vrouwen van Nu heb ik zelf getekend en daarna heb ik alle onderdelen voor de inrichting  zelf bedacht en gemaakt. Heerlijk dat wij de vrijheid hebben om zo op te gaan in onze hobby en dat er extra vrije dagen zijn in Nederland, zodat we tijd kunnen maken voor iets in miniatuur of natuurlijk, zoals vandaag de tijd kunnen nemen om heerlijk van een vrije dag te genieten. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Een tijdje terug was ik in het theater tijdens een optreden van Brigit Kaandorp. Ze zong een lied over een heel zwaar leven. En af en toe zing ik dat ook wel eens. Als er heel veel dingen tegelijkertijd gebeuren of als werkstukken niet lukken of als ik alle boodschappen naar huis sjouw en ze dan ook nog op moet bergen. Kortom er zijn altijd situaties waarin je kunt zingen, dat je een heel zwaar leven hebt. Herstellen van een longontsteking tijdens een beurs is ook niet echt ideaal. En bij thuiskomst op de planner lezen, dat er op dinsdag na de beurs een aantal vrouwen, van de Vrouwen van Nu graag een rondleiding willen in mijn werkkamer. Gelukkig had ik tijdens slapeloze uren stevig nagedacht hoe ik deze rondleiding in het vat zou gieten. Voor de beurs had ik al een paar dagen besteed aan het camoufleren van de hoeveelheid materialen, die ik altijd her en der in mijn kamer heb liggen. Een vriendin vertelde mij eens, dat zij heel goed was in huishoudcamouflage, zodat zelfs haar schoonmoeder (!) overal vertelde dat zij haar huishouden zo goed runde. Dus goed huishouden is goed kunnen camoufleren. Materialen wegtoveren is iets anders, dus verdwenen een aantal tassen met lapjes, papieren  en andere dingen naar de logeerkamer. De dames konden allemaal zitten in mijn werkkamer en waren met stomheid geslagen over mijn verzameling huizen en miniaturen en ze genoten van de door mij vertelde bijzonderheden. Afsluitend koffie met Paaskrans . Heel gezellig allemaal. 'sMiddags naar bed om uit te rusten en de volgende dag gewoon terugleunen. We hebben geen plannen voor Pasen. En dan het telefoontje van mijn zoon: "Mam, vind je het gezellig als wij dit weekend bij jullie langs komen?" Natuurlijk, heerlijk, gezellig, de twee kleindochters weer knuffelen. Eten laten komen (soms mag dat), maar eh.... de logeerkamer.....Het is allemaal gelukt en het was heel gezellig, al ben ik wel op tijd naar bed gegaan en heb ik niet meer geknutseld, maar ik had het voor geen goud willen missen. Nu eerst maar 100% gezond zien te worden en dan weer aan de slag en ja, af en toe heb ik een heel zwaar leven :) Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Hoewel ik graag mijn blog gepost had, is een longontsteking iets te veel van het goede, zeker gevoegd bij een weekend beursdraaien. Hopelijk volgende zondag weer fit. Groeten, het WAMteam

Gezondheid

Soms doorkruist je gezondheidstoestand je plannen en dus: geveld door de griep heb ik geen inspiratie voor een blog deze week.

Hopelijk komende week weer meer power voor de weekblog. Dus kijk er naar uit. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Gezondheid

Een tamelijk onderbelichte kant van onze hobby is de gezondheid, want heel vaak hoor je, dat mensen met de poppenhuishobby begonnen zijn toen ze iets mankeerden. Je komt thuis te zitten, omdat je iets mankeert, maar je gaat tegen de muren op, omdat je niet gewend bent om niets te doen. Dan komt de hobby in beeld. Lichte onderdelen in zijn geheel te koop of als bouwelement. Een heel huis of een wijnkistje. Een tijdschrift of een krantenartikel als inspiratie. Er gaat een wereld voor je open. Zeker als je in aanraking komt met andere hobbyisten, die je vertellen over beurzen. Je gaat een keer mee, al is het in een rolstoel of met een rollator en dan is het hek van de dam. Wat is het heerlijk om rond te neuzen op een beurs. Op zoek naar materialen, meubeltjes of net dat ene popje en wat is het fijn om de tevredenheid over een aankoop te delen met een poppenhuisvriend of vriendin. Inmiddels ken ik de andere kant van de beurs. Heel veel sjouwwerk voordat de bus en /of aanhanger gevuld is. Kilometers rijden om bij de beurslokatie aan te komen. Heel veel sjouwwerk voordat de kratten met spullen bij de kraam staan. Het opbouwen van de kraam. Pas na een paar keer opbouwen ben je een beetje op elkaar ingespeeld, maar gedachtenlezen blijft moeilijk. Irritatie ligt op de loer. Als je beurskraam is opgebouwd ga je kilometers terug om te slapen, of als dat te ver is ga je “lekker”in een hotel. En dan de volgende dag. Je kraam staat in volle glorie, de lichten branden en het publiek stroomt toe. Je doet als kraamhouder je best om je klanten zo goed mogelijk van dienst te zijn. Je luistert naar verhalen; je denkt mee over materialen en afmetingen; je draagt alternatieven aan of verwijst de mensen naar een andere kraamhouder, die het gezochte artikel zou kunnen hebben. En dan is de beurs zomaar weer voorbij. Dan komt het vervelendste gedeelte van de beurs: het afbreken. Je bent moe, je hebt brandende voeten en als je dan ook nog ontdekt, dat er een popje (voor wie wil weten welk popje? Het is popje P03-Victorian Lady, te zien op onze website.)verdwenen is, zonder dat de nieuwe eigenaar heeft betaald, dan is “beurzen” ineens minder leuk. Het zijn geen wereldbedragen, maar toch. Volgende keer nemen we de rugpijn, de spierpijn, de irritatie en de brandende voeten toch weer voor lief, omdat er gelukkig nog heel veel  goedwillende beursbezoekers zijn, die graag betalen voor onze inspanning en ik hoop dat dat zo kan blijven. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vermoeide groeten, het WAMteam.

Elektriciteit

En als het huis, winkeltje, kijkkastje of hoekje klaar is, komt een heel belangrijk punt aan de orde. De verlichting!! Voor veel poppenhuisbezitters een probleem. Er zijn diverse soorten elektriciteit. Ouderwets, zoals vroeger thuis, met bedrading, waar lampen en stopcontacten  op aangesloten werden; met kopertape, waar veel aparte onderdelen voor te koop zijn of modern met LED licht. Als je een huis zelf bouwt, kun je dubbele muren aanbrengen, waar je de bedrading in weg kunt werken. Veel werk, maar wel een mooie oplossing. De witte draadjes aan lampen kun je ook langs de vloer of langs het plafond naar de achtermuur laten lopen en via een gaatje in de achterwand naar buiten leiden en daar een stekkerblokje gebruiken. Sommige van deze stekkerblokjes zijn voorzien van aparte knopjes, zodat je ieder lampje apart aan of uit kunt zetten. En met een goede transformator kun je een flink aantal lampjes laten branden. Voor ons demonstratiepoppenhuis gebruiken wij inmiddels LED lampjes. Gemakkelijk op te hangen en door middel van een klein knopje aan of uit te zetten. De knoopcelbatterij zorgt ervoor dat zo’n lampje wel 75-80uur mee kan gaan. En op het gebied van LED verlichting komt er ook steeds meer op de markt. Maar ook bij de draadverlichting zijn er mensen, die charmante oplossingen bedenken bv. om de draden weg te werken. Wat te denken van ouderwetse witte drinkrietjes, waar de draad doorheen kan en op die manier lijkt het op de ouderwetse plastic buis. En in kleur geverfd lijkt het op de ijzeren elektriciteitsbuis, die rond 1950 (uit mijn herinnering) gebruikelijk was in veel huishoudens. En wat te doen als je kijkkastje geen bovenkant heeft? Kijk in een hengelsportwinkel naar haaiendraad. Dat is heel sterk, doorzichtig visdraad. Span een stukje van dit draad van links naar rechts over je kastje of hoekje,zet het vast met een krammetje, draai de witte elektriciteitsdraad van je lampje een paar keer om de haaiendraad en vervolgens via de zijwand naar beneden of naar de achterkant, waar dan weer een stekkerblokje aangebracht kan worden. Wie nog andere oplossingen of ideeën heeft mag ze mailen of als comment onder deze blog zetten. Kijk uit naar onze blog op zondag.
Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Hout

Lang geleden vermeldde het beroep van mijn vader: meubelmaker. Alle meubels in mijn ouderlijk huis waren ook door hem gemaakt en als klein kind vond ik het heerlijk om even mee te gaan naar de werkplaats, als mijn moeder iets aan mijn vader wilde vragen. Het rook zo heerlijk naar hout. De machines waren gevaarlijk, dus ik mocht nooit alleen in de werkplaats zijn. En dan was er ook nog een heel geheimzinnige (levensgevaarlijke) zolder. Het licht kwam door wat kieren in het dak naar binnen en de vloerplanken waren hier en daar vermolmd, maar er stonden en lagen allerlei – in mijn ogen – bijzondere dingen en ook hier overheerste de geur van hout. Het meest bijzondere dat ik mij herinner is een viool met strijkstok en rollen glazen schoteltjes. De viool is geruisloos verdwenen en de schoteltjes zijn opgebruikt in het huishouden. De toenmalige werkplaats is een moderne fabriekshal geworden, waar niets geheimzinnigs meer aan is. Ook toen mijn vader een ander beroep moest kiezen om zijn gezin te onderhouden, bleef mijn vader met hout werken en ik was daar blij mee toen ik zelfstandig ging wonen, want meubelen kopen kwam niet eens in mijn hoofd op. Samen met mijn vader bedacht ik hoe de keuken, de kamer en de slaapkamer eruit moesten gaan zien. Een ontwerp uit die tijd – de lattenbank – is bewaard gebleven en van andere meubels had ik foto’s, dus toen ik begon aan het inrichten van mijn huisje 1:12 kon ik daar heerlijk gebruik van maken. Latjes zagen, schuren en de bankjes in elkaar zetten, maar wat in het groot zo gemakkelijk had geleken, was in miniatuur toch wel een stuk moeilijker. Uiteindelijk lukte het wel, maar wel na heel veel misluksels. Ook de grote open kast in de woonkamer, in het echt een makkie, viel wel een paar keer uit elkaar. Bij het maken van een kastje met glas- in- lood-deurtjes en 2 laatjes heeft mijn man me geholpen, want anders was dat nu nog niet klaar geweest. De enige kast, die nu nog op de slaapkamer moet komen was 1:1 een gekregen exemplaar en in 1:12 hik ik nog steeds aan tegen het maken hiervan, niet dat de kast extreem moeilijk te maken zal zijn, maar hout is duidelijk mijn ding niet. Geef mij maar bloemen en planten in miniatuur.(en tijd veel tijd!!!) Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Disciplines

Bij discipline denk ik altijd aan orde en regelmaat die vanaf “boven” wordt opgelegd, maar zodra je  een -s achter het woord zet, worden het ineens heel leuke dingen. Bij de herinrichting van mijn kijkkastje besefte ik ineens hoeveel verschillende disciplines hierin waren uitgewerkt. Er zitten in familiale samenstelling 17 verschillende poppetjes. Twee hiervan zijn aangekleed gekregen, maar alle anderen zijn door mij aangekleed. De kleding varieert van glitter-avondkleding tot plooirok met trui en hes en alles daar tussenin. De grijze opa- eigenlijk een kerstman- heeft stoffen kleding gekregen en de oma is aangekleed door mevrouw Perquin; alle andere popjes zijn door mij voorzien van gebreide kleding. En via de gebreide kleding ben ik op beurzen beland. Eerst breide ik voor een popje dat mijzelf moest voorstellen op ongeveer 27-jarige leeftijd. Mijn eigen moeder breidde in het echt graag voor haar eigen kinderen, dus probeerde ik mijn 1:1 truien in het klein na te breien. Niet bepaald gemakkelijk, want het was een hele zoektocht om aan goede, dunne naaldjes te komen. Vervolgens moest ik leren breien met korte naaldjes, want tot op heden heb ik nog geen lange naalden maat 0.8 of 0.6 kunnen vinden. Ik weet wel dat ik staaldraad  kan gebruiken, maar als je last hebt van klamme handen breit dat niet fijn, dat doet me terugdenken aan de lagere school, waar je als meisje breiles kreeg. Een celluloid pop aankleden. Na een heel jaar les was ik nog niet verder dan een onooglijk, hummelig onderbroekje van katoen. De pop heeft mijn broer, samen met zijn vrienden in stukjes gebroken en opgestookt. Dat rook zo lekker. Maar dat terzijde. Toen ik de goede naaldjes eenmaal had was ik niet meer te stoppen. Spreitjes, truien, t-shirts, gaatjessokken, kortom alles wat er in mijn 1:1 huishouden aanwezig was, werd verkleind en in de kast gelegd. En toen ik daar niets meer voor kon verzinnen bleef ik breien. Zonder patroon, want dat kan ik niet lezen. Een keer te groot, een keer te klein en vervolgens de goede maat. Zo krijgen alle popjes in ieder geval een rompertje of een hemdje en een broekje. En met het breiwerk dat over was, stond ik op mijn eerste beurs in Peize. Een groot misverstand bij de beursbezoekers: met minibreiwerk ben je zo klaar, omdat het zo klein is en ongeloof als je vertelt hoelang je bezig bent met 1 werkstukje. En de term:” Zoooo duur?” heb ik ook vaak gehoord. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAM-team

De eerste beurs van 2015, voorheen viel die in januari, maar gelukkig had ik dit jaar meer tijd om me mentaal voor te bereiden. Eerst de kasten nakijken of er nog minimeubels of accessoires besteld moeten worden. Misschien moesten er nog kozijnen, deuren of ramen gemaakt worden, de houtbak moest aangevuld worden, kortom ons hele assortiment werd nog eens uitgebreid doorgenomen. Het is tenslotte niet leuk als wij mensen teleur moeten stellen door te weinig voorraad. Het laden van de bus moet zorgvuldig gebeuren, want anders passen de kratten en kasten niet. Ook moeten we van te voren bekijken welke poppenhuizen en –winkels meegenomen gaan worden, want alles heeft z’n vaste plaatsje in de bus. We bespreken de breedte van de kramen, want alles wat we niet hoeven te sjouwen laten we thuis. Smalle tafels betekent minder tafelkleden mee en als de hal licht genoeg is nemen we geen techniektoebehoren mee. Zeker als we de beurs samen doen, is iedere poppenhuis minder meenemen ook minder sjouwen. Deze keer hadden we gekozen voor een weekendje uit. Het begon al heel feestelijk met code oranje -in de noordelijke provincies- vanwege ijzel. Onderweg was het ook nog nevelig, extra spannend dus. We kwamen gezond aan en konden gelijk opbouwen. Heel fijn voor ons, want het verdeelt het sjouwen over 2 dagen. Links en rechts hoorden we zelfs nog collega’s het beste wensen, maar poppenhuismensen zijn wat apart. We hadden een prima muurplaats, voldoende tafelkleden en…teveel poppenhuisspullen bij ons. Het was dus woekeren met de ruimte. Het werd wat proppen, maar de schoolklas moest echt in de bus blijven en andere winkels, hoekjes en kamers moesten de hoogte in. Dat heeft als voordeel, dat andere dingen op ooghoogte komen staan en mensen ook andere dingen te zien krijgen. Wat anders is het voor mijn bloemen en planten, die konden niet mee, dan maar een folder neergelegd over de mogelijkheden voor workshops in Rijswijk of Veenwouden. ’s Avonds gezellig met collega’s aan tafel en bijtijds naar bed. Gezond weer op en aan het werk. Zo’n dag gaat vlug voorbij met bekende en onbekende bezoekers aan de kraam. Een kastje, dat je 3 keer uit de kast haalt om te laten zien en het dan toch verkoopt. Dat geeft voldoening. En dan, vlugger dan je verwacht, weer opruimen en de bus laden. De lange rit naar huis. Ja, de kop is er weer af, op naar de volgende beurs: tot Rijswijk!! Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Losse eindjes.

Een boekje, waar de kaft nog vastgeplakt moet worden, een trui waar de mouwen nog ingezet moeten worden, een deurknop die nog een laatste verfstreek moet krijgen, een deur waar de afwerklatten nog bijgemaakt moeten worden, een parfumflesje, dat aangetast wordt door de lijm, een beertje dat wacht op het inzetten van zijn oogjes, kortom allerlei miniaturen waar nog iets aan moet gebeuren. Al deze miniaturen staan of liggen ergens te wachten totdat ik tijd heb om ze af te werken. Ik ken miniaturisten die al deze zaken onmiddellijk afwerken en dus nooit things to do hebben liggen. Maar er zijn gelukkig meer hobbyisten, die een doos MOE (misschien, ooit eens ) of WIP (work in progres) of WIU ( werk in uitvoering) of onder welke afkorting dan ook in hun werkkamer hebben staan. Kennelijk willen wij het liefste blijven dromen over een volledig ingericht poppenhuis, kijkkastje of een andere opstelling van poppenhuisspullen. Zelf hou ik het liever op een overmaat van enthousiasme. We willen op ieder poppenhuisgebied van alles uitproberen en bij alle dingen, die we lezen, zien of horen hebben wij gelijk een idee. Met Kerstmis een kaartenhanger in miniatuur, een moderne Kerstboom van houtjes en kerstballen; met Valentijnsdag een hart met een verdeling, waar minihartjes op kunnen staan; met Pasen een prachtig gedecoreerd ei of Paastakken met miniversiering. En in onze geestdrift vergeten wij, dat ook voor ons een dag maar 24 uur telt en dus belandt een half-afgemaakt idee in een doos of lade. Afgelopen tijd kwam ik dus aardig wat van deze “dromen”tegen en bij ieder voorwerp dacht ik:”Oh ja,” Voor dit truitje moet ik nog even mouwen breien en dit doosje wilde ik copieren om minitomaatjes in te leggen en voor deze kerststoldozen moet ik nog kerstbroden maken. De volgende stap is dan het opzoeken van de aantekeningen die ik ergens in een ringband heb staan en tijdens dat opzoeken kom ik dan weer onderdelen van vriendenboekjes tegen, die mijn vroegere leerlingen voor mij gemaakt hebben en die ik dan weer wilde verkleinen. Lieve help, wat kom ik een tijd tekort en ondanks al mijn goede voornemens om eerst alle onafgemaakte dingen af te maken, pak ik toch weer nieuwe dingen op, soms in opdracht, maar vaker omdat ik weer een nieuw idee heb gekregen en dat wil uitvoeren. Er zijn dagen dat het me benauwt, maar meestal kan ik er wel om glimlachen. Er zijn veel ergere dingen in deze wereld. Kijk uit naar onze blog op zondag.
Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Licht

Tijdens de Kerstvakantie heb ik mijn kijkkastje – een oud wijnkistje – uitgeruimd en opnieuw ingericht. In dit kistje zette ik de dingen, die de kinderen voor mij kochten voor mijn “Laanhuis” Toen dat klaar was, kregen alle aankopen daarin een plaatsje. Daarna zette ik er de voorwerpen en popjes in, die ikzelf leuk vond en her en der op de kop tikte. In Friesland kennen ze de term “sneupen”en in het westen hebben we het over snuffelen. De resultaten zijn gelijk. Je vindt een popje of miniatuurvoorwerp dat je graag voor je poppenhuis wilt gebruiken. Zo heb ik een heel kamertje gevuld met koperen mini’s. Maar mijn kijkkastje wilde ik vullen met gezelligheid. Een popje gemaakt door mevr. Felix Perquin stelt mijn moeder voor in haar laatste levensjaar. Zij zit in een door mijzelf gemaakte oorfauteuil. Naast haar zit een door mij gemaakte  Kerstman ook in een oorfauteuil, maar door mij gemaakt bij een andere miniaturist. Zij vormen het middelpunt van een gezellige grote familie, waarin alle leeftijden vertegenwoordigd zijn, van baby’s en peuters, tot pubers en volwassenen. Het andere meubilair is gesneupt of zelfgemaakt. Op het boekenplankje staan minivoorwerpen, die mij dierbaar zijn en boeken. Echte boeken met verhalen en plaatjes. Door mijzelf gemaakt tijdens een workshop of zonder enige kennis van zaken gekopieerd en ingeplakt en ook een verzameling witte blaadjes voorzien van een kaftje. Zelf ben ik dol op boeken, maar de boeken die in mijn huisje staan heb ik allemaal zelf gelezen, zoals het boek “De Gouden Lotus”een boek uit mijn jeugd. Heel voorzichtig heb ik  kopietjes van de kaft gemaakt en ook van het titelblad en de eerste 2 bladeren, want anders werd de mini uitgave te dik, en die heb ik dus samengevoegd tot een boek. Ook het studieboek, wat we gebruikten bij de cursus Fries heb ik - als workshop- uitgewerkt en gemaakt met de andere cursisten Frysk.  Het is een heerlijk werkje voor een regenachtige, grijze dag. En omdat ik andere mensen mee wil laten genieten van al deze leuke zaken heb ik ook licht aangebracht in het kistje. Nou is licht in de poppenhuiswereld een aparte dicipline. Je gebruikt kopertape (merk Cir Kit), je gebruikt draadjes, of je hangt ledlampjes op. Het kopertape beviel mij niet. Je moet goed weten waar je het tape aanbrengt en waar je de verlichting wil hangen/zetten. Bovendien had ik een aantal lampjes met wit draad en een stekkertje, dus voor dit kistje was ik er al gauw uit. Een antieke lamp op het bloementafeltje, een “probeerlamp”aan het plafond en een kaars in kandelaar op tafel. De snoertjes lopen gewoon langs de vloer en ik heb daar – bij een wijnkistje - geen moeite mee. Het licht is heel  fijn voor de nieuwsgierige bezoeker, maar zeker zo fijn voor ons  als  het grauw en grijs is. Dan gaat het licht aan en zorgt voor licht in de duisternis. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Genieten

Voor heel veel mensen staat de pensioengerechtigde leeftijd voor genieten. Lange of verre reizen maken, leuke dingen doen, genieten van de kleinkinderen of vul maar in. De praktijk is vaak weerbarstiger. Voor mijn prepensioen, toen nog VUT geheten verzamelde ik alle onderdelen voor een Del Pradohuis en ik genoot iedere week weer van de bijgeleverde poppenhuisboeken. Ik nummerde alle onderdelen zorgvuldig, want dit was het huis wat ik ging maken als ik gepensioneerd zou zijn. Allereerst kwam er een verhuizing tussen, met de nodige verbouwing in het groot. Toen dat eenmaal klaar was ontdekte mijn man de poppenhuishobby en werd de garage in 2 delen verdeeld, ieder een eigen werkruimte. Langzamerhand werd de werkruimte gedeeltelijk magazijn en stond mijn verzameling speelpoppenhuizen steeds dichter op elkaar in mijn “atelier” met als gevolg, dat er steeds minder werkruimte overbleef. Het geven van workshops verhuisde naar de woonkeuken, want de 5 workshopplekjes die er in mijn afdeling waren slibden langzamerhand dicht met naai- en knutselmaterialen. Het leegruimen daarvan kostte  steeds meer tijd en echt rigoureus opruimen is mij niet gegeven. Bij de meeste dingen denk ik:”Oh, dat kan ik gebruiken voor…….” En dan krijgt het toch weer een plaatsje in een lade of in een doos. En zo staat mijn “pensioneringshuis”ook nog keurig genummerd in plastic bewaardozen tot ooit eens….Maar ik heb besloten te gaan genieten van de dingen die er wel zijn, zoals mijn verzameling kinder- en miniserviesjes. Keurig uitgestald in daarvoor bestemde gedeelten van de kast. Tenslotte gaan andere mensen daarvoor naar een museum en ik heb ze hier gewoon binnen oogbereik. Of zoals de verzameling speelpoppenhuizen, die allemaal een eigen herkomst en verhaal hebben. Ik ga gewoon op een stoel zitten en denk terug aan de gever  of de maker, verander soms wat aan de inrichting of brei gezellig een minihemdje/broekje voor een van de inwoners. Heerlijk genieten en veel gezelliger dan sippen over huizen die niet van de grond komen. Genieten kan dus op heel veel verschillende manieren. Geniet van onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Kleuren.

De Kersttijd is een prima tijd om schoon schip te maken. Want een leeg huis geeft een leeg hoofd, niet dat ik daar behoefte aan heb, want een leeg hoofd zorgt ervoor, dat ik geen fantasie heb. En voor het schrijven van mijn blog heb ik graag wat fantasie. Maar ook deze keer werd ik door de opmerking van een mede-hobbyiste aan een idee geholpen. Ze had heel lang gezocht naar de juiste kleur en dat herken ik. Op het ogenblik ben ik bezig met mijn meisjeskamer van vroeger na te maken en deze kamer werd – hoe kan het ook anders voor een meisje – roze geverfd. Oorspronkelijk was deze kamer een bijkeuken, maar mijn ouders vonden, dat een meisje recht had op een eigen kamertje en dus werd de bijkeuken verbouwd. De oorspronkelijke kleur kan ik me niet meer herinneren. Het zullen wel wit gekalkte muren zijn geweest, want de muren van gang en keuken waren ook voorzien van een witkalklaag, dus mijn kamer werd roze. Maar mijn herinnering geeft aan, dat de muren eerst behangen werden en pas daarna van kleur voorzien en wat is het dan moeilijk om de juiste kleur te vinden. Het is gelukt, maar mijn schildertalenten laten aardig te wensen over (helaas). In de buitenmuur bevond zich een deur, want vanuit de bijkeuken kon je op straat komen. De buitenkant van de deur was groen en het kozijn was wit. De binnenkant was roze en afgetimmerd, zodat het niet meer op een deur leek. Jammer genoeg lekte de groene kleur door op het roze, dus moet ik het een en ander restaureren. Dat kan van de week gebeuren, want het tellen is klaar, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen, dat ik maar een heel klein aandeel heb geleverd. Ik ben vooral erg goed in het terugvinden van verdwenen nummers. Ik ben benieuwd of ik met mijn meisjeskamer ook de sfeer van vroeger over kan brengen. Het meest opvallende voor mij was de afmeting. In je gedachten is zo’n kamer groot, maar toen de onderdelen 1:12 in elkaar waren gezet bleek ik een erg klein kamertje gehad te hebben. Maar daarom niet getreurd, met de goede kleur komen vast alle leuke herinneringen aan vroeger ook weer boven. Zo niet, dan moet ik kleur bekennen en toegeven dat het project mislukt is, maar in de 1:12wereld pakt iets wel eens anders uit, maar mislukken…dat niet. Kijk uit naar onze blog op zondag. Kleurrijke groeten. Het WAM-team.

Tellen

Heel lang geleden, toen we nog een 1:1 bedrijf hadden, was de kerstvakantie nooit een leuke tijd. Het was de tijd van het tellen. We klommen op en over houtstapels, telden in het magazijn de voorraad schroeven en de hoeveelheid gereed product en we bekeken het onderhanden werk. Wat een heerlijke tijd, toen dat niet meer hoefde. En wat gebeurt er? Het leven levert je rare streken, want wat doen wij in de kerstvakantie? Juist ja, tellen!!! Aan een bedrijf 1:12 stelt de fiscus ook eisen, en zelfs als de belasting dat niet zou willen weten, zijn wij zelf wel zo nieuwsgierig. De houtstapels zijn gekrompen, we hoeven niet te klimmen, het is allemaal veel overzichtelijker, maar we willen toch aantallen weten. Wat aan voorraad verdwijnt moet aangevuld worden; eenlingen worden bij de aanbiedingen geplaatst. Meubeltjes, waar we er nog maar een van hebben, nemen we niet meer mee naar beurzen, maar zetten we nog wel op de website, met de vermelding: voorraad 1. Vaak zijn dat minimeubeltjes, die niet meer te koop zijn, dus waar we ook geen voorraad meer van aan kunnen leggen. Soms moeten we ernstig zoeken, omdat de telvoorraad niet klopt met de  eerder getelde voorraad. Meestal verschijnt het verloren meubel dan wel in een kast of miniatuurkamer, maar een enkele keer hebben wij last van ons huisspook en blijft het miniatuur verdwenen. Ook onze kraam wordt wel eens bezocht door mensen, die denken dat wij wel een miniatuur kunnen missen en zij het geld niet. Wij zijn rijk in hun ogen en dat geeft kennelijk het recht om miniaturen mee te nemen zonder betalen. In ieder geval zijn wij rijk, omdat wij wat te doen hebben in onze vrije tijd en dat onze hobby altijd aanleiding geeft tot gesprekken. En nog steeds schudden mensen hun hoofd van verbazing (en soms van afkeuring) Dat je dat kan/ leuk vindt, hoor ik vaak als ik vertel, dat ik miniatuurbloemen en planten maak. Ook voor mijn kijkkamer geldt: kerstboom eruit, kamerplant erin – en liefst een grote –het wordt deze keer een gatenplant. De eerste bladeren zijn al klaar. Pas op je tellen en kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team

De maand December is voor ons zonder meer een drukke maand. Met verjaardagen, Sinterklaas, een heel gezellige workshop Kerstsfeer, bezoek uit het buitenland, dineren met de Vrouwenvereniging, kerstkaarten ontwerpen en uitvoeren, maar de staart van deze maand is ronduit hectisch.  Een ritje Schiphol /Rijswijk en een ingelaste pakjesavond onder de naam van een niet-bestaande heilige in verband met nog gelovige kleinkinderen.  Een gezellig familiegebeuren, maar zonder de sfeer van verwachting, die de Sinterklaas avond kenmerkt. Terug naar het hoge noorden. Alle huishoudelijke klussen liggen te wachten. Weer terug naar het westen voor de avond voor Kerst en het Kerstdiner. Ook weer een heel gezellig familiegebeuren, wat ik voor geen goud zou willen missen. Weer 2 en een half uur in de auto, terug naar huis. Tussendoor proberen wij alle miniatuurbestellingen af te handelen, want wij hebben er begrip voor, dat mensen hun kadootjes nog voor Sint of Kerst geregeld willen zien. Het vraagt soms enig organisatietalent om de gevraagde miniatuurmeubeltjes of andere materialen in te pakken en bij het inleverpunt te brengen. De brievenbussen in ons dorp zijn al sinds begin december voorzien van een gleufverkleining, dus ieder poststuk moet bij de supermarkt gebracht worden en voor verzending met DHL moeten we in de auto, omdat dat verzamelpunt een dorp verderop gesitueerd is. En daar tussendoor moeten de boodschappen, de was en andere dingen van het huishouden gewoon doorgaan. Het lukt gelukkig nog steeds, maar het gaat zeker ten koste van mijn hobby. Mijn meisjeskamer van vroeger, die ik in gedachten al helemaal af heb, staat wel in elkaar, maar is pas een keer gespoten. De deur ervan is pas aan een kant geverfd, de verf voor kant 2 staat geroerd klaar, maar zal inmiddels al wel weer een vel gevormd hebben. En dan de feestdagen, die ieder jaar op een andere dag vallen. 1^e Kerstdag lijkt op zondag, 2^e Kerstdag ook een familiedag, dan een zaterdag en dan weer een zondag. Geen wonder, dat de mens wel eens in verwarring raakt. Nu nog een paar “gewone”dagen en dan weer Oud en Nieuw. Weer een ongewone  zondag, laat naar bed en te lang uitslapen en dan is het 2015. Wij wensen iedereen een rustige Oudejaarsviering en alle goeds voor 2015. Wij kijken uit naar het Nieuwe jaar; kijk uit naar onze eerste blog in 2015.

Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Terug in de tijd.

Als je rond kijkt op beurzen zie je meestal huizen van vroeger en dan bij voorkeur de Victoriaanse tijd. Ook de meubeltjes passen prima bij deze stijl. Popjes aangekleed met prachtige jurkjes, allemaal om je poppenhuis de sfeer te geven die je er graag in wil zien. Uit boeken weten we dat in die tijd  het echte leven lang zo romantisch niet was, maar ook hier komt om de hoek kijken, dat wij onze dromen en gedachten waar willen maken en niet de werkelijkheid van toen wilden weergeven. Mensen, die dit soort poppenhuizen hebben, willen vast niet de ellende van die periode weergeven. Mensen uit de tijd van  schrijver Charles Dickens- of althans de mensen die hij beschreef – hadden amper de tijd om naar mooigeklede dames en heren te kijken, er moest hard en veel gewerkt worden, zelfs door heel jonge kinderen. Een tijdje terug was er een wedstrijd in het maken van scenes uit de tijd van Dickens. Een winkel in Deventer had (volgens mij ) het initiatief genomen en dan verschijnen er huizen en hoekjes met taferelen. De hedendaagse mensen in de straten lopen in December gekleed in kostuums uit die tijd en alles ademt de sfeer van vroeger.

Toch is er ook een groep miniaturisten, die terug gaan in hun eigen tijd. Het huis van je grootouders namaken, de winkel van je eigen ouders namaken of een kamer of hoekje uit je eigen verleden gestalte geven. Dat is heerlijk om te doen, alleen moet je dan wel alle meubeltjes en andere onderdelen zelf maken, want er is niets standaard. Ook dat is een prima onderdeel van de hobby. Oude foto’s bestuderen en dan zoeken naar houtsoorten voor de meubels, stofjes zoeken voor gordijnen, bedden of kleding. Langzamerhand je verleden voor je ogen zien ontstaan. En dan de mensen die een modern huis willen maken, ook zij moeten veel studeren en zoeken, want moderne meubels en accessoires zijn nog niet zo dik gezaaid. Veel moet dan ook zelf gemaakt worden, maar mensen die hiervoor kiezen, vinden dat natuurlijk niet erg. Materialen en stofjes zijn te koop en voor het moderne interieur zijn de reclameblaadjes van de bouwmarkten en meubeltoonzalen een prima inspiratiebron. In deze tijd tooi je de muur met een houten kerstboom en krijgen de stoelen rode Kerstmanmutshoesjes. Dat geeft een beetje de Kerstsfeer weer. Wij sluiten ons aan bij de Kerst door onze lezers een vredig Kerstfeest toe te wensen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vrolijke groeten, het WAM-team.

Huis te koop.

Met enige regelmaat worden we gebeld door mensen, die zelf een poppenhuis hebben gebouwd en die - om welke reden dan ook – dat huis willen verkopen. En ook altijd krijgen we de reactie: “Het is een heel mooi huis, hoor.”als wij melden, dat wij geen poppenhuizen inkopen. Wij zullen de laatsten zijn om te zeggen dat hun huis er niet uitziet om de doodeenvoudige reden, dat wij  dat door de telefoon niet kunnen zien. Maar wij verkopen huizen, wij kopen ze niet in en zelfs al zou ik het stiekem wel willen, mijn werkkamer is helemaal vol. Ik kan er zelf nog ternauwernood bij. Zeker in deze tijd van surprises en andere cadeaux ligt alles her en der verspreid. Gelukkig kan ik af en toe uitwijken naar de werkkamer van mijn man, deze keer om een langer snoer aan mijn opgetuigde poppenhuiskerstboom ( ooit een workshop die ik volgde) te maken. Want ik heb mijn kijkkamertje leeggehaald, schoongemaakt, en weer ingericht, deze keer compleet met verlichting. Een hele poppenfamilie zit bij elkaar met kadootjes en lekkere dingen, in het midden latend of ze Sinterklaas vieren of een andere feestelijke aangelegenheid, maar toen bedacht ik, dat ik ergens een kerstboom met lichtjes had staan. De kerstboom was vlug gevonden, maar het snoertje van de verlichting bedroeg 4 cm., dus dat moest wel iets langer worden. Gelukkig is mijn man erg knap met solderen en hoefde ik geen blaren op mijn vingers te krijgen. Ik mocht de stekkerpootjes  aan de stekker priegelen. Dat lukte wonderwel en nu staat de boom te pronken in het kamertje. Gezellig in deze donkere dagen en een afspiegeling van een werkelijkheid, zoals we die allemaal graag willen zien. Geen Kerststress, want de fimomaaltijd  kan jaren mee, de gemaakte Kerststerren verwelken niet, er ontstaan geen vetvlekken in het tafelkleed en ook de kinderkleren blijven smetteloos. En mocht je anders willen, dan maak je er een tafereel van a la Jan Steen. Of een modern interieur met een houten Kerstboom. Dat is en blijft het heerlijke van onze hobby. Alles kan en alles mag, zolang jij het zelf maar mooi vind en het niet – noodgedwongen – moet verkopen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team.

Ergens heb ik gelezen, dat als je over huizen droomt,  je dan veiligheid zoekt. Een feit is, dat ik altijd al geïnteresseerd geweest ben in huizen. Als vrouwen door een stad lopen, kijken ze etalages, als ik door een stad loop kijk ik naar de gevels boven de etalages en als er geen etalages zijn, kijk ik naar de bouwstijl. Misschien ben ik hierdoor in de poppenhuizenwereld terecht gekomen. Vanuit het niets besloot ik indertijd om het eerste huis waar ik zelfstandig heb gewoond na te maken. Het was in het echt ook een minihuis met een woonkamertje en een zoldertje en dank zij de hulp van mijn vader en broers veranderde dat in een lief woonhuisje met keukentje en modern toilet, met boven 2 kamertjes en een douche. Hier heb ik een aantal jaren heel gerieflijk gewoond, eerst alleen en later met man en kind. En de huizen groeiden met ons mee. Ons 2^e kind werd in ons 2^e huis geboren. Ook dat huis was nog niet al te groot, maar er waren 3 slaapkamertjes, een wat ruimere woonkamer en ook een ruimere keuken. Ons 3^e huis verleende onderdak aan 3 kinderen, maar omdat dat huis gevaarlijk dicht aan de rijweg en bij water stond, verhuisden wij al snel naar ons 4^e huis. Ruim genoeg voor man, vrouw, 3 kinderen 1 hond en 2 katten. Het verhuizen op zich heeft heel veel verhalen opgeleverd, maar ook een dilemma, want het Laanhuis op schaal is klaar – op wat meubilair na, maar huis no2 en 3 wachten ook op uitvoering, want het is natuurlijk niet eerlijk, dat alleen onze oudste haar geboortehuis op schaal krijgt. Nu nog maar hopen, dat ik energie genoeg blijf houden om nog 2 poppenhuizen te maken en in te richten. In ieder geval verzamel ik nog steeds miniaturen, die een plaats kunnen krijgen in huis 2 en 3. Netjes opgeborgen in dozen met een etiketje. En daarom vind ik deze tijd ook zo leuk. Op mijn verlanglijst voor Sint verschijnen altijd weer miniatuurwensen en omdat de kinderen de opgroeiperiode allemaal hebben meegemaakt, weten ze ook nog wel, wat er in ons huis stond. Alles modern, dus dat is steeds zoeken op beurzen en anders zelf maken. Vervelen doe ik mij dus nog steeds niet. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAM-team

Op de afgelopen beurs viel het woord  “nodig” vaker dan ik het ooit gehoord heb. “Is dat nou wel nodig?” “Heb je dat nou wel nodig?” “”Waar heb je dat nou voor nodig?” Deze vragen werden zowel door vrouwen als door mannen gesteld. Vooral het woordje  “nou”zorgde ervoor, dat er de nodige irritatie doorklonk in de vraag. Ik kom dan altijd in de verleiding om met een stralende lach te zeggen:”Natuurlijk is dat nodig, anders koop je het toch niet?” Zelfs al doe je nooit meer iets met je aankoop, dan heb je op het moment dat je iets koopt een idee en wat zouden mensen zijn zonder ideeen? Natuurlijk, een mens heeft weinig echt nodig – aandacht en liefde, voedsel, kleding en onderdak, dat hebben we allemaal nodig en omdat alleen de zon voor niks opgaat hebben we ook geld nodig, maar zonder dromen zijn we slechts half mens. Iedereen heeft een idee bij een aankoop. Kozijnen koop je voor een (toekomstig) huis/hoekje/tafereeltje of wat dan ook, van het triplex bouw je je eigen huis/hoekje/tafereeltje of wat dan ook. Zelfs een klein lapje stof kan in gedachten veranderen in een markies, stoelbekleding of een schortjurk voor een oud omapopje. Eens, lang geleden, kreeg ik van een tante een doos vol lappen stof en ik was daar heel blij mee. Toen mijn moeder zag waar ik mee thuis kwam, zuchtte ze: “Allemaal dromen!” En pas veel later begreep ik, hoe mijn moeder dat had bedoeld en moest ik glimlachen, omdat ik in gedachten mijn commentaar hoorde:”Nee, dat zijn lappen!” Op dat moment had ik nog geen idee wat ik met alle lappen ging doen, ze waren simpel aanvaard als cadeau. Maar in de loop van mijn leven hebben de lappen een functie gekregen. Als kinderkleding, als verkleedkleren als tas, als cadeau voor een kennisje, die op naailes ging en bang was dat ze gekochte stof zou verknippen en omdat de stof zeer beslist van vooroorlogse kwaliteit is gebleken kan ik anno nu nog steeds stukjes gebruiken voor een pyamazak voor mijn kleindochter in de vorm van een prinses en ik droom nog steeds, dat ik tijd genoeg krijg voor het aankleden van een popje met de zachtgroene plissestof, die ook in de doos zat en een bruidsjurk voor een ander popje, van witte tule met ingeweven hartjes. Inmiddels heb ik zelf ook een doos met dromen verzameld, allemaal lappen en lapjes, waar ik ooit…. nog wel wat ga doen en als ik er niet aan toe kom, dan heb ik toch genoten van het dromen over..En dat is in een mensenleven heel hard nodig, zeker als je een poppenhuis/ hoekje/tafereeltje of wat dan ook wil bouwen, restaureren, inrichten of wat dan ook. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Met verandering bedoel ik niet de gewone verandering van meisje in jonge vrouw of zoiets simpels, maar van die veranderingen die niemand verwacht. Eens, lang geleden kocht iemand een bouwpakket om een poppenhuis te maken. Ze pakte alle onderdelen uit, ging aan de slag, maar merkte al vlug, dat dit ver boven haar kunnen lag. Ze probeerde het huis in onderdelen weer terug in de doos te krijgen, maar heel vreemd, uit de doos lukte prima, maar weer terug lukte niet. De doos werd twee keer dikker, maar met behulp van plakband bleef de doos bij elkaar. Ze bood het bouwpakket ter verkoop aan en hoera... er was een koper. Zo kwamen wij in het bezit van een bouwpakket. Het poppenhuis op de doos zag er prachtig uit, alleen het ontbrak mij aan tijd. Het pakket lag een jaar of zo in mijn werkkamer en toen wij besloten te ontmaterialiseren - ,d.w.z wat kan er weg en wat niet?-  pakten wij de onderdelen uit. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik er niet overheen zag om van zeer veel onderdelen een riant huis te maken. Wij probeerden alle onderdelen netjes in de doos te krijgen, maar ook nu werd de doos veel dikker dan de bedoeling was. Met behulp van ductape plakten we de doos om de onderdelen heen. Op de beurs boden wij het huis ter verkoop aan en ook hier weer, hoera, iemand wilde het huis kopen. En afgelopen beurs kwam de koopster trots foto's laten zien van een werkelijk prachtig huis. En deze veranderingen maken mij blij. Het bouwpakket veranderde steeds van eigenaar  en veranderde uiteindelijk in een prachtig huis, wat ook nog eens uitermate sfeervol ingericht was geworden. Hopelijk krijgen we de foto's doorgemaild, zodat we iedereen kunnen laten zien hoe mooi een bouwpakkethuis kan worden. Het vergt een paar maanden werk, maar het resultaat is er dan ook naar. Neemt niet weg, dat wij natuurlijk graag onze kant en klaar poppenhuizen verkopen. Ook deze veranderen van blanco huis in prachtige creaties d.m.v. steentjes, dakpannen, behang, tegels en verf. En met deze veranderingen zijn er dagelijks mensen in Nederland ( en de rest van de wereld) bezig met het veranderen van aankopen in eigen creaties en dat maakt onze hobby zo bijzonder. Je hoeft helemaal geen kunstenaar te zijn om een bouwpakket of kant en klaar huis om te toveren naar iets wat jij in je hoofd hebt. Wij gaan nog graag door met het bedenken van items die veranderd kunnen worden. Kijk uit naar onze blog op zondag, vriendelijke groeten het WAMteam

Ter ere van een familieweekend waren wij ergens in Gelderland. Heerlijk samen babbelen, lekker eten en natuurlijk iets doen, want onze generatie is een generatie van doeners. Onze keus was gevallen op het bezoeken van een museum en wel een heel bijzonder museum. In Terschuur bevond zich een museum waar oude ambachten en speelgoed tentoon werd gesteld. Bovendien een museum met een heel hoog herkenningsgehalte. "Weet je nog, dat....?"en dan kwam er weer een herinnering van vroeger. Zelf met een briefje in je hand naar de kaasboer. De boodschappen werden in het boek geschreven en eens in de week ging je moeder betalen. De bakker, die langs de deur kwam, de verstelnaaister, die aan huis kwam om kapotte kleding te maken. Allemaal verdwenen en daarmee ook een heleboel saamhorigheidsgevoel, want in de buurt hield men elkaar in de gaten en dat op een positieve manier. Van heel veel beroepen was een verzameling bijelkaar gebracht in grote kamers. Een duizelingwekkende verzameling voorwerpen, waar van men over een aantal jaar niet eens meer weet wat het voor moet stellen en waar het voor gebruikt werd. Zo ook met een aantal voorwerpen te zien in 17e eeuwse poppenhuizen. Voorwerpen die leuk zijn om te zien, maar waarvan de hedendaagse mens de werking niet meer kan bevroeden. En zo gaat het ook met voorwerpen uit onze tijd. Weten wij nog waarvoor een knopenhaakje wordt gebruikt? En nog wat recenter: de fluitketel, de glazen citruspers, de schoenlepel  verdwijnen uit het dagelijks leven en zeer vermoedelijk kan iedereen dit lijstje aanvullen met dingen uit zijn of haar omgeving. Daarom is het leuk, dat zo'n museum ons dingen laat zien, die voor onze jeugd wat betekend hebben. In het museum mag je als volwassene ook gereedschap vastpakken, je mag overal foto's van nemen, er is zelfs een winkel waar je poppenspullen en spellen kan kopen. Als kers op de taart staan er in dit museum ook een aantal poppenspullen en kijkkamers, maar na 3 uur !!! rondwandelen en genieten konden onze hoofden niets meer bevatten. We hebben genoten van onze terugblik op onze jeugd en voor mij als hobbyiste was er een keur aan inspiratie. Zeker voor het maken van winkeltafereeltjes. Sommige dingen verdwijnen, maar er komen andere voor in de plaats. Zo gaat het met de kringloop des levens. Voor mensen die in de buurt van Terschuur komen (in de buurt van Garderen / Apeldoorn) een echte aanrader, zeker als je iets van een bepaald beroep te weten wil komen of als je inspiratie voor je hobby op wil doen. Wij hebben in ieder geval genoten, ondanks het feit dat ik de enige poppenhuisliefhebber van professie was. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijk groeten, het WAMteam. 

Als ik nu mijn allereerste werkstuk - het zgn. Laanhuis - bekijk, hoef ik niet eens kritisch te kijken om alle fouten aan dit huis te zien. Maar het kan me niets schelen, dit huis is mij gewoon dierbaar door de sfeer die het oproept. Natuurlijk vraagt iedereen, die het ziet, zich af waarom ik niet de moeite heb genomen om de fouten te verbeteren en het antwoord is eenvoudig: ik zag het gewoon niet. Wel wist ik al vlug, dat ik bij de maten vergeten was de dikte van het materiaal te berekenen. Bovendien zat ik met de moeilijkheid: welke gevel laat ik open, zodat het interieur te bezichtigen is, maar door de tl lamp boven de eettafel moest ik wel de voorgevel scharnierend maken en dus kiezen voor een vrijwel onzichtbare kast naast de kachel (en er staan zoveel leuke miniaturen in ). De keuken moest ik wel scharnierend maken, anders had ik die nooit in kunnen richten, en ook voor de keuken had ik al heel veel miniaturen verzameld. En zo kom ik in de poppenhuiswereld mensen tegen, die misschien wel kritisch naar hun eigen werk kijken, maar eveneens denken: Fouten? Nou en...? Afgelopen week heb ik zelf een workshop gevolgd en ondanks het feit, dat ik het thema schoonsnijden niet helemaal (of helemaal niet ) onder de knie had, gaf de workshopleidster - of hoe noem je zo iemand in Nederland - mij een compliment. Wij keken beiden kritisch, maar niet vernietigend. Tenslotte, als je de eerste keer iets maakt of als je de eerste keer een workshop volgt, dan is het maar weinigen gegeven om een perfect werkstuk te maken. Het plezier dat wij beleven aan onze hobby zal hopelijk veel belangrijker blijven dan de kritische commentaren van mensen die jouw werkstuk bekijken. En plezier beleef ik gelukkig weer aan het doen van workshops, het bedenken van nieuwe miniaturen en het geven van workshops ( eigenlijk het allerleukste - mijn kennis overdragen aan andere hobbyisten). Het door mij gemaakte boekje gaat samen met andere probeersels op een eigen plankje met boekensteunen. Nog even dan is het weer rustig rond de Kerst en kan ik de door mij bedachte boekensteunen uitvoeren. Fouten...nou en?, als wij er maar plezier aan beleven. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Terug van weg geweest…

Gelukkig rijmt november op september, dus kan ik de laatste regel van mijn laatste blog nog gemakkelijk veranderen. Toch zal het de trouwe lezers opgevallen zijn, dat het stil bleef in september. Toen juli en augustus zich nog blanco voor mij uitstrekten had ik het idee, dat ik genoeg inspiratie op zou doen voor heel veel miniatuuravonturen. Maar lekker uitslapen en nietsdoen leveren geen stof tot overdenking, kortom geen inspiratie. En de stap nemen voor iets nieuws lukte niet. Er was geen deadline. Zomaar wat rommelen in mijn werkkamer, maar er kwam niets uit mijn handen, zelfs het maken van een miniquilt trok mij niet. En toen ik op een dag, gewoon voor mijn eigen plezier, de anthurium namaakte die ik gekregen had voor onze trouwdag, had ik niet het idee, dat daar weer “werk”uit zou voortvloeien. Er waren gelijk drie dames, die de anthurium als workshop bij mij wilden komen maken. Dan moest ik hem eerst in stapjes zelf weer maken, anders wist ik niet of een en ander haalbaar zou zijn op een dag. Uitgaande van 3 plantbeginsels lukte dat. En 3 dames gingen met een anthurium in “koperen”pot naar huis. Toen bedacht mijn man, dat ik toch maar een workshopbox moest maken voor de anthurium. Het argument van mijn man was, dat het zonde was van alle energie die ik in de plant had gestopt. Weg vrijblijvendheid en vrij gehobby. Er bleken ook nog voorbereidingen voor een herfstboeket in de computer te staan en ook daar moest een handleiding voor ontworpen worden. Dag rustige vakantiedagen! Een verblijf van kinderen en kleinkinderen nam de nodige tijd in beslag en toen begonnen de beurzen alweer en werd ik een jaartje ouder, gevierd met ontbijtmand en verrassingsweekend. Leuk, leuk, leuk, maar nog steeds geen inspiratie. En toen…ineens vertelde iemand mij, dat ze altijd uitkeek naar mijn blogs en dat ze die dus nu miste. Dus bij deze weer het begin van een nieuwe reeks (hoop ik).Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Eindelijk laat de zon zich zien. Veel mensen maken zich op om uitgebreid van de zon te gaan genieten, maar eerst is daar de beurs bij Zestienhoven. Voor veel mensen in de regio de laatste mogelijkheid voor de vakantie om nog wat materialen in te slaan om ook de lange luie zomerdagen en avonden te vullen met geknutsel. In de bovenzaal van het hotel is het gelijk bij aankomst al tropisch warm, maar gelukkig er is airco en geholpen door de  gordijnen aan de zonnekant dicht en arko -alle ramen kunnen open- heerst er al vlug een aangename temperatuur en een gezellige sfeer. Aangezien wij veel zelfbouwmaterialen verkopen, krijgen wij veel hobbyisten aan de kraam, maar deze keer geen leuke verhalen over de aanbouw van een groot/klein/modern/ouderwets huis.Wel komen mensen tot drie/vier keer terug om nog eens te vragen, te kijken of te overleggen en wij proberen altijd zo goed mogelijk advies te geven. Wat oppervlaktematen betreft ben ik niet goed in het uitrekenen van de hoeveelheid parket, dakpannen of anderszins, (en gelukkig is mijn man daar erg goed in), maar als de mensen inlichtingen willen hebben over de VaRIAatjes - mijn bloemenworkshopboxen- of de workshops, wil ik best uitgebreid vertellen. Het enthousiasme van mijn dochter, die vandaag mee is gegaan om te helpen doet me goed. Ze maakt mensen aan het lachen en ook al kopen de mensen niets, dan nog blijft ze vriendelijk. Helaas heeft ze op het ogenblik door haar jonge gezin en haar drukke baan geen tijd om aan de hobby bezig te zijn en ik kan dan ook niets leuks voor haar kopen, want dat herinnert haar eraan dat er een onafgebouwd huis wacht op uren knutselplezier en dat de gezellige moeder-dochterweekenden lang geleden zijn. Natuurlijk weet je nooit hoe je leven zal gaan verlopen, maar vermoedelijk breken er ook voor haar rustiger tijden aan, zodat het huis weer tevoorschijn gehaald kan worden en misschien krijgen we samen ook wel weer een gezellig weekendjeweg. Nu ga ik van de rest van dit weekend genieten met een punt appeltaart of bokkepootjestaart ter ere van de verjaardag van jongste dochter en dan strekt zich een verrukkelijk lange periode uit zonder beurzen, maar met alle ruimte voor het uitwerken van een project voor de Vrouwen van Nu. Gelukkig ook op formaat 1:12. En dus zal ik de komende tijd geen blog schrijven. Ik ga in de komende maanden weer inspiratie opdoen. Dus kijk uit naar onze blog op zondag, maar pas vanaf september. Mocht je in die tijd zin hebben om terug te mailen, kies comment en plaats je commentaar. Zomerse groeten, het WAMteam.

Dingen waar mensen blij van worden. In de hectiek van alledag vergeten we wel eens stil te staan bij dingen waar je blij van wordt.  Zeker in aanloop naar een beurs of workshop moeten er heel veel dingen. Niet lekker lang blijven liggen  en daarna uitgebreid eten en krant lezen. Niet op je gemak een hele dag wat aanmodderen. Wel de voorraden controleren, de kratten nakijken, de kraamopstelling bepraten en nadenken wat er nieuw is in het assortiment, want als je dingen niet tentoonstelt weten de mensen ook niet dat je ze in de verkoop hebt. Voor de workshops moet ik de inhoud van de workshopboxen maken, de bevestigingen klaar maken en inkopen doen, om te zorgen, dat de cursisten inderdaad iets lekkers bij de koffie krijgen en dat de uitgebreide lunch iets meer is dan een broodje kaas. Na de beurs en de workshops voelen we alletwee, dat we veel energie verbruikt hebben en moeten we eerst weer bijtanken. En dat lukt aardig als je je verdiept in de leuke dingen die je meemaakt of door de fijne dingen die je omringen en natuurlijk helemaal door de leuke mensen waar je mee in kontakt komt. Ieder mens vindt het toch fijn om te horen dat hij of zij dingen doet of maakt die andere mensen blij maken. Zo helpt mijn man andere hobbyisten die problemen hebben met het lezen van bouwtekeningen. Heel leuk om te merken, dat een vroegere opleiding ( tot aannemer) nu weer in miniatuur zijn vruchten afwerpt. En zo biedt mijn vroegere specialisatie biologie nu een aardig houvast bij het ontwerpen van nieuwe workshopboxen. Daarom word ik echt blij van het voorjaar; in onze tuin hangt een uitbundig bloeiende kamperfoelie, echt een plaatje om te zien. En aan de hand van wat er in de tuin groeit en bloeit kan ik bekijken welke planten leuk en haalbaar zijn om te minimaliseren oftewel in miniatuur na te maken. Mocht je graag een plant willen gaan maken en deze valt niet onder de workshoplijst, mail gerust. Ik kan altijd bekijken of het te doen is en met welke materialen. En helemaal blij word ik van een dag als vandaag - moederdag - als kind met kinderen onverwacht op visite komt. Kost veel energie, maar je krijgt er ook weer veel levensmoed voor terug. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Deze keer geen blog. We herdenken de mensen, die hun leven hebben gegeven om onze vrijheid veilig te stellen. De vrijheid, die wij kunnen gebruiken om te doen en te zeggen wat wij willen. Wij hebben de mogelijkheid om onze vrije tijd in vrijheid te besteden. Wij zijn daar heel blij om, maar wij staan er niet zo vaak bij stil. Het ontbreekt mij dan ook aan de inspiratie om vanavond over miniaturen of poppenhuizen te schrijven Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

We zijn natuurlijk allemaal heel blij, dat we kunnen kijken. Zelfs als ons gezichtsvermogen wat minder wordt, maken we gebruik van alle mogelijke hulpmiddelen om maar te kunnen blijven zien. En ook ik begrijp best, dat miniatuurdingen wat kleiner zijn en wat meer vergen van het vermogen om te zien, maar als volwassenen dan gaan kijken met hun handen, heb ik daar wat moeite mee.Temeer daar onze miniatuurmeubelen  vastgeplakt staan in de transportkasten. Anders hebben we bij aankomst een kast vol losse onderdelen. Dan zou het aardig wat tijd vergen om onze kraam op te bouwen en dat willen we toch wel voorkomen. Wij zijn ten alle tijde bereid om mini's te laten zien aan mensen, die even van dichtbij willen kijken of uit willen proberen of laadjes, deurtjes of andere onderdelen van een miniatuur beweegbaar zijn, daarom verbaasde het mij vandaag op de beurs zo, dat veel mensen op onze vraag:" Kunnen wij U misschien helpen?" het antwoord kregen:" Wij komen alleen even kijken." De beurs in de functie van museum!!!! Misschien een nieuwe trend? Alle gekheid op een stokje, maar het aantal kijkers was best groot en eigenlijk wilde ik vanavond niet bloggen, omdat een eendaagse beurs veel vraagt van mijn energie (en ook die van mijn man) en als er dan behalve kijkers ook aardig wat kopers zijn, dan is er balans tussen klantvriendelijkheid en baten. Dus vanavond even een korte blog. Op naar de beurs in het Airporthotel (Oh nee, dat heet tegenwoordig anders geloof ik, maar in ieder geval in Rotterdam en bij het vliegveld) en komt U gerust kijken. U bent van harte welkom en wij trekken alles uit de kast om het U naar de zin te maken. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam.

Het is een bekend gegeven, dat mensen die oud worden vaker terugdenken aan het verleden. Tenslotte heb je dan een langer verleden achter je dan een toekomst voor je. Daar moest ik vandaag ineens aan denken, toen ik samen met de kleinkinderen eieren liep te zoeken. Een heel groot stuk tuin met een vijver en grenzend aan een kanaal. Wel wat beangstigend voor ouders met heel jonge kinderen, maar de vaders zochten soms nog fanatieker dan de kinderen en dus waren de meeste eieren vlug gevonden en konden we aan de koffie. En toen schoot ineens het beeld door mijn hoofd van eieren zoeken anno 1954. Vermoedelijk waren de meeste dingen nog op de bon en in de naoorlogse jaren was er beslist geen overvloed. Toen ik mijn moeder dan ook vroeg of wij Paaseieren mochten zoeken, kreeg ik als antwoord, dat ik ze best mocht zoeken, maar dat ik niet moest verwachten ze te vinden. Nou hadden wij kennissen, die een snoepkaam hadden op de mark en van hen kreeg ik een paar lege dozen en misschien 9 Paaseitjes en vermoedelijk ook nog van suiker. Beslist geen chocola. Met behulp van gekleurde papiertjes maakte ik van de dozen een voorjaarstuin met graspollen en bomen langs de kant en waar geen gekleurd papier voor was, gebruikte ik wit papier wat ik zelf kleurde. Eén tuin voor mijn oudere en één voor mijn jongere broer en natuurlijk ook een voor mezelf. In ieder tuintje verstopte ik een paar eitjes en ik zette de "kunstwerken"naast de borden op de Paastafel. Mijn herinnering laat me denken, dat het overduidelijk tuinen waren, met een Paashaas, gekleurde eieren( van papier ) en natuurlijk met de overheerlijke roze suikeren eitjes.Verder reikt mijn herinnering niet en fotograferen ging ook niet zoals tegenwoordig, dus echte bewijzen kan ik niet overleggen.; Maar wat ik me wel ineens realiseerde was, dat het knutselen altijd in mijn aard gezeten moet hebben en dat ik er in de loop der jaren heel veel plezier aan heb beleefd. Maar ook dat ik het gebruikte om andere mensen een plezier te doen en dat ik dat nog steeds doe, want als ik iemand op kan vrolijken met een van mijn maaksels, dan doe ik dat graag. De chocolade Paaseieren van vandaag zijn opgegeten door de kleinkinderen, de Paastafel is afgeruimd en de versierselen uit de Paastakken mogen weer in de doos . Voor volgend jaar 2 nieuwe miniatuurpaashazen breien, want alleen voor je eerste kleinkind zoiets maken, kan niet. De breinaalden en de wol heb ik al. nu de tijd nog. Maar kom,  ik heb nog een heel jaar voor het weer Pasen is. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vrolijke groeten, het WAMteam.

Veel hobbyisten weten, dat er in Nederland maar 5 (?) antieke poppenhuizen bewaard zijn gebleven. En deze staan allemaal ergens in een museum. En als je een beetje uit de buurt van musea woont, dan is de kans dat je een poppenhuis kunt bewonderen niet zo groot. Mijn poppenhuishart sprong dan ook op toen er in het Gemeentemuseum Den Haag een expositie kwam met 2000 miniatuurschilderijen. Heerlijk, het maakte mij mogelijk een combinatie te maken van familiebezoek, museum en lekker eten. Wat kan een mens nog meer verlangen. In de wonderkamers van het museum (verdieping -1) hebben mijn dochter en ik een verrukkelijk speelse dag doorgebracht. M.b.v een tablet krijg je in de kelder allemaal opdrachten, die je voeren van de kunst van Mondriaan tot verhalen uit de tentoongestelde keramiek, tot kleding uit vroeger en nu. (Je mag deze kleding zelfs aantrekken!!) Zelf ben ik dol op spelletjes in welke vorm dan ook. En ook mijn dochter laat af en toe de dagelijkse werkelijkheid graag achter zich. En toen mochten we genieten van 2000 kunstwerken in miniatuur. Tentoongesteld in allerlei kubussen afgewisseld met blokken waar in miniatuur 3d taferelen werden getoond. Hoe het werkt weet ik helaas niet, want ik zou graag zo'n kamer hebben waar ik levende figuren in miniatuur kan laten zien. Als afsluiting zijn we samen naar het poppenhuiskabinet van Sara Rothé gegaan en hebben elkaar verdrongen op het trappetje om alles maar zo goed mogelijk te zien. Zelfs al heb je 10 keer voor dit poppenhuis gestaan zie je toch iedere keer iets nieuws. Speelkaarten in miniatuur, die me vorige keer niet zijn opgevallen en een porceleinen hazewindhond die in de hal zit. Het blijft een genoegen om rond te kijken. We hoorden gelukkig, dat het museum vandaag, zondag, gratis toegankelijk was, zodat ook de volgende generatie gratis kon kennismaken met de collectie, want we hopen toch allemaal, dat er jongeren komen, die onze hobby over gaan nemen, als wij daar te oud voor worden. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Als ik de speelgoedberg van onze hedendaagse jeugd bekijk, bekruipt mij altijd een gevoel van weemoed. Zoveel weggooimateriaal, zoveel "speelgoed"dat na twee,drie dagen "spelen" stuk gaat en niet meer te repareren is, dat gaat me aan het hart. Nou weet ik wel, dat hedendaagse ouders dit gezeur vinden, want dit is een tijdsbeeld. Snel, veel en veranderlijk n wij moeten daar in mee en als we dat niet willen (of kunnen) dan worden we afgeschreven en als ouderwets weggezet. Misschien denken onze kleinkinderen nog wel eens aan het gezeur van oma, als blijkt, dat grondstoffen uitgeput raken en het voedsel schaars wordt. Misschien komen deze gedachten ook wel voort uit een soort na-beursgevoel. Au in voeten, au in rug, gebrek aan energie en geen trek meer in eten, morgen zal het een  al een stuk minder zijn  en het ander al weer normaal. Al denkend over speelgoed wandelde ik vanmorgen langs de Argentijn op de beurs in Apeldoorn.( De Argentijn is de naam, die wij een aantal beurzen geleden aan de standhouder uit Argentinie gaven en daarna is er geen andere naam voor in de plaats gekomen. ) Tot mijn zeer grote vreugde zag ik, dat hij een doos MOBACO als miniatuur in de verkoop had. Duidelijk gemaakt voor de Nederlandse markt, gezien de Nederlandse tekst op de doos. Dit echte speelgoed is het eerste wat ik mij herinner als gekocht speelmateriaal in de na-oorlogse jaren ik heb nu nog - 60 jaar later - een doos met grondplaten en bouwmateriaal. Danig verschoten door het licht, maar toch. Voor de huidige generatie niet meer het goede spelmateriaal. Het is niet dynamisch, niet digitaal, er zitten geen knopjes aan en je hoeft er niet eens erg handig voor te zijn, maar, oh wat heb ik met veel plezier huizen, kerken en zwembaden gebouwd. En laat ik nu, precies vandaag aan de kraam een kerk, gebouwd van Mobaco, zien, samen met een doos met losse onderdelen. En gelukkig had ik gespaard en kon ik me deze aankoop veroorloven, samen met een doos MECANO - het speelgoed van de jongens in de familie en een set bouwkundig tekenmateriaal. Mijn dag kon niet meer stuk. Mijn oudste dochter heeft nog herinneringen aan de bouwplaten, mijn zoon kon zich nog mecano herinneren en wat kocht ik indertijd nog meer als verantwoord speelmateriaal voor de kinderen? De houten kistjes, waar pilaren, tympanen, rechthoekige blokken en een soort van boogblokken inzaten, voorzien van een steentjesmotief en andere beschilderingen en ook deze was kist was te koop. Ze zijn zo klein, dat ik ze mee kan nemen naar een eenkamerflatje en daar stilletjes kan gaan genieten van herinneringen aan vroeger. Kijk uit naar onze blog op zondag. Het WAMteam.

Heel vaak kijken wij - poppenhuisliefhebbers - naar de werkelijkheid om te zien of wij daar ideeen op kunnen doen voor onze 1:12 hobby. Wij zien geen weggegooide aansteker, maar tandwieltjes en andere onderdelen, die gebruikt kunnen worden voor het maken van een rollator. Wij zien wel een miniatuurautootje, maar dat is te groot voor de speelkamer in ons poppenhuis, maar de wieltjes.. ja, die gebruiken wij voor het maken van een boodschappenwagentje. Paperclips worden fietsenrekken, maar ook handvatten voor lades. Zo raap ik nog steeds - heel enthousiast - knopen op van straat. (Ranzig volgens mijn dochter, temeer, daar ik dat deed toen we met de ouders van haar toenmalige vriend naar een restaurant wandelden. Het is met die vriend ook niets geworden ) En bij alles, wat we zien vragen wij ons af: Wat kan dat worden voor ons poppenhuis, stoffenwinkel, bakkerij of wat voor winkel dan ook. En zo hebben wij allemaal dan ook doosjes, bakjes of laadjes waar van allerlei klein spul in zit waar we ooit een bedoeling mee hebben gehad. En als we tijd van leven hebben gebruiken we de meeste materialen wel, al is het misschien voor een heel ander doel als waar we het ooit voor bewaard hebben. En daar komen de hobbybladeren om de hoek kijken, want niet alle 1:1 knutselideeen  lenen zich ervoor om vertaald te worden naar 1:12, maar heel vaak in een andere vorm toch weer wel. Een paashaas omwikkeld met wolkoord laat zich prima vertalen, zeker als in de mand op zijn rug een klimopboog groeit. Kleine eitjes zijn zo gemaakt van fimo, smyrnawol om de draadfiguur te omwikkelen en de klimopboog past natuurlijk heerlijk binnen mijn hobby van miniatuurplanten en bloemen. Eigenlijk zou ik daar het liefste mee bezig blijven, maar eens heb ik het idee geopperd om een winkeltje te hebben en daar is ons winkelen op afspraak uit ontstaan. Als er klanten aan huis willen komen moet alles er natuurlijk spic en span uitzien. Een keertje extra stofzuigen kan geen kwaad, een schone aanrecht is een must omdat wij een zeer open keuken hebben en welke winkeldame wil nou het risico lopen dat een klant vraagt of hij/zij van het toilet gebruik mag maken en dat je net de vuile vaat daar hebt weggefrommeld ( Een waar gebeurd verhaal uit onze familiegeschiedenis) Maar onze klant van afgelopen zaterdag was wel een heel bizondere. Hij kwam shingles ophalen. Amper 2 miniuten binnen, niet geinteresseerd in poppenhuizen of andere miniatuurzaken omdat hij de shingles wilde gebruiken voor een blokhutbijenkorf!!!!! Wat een leuke toepassing. Hopelijk voelen de bijen zich lekker thuis in een houtgedekt huis. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam.

Het is nooit zo kant en klaar of het hapert hier en daar, was een geliefde uitspraak van mijn vader. Hij was een self-made man, die zich heel veel vaardigheden - noodgedwongen - eigen had gemaakt en als je niet voldoende kennis in huis hebt, gebeurt het wel, dat je steken laat vallen. Vandaar, dat ik niet weet of mijn vader deze spreuk zelf heeft verzonnen of dat het een bestaande uitdrukking in Nederland was. Toch moet ik vaak aan dit gezegde denken, als mensen mij foto's laten zien van hun kant en klare werkstukken. Dan denk ik:"Mensen, kijk om je heen!!!!"Kijk naar bestaande huizen en meubels of wat dan ook in de schaal van 1:1. Is dat perfekt? Nee, natuurlijk niet. Wij zijn allen mensen en perfectie is ons niet gegund. Er is zelfs een bevolkingsgroep, die in hun werkstukken bewust een fout maken, omdat zij vinden dat er slechts Eén perfekt is. Zelf betrapte ik mij vandaag ook op het zoeken naar perfektie. Op zondag werk ik graag voor mezelf. Ik trek me terug in mijn werkkamer om bloemen of planten uit denken. Natuurlijk ben ik gehouden aan de ponsen die ik heb, want handmatig piepkleine blaadjes maken kan ik wel, maar wil ik niet, want mijn man wil graag dat ik workshopboxen maak van de bloemen die ik bedenk. Als ik dan 180 piepkleine blaadjes moet knippen voor één workshopbox, dan bekoelt mijn enthousiasme voor de hobby danig. Toch blijf ik zoeken naar de mogelijkheden om de bloem of plant, die ik in gedachten heb als workshopbox uit te voeren en daar komt het streven naar perfektie om de hoek kijken, want ik blijf zoeken naar het ponsje dat ik kan gebruiken, naar de goede kleur en vorm van de bloemblaadjes en alles wat niet de toets der kritiek kan doorstaan zet ik in een vaasje, bloempot of bloembak in mijn probeerhuis. Inderdaad, weggooien is zonde. En wat blijkt, met deze probeersels maak ik mensen, die het moeilijk hebben heel gelukkig. De eerste keer, dat een kennisje van mij ging verhuizen om dichter bij haar dochter te gaan wonen had ze tranen in haar ogen. Ze was in de 80 en moest een heel nieuw bestaan opbouwen. Haar stuurde ik een pot met probeergeraniums, zo van: achter de geraniums zitten kan altijd nog. En een vrouw, die altijd op vakantie ging naar Denemarken en die altijd zo genoot van de stokrozen, die daar uitbundig bloeien, maar dit jaar door omstandigheden zeker niet kon gaan, stuurde ik een kaart met probeerstokrozen ( ik probeer tegenwoordig zelf mijn workshops uit). Zij bedankte mij uitermate bewogen. Gelukkig weten mensen niet hoeveel uur er in uitprobeerprojecten gaat zitten en zelf denk ik daar ook niet aan, want ik word heel erg verlegen als mensen mij met tranen in de ogen bedanken. Heerlijik, dat ik dat in mij heb. En nee, perfekt zijn mijn probeersels zeker niet, maar zij maken andere mensen wel gelukkig. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vrieendelijke groeten, het WAMteam.

Nooit gedacht, dat het leven na mijn pensionering zo afwisselend zou zijn. En dat ik zo hard zou werken. De ontvangst van een doos miniaturen uit Amerika betekent een aantal uren uitpakken, controleren, voorzien van codes en prijzen en alles weer een plaatsje geven in "het magazijn". Het aanvullen van de VaRIAatjes workshopboxen beslaat vele uren werk, van het verven van papier tot het ponsen van onderdelen, het afdrukken van nieuwe doosjes en het bijelkaar zoeken van alle materialen om weer een mooi werkstuk te kunnen leveren. Het geven van de workshops, zowel in Friesland als in Rijswijk staat ook garant voor vele uren bezigheid, want ik maak altijd een "showbox" waardoor de cursisten kunnen zien, welke stappen gaan leiden tot een mooi eindresultaat  Iedere workshop wordt door mij persoonlijk uitgewerkt om te kijken waar de knelpunten liggen en vervolgens worden alle onderdelen voorbewerkt, zodat iedereen met een kant en klaar product naar huis gaat. (behalve bij de stokroos )

Een 2daagse beurs vraagt heel veel voorbereiding, omdat het altijd een verrassing blijft wat je kunt verkopen. We huren dan ook altijd een ruime kraam, waar we ons hele assortiment uit kunnen stallen. En een ruime kraam beslaat wel 12 meter, we maken dan ook heel veel meters op zo'n weekend. Heel vaak verhuis ik naar de voorkant van de kraam omdat dat wat makkelijker praat en praten doe je ook veel tijdens een beurs. Met bekende en onbekende mensen, met medestandhouders en met de jongens van de organisatie die vooral op vrijdag tijdens de opbouw van de kramen bezig zijn met de laatste loodjes. Ik geloof niet, dat zij warm lopen of zelfs maar geinteresseerd zijn in poppenhuizen en aanverwante artikelen en toch sjouwen ze welgemoed onze kramen 40 cm van de muur af, zodat we ook aan de muurkant achter onze kraam vandaan kunnen komen. Mijn man aan de techniekkant en ik aan de kant van de VaRIAatjes, waar ik leuk reclame kan maken voor de workshoppakketjes en voor de workshops die ik de komende tijd in Rijswijk hoop te geven.Van alle cursisten kan ik niet anders zeggen dan dat ze prachtige werkstukken hebben gemaakt en behoudens de stokroos is iedere workshop klaar binnen de tijd. En door het geven van workshops leer ik veel mensen kennen en als deze mensen op de beurs komen, komen ze altijd even gedag zeggen, heel gezellig en vaak komen ze met vriendinnen, aan wie ze dan enthousiast kunnen laten zien wat voor mooie dingen er mogelijk zijn met poppenhuisplanten, die je ook nog zelf kunt maken. Binnen de kortste keren was ik door mijn voorraad mooie flyers - met plaatjes - heen. De zakelijke flyers moesten een aangeniet visitekaartje krijgen, omdat ik inderhaast en door het late tijdstip van aanmaak niet goed had nagedacht over de inhoud van de tekst en ook lukte het niet om de goede foto's erbij te krijgen. (Waarom doe ik ook altijd alles op het laatste nippertje? Omdat er anders allerlei ander werk blijft liggen!). Kort en goed, we hebben heel veel op onze kraam, maar nooit genoeg, wel de nieuwe pluimhortensia uitgevoerd in miniatuur bij me, vraagt er iemand naar de helleborus. De workshopboxen heb ik bij me, maar geen voorbeeld helaas. Soms was er geen ruimte genoeg rond de kraam om iedereen goed te laten kijken en soms was er een zee van ruimte, omdat er geen bezoeker in de buurt was. Kortom een heel wisselende beurs, misschien ook, omdat het weer zo heerlijk zomers was en gezinnen liever buiten bleven. Na afloop alle huizen en materialen weer in de beperkte ruimte van de bus gestopt en na een nachtje slapen weer naar het hoge noorden. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het Wamteam, vandaag versterkt met onze kleinzoon, die ook wel eens wilde kijken op de beurs.

Afgelopen zaterdag was er weer een workshop in Rijswijk. We gingen een stokroos maken.Voor 4 verschillende kleuren zaten de onderdelen in de speciale workshopbox. Soms zou ik wel eens heel computervaardig willen zijn. Tijdens een workshop opnamen willen maken, zodat andere poppenhuisliefhebbers mee kunnen genieten van het enthousiasme van de aanwezige workshoppers. En om te zorgen dat andere mensen kunnen zien, dat iedereen met een goede begeleiding heel mooie resultaten kan bereiken. De voorbereidingen voor een workshop  nemen voor mij heel wat uren in beslag en als de mensen, die voor het eerst bij mij een workshop komen doen, hun pakketje uitpakken is de gezichtsuitdrukking steeds hetzelfde: "Wat moet ik hiermee? Moet dit een geranium of hortensia worden?" Na enige uitleg wordt er vaak wat aarzelend begonnen, maar als men eenmaal doorheeft wat de bedoeling is, wordt men over het algemeen steeds enthousiaster, en als bij de lunchpauze het een en ander in het zicht is gebracht, gaat iedereen er steeds meer in geloven, dat er na afloop een mooi werkstuk mee naar huis kan worden genomen. Alle voorbereidingen voor de stokroos ten spijt, lukt het niet om daar een volledig kant en klaar werkstuk mee naar huis te nemen. Het zou al met al nog zo'n 2½ uur werken duren voordat alle stokrozen in de pot geplant kunnen worden. Maar het is een bekend gegeven, dat de meeste cursisten aan het eind van de dag weinig energie meer overhebben. En ik, als cursusleiding, heb ook een gevoel van:" het is wel een beetje op" Toch zijn er gelukkig cursisten die thuis vrolijk verder gaan met het afmaken van de bloemstelen en die mij dan foto's doormailen van een kant en klaar werkstuk. En zo'n foto zou ik graag willen plaatsen bij mijn blog, maar zo vaardig ben ik nog niet. Misschien leer ik dat ook nog wel eens. Een mens is tenslotte nooit te oud om te leren. Nu kan ik weer even genieten van een rustige maandag en dan weer vrolijk aan het werk voor het slagen van de beurs in de Broodfabriek( vh Darlingmarket) Meubeltjes uitzoeken, onze meubeltrolleys aanvullen, onze transportkisten nakijken, de Variaatjes aanvullen en nog nieuwe voorraden controleren en eventueel nieuwe items in de kijkkasten plaatsen. Alle dames, die alle Variaatjes al hebben: opgelet. We hebben in ieder geval 2 nieuwe workshopboxen bij ons: de helleborus en de pluimhortensia. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Wat hebben poppenhuismensen toch een andere kijk op de wereld. Mijn man weet  inmiddels, dat er niets zomaar weggegooid  mag worden, want misschien kan ik er nog iets mee. Zelf met dingen die gebroken zijn kunnen bij mij nog een functie krijgen, zoals het bad, dat we in scherven terugkregen. Moeilijk te lijmen, maar vol met buitenplanten erg leuk bij mijn Kringloopwinkel. Ook de mensen van het handwerkcafe, de Vrouwen van Nu en de dames bij het quilten beginnen steeds vaker aan mij te vragen of ik nog iets kan maken van....Op gevaar af dat ik wel erg veel materialen krijg, zeg ik toch nog steeds ja. Soms levert dat prachtige lapjes op, een leuk reepje kant of haakgaren in allerlei kleuren. Ook houten roerstaafjes voor de koffie leveren inspiratie op voor het maken van een miniatuurbestekbak of een sjoelbak voor de kinderkamer. De lapjes dienen voor overgordijntjes en de kantjes voor vitrage en iedere keer is de verbazing groot als ik een werkstukje mee neem om te laten zien.

Toen ik in de 90-er jaren van de vorige eeuw uit een soort van wanhoop begon aan het bouwen van het eerste huis waar wij samen hebben gewoond, wist ik absoluut niet dat het bezig zijn met poppenhuizen in de ruimste zin een veel beoefende hobby in Nederland was. Ik knutselde maar wat. Gewapend met een figuurzaagbeugel en een klem probeerde ik het meubilair- dat overigens bestond uit zelfmaakmeubelen en krijgertjes- na te maken. Wat een getob, als je handen en polsen niet goed meer mee willen werken en als je niet beschikt over 1e klas materiaal. Toch heb ik er heel veel van geleerd. Al was het alleen maar, dat er niets ontstaat zonder inspanning. Pas na enige tijd maakte ik kennis met andere knutselaars of hobbyisten en viel voor de eerste keer het woord verslaving. In tijdschriften kwam ik ook het woord virus veelvuldig tegen. En als je er eenmaal op gaat letten kom je het woord verslaving heel vaak tegen voor welke hobby dan ook. Breien? De nieuwe verslaving, evenals haken, zelf kleding maken of  modelbouwtreintafels maken. Kortom je kunt het niet meer verzinnen op handwerk/hobbygebied of het is een verslaving of een virus. Terwijl, als je het op de keper beschouwt, gewoon slaat op al die dingen, die veel mensen gebruiken om hun fantasien tot leven te brengen. Misschien worden deze termen gebruikt om de hobby verantwoord of "duurzaam"te laten zijn? Maar, eerlijk gezegd ben ik heel blij met mijn hobby en of het nou een virus, een verslaving of een besmettelijke ziekte is, ik ben er heel erg blij mee. Zoals mijn man en ik heel vaak tegen elkaar zeggen:"Wat moet je anders zo'n hele dag doen?" We hebben ons vandaag weer uitstekend vermaakt met voorbereidingen voor de VaRIAtjes, want met de eerstvolgende beurs willen we zeker niet met lege lades staan. En ook de trappen, kozijnen, schoolborden en andere dingen die we zelf maken, moeten in voldoende mate aanwezig zijn.Kijk uit naar onze blog op zondag. Verslavende groeten, het WAMteam.

Zodra mensen weten, dat je "iets"doet in de poppenhuishobby, krijg je heel vaak de vraag: "Kun jij dit of dat ook gebruiken?" In principe zeg ik altijd ja, omdat je,  als je een tijdje bezig bent met het maken van van alles en nog wat, je voor bijna alles wel een bestemming weet. Zo kreeg ik ook van twee dames wat restanten haakgaren.Voorzichtig werd er geinformeerd wat ik nou allemaal haakte voor de poppetjes. Bij het volgende handwerkcafe heb ik een door mij geweven stoeltje en een gebreid handtasje meegenomen om te laten zien wat ik knutselde voor de poppenkinderen. De verbazing allom was  groot toen men zag wat ik maakte van haakgaren. Bovendien had ik een malletje gemaakt voor het weven van vloermatten, maar als je veel enthousiaste vragenstellers om je heen hebt, dan is het erg moeilijk om je aandacht bij de goede volgorde te houden. Dan vertel ik maar over de manier van werken bij het weven van draad bij bv. een krantenbak in het poppenhuis, of ik laat iedereen de ontwerpen zien die ik nog in mijn werkboekje heb staan om - misschien, ooit, eens- nog te maken.  Hetzelfde is het geval op de quiltavond. Iedereen maakt de mooiste quiltkleden 1:1 en ik knutsel meestal een werkje 1:12. Eens begonnen met een kerstquilt uit een poppenhuistijdschrift. Het resultaat was wat scheef en vol beginnersfouten, toen een zgn. postzegelquilt 1:12, ik moet er niet aan denken om zoiets in volwassen formaat te maken, want ik kan mij absoluut niet meten met de andere dames. Inmiddels heb ik 2 verschillende mini kerstmannetjes gequilt en een huisje in de Happy Village techniek en nu knutsel ik een mini kerststal, want ook hier is het de vraag of ik nog wat kan met restantjes stof , kant, band of vlieseline.Ook daar zeg ik altijd heel blij:"Ja graag".Want ook op het gebied van quilten heb ik nog plannen. Er is bijna geen techniek, die ik niet een keer wil uitproberen. En als ik er niet meer aan toe kom, dan is het aan de mensen, die mijn werkkamer leeg gaan ruimen om te besluiten wat ze met alle voorraden gaan doen.

Gedurende de tijd, dat ik voor de klas stond, was mijn fantasie zeker een zegen te noemen. Ongeacht de gelegenheid, ik kon altijd een toepasselijk verhaal uit mijn duim zuigen.Aan het begin van een project of tijdens de demonstratie houtbewerken (als techniekproject voor groep 1 t/m 8)  kon ik de moeiteloos de verteltrant vinden, die de kleintjes (groep 1-2 en 3) aansprak. Wie had er dan ook een leerkracht, die haar eigen cirkelzaag meebracht en van een "toverlat" voor ieder kind een huisje kon zagen? De oudere kinderen kon je uitleggen, dat de profiellat de vorm had van een huisje, maar de kleintjes zagen alleen de huisjes, die iedere keer op de grond vielen. Het moeilijkste was nog tijdens de demonstratie de kinderen achter de afscheiding te houden, want ook een kleine cirkelzaag zaagt wel je vingertoppen af en we hadden geen van allen behoefte aan een bloedbad op school. Mijn fantasie was zeker ook een zegen bij het bedenken van onderwerpen voor de handarbeidles of het drama-uurtje. Niet gehinderd door enig van te voren vastgelegd plan maakten we poppenkamertjes, minimeubeltjes, maar ook pindarotsjes voor Moederdag of bakten we speculaasjes in december, met een echte speculaasplank Gelukkig was mijn parallelcollega bereid om een dubbele klas voor haar rekening te nemen, zodat ik ongestoord aan de gang kon met groepjes leerlingen. Zelf heb ik hier nog heel plezierige herinneringen aan en ik hoop mijn ex-leerlingen ook. In mijn werkkamer staat nog een miniatuurkamertje, gemaakt door mijn collega's ter ere van mijn afscheid op school.Nu genieten mijn kleinkinderen van mijn verhalen, mijn gevoel voor drama en van miniatuurknutselen. Maar soms, 's nachts als ik probeer te slapen, dan zou ik mijn fantasie wel eens uit willen zetten. Als ik nieuwe dingen lig te bedenken, wil ik ze gelijk uitvoeren en dan val ik zeker niet meer in slaap. En als er overdag vervelende dingen gebeuren, blijf ik steeds maar doemscenario's verzinnen. Bij ieder geluid in of om het huis zit ik overeind in bed. Als ik even niet nadenk, zitten er steeds meer beren op de weg, zodat de slaap steeds verder wijkt. Overdag zijn die beren allemaal wel weer verdwenen, maar ze nemen  een groot stuk van mijn energie mee, zodat er op het gebied van de miniatuurhobby weinig uit mijn handen komt en ik wil nog zo graag zoveel bedenken en uitvoeren. Hopelijk heb ik nog jaren voor de boeg waarin ik nog veel poppenhuisideeen kan uitvoeren. Kijk uit naar onze blog op zondag, groetjes het WAMteam.

En dan niet het noodlot verzoeken, maar vragen (verzoeken) die je krijgt van een medemens. Soms heel makkelijk om eraan te voldoen, maar soms ook veel arbeidsintensiever dan je in eerste aanleg kunt  bedenken. Als ik uit moet zoeken wie langwerpige gripzakjes verkoopt, dan volstaat het opzoeken van een advertentie in een blad. Maar als iemand mij het verzoek doet om een plant te bedenken die gebruikt kan worden in een winterplantenbak, dan volgt daaruit, dat ik wel een week of drie uitzoekwerk heb. Natuurlijk ben ik dan niet 3 weken achterelkaar bezig, want ook hier in huis doen de kaboutertjes het werk niet. Voor onze poppenhuisbeurzen moet er tenslotte ook het nodige klaargemaakt en bedacht worden, maar veelal 's avonds trek ik mij dan terug in mijn werkkamer om boeken te bestuderen, dingen op te schrijven en dat dan weer na te trekken op de computer en pas als ik dat allemaal uitgekauwd heb in gedachten, ga ik beginnen aan het realiseren. En net als bij mijn miniatuurbreiwerkjes is het eerste te groot, het tweede te klein en het derde item goed. Nou heb ik popjes in diverse formaten, dus truitjes, hemdjes en broekjes vinden altijd wel een draagster, maar voor bloemen en planten ligt dat wat anders. En omdat er heel veel uren werk in het maken gaan zitten, wil ik met de maaksels altijd wat doen en ziedaar, de fantasie komt mij te hulp. Niet goed bevonden bloemen verwerk ik in kaarten. Een half plantpotje op een kaart geplakt en daarin een plant of bloem die niet voldoet voor een workshop en als het helemaal nergens op lijkt maak ik een fantasieplant. Hiervoor gebruik ik de restanten van een trostomatenplant, geverfd en in een zelfgemaakte sierpot gepoot en op alle plaatsen waar een tomaat is gegroeid komt een fantasiebloem. Laatst kon ik zo'n fantasieplant afmaken met de nieuwsgierige kop van een slangetje, dat ik cadeau had gekregen van een glaskunstenares. Omdat het kopje was afgebroken had zij het bij de restanten gedaan, die omgesmolten mochten worden, maar ik mocht het meenemen en prikte het aan de voet van mijn tomatenclematis, zodat het nieuwsgierige kopje nu uit de aarde omhoog rijst.En zo was er ook het verzoek of ik wat kon vertellen over de bouwstijlen in de poppenhuiswereld. Ook dat vergde veel meer tijd dan ik in eerste instantie had gedacht, maar wat was dat veel zoekwerk. Alle oude tijdschriften doorkijken om te zien of er een bizonder poppenhuis instond, of een apart interieur. Heerlijk. Wij waren vandaag "ingesneeuwd", maar ik heb me geen moment verveeld. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Het hebben van fantasie heb ik altijd als een zegen ervaren. In mijn kindertijd beleefde ik altijd de mooiste avonturen in mijn fantasie. Op de middelbare school vermaakte ik mijn medeleerlingen d.m.v. verhalen, die bladzijde voor bladzijde doorgegeven werden tijdens de les en omdat ik op meisjesscholen les kreeg gingen deze verhalen natuurlijk altijd over ridders op witte paarden. Wisten wij veel, dat wij in het echte leven beter op zoek konden gaan naar een brede schouder en een luisterend oor en liefst ook nog wat spaarcenten, want als de armoede de deur binnenkomt, vliegt de liefde het raam uit, zoals een geliefd gezegde van mijn oma luidde.Voor de spaarcenten zorgde ik zelf maar door een baan in het onderwijs aan te nemen. En ook hier was mijn fantasie een grote steun, zeker in groep 3 ( de vroegere eerste klas ) waar ik het liefste werkte. Heerlijk om de aan jou toevertrouwde kinderen mee te nemen in gefantaseerde werelden waar altijd alles goed kwam. Hoe vreemd het verhaal ook was, ik kon de kinderen altijd mee nemen in de vertellingen.En dit werkt ook bij mijn kleinkinderen. Zelf ben ik dan allang weer vergeten wat ik gefantaseerd heb over willekeurig welk beest en dan krijg ik de vraag hoe het nou weer verder ging met de slak of het eendje en dan geef ik het verhaal wel weer een vervolg. Afhankelijk van mijn bui wordt het verhaal vrolijk, ondeugend of verdrietig, maar ik probeer altijd wel een goed eind aan het verhaal te breien. Voor jonge kinderen is altijd alles mogelijk, alhoewel de moderne jeugd wel wat meer wil weten van de hoed en de rand en als ze het helemaal niet meer willen geloven erken ik ruiterlijk dat ik een grapje maakte. Fantasie en humor heb je ook nodig als je op een beurs staat met poppenhuisminiaturen. Veel ouderen (vaders, moeders, opa's,oma's en welke varieteiten die er tegenwoordig in het moderne gezin voorkomen ) zijn van mening, dat meubels en andere poppenhuisaccessoires bedoeld zijn als kinderspeelgoed en dat datgene wat op jouw kraam staat ook bedoeld is om door kinderen bespeeld te worden.Wij, als poppenhuismensen, weten natuurlijk wel beter, maar vooral op zondag komen er aardig wat "spelende"kinderen voorbij en dan vergt het veel fantasie en humor om -zonder de begeleiders voor het hoofd te stoten - jouw materialen alleen te laten bekijken met de oogjes en niet met de handjes. Maar wat te denken van de (vele) volwassenen die met een verre blik in de ogen over jouw verkoopitems aaien en iedere keer zeggen:"Leuk he?" Misschien -maar dat is mijn fantasie- kunnen ze zich nog maar weinig permitteren en als ze een poppenhuismeubeltje even vasthouden, kunnen ze denken dat het in hun bezit is.Vandaar die verre blik.Kijk uit naar onze blog op zondag. Vrolijke groeten, het WAMteam.

Zomaar een zin op de televisie of zomaar een zin in een boek. Soms wordt je aandacht door een enkele zin getroffen: de lagere klasse..... en dan komt er een conclusie, die meestal niet zo positief is. Net alsof mensen bij hun geboorte al mee krijgen: Jij hoort in een lagere klasse. Vroeger - in de tijd waar mijn boek zich afspeelt - was er duidelijk verschil tussen dames en vrouwen. Dames hadden het geld en de tijd om zich te vermaken met fantasiewerelden. En nog verder terug in de tijd konden rijke dames het zich permitteren om hun idee van een ideale wereld, gevuld met mooie dingen, uit  laten voeren door vaklieden.Wat heerlijk, dat deze tijden voorbij zijn.Wij - vrouwen (en mannen) van nu - zijn gelukkig in de gelegenheid onze eigen fantasiewereld te ontwerpen, maar ook uit te voeren. En of dat gebeurt met kostenloos materiaal of met dure houtsoorten, niemand kijkt er meer vreemd van op als een  vrouw / man gereedschap hanteert om een poppenkamer, -huis of miniatuurwinkel te maken. Heerlijk, dat er poppenhuistijdschriften zijn, waar wij inspiratie op kunnen doen voor het maken van meubels, aankleding of bewoners. Dat er vriendenkringen zijn waar we bij elkaar  komen om te overleggen, wat we gaan doen. Op die manier maak je dingen, waar je zelf niet zo een, twee, drie aan zou denken. Dat er poppenhuisbeurzen zijn waar je die dingen kunt kopen, die je niet zelf kunt maken. En dat je door het volgen van workshops nieuwe technieken kunt leren en mooie dingen voor je poppenhuis kunt maken.  Zo mailde ik aan mijn cursisten: Ik heb er zin in. En zij hadden er ook zin in. Er werd behoorlijk geconcentreerd gewerkt. Af en toe werden de zinnen verzet met een versnapering, maar we werkten met een behoorlijk tempo.En toen aan het eind van de middag de bloembakken met drie helleborusplanten klaar waren, hadden we allemaal het idee om gelijk weer een workshop af te spreken. Zo gezellig en productief. Een workshop volgen heeft zin en geeft zin. En voor ons allemaal de bevrediging dat de cursisten een goede workshop hadden gekregen en met een mooie plant naar huis konden. Helemaal klaar en tot tevredenheid van alle partijen. We kijken uit naar de eerstvolgende workshopdag in maart. Kijk uit naar onze blog op zondag. Plantaardige groeten, het WAMteam. 

Vroeger was alles beslist niet altijd beter, maar allerlei zaken waren gewoon vaststaand. Neem nou het Nieuwjaarwensen. Rond 1950 gingen we tot en met 6 januari naar vrienden en kennissen om een gelukkig dan wel zalig nieuwjaar te wensen, voor mensen, die niet thuis waren lieten we een visitekaartje achter. En tot 31 januari mocht je vage bekenden nog veel heil en zegen wensen. Anno nu hoor je veel verschillende meningen, je mag wel tot 15 januari het beste wensen of was het nou tot 30 januari of toch maar tot en met 6 januari? Geef je een hand of een, twee of drie zoenen? Er zijn al krantenartikelen die advies geven over wat je moet doen als je niet gezoend wil worden. Je arm stijf houden werkt helaas niet altijd. Hieruit moge blijken, dat ik niet gecharmeerd ben van gezoen met wildvreemden, zeker niet sinds het gebruik van vol op de mond zoenen is toegenomen. Kortom, ik ben gelukkig, dat ik lezers en lezeressen digitaal alle goeds, veel heil en zegen, geluk en gezondheid in 2014 kan toewensen en dat onze eerste beurs pas op 18 en 19 januari gaat plaatsvinden. Zelf wil ik het wensen graag vergeten na 6 januari, niet omdat ik iedereen niet alle goeds toewens, maar omdat ik graag vooruit kijk en dat betekent creatief bezig zijn op het gebied van bloemen en planten, bouwtekeningen van meubels, een nieuw model poppenhuis en daarnaast nog van allerlei voor jarige (klein)kinderen. De laatste dingen regelen voor de workshop helleborus van a.s. zaterdag en dan vergeet ik gewoon om de mensen die ik in levende lijve ontmoet het beste te wensen. Bij deze dus uitgebreid gedaan, dan kan ik nu proberen wat rust in te halen van de afgelopen dagen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Gezonde en gelukkige groeten van het WAMteam

Het zal niemand ontgaan zijn, dat we het einde van het jaar 2013 naderen. Radio en televisie doen hun best met muziek- en nieuwsoverzichten. En of je nou naar Omrop Fryslan luistert of naar Qmusic, overal klinkt nostalgische muziek. Op poppenhuizengebied bestaat er gelukkig nog geen top 100, dus hoef ik hier geen gouden oude te benoemen of vertellen wie de eerste is geworden. Ook hoeven we geen testen uit te voeren zoals de oliebollentest of de test wie de mooiste poppenhuizen maakt. Gelukkig maar, want over smaak valt niet te twisten en wie kans ziet om een groot Amerikaans poppenhuis in elkaar te zetten vind ik net zo knap als iemand, die een grachtenhuis kan aankleden en inrichten.En iemand, die mij mailt dat hij of zij zelf poppenhuismeubeltjes of iets anders voor het poppenhuis maakt, zal ik altijd positief benaderen. En positiviteit hebben we allemaal nodig op zijn tijd. Als je nooit een complimentje krijgt voor de dingen die je maakt, dan gaat je motivatie verloren. En daarna ben je voor de hobby verloren en dat zou vreselijk jammer zijn, want je verliest niet alleen je hobby, je raakt ook poppenhuishuisvrienden en vriendinnen kwijt. Daarna slaat de eenzaamheid toe, kortom allemaal dingen die we niet willen. Met grote vertedering kijk ik af en toe naar wat meubeltjes in een van de gekregen poppenhuizen, gemaakt door een ex-leerlinge van mij, die toendertijd 8 jaar was. Zonder goed materiaal of gereedschap maakte ze o.a. een salontafeltje. Ongeschuurd,grof geverfd, maar ze was er zelf zo trots op. Natuurlijk had ik het achter haar rug weg kunnen gooien, maar soms is het wel eens goed om te zien dat wij als mensen niet volmaakt zijn en dat we andere mensen nodig hebben om ons te bemoedigen of te steunen. Dat overkwam mij vandaag. Ik stak voor ons gezin een kaarsje op en mijmerde even over het afgelopen jaar, toen zomaar iemand tegen mij zei:"Moge uw wensen voor het komend jaar uitkomen." En hierbij sluit ik mij volkomen aan voor iedereen die de moeite neemt om mijn blog te lezen.Kijk uit naar onze blog in het Nieuwe Jaar. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Wat is het fijn om creatief te zijn. Op elk gebied kun je je eigen ideeen uitvoeren. En op poppenhuisgebied is dat natuurlijk helemaal. Of je nou houdt van houtbewerken, breien, naaien, schilderen of wat dan ook, je kunt je helemaal uitleven. En dan langzamerhand tot de ontdekking komen waar je ultieme voorkeur naar uitgaat. Zo weet ik, dat het werken met hout mij heel leuk afgaat, zolang ik met kleine stukjes hout mag priegelen, maar zodra ik met zaag- en schaafmachines aan de gang moet, dan bekoelt mijn enthousiasme al een heel stuk. Zo heb ik een idee bedacht voor een winkel, maar ik moet hem zelf uitwerken, want mijn man ziet daar niets in, en wat moet ik dan doen? Juist ja, aan de gang met plaatmateriaal en omdat ik op een keer een stuk plaatmateriaal naar mijn hoofd heb gekregen toen ik een grote plaat in stukken ging zagen ( vermoedelijk omdat ik te vlug resultaat wilde zien, maar toch...) ben ik echt huiverig om te gaan zagen. Voorlopig duurt het nog even voor wij weer naar een beurs gaan en met die gedachte schuif ik het maken van mijn ontwerp nog maar even voor mij uit. Hierbij komt ook nog dat mijn ontwerpen niet vlug verkopen, zoals de kraam die ik had bedacht. Daarentegen weet ik, als ik een bloem of plant wil gaan maken, dat ik helemaal in het ontwerp duik en dus tijd en omstandigheden vergeet. Zelfs het lezen van een spannend boek raakt op de achtergrond en lezen doe ik ook zo graag. Maaltijden koken moet ook gebeuren en ook op dit gebied wil ik heel graag creatief zijn, maar als ik met bloemen bezig ben, vergeet ik totaal welke plannen ik voor het avondeten had en verrast de verslaggever van Omrop Fryslan mij met de tijdmelding en vooral op zondag is dat heeel belangrijk -hier mag een emoticon achter - want de sport moet wel bekeken worden. Inmiddels is het zondagavond en mag ik van mezelf verder aan mijn "moord"boek. Mijn ontwerp voor de helleborus is klaar. De proefbloembak staat in de kamer en aan de voorkant van het workshopdoosje en de "bloemendames"in Friesland hebben een mail gekregen of ze deel willen nemen aan de workshop op zaterdag 11 januari 2014 en natuurlijk is ieder ander, die de reis naar Friesland er voor over heeft ook van harte welkom. Wij gaan de reis weer omgekeerd aanvaarden om gezellig met de familie het Kerstdiner te verorberen. Wij wensen alle trouwe- en af-en-toe-lezers gezellige Kerstdagen en af en toe ook nog een beetje tijd om te knutselen.(Onze menukaart bestond jaren achtereen met alle gangen uitgevoerd in Fimo geplaatst in een 3d-uitvoering van een kamertje op het formaat van een Kerstkaart).Kijk uit naar onze blog op zondag. Fijne Kerstdagen het WAMteam

Tegenwoordig kan ik aardig plannen om de Kerstkaarten nog voor Kerstmis op de post te doen. Gewoon, gekochte kaarten voor familie en kennissen. De kaarten voor vrienden en mede poppenhuisliefhebbers vragen wat meer denkwerk. Zo af en toe krijg ik dan een leuk idee uit een handwerkblad of reclameblad van de bouwmarkt en zo maakte ik een Kerstmis of wat geleden kaarten met een miniboodschappentas met een elandenkop en een popupkaart met glitterdennenbomen of een sneeuwlandschap met speciale puffverf = verf die bij warmworden uitzet. Omdat al deze ideeën in miniatuur worden uitgewerkt vraagt het niet zoveel tijd. In ieder geval niet zoveel als het borduren van Kerstmotieven op een lapje aftelbare stof en dat verwerkt in een passepartout. Helaas waardeert niet iedereen mijn knutselwerkjes, dus besloot ik het uitgebreide kaarten maken maar op te geven. Nu gaan mijn bedenksels alleen nog maar naar een klein groepje medehobbyisten. Denkelijk 2 Kerstmissen geleden bedacht ik een d.h.z.kerstboom, bestaande uit een aantal minuscule latjes, van klein naar groot op een ijzerdraad geregen en in een kraal "geplant" Op de uiteinden van de latjes had ik staafkraaltjes geplakt met daarin een stukje zwartgemaakt rijggaren. Als je na openen van de enveloppe de kaart openvouwde kon je de latjes om en om haaks op elkaar draaien en kreeg je het idee van een Kerstboom. En vorige week zag ik tot mijn vrolijke verwondering, dat een bouwmarkt dit idee in het groot heeft uitgevoerd voor het moderne interieur, waar sloophout en naturel trendy blijken te zijn. Dus daarom dit jaar de zaak maar eens omgekeerd. Een idee uit een reclamefolder uitgewerkt op poppenhuis formaat. De takken van de kerstboom voorgesteld door stukjes stro en aan deze takken hartjes, kerstmannetjes, rendieren (als ik daar een ponsje voor heb) en allerlei glitters, want die zweven nu toch al rond in onze woonkamer, want het knutselen van dit soort dingen doe ik in de kamer, dan blijft mijn werkkamer een beetje op orde, want daar werk ik aan een workshop op aanvraag nl. de helleborus en hoewel dit een winterplant is, wil ik kerstboom en kerstroos liefst wel gescheiden houden. Aan wie dit leest wil ik alvast heel gezellige feestdagen toewensen. Misschien staat er lekker met elkaar knutselen op het programma, maar hoe je het ook viert: veel gezelligheid!!! Kijk uit naar onze blog op zondag, vriendelijke groeten het WAMteam.

Poppenhuizen -en in het bizonder het bezit ervan- gaan mij steeds meer boeien.Als je leest, dat rijke vrouwen in de Gouden Eeuw er een behoorlijk bedrag voor over hadden om met hun rijkdom te pronken -d.m.v. hun kabinetkasten- dan kan ik mij daar iets bij voorstellen, maar waarom moesten deze kasten gevuld worden met poppenhuistaferelen? De mannenkasten werden gevuld met uitheemse en kostbare zaken en het lijkt mij, dat ook vrouwen wel dergelijke dingen ten toon konden stellen. Misschien zat er veel meer verhaal in het laten zien van de dagelijkse gang van zaken, maar dan in miniatuur. En verhaal zit er in elk poppenhuis. Heel veel vrouwen beginnen hun verhaal met:"Vroeger had ik een poppenhuis, gemaakt door mijn vader, opa ( soms zelfs door mijn moeder wat zo'n 50 jaar geleden nog niet echt gebruikelijk was ) en dan komt het verlangen om de hoek kijken, want het poppenhuis werd weggegeven of is gewoon zomaar verdwenen en al deze vrouwen beginnen op een bepaalde leeftijd te verlangen naar een poppenhuis alleen voor haarzelf. Soms wordt een kleinkind of nichtje ten tonele gevoerd, want stel je voor dat je voor gek staat als je toegeeft, dat het poppenhuis alleen voor jou bedoeld is. Van deze hedendaagse sierpoppenhuizen heb ik al een paar staaltjes mogen bewonderen. Wat bestaat er veel op poppenhuisgebied. En in welke stijl je je poppenhuis ook in wilt richten, het kan. En dan denk ik, dat het karakter van de poppenhuisdames ook heel duidelijk te zien is aan de inrichting van hun poppenhuizen. Mijn eigen poppenhuis wijkt wel heel erg af van de plaatjesmooie huizen die ik gezien heb. Maar ik begon dan ook niet met het verhaal van vroeger. Net na de oorlog was het bezit van een poppenhuis nou niet het eerste waar aan gedacht werd. Ik kreeg een pop van papier maché, die er niet tegen kon, dat zij 's nachts in de regen buiten bleef liggen. En ik kreeg een (zelfgemaakt) poppenbedje en verder moest ik me behelpen met wat men nu zo mooi " kostenloos materiaal" noemt. En mijn fantasie is hier enorm door gestimuleerd, dus begon ik met mijn poppenhuisje toen ik noodgedwongen niets mocht doen. En toen het huisje klaar en ingericht was, begon mijn verzameling vanzelf te groeien. Geen mooie of antieke sierpoppenhuizen, maar afgedankte, duidelijk bespeelde kinderpoppenhuizen en in ieder poppenhuis speelt zich een verhaal af  en net zoals in mijn echte bestaan kan ik heel moeilijk iets weggooien, dus zoek ik steeds naar een mogelijkheid om hier en daar nog wat tentoon te stellen. Zo krijgen de miniatuurvlinderorchideeën die ik met Sint cadeau kreeg een plaatsje in het "omahuis" een wit Lundbyhuis met een hoekopenhaard, veel kunstwerken, maar ook met een logeerkamer. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam. 

Wat een heerlijke periode is de Sinterklaastijd toch. Bedenken, shoppen, kijken en kopen. Heerlijk, al beperkt het shoppen voor mij zich tot een vlug bezoek aan een grotere buurgemeente met wat meer aanbod dan de winkels in mijn woonplaats. En gezien de huidige gezinsomstandigheden zijn de wensen wat kleinschaliger en praktischer dan andere jaren. En dat maakt eigenlijk niet eens zoveel uit, want het maken van een surpriseverpakking alleen al is een uitdaging. De maximale tijd, die je eraan mag besteden is nl. 1 uur en dat is me moeilijk, vooral als het raamwerk weer uitelkaar valt of zo, maar goed, het is weer gelukt en van kostenloos materiaal, wat ook een kunst op zich is. Je mag wat speldeprikken uitdelen, maar wel zo, dat iedereen er welgemeend om kan lachen en niet als een boer die kiespijn heeft. En ook het gedicht is een must. Nu kan ik gelukkig heel goed Sinterklaasrijmen maken en dan niet in de trant van Sint zat te denken, wat zal ik nu weer eens schenken, maar met echte gezegdes en spreekwoorden: toen sloeg de crisis keihard toe en het is een waarheid als een koe: Waar niet is, verliest de keizer zijn recht.....enz. Dus eigenlijk wilde ik mijn blog van vanavond op rijm zetten, maar toen kwam er weer zoveel voor de WAM tussen, dat ik daar maar vanaf heb gezien, want ook voor mij is de hoeveelheid energie niet eindeloos. Wij hebben weer de nodige nieuwe items voor onze poppenhuizen, maar daarover lees je te zijnertijd wel in de nieuwsbrief die in wording is.
Voor iedereen, die het Sint Nicolaasfeest viert, wens ik hem of haar een heel gezellige familieavond met het bijbehorende snoepgoed, de surprises en natuurlijk de gedichten. Bij ons is het een combi van cadeautjes voor de kleintjes (veel) en surprises en een enkel cadeau voor de volwassenen, al behoudt deze Sint zich het recht voor, daar een beetje van af te wijken. Kijk uit naar onze blog op zondag, vriendelijke groeten het WAMteam.

Na de laatste beurs van het jaar - voor ons de beurs in Schiedam - reden we terug naar ons logeeradres en constateerden we alletwee, dat we brandende voeten hadden, terwijl we de hele dag toch niets anders doen, dan we gemiddeld thuis doen. Wat staan aan onze diverse werktafels, wat lopen om materialen te pakken en te zitten voor de lunch, die dan ook niet langer duurt dan het boterhammetje op de beurs. Ook hebben we geen ongebruikelijk schoeisel aan en geen nieuwe sokken, dus vandaar deze brandende vraag: Waar komt toch dat nare gevoel in onze voeten vandaan?  Bij onze dochter eerst even bijgepraat en toen lekker gegeten. Heerlijk, dat ik dat dan niet zelf hoef te bedenken, te kopen en klaar te maken. En was ik toen maar gelijk achter de computer gekropen om mijn blog te schrijven, dan was het nog gelukt, maar ik genoot uitgebreid van het terugleunen. En toen wilde mijn dochter het "grote internetboek"van de Sint doorspitten en het is haar computer, dus geen kans. Enfin, dan maandag maar, dat gebeurt wel meer na een beurs. Voor ons samen trouwens een gezellig drukke beurs, het leek qua drukte af en toe wel op de beurs in Apeldoorn tot in de loop van de middag. Iedereen was uitgewinkeld en alle verhalen over poppenhuizen en familie-omstandigheden waren uitgewisseld, alle reclame voor de Kerstsfeerworkshop in Rijswijk was uitgedeeld en dus stonden wij, maakten eens een babbeltje met medestandhouders en hielden de omroepinstallatie in de gaten. We waren dan ook blij toen het sein:"inpakken maar "werd gegeven. 's Maandags weer de rit naar huis en i.v.m. alle werkzaamheden gelijk de bus leeggelopen en alles geselecteerd voor een klant, die dinsdag aan huis wilde komen winkelen. Vergeten dochterlief te bellen, dat we heelhuids waren aangekomen en helemaal vergeten dat ik nog een blog wilde versturen. Vervolgens alles klaargemaakt voor de workshop Kerstsfeer en dat was heel veel voorbereiding voor 6 open haardjes. De reis per trein op donderdag was horror, op vrijdag naar de Creabeurs op zoek naar bruikbare materialen voor de hobby. Op zaterdag gezellig "geworkshopt " En op zondag weer per trein terug en vergeten in Zwolle over te stappen. Mijn boek was ook zo spannend. Dan maar via Groningen terug. Eindelijk, weer heerlijk warm binnen, want met een paar keer overstappen krijg ik het wel koud. En toen besloot mijn laptop rare kuren te krijgen en ben ik afhankelijk van de grote computer, die meestal in gebruik is door mijn man. Deze keer dus een wat warrige blog, maar zoals altijd: kijk uit naar onze blog op zondag. Vrolijke groeten, het WAM-team

Wie het kleine niet eert….

Wij hebben iets met spreekwoorden, want als er een 5eurocent naast de kassa valt en we rapen hem op zeggen we: Wie het kleine enz. Tenslotte begint de opbouw van een kapitaal met die eerste 5 cent. Maar ja, een kapitaal kan uit veel dingen bestaan, je mooie gezicht of een modellenlijf, je huis is je kapitaal of je verzameling. Een mooi gezicht is tijdelijk evenals een modellenlijf en je moet heel veel trainen om dat lijf te behouden. En een huis of een verzameling zijn kwetsbaar. Een storm kan je huis vernielen en een brand kan ook fatale gevolgen hebben. Een tijd terug stond er een berichtje in een poppenhuistijdschrift over mensen die door een brand hun miniatuurverzameling kwijt waren geraakt. Zo’n bericht raakt mij, omdat ook ik een verzameling poppenhuizen heb. Wij eren allemaal het kleine, want wat is het fijn om met andere poppenhuisliefhebbers over je hobby te praten, om ideeen uit te wisselen, om samen te knutselen in vriendenkringen of gewoon met de buurvrouw, je moeder of je dochter. En altijd in het kleine en wat ik zag op de beurs in Apeldoorn: klein, kleiner, kleinst. Niet dat ik veel tijd heb gehad om rond te kijken, maar tegenover onze kraam stond Rachel Roet met zulke piepkleine meubeltjes dat ik me afvroeg hoe het menselijkerwijs mogelijk was om zulke prachtige piepkleine dingetjes te maken. Zelf ben ik al heel blij, dat ik de bloemen en planten, die ik maak al op schaal 1:12 kan maken. Ik hoop nog heel lang hiermee door te kunnen gaan en ik hoop dat ik mijn kennis over kan dragen op andere mensen, die bij mij een workshop komen doen. Daarom, blijf genieten van het kleine. Er zijn heel veel mensen in Nederland en daarbuiten die dat ook doen, want dat werd mij weer duidelijk op de beurs van Apeldoorn. Heel veel vriendelijke kopers aan de kraam en weer heel veel mensen die even gedag komen zeggen. Zij allen eren het kleine en zijn dus grote waardering waard. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groeten, het WAMteam.

Bezit is zorg.

Het bezit van het ding is het eind van het genot. Aan deze wijze gezegdes van mijn moeder moest ik deze week vaak denken. Een huis wat nog niet verkocht is geeft zorg, omdat je regelmatig onderhoud moet plegen en omdat de vaste lasten hiervan gewoon doorgaan. Bovendien ligt ons woonhuis erg ver van ons andere huis, zodat we regelmatig een “verre”reis moeten ondernemen. We nemen dan wel het een en ander op het gebied van onze hobby mee, maar meestal vergeet je net een onderdeel of een gereedschapje, zodat je niet verder kunt. Volgende keer maar weer beter. En als ik in mijn werkkamer rondkijk en daar zie hoeveel poppenhuizen ik inmiddels verzameld heb, blijft het genoegen soms ver achter bij het bezit. Niet altijd, want als het leven me toelacht geniet ik met volle teugen van mijn huis vol verzamelingen; van naaimachines tot hobbelpaarden, in miniatuur natuurlijk. En van vreemdsoortige poppetjes op evenzovele vreemde stoeltjes en van de verhalen, die zonder meer in mijn hoofd opkomen. Evenals het mooie witte opa en oma Lundbyhuis waar een zeer deftige oma als weduwe alleen woont en visite krijgt van een verliefde heer, die rozen voor haar mee brengt en graag een drankje blijft drinken. Maar als het somber weer is en ik nog niet klaar ben met de voorbereidingen voor een workshop en dus aan zie komen, dat ik tot in de kleine uurtjes door moet werken, dan brom ik op mezelf. “Wat zie je in hemelsnaam in al die huizen? Je hebt er een hoop werk aan en waarvoor? Als ik plotseling wegval, dan zitten mijn nabestaanden met alle dingen die opgeruimd moeten worden en die zullen zeker niet blij zijn. Maar ik heb ook geleerd mezelf toe te spreken van Komaan…je hebt de mogelijkheid om met andere hobbygenoten te mailen en te praten en bij de Vrouwen van Nu is er ook een aantal dames die heel nieuwsgierig is geworden naar mijn verzameling. De komende tijd ga ik zoeken naar een nieuwe opstelling, zodat de houten huizen mooi opgesteld kunnen worden en dat de voorraad poppen uitgedund kan worden en dan kan ik weer een hele tijd genieten van mijn bezit. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groeten, het WAMteam

De grootste beurs van het jaar weer achter de rug. Heel hard werken, maar met een bevredigend resultaat. En ter ere van de beurs, verblijf ik in een hotel, omdat ik het heen en terug rijden - 3 keer - niet leuk meer vind. Eerst naar Apeldoorn om op te bouwen - dat vind ik zwaar - , dan zouden we weer terug moeten rijden naar Veenwouden, en zo ook op zaterdag en tenslotte op zondag. Wij hebben een veel leukere constructie bedacht. Moeders rustig in een hotelletje met een van haar kinderen en vaders met de bus het halve land door om iedere keer een andere helper mee te nemen. Op zich is dit al een duidelijk verschil in smaak. Maar in het hotel werden wij deze keer geconfronteerd met zaken, waarvan wij ons afvroegen: Wie bedenkt dit zo? Kijk, dat dit bestaat, zien we, maar wie is er verantwoordelijk voor en waarom? En gedurende de hele beurs speelde deze gedachte door mijn hoofd, want zet mij op een terras en gedurende de hele tijd, denk ik:"Ik kan mijn tijd wel beter besteden" Maar zet mij op de beurs en ik geniet van de totaal verschillende types, die de hele dag langs onze kraam komen. Zelfs zo erg, dat ik af en toe zo diep ingedachten verzonken stond, dat mensen mij tot de orde moesten roepen, omdat ze iets wilden kopen. Weinig zakelijk, dat geef ik toe, maar op mijn geestesoog verschijnen nu nog mensen, waar ik extra van geniet. En of ze iets gekocht hebben voor hun poppenhuishobby weet ik niet eens. Natuurlijk weet je allemaal hoe leuk het is om mensen te kijken en vanuit welk gezichtspunt dan ook, maar bij de beurs neem je eigenlijk zonder meer aan, dat iedereen geinteresseerd is in de poppenhuishobby. Nee hoor, mijnheer doet aan modelbouw en wil wel eens kijken welke materialen hij kan kopen. Of een echtpaar, dat op een verregende zondag uit een soort verveling terechtkomt op de poppenhuizen en miniaturenbeurs en daar als het ware met open mond doorheen wandelt. Er gaat een wereld voor ze open. En ze gaan naar huis met een hoofd vol ideeen, en.....wat heel belangrijk is, ze zijn gewonnen voor de poppenhuishobby.We hopen nog lang door te kunnen gaan, want dit is zondermeer genieten voor alle partijen. En dat smaken verschillen hebben we overduidelijk kunnen zien dit weekend. Kijk uit naar onze blog op zondag, groeten, het Wam team

Als een ding belangrijk is in poppenhuisland, dan is het wel: maat houden. Bij de bouw van een poppenhuis of poppenkamer is een verschil van een mm. al gauw storend zichtbaar. Een kozijnsparing, die 1 mm te klein is, daar past geen kozijn in, een te grote sparing levert extra vulwerk op. Wij proberen op onze website zoveel mogelijk maten op te geven, zodat huizenbouwers hiervan hun maten kunnen halen. En omgekeerd als mensen ons maten opgeven proberen wij eerlijk advies te geven over de te volgen procedure. Maar soms worden wij geconfronteerd met vragen waar wij wel een antwoord op weten, maar de klant wil dat antwoord niet horen. Gelukkig komt dat heel zelden voor, want poppenhuismensen zijn over het algemeen heel aardig en behulpzaam. Wij genieten tenslotte allemaal van een of (veel) meer poppenhuizen/kamers/keukens/winkels. En bij allemaal verzinnen wij ons eigen verhaal. Zo heb ik een zelfmaakpoppenhuis – door een onbekende maker – waar ik zo langzamer hand allerlei verzamelingen heb uitgestald, bij iedere deuropening zit een onduidelijk poppetje op een onduidelijk stoeltje als suppoost in het museum. En zij willen graag af en toe wat drinken, dus staan er onduidelijke bekertjes. Kortom, een niet-poppenhuisliefhebber vindt dit “een zooitje ongeregeld “en ik? Ik vind het een plezier om maar te kijken. Niet dat ik daar veel tijd voor heb op het ogenblik, tussen alle beurzen en workshops door en als je dan ook nog een paar dagen appelig bent en er bijna  niets uit je handen komt, dan is maat houden weer moeilijk, want er moet zoveel nagekeken worden en weer klaargemaakt. Maar voor mezelf ben ik de maat der dingen, wat niet gaat, gaat niet en wat niet af is de komende beurs, dat is er gewoon niet. De wereld vergaat niet echt, al is de wereld van het kleine wat kaler als er geen gezellige slinger in de schoolklas hangt en er geen bordtekening op het bord staat ter ere van de goede sint. Zij staan er wel,  in vol ornaat, de Sint en onze gekleurde vrind.  Andere jaren had ik ook echte Sintboekjes, maar ik denk niet, dat zoiets dit jaar gaat lukken. En i.p.v. keep save zeg ik tot mezelf: “Hou maat”misschien is dat keep mate?

 Kijk uit naar onze blog op zondag. Groeten het WAMteam.

Aan alle lezers van afgelopen zondag. Helaas, ook ik word een dagje ouder en dus....was ik afgelopen zondag gewoon te moe - na de tweedaagse beurs in Rijswijk - om nog, en dat terwijl ik mijn laptop mee had gesjouwd, een blog te bedenken. Ik liet mij dan ook heel vlug verleiden om terug te leunen en zowel mijn hoofd als mijn voeten rust te gunnen, met een vaag gevoel van spijt op de achtergrond. De hele week had het woord schuttingtaal door mijn hoofd gespeeld. Zelf ben ik opgegroeid in de tijd, waarin een jonge dame zelfs het woord rot nog niet in de mond zou nemen. Ik voel me rot werd dus: ik voel me niet zo lekker.En nu worden alle zinnen die je hoort op straat doorspekt met 3-letterwoorden, waar ik een soort vervangende schaamte voor voel. Zelfs reclame op radio en televisie gebruiken woorden, die ik nog steeds niet in de mond neem. Gelukkig - bedacht ik- zul je op poppenhuisgebied geen volgespoten schuttingen aantreffen, als er al een schutting om een tuintje staat, groeien daar clematissen of andere klimplanten tegen  en ook grafity zul je niet aantreffen op miniformaat. En als ik dan antieke poppenhuizen bestudeer of de wat modernere poppenhuizen bekijk, vraag ik mij af of komende generaties poppenhuisinrichters i.p.v. een emaille reclamebord aan de zijkant van het huis een prachtige of verderfelijke tag zullen spuiten, zodat de poppenhuisliefhebbers over een paar honderd jaar zich af zullen vragen wat die verfkriebels aan het geerfde poppenhuis voor betekenis zouden hebben. Dat komt ervan als je wat extra tijd hebt tijdens de beurs om je gedachten te laten dwalen. Terug in het heden heb ik weer een workshop in Rijswijk gegeven. Een prachtige rode geranium. (En ja mevrouw, daar doen we een hele dag over om met die kleine bloemetjes zo'n pronkstuk te maken- dit was de vraag van een mevrouw aan de beurskraam en helaas kan ik het Hoog-Haagse toontje hier niet bij laten horen) Maar de cursiste van afgelopen zaterdag was heel trots op het door haar gemaakte kunstwerk. En wij vonden het heel gezellig. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groeten, het Wamteam

Handig zijn kun je op veel terreinen. Je kunt handig zijn in het invullen van formulieren, of handig zijn in sociale kontakten, of handig zijn op het gebied van handmatig werk, kortom ik zou een blog kunnen vullen met het vertellen over handig. Handig zijn op het gebied van computers zou ook handig zijn, want te vaak verdwijnt een hele blog in "de cloud"als ik weer een toets aanraak die iets anders doet dan ik bedoel. Afgelopen week werd ik geacht nog handig te zijn op het gebied van klussen rond het huis en dan niet ons poppenhuis, maar het echte. Eerst zou het alleen schilderen worden - en daar ben ik echt niet handig in - al weet ik inmiddels wel de goede volgorde: ontvetten, schuren, gronden, licht opschuren en aflakken. Maar we besloten tenslotte tot het vernieuwen van de boeiboorden. Mijn handigheid bij het opbouwen en beklimmen van de steiger ben ik wel kwijtgeraakt. Ik word tenslotte wel een jaartje ouder. Het werk op lager niveau lukte  nog wel, maar voor de lange delen op hoog niveau moesten we wel hulp vragen. Voor mij als leuke bijkomstigheid :  bezig zijn met de kleinkinderen en het uitproberen van de workshop geranium maken. Heel handig dat dat hier gebeurt, want alles wat ik eventueel nodig heb,  is hier heel vlug te vinden, inclusief alles wat de kleinkinderen vragen, zoals bv. een sinterklaas met paard. Maar waar heb ik nou toch dat voorbeeld van de geranium in pot gelaten?"Oh ja, alle kleine dingen voor de beurs zijn al ingepakt. Heel handig als je weet waar je alle dingen laat. Dus nu alles weer gericht op de beurs en wat daarvoor nodig is. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Eenzaamheid.

Komende week is het de week van de eenzaamheid. En ik koppelde de term aan een zinsnede, die ik ooit las: mensen, die dingen sparen zijn eenzaam. Nou is de scheidslijn tussen sparen en verzamelen heel dun, want wanneer spaar je iets en wanneer verzamel je iets? Toen ik nog voor de klas stond, kreeg ik een keer te horen - nadat ik verteld had, dat ik mijn ziekteverlof had gevuld met het maken van een poppenhuis -”Je spaart toch poppenhuizen?”. Nee-zeggen vond ik moeilijk, dus ik werd beloond met een zelfmaakpoppenhuis, dat in de weg stond bij de kleutergroep, maar dat sterk genoeg was om als opstapje te dienen voor een kleuterjuf, die niet al te groot van stuk was. Een zwaar en groot speelpoppenhuis, felgeel geverfd, met 4 kamers en een balkon. Op deze manier kreeg ik ook een poppenhuis met voorbeschilderde muren, waarvan ik nog steeds uit moet zoeken waar dit vandaan komt. Het is geen Lundby en geen Okwapoppenhuis. Bij het afscheid van mijn schoolloopbaan kreeg ik een zelfmaakpoppenhuis, gemaakt door een opa voor zijn kleindochter. Ook dit was groot en zwaar en vierkant en stond duidelijk in de weg bij de goede geefster. Ze staan allemaal in mijn werkkamer, voorzien van Ikeameubeltjes en Oost-Europese meubelsetjes en soms ook een rariteitenverzameling van gekregen voorwerpen. De vraag begint altijd met:”Jij spaart toch….?” En ik zeg nooit nee, want: Weggooien kan altijd nog!! Een kreet, die veelstemmig gezongen kan worden, zodra er een aantal poppenhuismensen of bloemendames bijelkaar zijn. En daarom vind ik, dat poppenhuismensen beslist niet eenzaam hoeven te zijn. Er zijn poppenhuisforums (of fora), heel veel websitepagina’s; er zijn workshops, die over heel Nederland en daarbuiten gegeven worden en als mensen eenmaal van elkaar weten dat ze deze hobby hebben, kunnen ze uren hierover van gedachten wisselen. Toegegeven, workshops kosten geld, maar je krijgt er ook iets voor terug: een stukje verhaal, een sierelement voor je hoekje, winkel of poppenhuis, maar bovenal, nieuwe poppenhuisvrienden en vriendinnen.

Kijk uit naar onze blog op zondag.

Vriendelijke groeten’

Het WAMteam

Tijd maken.

Tijd is toch zo’n typisch begrip.

De een heeft tijd genoeg, de ander komt tijd te kort. Hoe meer spreekwoorden een taal kent over een onderwerp hoe belangrijker het onderwerp binnen die taal  is. En iedereen kent wel een paar gezegdes over tijd. Ik ben over tijd, ik hou tijd over, de tijd vliegt, de tijd gaat snel, gebruik haar wel en ik denk, dat de hele kennissenkring nog wel een aantal spreekwoorden voor mij weet. De afgelopen week vloog de tijd en kwam ik duidelijk tijd tekort, dat komt, omdat mijn tijdsbegrip niet goed is. Aan het eind van mijn tijd hou ik een stukje project over, om een bekend gezegde van de laatste tijd even te veranderen ( aan het eind van mijn geld hou ik nog een stukje maand over ). Rustig starten met mijn krantje werd de afgelopen week dan ook ingeruild door stevig doorwerken en proberen mijn concentratie vast te houden. Mijn gedachten dwalen af, maar dat kan ik mijzelf niet toestaan, want alle voorbereidingen voor de workshop hortensia’s in Rijswijk moesten klaar. De doopjurk voor mijn kleindochter moest af. Sommige dingen hebben echt een uiterste datum. Vroeger kon ik meer naarmate ik meer moest, maar tegenwoordig neemt mijn energie danig af na het avondeten. En toch moest ik door, de tijd drong! Op donderdagmiddag zou ik de trein al nemen (die door storingen absurd veel tijd nodig had om van Veenwouden naar Rijswijk te boemelen – 4 en een half uur!!!-.), anders kon ik geen gebruik maken van mijn keuzedagkaartje. En op de morgen voor de treinreis komt er echt niets meer uit mijn handen; niets nuttigs in ieder geval. Een telefoontje van een “ouwetje” (sorry Els) drukte mij met de neus op de feiten, dat we soms vergeten tijd te maken voor mensen. En dat is natuurlijk veel belangrijker dan projecten.  Maar gelukkig heeft alles zich ten goede gekeerd. De voorbereidingen voor de hortensia waren klaar, de doopjurk was een plaatje en als we nog tijd van leven hebben, bel ik Els volgende week voor een lang, verhelderend gesprek. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vrolijke groeten, het WAMteam

Verzamelen.

Het woordenboek geeft een aantal betekenissen van verzamelen. En een van deze betekenissen – uit liefhebberij bijeenbrengen – slaat op veel poppenhuisliefhebbers. Onze liefde voor de hobby is bij velen diepgeworteld. Bij mij begon de verzameldrift lang voordat er sprake was van poppenhuizen of enige hobby in die richting. Mijn kinderserviesje had ik als 8-jarige - onder protest- af moeten staan aan mijn nichtjes en pas 18 jaar later kreeg ik terug wat er nog restte van het serviesje: een kop en schoteltje en het melkkannetje. Dat viel hard tegen. Enige tijd later ging ik met een bekende naar een veiling, gewoon omdat het mij wel leuk leek om daar eens te gaan kijken. Het was een wat armoedige veiling, meer een beetje rommelmarkt, maar mijn ogen werden zo groot als schoteltjes, toen ik wat onderdelen van een kinderserviesje herkende. Mijn begeleider merkte dat en vroeg of ik mee wilde bieden. Eerlijk gezegd, durfde ik dat niet, want ik had geen idee hoe dat moest. Op deze veiling was dat erg gemakkelijk. Ik deed iets, ik weet niet meer wat, maar ik bleek de enige bieder. Geen idee meer, wat ik indertijd betaald heb voor losse onderdelen van 3 serviesjes, maar wat ik nog wel weet wat ik voelde toen ik thuis alles uitpakte. Weer even de sfeer beleven van de lome zondagmiddag toen ik als kind met mijn serviesje mocht spelen. Soms met echte thee in het theepotje en mijn vader als slaperige medespeler. Na het spelen werd het serviesje afgewassen en weer opgeborgen in een ronde, houten doos tot de volgende speelsessie. En zo werd mijn verzamelwoede geboren voor kinderserviesjes. Het eerste blauwe Chinese serviesje - ook wat losse onderdelen – kreeg ik van mijn man, toen we op huwelijksreis waren in Drenthe. Een piepklein antiekwinkeltje langs de kant van de weg en daar stond dat theepotje met een rieten hengseltje. Ja, die wil ik. Mijn man vond het wel wat duur voor onpraktische dingen, maar dromen zijn onbetaalbaar en inderdaad niet praktisch, want een beginnend eigen bedrijf en een jong gezin vragen om heel andere dingen en dus groeide mijn verzameling niet echt meer. Bovendien had ik niet eens tijd om ervan te genieten, want ik studeerde samen met mijn man, ik hielp mee in de zaak, kortom geen tijd om te dromen. En toen ik eenmaal de poppenhuizen ontdekte, kwam ik tevens tot de ontdekking, dat kinderserviesjes niet in verhouding staan tot 1:12. Gelukkig kon ik naar een workshop porselein schilderen en leerde ik piepkleine bordjes, dekschalen, bekers en dergelijke te beschilderen en deze mevrouw zette mij ook op het spoor van miniatuur bloemen maken en daaruit is onze VaRIAatjes ontstaan en blijf ik nog heel veel dromen overhouden.

Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam                   

Meedoen.

Ik wil weer meedoen. Na een vakantielang aan de zijlijn te hebben gestaan, wil ik weer meedoen. Gewoon om ritme in ons leven te houden. Toegegeven, ik had mijzelf deze vakantie toebedeeld om ruimte te maken voor onze kinderen en kleinkinderen en om dingen te doen waar ik de rest van het jaar niet aan toekom. En dat lukte allemaal prima. Logeren van iedereen en als extra verrassing de overkomst van onze jongste dochter uit Singapore. Zomaar even een weekje Nederland doen. Maar met meedoen bedoelde ik eigenlijk meedoen aan wedstrijden en dan bij voorkeur op poppenhuisgebied. Iedere keer als ik in een tijdschrift iets lees over Doet U mee?, dan denk ik JA en in gedachten ben ik dan bezig met de uitwerking van het gevraagde en in mijn gedachten gaat dat heel vlug. Maar ja, de werkelijkheid he. Die is een stuk weerbarstiger. Als ik terugdenk aan de wedstrijd: Maak een scene uit de tijd van Dickens ter ere van het Dickensjaar in Deventer, dan zie ik mezelf aan de computer zitten en op de zoekterm Dickens allerlei afbeeldingen bekijken. Er was in eerste instantie niets waarvan ik dacht:”Dat gaat het worden”. En ook bij de tweede en derde zoektocht vond ik niets wat mij aansprak. En dat terwijl in onze familie de verhalen over Scrooge diepe indruk hebben gemaakt. Maar goed, de tijd stond niet stil en de wedstrijd raakte een beetje op de achtergrond door de gewone dagelijkse bezigheden. En toen? Toen was de sluitingdatum al zo dichtbij, dat ik zeker geen toonbaar expositie-item kon maken. Helaas, ooit was mij hetzelfde overkomen, toen ik – buiten medeweten van onze dochter- haar op had gegeven voor de wedstrijd “Sprookjes”door het Poppenhuismuseum in Heesch. Toen ze erachter kwam, wilde ze alleen maar meedoen, als ik ook meedeed. U snapt het natuurlijk al. De avond voor de inleverdatum zat ik als een gek te knutselen om hoe dan ook iets acceptabels voor elkaar te krijgen. Niet dat het echt lukte, maar na enkele uren nachtrust opgeofferd te hebben, stond mijn “creatie Assepoester” klaar om weggebracht te worden. Het schaamrood stond mij op de kaken, toen ik de andere inzendingen – de een nog mooier dan de ander- zag staan. Zoals mijn leerkracht handenarbeid ooit eens zei:”Fantasie heb je wel, maar netjes werken….”. En dat sloeg zeker op mijn Assepoestertafereeltje.. En nee, ik heb geen prijs gewonnen, zelfs geen eervolle vermelding. Onze dochter wel. Het hoekje staat nu in mijn werkkamer om mij eraan te herinneren nooit meer lichtvaardig in te schrijven op een poppenhuiswedstrijd. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam                   

Aan de bloemen en aan de geur van de regen merk ik dat het zomer zou kunnen zijn, maar als ik in mijn werkkamer zit, wil ik nog wel erg graag een vest en een warme lange broek aan. De verwarming blijft aanslaan en ik heb het koud. Nou zijn er mensen, die gaan naar de zon. Ze MOETEN echt vakantie. Liefst zo ver of zo exotisch mogelijk, als er maar zon is. Het waarom heb ik nooit begrepen, want ik bewaar heel plezierige herinneringen aan de vakanties uit mijn jeugd. Mijn vader was heel inventief en fantasierijk en mijn moeder hield er niet van als ik ruzie maakte met de buurkinderen, dus bouwde mijn vader aan het begin van de vakantie een soort tenthuisje op, meestal in Brabant, en mijn moeder vertrok met een zus en kinderen 5 weken naar "de vakantie". Mijn vader verzon fantasierijke namen, zoals Ket Hel und Spa land en wij als kinderen wisten niet beter, ofhet was ver weg. Het was in ieder geval niet alledaags en we beleefden allerlei avonturen, waar ik nu nog met plezier aan terug denk. Gewoon kleine dingen, die in ons dagelijkse leven niet voorkwamen. We gingen altijd wat doen, ook als het regende, daar waren capes en regenlaarzen voor. We bezochten een boerderij, kregen eieren en mijn broer bewaarde er een in een laars; we zagen gestreepte biggetjes. (De zeug was gedekt door een wild varken werd er verteld ) We gingen schatzoeken in de Drunense Duinen en mijn moeder vond 6 dubbeltjes!!!!Wat een kapitaal in onze kinderogen. Maar ja, een ijsje kostte een stuiver, dus alle kinderen kregen een ijsje. Ik weet het nu nog. Ooit hadden Gerard en ik ook plannen om te gaan reizen na onze pensionering, maar de wereld en onze persoonlijke situatie is zo veranderd, dat we dat soort plannen op hebben gegeven. Mijn man houdt niet meer van in de zon zitten en ik heb zonneallergie. Van de kou houden we geen van beiden, dus zijn we tevreden met het verblijf in ons eigen huis. Vanuit mijn werkkamer heb ik uitzicht op de vijver en de begroeiing en vanuit de woonkamer kijk ik over de weilanden uit.Vakantie is voor mij een heerlijke periode zolang ik thuis mag blijven. Geen verplichtingen, lekker samen dingen bedenken, knutselen aan dingen die ik bedenk. ( Zie de TIP in de komende nieuwsbrief ) Voorbereidingen maken voor de workshops en een nieuwe workshopbox in de herfst, meer kan ik mij niet wensen en :Reizen in de geest is voor mij een feest. Van mijn vader heb ik mijn fantasie geerfd en die gebruik ik op velerlei gebieden, van Slijmpie de Slak voor de kleinkinderen tot een Powerpointpresentatie voor de Vrouwen van Nu. En nu ga ik fantaseren over de vakantie in Friesland of Verweggiestan. We zijn gewoon hier, dus ook gewoon te bereiken, maar pas op zondag 1 september kun je uitkijken naar een nieuwe blog. Voor iedereen een heel plezierige vakantie, dichtbij of ver weg en tot blogs op 1 sept. Het WAMteam 

Rijk zijn is heel betrekkelijk en zeker heel persoonlijk.Hou me ten goede, ook ik vind het heel plezierig als ik mijn rekeningen kan betalen en dan ook nog geld overhoud om leuk van te leven. Mijn moeder vertelde mij al, dat je maar een stel kleren tegelijk kon dragen en dat je maar een keer je buikje rond kon eten.. En hier komt het persoonlijke om de hoek kijken. Daar waar de ene mens graag naar Rome of Parijs reist voor de laatste mode, vindt de ander het prima om bij een Nederlandse keten te zoeken naar een gezellig, draagbaar jurkje. De creatievelingen onder ons genieten van het maken van eigen creaties. En waar de een kaviaar en champagne noodzakelijke levensbehoeften vindt zal de ander breeduit genieten van een Hollandse maaltijd van aardappelen, groente en vlees(vervanger). Maar dit soort rijk bedoel ik niet. Ik bedacht dit gisteren, toen wij te gast waren bij een geslaagde en jarige schoondochter. Toen mijn ouders trouwden, werd hun huwelijk gezegend met 4 kinderen. Zij zagen dat zo, want een huwelijk resulteerde toen nog in een gezinnetje, soms met veel kinderen en soms ook zonder kinderen. Mijn broers en ik trouwden, want "hokken"was niet gebruikelijk binnen onze familie. En ook wij kregen kinderen en wij gaven de opvoeding van thuis door. Veel creativiteit op allerlei gebieden, helpen daar waar nodig en allemaal een stap (je) hoger op de maatschappelijke ladder. Daarom filosofeerde ik gisteravond over rijkdom. Voor ons is de rijkdom gelegen in het hebben van kinderen, die- ondanks alles- een positieve levensinstelling houden, in het hebben van gezonde kleinkinderen, die met hun rake opmerkingen en kinderlijke optreden een brede (glim) lach ontlokken aan de volwassenen. En gelegen in de hobby, omdat ik in goede tijden allerlei materialen kreeg en kocht, zodat ik nu kan teren op de verzamelde voorraden. Mijn creativiteit en de vaardigheden, die ik nog heb om mijn kennis en kunde aan anderen door te geven. Als mensen ons foto's sturen om te laten zien, wat zij van onze materialen gemaakt hebben, worden wij blij. We zien en ontmoeten - digitaal en anderszins - heel veel mensen, die onze hobby delen of die een vraag voor ons hebben, waar wij een oplossing voor kunnen bedenken. Al deze dingen brengen zon in ons leven en daarom vinden wij onszelf rijk. Temeer, daar de zon het nog wel vaak laat afweten. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Het echte "ik wil"heb ik zo'n 40 jaar geleden al gezegd, maar lieve help, wat wil ik nog veel. En dat komt allemaal in mijn hoofd op, als ik mijn werkkamer opruim. Want na het opruimen komt het selecteren. Ga ik hier ooit nog eens iets mee doen, misschien? Ja, ik wil zeker nog 2 huizen - waar we gewoond hebben  - op schaal namaken, want alledrie onze kinderen zijn in een ander huis geboren en het is niet eerlijk als alleen het geboortehuis van onze oudste dochter in miniatuur te bezichtigen is. Het originele huisje viel ten prooi aan de sloper, evenals het huisje waar onze zoon ter wereld kwam. Daar heb ik nog steeds de tekening van die ik ooit maakte ter goedkeuring van de verbouwing, dus op zich zou het niet moeilijk moeten zijn om die te vertalen in een bouwtekening voor het miniatuurhuis. En het geboortehuis van onze jongste dochter hebben we al in cascovorm in onze webwinkel staan - de Korte Haven - in het echt hoort er nog een aanbouw aan, waar haar kamer en de badkamer zich bevond, gesitueerd boven de keuken en het toilet beneden en in miniatuur is dat ook niet zo moeilijk te verwezenlijken, maar de tijd....Ik weet heel goed wat ik allemaal niet wil, maar wat toch moet gebeuren, wil het in huis geen rommeltje worden en schoon  (linnen)goed op zijn tijd is ook heel plezierig. Boodschappen doen is voor mij een noodzakelijk kwaad en tot op heden heeft nog niemand mij horen zeggen:"Oh leuk, winkelen". Het liefst ben ik bezig en het allerliefst voor mijn hobby. En zo was ik de afgelopen week bezig met het bedenken van de workshop Kerstsfeer, die ik in november ga geven. Een zelf ontworpen open haard compleet met versiering. Alles zelf gemaakt om te kijken of een en ander haalbaar is in een dagworkshop. En dan wil ik ook nog graag lezen en "even"kaarten maken voor twee kleinkinderen die de eerste avondvierdaagse van hun leven hebben gelopen. En, oh ja, ook wil ik nog een quiltje maken om te laten zien op de "Show en tell" van ons quiltclubje. Een kaart ter bemoediging van iemand die een staaroperatie moet ondergaan. Skypen met de jongste dochter, die en passant vermeldt dat ze een paar dagen naar Vietnam gaat. Begrijpelijk, dat ik op een dag een paar uur te kort kom, zodat de blog zomaar verhuist naar maandagmorgen, omdat ik heerlijk zat te werken aan kerststerren en een guirlande, en na afloop konden Gerard en ik alletwee zeggen: "Wat is dat leuk geworden!" Nu nog op de foto en op het web, zodat iedereen mee kan genieten. Vandaag ga ik gauw verder aan het klaarmaken van de workshopdoosjes voor de hortensia en de geranium - die ook heel goed gelukt is - en als laatste de open haardjes voor de Kerstworkshop, die de cursisten gewoon kant en klaar krijgen bij de workshop. Wat wil een mens nog meer? Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Waarom is opruimen toch zo vreselijk moeilijk? Van een andere hobbyist las ik eens : "Opruimen is voor mij verplaatsen." En meestal maak ik mij ook schuldig aan dit fenomeen." Weggooien kan altijd nog" is ook een veelgehoorde zin in miniatuurland.Maar al mijn verplaatsplekjes waren vol, her en der lagen zoveel materialen, dat ik door de bomen het bos niet meer kon zien en ik kreeg het idee, dat mijn werkkamer mij de deur weer uitduwde als ik probeerde binnen te komen. Aangezien het beurzenseizoen voor ons even over is, heb ik heel diep adem gehaald en mijn best gedaan om kritisch te kijken naar alle bakken, tasjes, dozen en doosjes waarin ik dingen had verzameld. Eerst alle materialen, die ik mee had genomen voor de workshop, terug doen in de bakken waar ze horen. Keurig gelabeld en nee, daar mag ik van mezelf echt niets anders instoppen, anders blijf ik aan de gang. Dit was wel aardig wat uitzoekwerk, maar toch het gemakkelijkste deel want deze materialen heb ik regelmatig nodig en dat zijn "werkmaterialen." Iets heel anders is het met de - weliswaar gelabelde- laden in mijn atelier.Er moest RUIMTE komen. Hoe dan ook. En dat betekende weggooien. Stukjes mdf, waar ik altijd al wat van wilde maken goed bekeken of het de goede maat was, de goede dikte en nee, dat was het meestal niet  Weg ermee. Het blik met doppen en dopjes, heel kritisch bekeken. Alles wat te groot was of beslist de komende 100 jaar of zo niet meer gebruikt ging worden. Weg ermee. Mijn werktafel, die vol lag met vazen en potjes - waar ik ooit nog wel eens wat mee wilde gaan doen- alleen de kapotte weggegooid en de rest keurig in het mandje, wat daarvoor bedoeld is. De verfflesjes terug in de bak, de houtrestanten in de houtbak om op te stoken en dan het aller- allermoeilijkste: de materialen waaromheen ik dromen had gesponnen. Dit moest het kamertje worden, waarin de wieg van onze zoon stond, ooit eens in ons 2e huis. En dit moest komen in de galerie, die ik beslist wilde maken van een plantenkasje en dat, nee dat mocht ook niet weg. Mijn brocante annex rommelwinkel waar Haagse Harry resideert tussen een x aantal klederdrachtpoppetjes, die nog veranderd moeten worden in klanten. Ach ja, al dromend verandert het tempo van opruimen in verplaatsen en wat nou echt niet meer kan voor de hobby of voor als de kleinkinderen groter zijn en bij oma willen knutselen, gaat in een tas voor de kringloopwinkel. En als laatste heb ik de doos Work in progress. Bijna afgewerkte dingen, half-afgewerkte lakentjes, dekentjes en dergelijke, alles gaat vandaag door mijn handen en wat echt niet meer kan of mooi gevonden wordt door mijzelf gaat rigoreus WEG. In de vuilniszak en die weer in de Kliko of hoe die grote vuilcontainers ook mogen heten. De komende tijd besteden aan alle half-afgewerkte dingen af te maken. Wat een heerlijk vooruitzicht. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam.

Gezelligheid kent geen tijd is een bekend Nederlands gezegde en afgelopen zaterdag werd dit weer eens uitgebreid bevestigd. Na een zeer hectisch begin door verdwaalde dames en vertrekkende vaders met kinderen kwamen we door de koffie met wat lekkers een beetje tot rust. De dames pakten hun pakketje uit om te kijken wat er allemaal inzat. Ja, moest deze verzameling eindigen in een pot met stokrozen/ hortensia's? Ja dus, maar dat kwam pas veel later. Eerst de verwarring over het gebrek aan materialen, dat later ten onrechte bleek, maar toen iedereen aan de slag ging was het al heel vlug heel stil. Iedereen was als het ware met de tong uit de mond aan de slag om stokroosbloemetjes te maken. Dat bleken later bloemetjes genoeg voor 2x de workshop, dus toen de lunchtijd naderde had iedereen genoeg bloemetjes om verder te werken. De hortensia's - een  workshop in de workshop -  waren voorzien van een kransje groene bloemetjes en het was tijd om een hapje te eten. De home-made tomatensoep viel bij iedereen in goede aarde. En bij de klaargemaakte Turkse broden bleken er 3 dames te zijn, die liever geen boter wilden (als je het gewoon even meldt , dan houden we er graag rekening mee!) Er was gelukkig nog Turks brood naturel, zodat iedereen met een gevulde maag verder kon gaan werken. Een wandelingetje zat er echt niet in, want het tempo moest zeker opgevoerd worden, wilde iedereen met een compleet werkstuk naar huis gaan. Na de lunch werd er in hoog tempo doorgewerkt om de stokrozen gestalte te geven en iedereen is dan een beetje van Oh en Ah, omdat de frummeltjes papier ineens een beeld blijken te geven van de stokroos in wording. Aan het begin van de cursus had iedereen zijn 8 kantige pot omgeruild voor een houten kuip anno 1980 en het zag er naar uit, dat de stokrozen geplaatst konden worden, maar na de lunch is er altijd een soort dip en hebben we wat moeite om het tempo van voor de lunch vast te houden en ondanks de extra hulp van mijn dochter en mij lukte het niet om de kuipen te vullen. De snelste cursiste had bijna 3 stokrozen klaar  en verder had iedereen in ieder geval 1 stokroos klaar en voldoende materialen om in ieder geval nog de andere stokrozen te maken. We hebben de andere cursisten een afmaakavond aangeboden, maar iedereen was van mening dat met de opgedane kennis, de stokroos thuis afgemaakt kon worden. Voor ons een aantal zeer bruikbare leermomenten en van de dames de volgende commentaren:"Wat een leuke gezellige dag, en wat wordt het resultaat mooi!..Heerlijk bezig geweest. Ik kom zeker nog een keer workshoppen. Bedankt voor alle goede zorgen. Nog leuker dan gedacht. Ik ben er helemaal blij mee. Mijn stokrozen worden wonderschoon! Bedankt voor de leuke workshop. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Vandaag de laatste beurs voor de vakantie gedraaid. In het Regardzhotel, waar het dankzij de kou buiten, binnen prima toeven was. En bij vakantie denk ik niet aan verre reizen, maar aan het bezoeken van musea. Mijn eerste kennismaking met poppenhuizen in een museum was in het Gemeentemuseum in Den Haag. Eigenlijk ging ik voor de modecollectie, maar kwam langs een volledig ingericht poppenhuis. Het was heel rustig in het museum en ik kon uitgebreid genieten van alle piepkleine voorwerpen in het huis.

Wat kinderarbeid is, kan - na de dramatische ontwikkelingen in Bangladesh - niemand meer ontgaan zijn. Maar als de gedachte:"Doorwerken tot je 67ste en misschien nog langer." stevig postvat, kunnen we ook alvast gaan wennen aan de term bejaardenarbeid. Deze gedachte ging door mijn hoofd, toen we samen aan tafel een aantal importitems aan het controleren waren. Vijf jaar geleden - ja, zolang bestaat WAM-miniaturen alweer - voelde het als Sinterklaas, als er een doosje miniaturen aangeleverd werd vanuit Veenendaal. Omdat de WAM voortkwam uit de verkoop van mijn miniatuurbreiwerk, aangevuld door de meubelminiaturen in de bekende groene of rode doosjes, kochten we mondjesmaat in. En dat ging prima zolang Karweipost als "magazijn" kon functioneren. Bestelde artikelen konden opgehaald worden en op die manier konden wij vlug leveren en als we niet naar Veenendaal konden, dan was een bestelling ook vlot in huis.Vanaf het begin hebben wij alle materialen kritisch bekeken, want als er een mankement aan het geleverde werd ontdekt,  konden wij een en ander gewoon terug sturen en kregen wij een gaaf exemplaar. ""Iedere verandering is nog geen verbetering" werd overduidelijk toen Karweipost zijn deuren sloot. Het werd zoeken naar nieuwe en betaalbare toeleveranciers en het werd ons al heel snel duidelijk, dat bij importeren de verzendkosten een belangrijk onderdeel van de rekening uitmaakten. En sinds die tijd houden wij met onze bestellingen duidelijk rekening met deze verzendkosten. Het is voor onze klanten niet plezierig als de prijzen ineens skyhigh worden. De gevolgen voor ons zijn ook verwonderlijk. Eerst de datum van de levering in de gaten houden. Dan moet een van ons thuis blijven om de pakken aan te nemen en een krabbel voor de goede ontvangst te zetten. De woonkamer en de hal staan vol met grote dozen, dus het huishouden moet ook wat anders georganiseerd worden. Stofzuigen en dweilen worden zonder meer moeilijker. En dan komt het openen van de dozen en het nakijken van alle items, want terugsturen kan wel, maar ook daar hangt een prijskaartje aan. Toch willen wij onze kwaliteit hoog houden en dat betekent, dat wij bij gebreken wel even koktakt opnemen met onze leverancier, want als wij een zending latjes kopen en bij uitpakken blijkt, dat alle latjes zo krom zijn als een hoepel, dan worden wij niet blij. Maar inmiddels zijn alle dozen uitgepakt en nagekeken en er zijn zelfs plannen voor een uitje op 2e Pinksterdag. Stel je voor! Nu moet het weer nog meewerken. Wie weet, maar voorlopig heb ik nog genoeg ideeen voor plantjes en bloemetjes en die groeien van regen, nietwaar. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Bij ons thuis is er een gezegde: Als je een ander wil verrassen, verras je meestal jezelf het meest. Dit gebaseerd op een aantal gelegenheden, waarbij we dachten familieleden of anderen te verrassen en vervolgens belandden in omstandigheden, die absoluut niet aan onze verwachtingen beantwoordden. Je hoort buiten, dat de bewoners thuis zijn, maar je bent overduidelijk niet welkom, er wordt niet opengedaan. Of je verschijnt op de echte dag van de verjaardag en er is niemand thuis. Nou geeft dat niet, als de jarige of de jubilaris of de anderszins feesteling om de hoek woont, maar het is minder als je een autorit van een uur achter de rug hebt. Wijs geworden door ervaring zien we in het vervolg maar af van ongeplande bezoeken. Alles is wat minder spontaan, maar omdat veel mensen het tegenwoordig druk, druk, druk hebben is het plannen van aktiviteiten wel verstandig. Aangezien wij met de WAM een winkel aan huis hebben en mensen op afspraak kunnen komen winkelen worden wij af en toe ook vrolijk verrast. Klanten, die ons kennen weten dat ze gewoon aan de huisdeur kunnen bellen, binnen kunnen komen en hun wensen kenbaar kunnen maken. Als het geen maatwerk is, kunnen wij wel aan hun wensen voldoen. En voor eenvoudig maatwerk zoeken we ook wel een oplossing. Een kopje koffie, een leuk gesprekje Niets is plezieriger dan een klant tevreden naar huis te laten gaan. Maar soms verrassen mensen zichzelf het meest. Afgelopen Hemelvaartweekend waren onze dochter, haar man en de kinderen op werkvakantie bij Pake en Beppe. Er werd gewerkt aan een echt "grotemensenbed", van 2 verdiepingen, want babymeisje groeit uit haar wiegje.Wij vermaken ons met spelletjes en oppassen. Een familiebezoekje brengen duurt, door alle gezellige gesprekjes, langer dan bedoeld, dus het uitgebreide aspergediner wordt naar de volgende avond doorgeschoven. De plaatselijke "Chinees"zorgt voor gevulde magen.Het geplande bezoekje aan een plaatselijk kinderspeelparadijs valt letterlijk in het water, dus we besluiten naar de grote kringloopwinkel te gaan met veel kinderspeelgoed. En op dat moment stopt er een auto voor ons huis, met duidelijk zoekende mensen. Ze stappen uit en komen naar onze voordeur. Inderdaad op de "bonnefoie" . Ze wilden graag kozijnen kopen en ik wil ze graag helpen, maar we hebben de kleuters beloofd, dat we weg zullen gaan en veel geduld hebben kleine kindjes nog niet, toch probeer ik de mijnheer te helpen, maar mijn kennis van de kozijnen volstaat niet en helaas, deze mijnheer vertrekt onverrichterzake weer huiswaarts. Jammer, maar deze vraag oversteeg mijn vaardigheden. Wel hebben we leuke spulletjes gevonden voor de kinderen en dat is ook wat waard. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam

Achter mijn rug bromt mijn man over alle ongemakken die meekomen aan het ouder worden. Nu kun je natuurlijk de hele dag mopperen over alles wat niet goed meer gaat, maar je kunt ook proberen om de gunstige punten te zien. Kennelijk ben ik daar al iets verder in dan mijn ega. Alles mag wat mij betreft een tandje lager. Er hoeft niet zoveel meer, alhoewel, als je een bedrijfje begint na je 65ste moet er toch nog wel veel. Maar het zijn wel zaken, waar je zelf voor kiest. Zo ook voor het geven van workshops. Eerst zelf de workshop maken om te kijken hoeveel tijd dat dat vergt, dan de onderdelen die veel tijd vragen- die niet moeilijk zijn voor de cursisten om thuis te doen- zelf doen, zodat de cursisten in ieder geval met een compleet resultaat naar huis gaan. Niets is vervelender om met een half-af produkt naar huis te vertrekken, want in veel gevallen verdwijnt zoiets achter in de kast voor als je ooit nog tijd hebt. En die tijd of de zin- in komen nooit.Bovendien mis je dan de andere cursisten, die soms met goede tips komen of zelfs een handje helpen als je erg achter loopt. Zelf vind ik dat heel frustrerend en wat ik om mij heen hoor na een halfafgemaakte workshop bij andere workshopgevers, vinden andere mensen dat ook.

Vervolgens maak ik de pakketjes, die iets afwijken van de pakketjes die we in de verkoop hebben. Het moet wel een verrassing blijven. En omdat de pakketjes iets afwijken zorg ik altijd dat er reservemateriaal in mijn koffer zit om verkeerd gemaakte dingen te kunnen vervangen. Voorheen liet ik de workshop ook nog maken door een paar vriendinnen van mijn dochter, maar sinds die studeren of zelfs al aan het werk zijn, hebben ze minder tijd voor dit soort dingen. Hier in de buurt zijn de kinderen of te jong of alweer te oud, dus moet ik vertrouwen op mijn eigen inzicht en de hulp van mijn oudste dochter.En aangezien ik geniet van het maken van het voorbeeld - 4 stokrozen in 4 verschillende kleuren, denk ik dat het op de workshopdag ook wel goed zal gaan. De mensen aan wie ik het voorbeeld liet zien, waren in ieder geval heel enthousiast. De doosjes  moeten nog, maar de materialen staan klaar. Nu nog voor de Friese dames een datum prikken en afwachten of ook hier voldoende cursisten zich aanmelden, dan kan ik ook hier weer voor aan de slag.

En over tandje gesproken, nou ja, een kies dan. Het maakt niet uit of je jong bent of oud, een kies die last bezorgt en niet meer te redden is moet eruit. Dat is dus afgelopen maandag gebeurd en de zwelling op mijn wang is bijna weg.Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAM-team

Weer opnieuw...... Soms blijk ik iets te doen waardoor een helemaal lege pagina de plaats inneemt van mijn eerder bedachte verhaal, ondanks het save and finish. Maar goed. Het lijkt af en toe alsof ons leven uit niets anders bestaat dan WAMwerk - beurzen, VaRIAatjespakketjes, kozijnen en ideeen voor nieuwe huizen, maar soms hebben wij ook andere "verplichtingen" Het duurde even voordat wij een geschikte datum hadden gevonden, waarop mijn twee broers en partners tijd vrij konden maken voor de min of meer jaarlijkse familiereunie. Toen dat gelukt was begonnen de voorbereidingen. Wij bekijken onze woonkamer dan met "vreemde ogen", dat wil zeggen dat wij doen alsof wij op visite zijn in ons eigen huis en alles wat ongebruikelijk aandoet in een woonkamer ruimen wij op. De dozen met miniaturen die we nog moeten controleren verhuizen naar de werkkamer; de labels, plastic zakjes, nietjes en wat er nog meer onnodig op tafel zwerft verdwijnt in de kast. Stoffen, soppen, stofzuigen en dweilen. Dan de logeerbedden opmaken en zorgen dat de logeerruimte gebruiksklaar is. En dan wachten op de gasten. De boodschappen zijn in huis en er blijft nog even tijd voor mijn 2e hobby: lezen. En als mijn broer en diens vrouw dan aankomen is het een warm weerzien. We proberen alle vier zoveel mogelijk woorden in een minuut te proppen en dat wordt nog een beetje erger als we bij mijn jongste broer en diens vrouw belanden. We gaan met elkaar uit eten en in de loop van de avond keren we terug naar ons adres voor de afterparty. Een paar uurtjes slapen, laat ontbijt. Heerlijk even in het zonnetje koffie drinken, een landelijke wandeling en dan zit het er alweer op. Dikke kussen, goede wensen en dan uitzwaaien. Alweer voorbij. En ik wil zo graag vasthouden, maar er zijn nu plannen om de volgende reunie met alle opgegroeide kinderen te houden, ergens in het midden van het land. Het lijkt ons heel gezellig, maar om een bruikbare datum te prikken zal de nodige moeilijkheden opleven. We blijven optimistisch. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes het WAMteam.

Kijk uit naar onze blog klinkt zo simpel. maar soms is het toch wel moeilijk om een blog te schrijven. Zeker als je de avond ervoor veel te laat naar bed bent gegaan en het wekkertje de volgende morgen vroeg begint te piepen.Gerard heeft dezelfde vervelende griep onder de leden, die mij een aantal weken geleden teisterde, dus appelig, blafhoesten - vooral 's nachts - bijna geen stem, dan weer koud, dan weer transpireren, kortom algehele malaise. En bij dat al gingen we de verjaardag van onze oudste dochter combineren met de beurs in Spijkenisse.Vandaar het late naar bed gaan en het vroege opstaan. Aangezien ik op de "echte" verjaardag van dochterlief met de trein naar het westen gereisd was, moest Gerard alleen de bus laden en 2 avonden voor zichzelf koken. Zelf kon ik een beetje bijslapen, want een "zeehond "in de slaapkamer kost veel slaap en dus energie. Ik hoefde niet te koken en niets te bedenken, alleen maar uitrusten, boekje lezen en miniatuurpoppetjes breien. En dan op zaterdagavond het verjaardagsfeest voor volwassenen. Bijna allemaal jonge ouders, met de daarbij behorende kinderen,waar een slaapplaatsje voor gezocht moest worden. Gesprekken die af en toe onderbroken werden en later weer voortgezet werden i.v.m. schone luiers en wat je nog meer kunt bedenken met  baby's, peuters en kleuters.Na het transformeren van de feestzaal tot huiskamer toch nog even nafeesten onder het genot van een wijntje en de klok tikt onverbiddelijk door. Help, veel te laat alweer. Een heel korte nacht is niet meer gezond voor pensionada's. En Spijkenisse is niet zover van Rijswijk, maar het opbouwen van de beurs is wel degelijk zwaar werk. Maar - mede dank zij de hulp van de buren-standhouders - kwamen de karren en kratten heel in de beurszaal aan. Ik dekte de tafel en samen stelden we alle meegebrachte huizen, kasten en materialen op. Klaar voor de dingen die komen gingen.Het is dat onze hobby zo leuk is, maar soms zou ik wel een sigarenbandjesverzamelen wel eens als hobby willen kiezen. Bijna geen gewicht en alleen met een ringband voor je neus op een verzamelbeurs zitten. Grapje dus, want het lijkt me veel te serieus. (lees: saai).Ook bij het afbreken kregen we weer hulp zodat we nog net niet als laatste vertrokken. Heerlijk zonnetje, een drukke rijksweg en op naar een heerlijke maaltijd. En dus nu voor de trouwe lezers kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Trouwe lezers hebben vorige week zondag de blog gemist. Soms zit het leven wat ingewikkeld in elkaar.De beurs in Apeldoorn was bedoeld als onderwerp om over te bloggen. We stonden met onze kraam iets te ver voor de nooduitgang, dus werd er een kraam losgekoppeld en verplaatst, zodat we niet meer in de weg stonden. Onze huizen stonden gezellig bijelkaar aan de overkant van het pad en wij stonden met onze kramen met materialen en meubeltjes aan de andere kant. Zo af en toe sprong een van ons even bij om te informeren over de huizen en de rest van de tijd bediende iedereen de klanten aan de kraam. Zeker, het was druk, maar af en toe viel er een stilte. We misten veel van onze reguliere kennissen, mensen die anders altijd even gedag kwamen zeggen, even foto's kwamen laten zien van nieuwe projecten of toch weer nieuwe bouwmaterialen in kwamen slaan. Soms hebben mensen wat bijzondere vragen, misschien omdat ze dingen na willen maken?  Voor onze zoon was het rustig wennen, er kwamen weinig anderstalige mensen aan de kraam. Hij had een hele lijst gemaakt waar alles te vinden was en speciaal voor hem hadden we alle kratten van een nummer voorzien. Heel gemakkelijk ( stiekem ook voor ons, want behalve Gerard weten we meestal niet wat waar te vinden ). En aan het eind van de beurs probeerde onze dochter oppas te regelen voor haar zieke kindjes, want kindjes met koorts breng je niet naar de creche. En uit angst voor baanverlies wil je niet te vaak gebruik maken van zorgverlof, maar opa en oma wonen tenslotte in Friesland, dus....Zeker beppe loopt aan het eind van de beurs wel een beetje op haar wenkbrauwen, maar er was niemand te vinden, die haar kon helpen en wat doe je dan als moeder? Juist ja, je denkt:"Schouders eronder ." En zo reed ik mee terug naar Rijswijk. En in Rijswijk stond er een patatje klaar voor de harde werkers en na het eten was ik alleen nog maar toe aan slapen. Er was geen haar op mijn hoofd die dacht aan bloggen, ik wilde alleen nog liggen en uitrusten. Op maandag paste ik op een heel ziek jongetje en op dinsdag op zijn zieke zusje, terwijl moeder naar de dokter was met haar zoontje. Er werd een dubbele oorontsteking geconstateerd. Arm jongetje. Werkdagen van mamma werden geruild, zodat ik terug kon naar Friesland en daar bleek Gerard ziek te zijn. Kortom, de gedachte aan mijn blog was even naar de achtergrond geschoven en nu maar hopen, dat ik niet opnieuw geveld wordt door de griep. Weinig te lachen deze week, maar mijn "zoemfiets"start weer, dus kan ik weer makkelijk een frisse neus halen.Kijk uit naar onzeblog op zondag. Groetjes, het WAMteam

Gisteravond gewoon vergeten, dat het zondag was. Het weekend begon heel leuk, met een - bijna- onverwacht bezoek van zoon, schoondochter en 2 kleine meisjes. Even wat extra werk, maar dan genieten van een 4-jarige, die liedjes zingt over dinosauriers en ons vertelt (en goed ) hoe een vulkaan werkt. Ze speelt met het "Paasstalletje"- 2 stenen krulletjesschapen en 2 houten, aangeklede konijnen en ik had voor haar een minipaashaas gebreid, met een mandje met eieren op zijn rug. Wij werden eventjes losgeweekt van onze WAMwerkzaamheden. We kunnen bijna spreken van een Variaatjes World Wide Web. Niet alleen gaan onze workshopboxen naar veel landen in Europa, maar ook vanuit Amerika krijgen we aanvragen en zelfs vanuit Australie. Hard werken om deze bestelling nog voor de Paasdagen de deur uit te krijgen. En dat is gelukt! Evenals alle reguliere, betaalde bestellingen, die zijn afgelopen week ook nog voor de Paasdagen gepost of geDHLd. Gerard werkte zo hard hij kon aan een bestelling pallets en ook die kan dinsdag de deur uit. Dus af en toe moest Pake zijn kleindochter alleen laten om in zijn werkkamer verder te gaan aan de volgende serie pallets. Als opa niet aan het zagen was, mocht ze wel gaan kijken en het grappige was, dat ze de werkkamer van pake leuker vond, dan de werkkamer van beppe. "Ja, al die poppenhuizen vind ik ook wel leuk hoor beppe, maar bij pake vind ik het veel leuker! En Waarom? Nou, gewoon! En zo vulde Paaszaterdag zich en brak Paaszondag aan met een heel stil bezoekje van kleindochter aan ons bed. Ze stond stil naar haar slapende grootouders te kijken en vertrok weer net zo stil als ze was gekomen. Maar oma slaapt heel licht en zo zaten wij saampjes aan de ontbijttafel met een crackertje vlokken voor haar en een met kaas voor mij. (Maakt in ieder geval minder rommel, maar daar hebben we een stofblik voor.) Later zaten we op ons Paasbest aangekleed aan de brunch, waarbij ik altijd vergeet dingen op tafel te zetten. Die zijn dan weer goed voor de volgende dag. We hebben gewandeld en gespeeld , nog een keer samen gegeten en toen was het feest weer voorbij. We zwaaiden de familie uit en leunden moe, maar voldaan achterover. De 1e Paasdag was voorbij en geen haar op mijn hoofd, die eraan dacht dat het zondag was. Maar volgens Gerard is 2e Paasdag ook een soort van zondag en kon ik best vandaag nog bloggen. Alleen staat de wekker hier nog op wintertijd en heb ik bijna de hele dag gecomputerd. We aten laat en nu is het alweer laat, dus kijk uit naar onze blog op Apeldoornzondag. Groetjes, het WAMteam.

Een mens is nooit te oud om te leren en op poppenhuisgebied valt er nog heel veel te ontdekken. Als een klant bpaalde wensen heeft, dan is het heel leuk om via internet uit te zoeken hoe huizen ingericht werden in een bepaalde periode. Maar deze keer was ik geinteresseerd in de studie van onze schoondochter. Ze wilde heel graag haar studieplan afhebben, maar met een pasgeboren baby en een nieuwsgierige dochter van 4 jaar is studeren een heel zware opgave. Omdat ik uit eigen ervaring weet hoe zwaar een studie is, die je wilt combineren met een jong gezin, beloofde ik haar een paar dagen te komen helpen. Nu koos ik hiervoor de koudste maartdagen sinds mensenheugenis uit, dus trok ik een zeer oude jas uit de kast. Namaakbont, dus al een paar jaar uit de mode, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. En het kon me niets schelen, wat mijn kleumende medemensen ervan vonden, want namaakbont lijkt soms bedriegelijk echt.En als je met de trein reist, moet je soms overstappen en lang wachten op een aansluiting. Dat viel op de heenweg wel mee, al bleef het treinstel, waar ik in zat op Zwolle achter, dus overstappen, maar er was gelukkig in het andere treinstel ook nog ruimte om te zitten en met een boeiend boek vliegt de tijd voorbij.Auto, trein en bus, bijelkaar zo'n 4 uur  reizen en precies op tijd om mee te wandelen naar de school van onze kleindochter en om te vertellen, dat ik haar 's middags op zou komen halen. In huis opwarmen, een hapje eten en met de baby, goed ingepakt in de wandelwagen op weg. Op deze manier had onze schoondochter haar handen vrij om aan haar studie te werken. Netjes op tijd bij de "kleuterschool" . Een mooie tekening mee naar huis en toen maar weer vlug naar de warmte. Heerlijk getutteld met mijn kleindochter, een kleurplaat gemaakt, heel veel vragen beantwoord, een ketting geregen van foamkralen, de muziekmobiel van de jongste opgedraaid, want ze vind dat rustgevend om naar te kijken en toen was de oppasdonderdag alweer bijna voorbij. Samen aan de maaltijd, de kindjes naar bed, mamma weer aan de studie  en ik in gesprek met onze zoon. Heel bijtijds naar bed, want de wekker gaat voor onze zoon heel vroeg. Onze kleindochter kwam informeren of ik mooie kleren bij me had voor de "Pasenpalm". Nee dus, dan mocht ik wel kleren lenen van pappa of mamma. Het bleek, dat de kleuters 's middags een palmpasenstok gingen brengen bij het bejaardenhuis en onze schoondochter had zich aangemeld als hulpmoeder. Ik wandelde met de baby, naar een quiltwinkel, maar halverwege had ik genoeg van de straffe wind en haakte ik af. Terug naar 4 muren zonder wind. Bij terugkomst van de kleuter voorgelezen, d.w.z. zij koos een boek - nog van haar vader geweest - en las het voor voor beppe. Heerlijk. Vervolgens viel ze bijna in slaap en was ze te moe om te eten. Na een kwartiertje rusten kwam ze toch een hapje eten. En 's avonds zat schoondochter weer achter de laptop. Voor mij al met al, 4 dagen zonder computer. Vreemd gevoel. Kijk uit naar onze blog op zondag groetjes, het WAMteam

Afgelopen week ging ik het expositiekastje in het verzorgingshuis leeghalen. Alweer een half jaar geleden, dat ik een aantal huizen, hoekjes en popjes een leuke plaats had gegeven in de kast. Bij het weghalen kwam ik erachter, dat ik alle onderdelen los had meegenomen- vermoedelijk tijdgebrek- en dus moest ik ze ook weer los mee terug nemen. En wat zit er dan veel in, in een Lundbyhuis en een zelfmaakhuis van 2 verdiepingen, een tuinhoekje en een jongenskamer, dan nog wat losse poppetjes, planten en bloemen. Omdat afbreken vlugger gaat dan opbouwen en inrichten, besloot ik thuis de tijd te nemen om alles een goede plaats te geven en vooral om alles vast te plakken en dan komen er allerlei gedachten boven. Waar de huizen ook alweer vandaan komen. Het eerste huis heb ik gemaakt tijdens een workshop en is nog altijd niet klaar. De Lundbyhuizen - ik heb er 3 - heb ik op diverse adressen kunnen kopen, het tuinhoekje en de jongenskamer heb ik zelf gemaakt en ingericht, maar alle spullen, die erin staan? Zelfgemaakt, met mijn verjaardag, met moederdag , met sinterklaas of zomaar gekregen. En bij het vastzetten ontspon zich in mijn hoofd het verhaal van de poppen die in het huis wonen. Het jongetje in de veel te hoge kinderstoel, aangekleed zoals mijn zoon toen hij als 3-jarige gefotografeerd werd. Moeder, die even stiekum boven op de bank zit uit te blazen, dochterlief, die op het balkon languit in een ligstoel  ligt. Vader die op de bank in de woonkamer zit in "diep"gesprek met zijn zoon. Heerlijk om zo fantasievol bezig te zijn met het herinrichten. En dan gaan mijn gedachten naar mensen, die poppenhuizen bij ons gekocht hebben. Zouden zij nou ook een verhaal bedenken bij hun poppenhuis? Zouden zij ook genieten bij het inrichten? Van sommige mensen krijgen wij leuke foto's en kunnen wij meeleven. Maar het zijn juist de mensen, waar wij nooit meer iets van horen. De mevrouw uit Zwitserland die 2 huizen bestelde, de mijnheer die zelf niets had met poppenhuizen, maar er toch een voor zijn vriendin kocht. Wat zou ik graag even om een hoekje kijken, hoe die poppenhuizen ontvangen werden en hoe ze er nu uitzien. Gewone menselijke nieuwsgierigheid. Zonder antwoord. Maar goed,  het weerhoudt ons niet om gewoon door te gaan met onze hobby. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam

Toen we een paar jaar geleden bedachten, dat we wel vaker opeen beurs zouden gaan staan, ontstond het idee om eensluidende kleding te gaan dragen. Er moest reclame op komen staan in de WAMkleur rood, daarover waren we het al heel snel eens, maar over de verdere uitvoering zijn heel wat ideeen geopperd. Allereerst de hoofdkleur. Wit, wel heel algemeen, maar ook heel besmettelijk; rood, te aggressief volgens de kleurentheorie;
blauw, volgens diezelfde theorie te rustig.En zo passeerden de diverse voorkeurskleuren de revue, iedereen verdedigde met verve wat hij of zij graag wilde. Wat het geworden was, weet ik niet meer, wel, dat de keuze een verhitte discussie opleverde. Hierna waren we allemaal min of meer uitgeput, zodat vader de knoop doorhakte wat de vorm zou zijn. Het zouden overhemden worden, i.v.m. de borstzakken en omdat de heren het hemd als hemd konden dragen en de dames het overhemd konden dragen zoals het oorspronkelijk bedoeld was: als hemd over een hemd. En als onderhemd kon dan iedereen een kleur of vorm naar keuze dragen. Zo gezegd, zo gedaan. Gerard plaatste de bestelling bij de leverancier van bedrijfskleding. Stevige overhemden - die kunnen lang meegaan - met reclame op de rug in rood ( groot ) en op de klep van de borstzak ( klein ). De leverancier bedacht, dat grijs wel mooi combineerde met helderrood en dus werden de overhemden zo geleverd. En toen ze er eenmaal waren, vonden we het eigenlijk wel goed zo. En omdat ze zo stevig waren konden ze inderdaad lang gedragen worden. Waar we alleen geen rekening mee hadden gehouden was de veranderende vorm van sommige lichamen, en in 5 jaar kan er veel veranderen. Het goede leven of een zwangerschap leverden een buikje op en die buikjes pasten niet zo goed in de standaardmatenen. En soms waren er teveel gegadigden voor een en dezelfde maat, maar met wat wisselingen in de samenstelling van helpers, lukte het ons afgelopen beurs in Rijswijk allemaal toch in het WAMoverhemd achter of voor de kraam te staan. Zaterdag was het behoorlijk warm en zondag was het best wel frisjes, dus misschien gaan we binnenkort weer rond de tafel om uit te maken in wat voor overhemd we de komende tijd de kraam weer "bemannen". Kijk uit naar onze blog op zondag, groetjes, het WAMteam

Het hebben van kleinkinderen is heerlijk ( Voor ons in ieder geval wel ), maar het betekent wel, dat we nu 5 keer per jaar naar het westen gaan reizen, omdat je jonge kinderen niet mag teleurstellen als opa en oma. We knopen er gelijk een weekendje aan vast, want dan is er ook nog ruimte voor een gesprek met de pappa's en mamma's. En deze keer konden we het ook combineren met het afleveren van een poppenhuis. Iemand kwam als verjaardagscadeau voor zijn vriendin een poppenhuis kopen met wat inrichting. Zijn vriendin had als kind een eigen poppenhuis gehad en dat was door haar moeder weggegeven. En dan blijft het knagen, heel vaak de rest van je leven, want partners zijn niet allemaal even begripvol - of kapitaalkrachtig - om op latere leeftijd een poppenhuis ten geschenke te geven. Het lijkt mij een prachtig cadeau om te krijgen. En omdat het adres van de koper op onze route lag,  konden we aanbieden om het bij hem af te leveren, dan hoefde hij het niet per trein te vervoeren, want in het echt blijkt het altijd groter dan gedacht. En toen op naar onze belastingadviseur. Misschien ons boterhammetje opeten bij onze schoondochter, maar helaas niemand thuis. Dan maar op naar Rijswijk ter ere van de tweede verjaardag van onze kleinzoon. Hij moest nog een nachtje slapen en wij ook en toen stond hij verlangend in de kamer met twee handjes in de lucht: "Doos, doos?" Gelukkig hadden wij een verrassing in een doos(je). Wij zijn de opa en oma van de kleine beer uit de reclame. Maar zijn grote broer - 4jaar - wist precies te vertellen hoe hij met het magisch tekenbord om moest gaan. Het bedachte leesboekje zal na verloop van tijd wel interessant worden. Ik was nog even naar een grootgrutter geweest, die miniaturen bij de boodschappen doneerde, maar helaas, die leken niet op bruikbare mini's voor poppenhuizen. Jammer, maar als kinderspeelgoed voor winkeltjes of keukentjes voldoen ze prima en ook voor de vergroting van de woordenschat  van onze kleinkinderen. Hoe leren ze anders op deze leeftijd olijfolie en oma's aardappeltjes? Een kinderverjaardag, dus veel kinderen op bezoek en luidruchtig enthousiasme, maar heerlijk om mee te genieten. Iedereen te laat naar bed, maar op zondag wakker worden zonder wekker. Met z'n allen ontbijten, de kindjes gaan slaap inhalen en na de koffie aanvaarden wij de thuisreis, omdat er erg veel werk op ons ligt te wachten. Slaap inhalen gaan wij zo direct doen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Alweer een week voorbij. Mocht je denken dat het leven van een pensionada rustig verloopt, vergeet dat dan maar. Je doet je ogen open en het is maandag en als je een keer knippert is het ineens vrijdag. Het verrukkelijke voordeel van pensioen is wel, dat je je eigen tijd in kunt delen. Dat betekent, dat je rustig een weekend uit kunt trekken voor de kinderen die op bezoek komen ter ere van je verjaardag. Deze keer stonden de dozen met voorraad dus onuitgepakt in de hal, want onze tweejarige kleinzoon is een kleine onderzoeker en bedenkt de vrolijkste boevenstreken. Het gevolg is wel, dat hij gesierd met builen en blauwe plekken door het leven gaat, want hij begrijpt nog niet waarom wij van alles verbieden. 6 keer kun je hem afleiden, maar de zevende keer klimt hij weer op de bank en struikelt over de leuning om op zijn voorhoofd op de grond te klappen. Grote schrik bij de volwassenen, maar na een keer "Boe"zeggen tegen hem lacht hij alweer door zijn tranen heen en je raadt het al, hij klimt op de bank en probeert weer over de leuning te klimmen. GGGrrrr! Maar hij is erg lief voor zijn zusje en dat maakt veel goed. En de dozen met voorraad komen morgen weer aan de beurt. Mijn werkkamer heb ik alleen bezocht om de thermostaat goed te zetten, anders hebben onze gasten de verwarmingtemperatuur van mijn werkkamer en die staat op 18 graden. Warm genoeg voor mij, maar niet voor kleine kindjes. En zoeven hebben we ze uitgezwaaid en behouden thuiskomst gewenst, want hun thuisreis duurt minimaal 2 uur en een kwartier en misschien onder deze weersomstandigheden wel wat langer. En wij leunen even terug met een boek of de TV. Morgen is er weer een nieuwe werkdag en dan gaan wij er weer stevig tegenaan, want binnenkort weer een beurs. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Mochten jullie gisteravond tevergeefs gezocht hebben naar een nieuw blog? Sorry, dat was er niet. We "vierden"gisteravond het afscheid van onze jongste dochter. Gelukkig niet voor eeuwig, maar ze gaat verhuizen van Londen naar Singapore en dat voelt heel ver weg. Onze dochter is altijd al heel reislustig geweest en dank zij haar kwamen wij ook nog wel eens ergens, maar sinds er niet meer gerookt mag worden op het vliegveld en in het vliegtuig, zal het er deze keer wel niet van komen, dat wij een kijkje gaan nemen in de nieuwe woonplaats van onze jongste. Het afgelopen weekend had ze dus gepland staan om nog even uitgebreid dag te zeggen tegen vrienden en familie. Ons gezin met partners werd uitgenodigd op de brunch en gezien de twee - nog heel jonge kleindochters - vond die plaats bij haar grote zus. Ze had prima gedacht aan allerlei voorkeuren en allergien. Er werden vrolijke herinneringen opgehaald en veel foto's gemaakt. Tussendoor konden de babys gevoed worden en konden de andere kinderen spelen . Na de brunch ging iedereen van een beetje buitenlucht genieten en hierna hielp mijn dochter mij bij het werk op de laptop, want ik wilde nog zoveel weten van bestanden en werkzaamheden. Daarna stond er :Uit eten  op het programma, want wij wilden graag nog even samen zijn met ons avontuurlijke kind. En toen kwam het echte afscheid, dikke knuffels en goede wensen, want als het goed gaat komt ze in december even op bezoek, maar dan zijn we allemaal 9 maanden verder. Ze zal ons allemaal vreselijk missen, maar het avontuur trekt toch en dat moet ook kunnen als je jong bent. En ik zal haar ook vreselijk missen en al weet ik, dat we kunnen skypen en met de webcam filmen, het is en blijft kunstmatig. En daarom kwam er gisteravond geen blog meer uit mijn vingers. Mijn hoofd zat propvol andere gedachten. Bij deze de uitleg. Kijk uit naar onze nieuwe blog op zondag. Groetjes het WAMteam.

Hoe komt het toch, dat mijn generatie zo werkzaam is? We moeten altijd iets te doen hebben. Nou is dat voor onze poppenhuishobby prima, want dan is er altijd wat te doen. Maar soms...krijgen wij vragen over een bepaald type huis en dan ga ik mij verdiepen in het hoe en wat. En daarna komt het tekenwerk. Wij hebben een prima technisch tekenprogramma op de computer, maar na een week iedere dag oefenen lukte het mij om 1 lijn op de plaats te krijgen en te houden. Heel vaak verdween mijn tekenwerk als sneeuw voor de zon, omdat ik een verkeerd commando gaf. Maar gelukkig heb ik heel lang geleden een opleiding bouwkundig tekenen gedaan en een goede poppenhuisknutselaar gooit zelden iets weg, dus...vanmiddag mijn tekenbord en -haak tevoorschijn gehaald en aan de slag. Zwemmen en fietsen verleer je nooit zegt men, maar bouwkundig tekenen is een ander verhaal en ik heb geen hoofd voor cijfertjes. De eerste tekening was een mengvorm van schaal 1:10 , 1:12 en de werkelijke afmetingen. Een puinhoop dus, maar gaandeweg verscheen er een plattegrond op de tekening, die gewoon door iemand anders uitgevoerd kan worden. Ik begon er plezier in te krijgen en  al zal de uiteindelijke tekening wel een compromis worden tussen mijn ontwerp en de door de klant verlangde uitvoering  deed het mij plezier, dat na verloop van tijd een bruikbare tekening van mijn tekenbord gehaald kon worden. Nu nog doorpraten met de "constructeur"  en daarna met de opdrachtgeefster, want mijn ideeen kunnen nog zo historisch verantwoord zijn, als er teveel extra werk aan de uitvoering zit, wordt een ontwerp al gauw veel te duur voor de verkoop. Alles moet dus afgestemd worden op kant en klare materialen en de te maken onderdelen moeten makkelijk en vlug klaar zijn. Tijdens het tekenen kan ik heerlijk dromen hoe ik zelf zo'n huisje in zou richten, want een Dickensjaar is natuurlijk heel leuk met alle huizen en kamers in miniatuur, maar iedere stad of ieder dorp zou n.a.v. wat dan ook een wedstrijd uit kunnen schrijven over de historie in miniatuur. Wie weet, komt Schiedam met een wedstrijd over de jeneverstokerijen, Vlaardingen over de haringvangst, Helmond over de textielfabrieken, kortom, mogelijkheden te over. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

toen ik begon met de hobby kocht ik enthousiast allerlei dingen voor mijn Laanhuis. Niet gehinderd door verschil in grootte of kwaliteit - of gebrek daaraan.Als ik het in het echt had, kocht ik het miniatuur, als ik het niet zelf kon maken. En in het begin kon ik nog heel weinig maken en dus belandde een veelheid van miniaturen in een doos met het opschrift: "Laanhuis" Eens in de zoveel tijd mocht ik van mezelf de miniaturen uit de doos halen en ervan genieten, maar naarmate mijn eigen kennis  en kunde vermeerderde, begon ik in te zien, dat lang niet alles uit de doos gebruikt kon worden voor mijn poppenhuis.Ik leerde met fimo werken, ik maakte sieraden van echt kleine miniatuurkraaltjes; ik werkte met stof, verf en breigaren en langzamerhand durfde ik steeds meer. En ook de kwaliteit van mijn eigen miniaturen steeg steeds meer. Nu ik al een tijdje met miniatuurbloemen werk en experimenteer begin ik ook hier het verschil in uitvoering te zien. De eerste pakketjes die ik kocht, goedkoop, dat is waar, zou ik nu nog niet eens meer cadeau willen krijgen. Goed materiaal is een vereiste om een mooi werkstuk te maken en het is toch zonde van je energie als je een plant of bloem hebt geknutseld, die heel in de verte op een bloem lijkt. En goede materialen zijn duur. Ik glimlach dan ook fijntjes als ik te horen krijg:"Zooo duur?"Ja mevrouw, mijnheer, zooo duur. Als mensen gelukkig zijn met hun zelfgemaakte fantasieplanten, prima! En zo af en toe krijg ik heerlijke verhalen te horen van mensen die met wat dan ook een roos of iets dergelijks maken, maar ik ben trots op de pakketjes die ik verkoop en ik hoop hier nog lang mee door te gaan. En de onbruikbare miniaturen? Die gaan in het winkeltje van Haagse Harry, die omring door allerlei vrouwelijk schoon resideert in een rommelwinkel.Kijk uit naar de blog op zondag. Groetjes, het WAMteam

Onze thuistaal geeft aan, dat je appelig bent, als je niet ziek genoeg bent om in bed te liggen, maar ook niet fit genoeg om produktief te zijn. En zo voel ik mij al een week lang. Nou heb ik als kind in een ondernemersgezin altijd te horen gekregen, dat je maar ziek moest zijn in je eigen tijd en dat idee heb ik ook weer doorgegeven aan onze eigen kinderen. Wij waren dus bijna nooit ziek, alleen maar appelig en zeker toen wij onze eigen timmerfabriek hadden, konden wij ons geen afwezigheid permiteren. Alleen voor  onverwachte ziekenhuisopnames werd een uitzondering gemaakt. En uit een van die ziekenhuisperiodes stamt mijn interesse voor poppenhuizen. En als uitvloeisel van deze interesse kreeg ik van iemand een poppenhuizentijdschrift. Bewaarderig als ik ben, kocht ik een bewaarband en een aantal losse nummers, later kreeg ik een abonnement en zo ligt er voor appelige dagen een hele verzameling tijdschriften. Voorheen ook nog zgn. vrouwenbladen en dan stuurde ik een antwoord op een vraag - zonder te merken dat dat twee jaar te laat was - rustig nog op. Nooit antwoord gekregen overigens en met de opgestuurde oplossingen van de puzzels won ik ook nooit iets, dus ik ben geen vrouw voor "damesbladen", maar poppenhuistijdschriften: heerlijk!!! Inspiratie, kijkgenoegen, weetjes en tips, ik lees ze allemaal opnieuw, maar vandaag viel het mij ineens op, dat heel veel winkels van vroeger niet meer bestaan. Namen, die je in 1997 nog regelmatig tegenkomt, verdwijnen langzaam maar zeker uit beeld. En bij sommige heb ik nog een beeld van hoe aardig de mensen waren. Bij Pommerijntje in Rotterdam heb ik aardig wat tijd doorgebracht, met heel goed uitzoeken, waaraan ik mijn geld ging besteden. De poppenmaakcursus, die ik deed in Vlaardingen; met mijn vader naar een winkeltje in de Voorstraat om allerlei lampjes, stekkertjes en stopkontakten te kopen voor een Barbiepoppenhuis, dat pas vele jaren later gerealiseerd zou worden voor mijn jongste dochter. Daarom geniet ik zo van die oude tijdschriften, omdat ze zoveel dingen van vroeger terughalen en dat sta ik mezelf alleen maar toe als ik appelig ben, dus afgelopen week was zeker geen verloren week, maar nu moet ik weer vooruit naar de beurs in Nieuwegein en ook dat is prima. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam.

Aan alle spanning is een einde gekomen. Ook het laatste, verwachte kleinkind is aangekomen en zoals wij wel wisten is dit ook een meisje. Nu zijn de jongens weer in de minderheid, maar wie weet wordt dat in de toekomst weer opgelost. Alleen gooide dit laatste kleinkind wel onze planning in de war. Ze werd op dinsdag geboren en op vrijdag zouden wij met alle beursspullen richting Rijswijk gaan. Aangezien ik niet meer zo dol ben op kilometervreten, ben ik in het Westen te logeren gebleven en ging Gerard noodgedwongen naar het Noorden. Hij had beloofd een poppenhuis af te leveren en belofte maakt schuld..Zelf maakte ik mij nuttig met oppassen en de was draaien, want ik had maar voor 1 dag verschoning bij me. Gerard zorgde 2 dagen voor zichzelf, pakte de logeertas voor 2 personen en laadde de bus met alle artikelen die we bedacht hadden voor de beurs in Bleiswijk. De weersvoorspelling was niet al te positief, maar dat weet je niet als je inschrijft voor een beurs. Terwijl in Friesland het zonnetje straalde, sneeuwde het flink in het Westen, maar de bedrijfsbus heeft winterbanden, dus Gerard kwam weer ongedeerd aan. Als hij alleen reist is hij altijd vroeger dan verwacht weer in Rijswijk. Hij had zelfs nog kans gezien om het gevraagde poppenhuis af te leveren. Na de lunch gingen we dus de bus uitladen in Bleiswijk, dan stonden alle artikelen weer onder dak  en dat is voor poppenhuismeubelen beter, dan in de vrieskou staan. Weer terug naar het logeeradres, heerlijk eten, gezellig babbelen en besluiten, dat het voor onze voorlaatste kleindochter, misschien niet zo goed is als ze de hele dag meegaat met ons, dus besliste het lot in het voordeel van onze schoonzoon. Heel veel beurskramen, veel te zien en te beleven voor de modelbouwer, maar buiten was het ijzig koud en de uitkomst laat zich raden, terwijl bij dit soort beurzen zaterdag de koopdag is en zondag de kijkdag. Omdat we met 3 personen waren kon ik gezellig demonstreren, maar dat leverde deze keer weinig aandacht op en - mensen eigen - dan ga je de kou voelen en de stiltes bemerken. Maar goed, dank zij de aanwezigheid van onze schoonzoon konden we bij het naar huis gaan de file vermijden. Wat er gebeurd was wisten we niet, maar toen de brandweer langs kwam met sirene en zwaailicht stonden we net voor de afslag Nootdorp en loodste onze schoonzoon ons via de binnenwegen naar huis. Weer heerlijk gegeten wat TV gekeken en van onze nachtrust genieten. Op zondag samen naar Flora Holland, want samen moesten we het wel kunnen redden, nou deze keer had ik het wel alleen kunnen redden. De liefste opmerking kwam vandaag van een jongetje van 7 jaar. Ik liet de gemaakte minirozen aan zijn moeder zien, ter illustratie van mijn verhaal over gepriegel. Hij zei: "Ik vind het wel heel mooi gemaakt." Van zo'n jong kind verwachtte ik dat echt niet. Dus, kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam

Workshop hortensia's op zaterdag 9 februari in Rijswijk Z-H. Er zijn een aantal mensen, die aan hebben gegeven, dat ze geinteresseerd zijn in het volgen van een workshop. Zij krijgen dan ook persoonlijk bericht, maar voor de volgers van mijn blog bestaat natuurlijk ook de mogelijkheid om in te schrijven. Via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. kun je je opgeven, dan krijg je van ons alle gegevens.Een workshop gaat door bij een minimum aantal van 4 deelnemers en er is plaats voor maximaal 8 deelnemers.Vriendelijke groeten, het WAMteam

Het leven gaat weer zijn gewone gangetje. Een fijn gevoel. Een beetje spanning op de achtergrond over de geboorte van ons kleinkind, maar dat is gezellige spanning. En inderdaad, het opruimen van de werkkamer heeft geholpen - gecombineerd met het gezegde van mijn vader: Geef jezelf een schop onder je ... en ga wat doen - dan komt de zin vanzelf. Als de stapels verdwenen zijn komt het overzicht vanzelf en nu nog trainen om gebruikte dingen gelijk op hun plaats terug te leggen, dan ontstaan er ook geen stapels. Maar moeilijk dat ik dat vind!!!!!Maar een mens is nooit te oud om te leren, dus doe ik mijn best. Inmiddels komt de beurs in Bleiswijk weer erg dichtbij en vandaag hebben we besteed aan het uitzoeken van enkele exemplaren en dingen met een klein gebrek, restanten en kneusjes en na wat puzzelen hadden we het woord "kneusten". De enkele exemplaren kunnen niet meer in de meubelkasten, want dat neemt teveel plaats in en een wc-tje, waar het doorspoelsysteem veranderd is in een drukknop i.p.v. een hendel, nou we denken niet dat er een popje is, dat daar moeite mee heeft. Verder beschikken we nog over wat restrolletjes behang en knutselpapier, die we ook niet iedere keer mee willen nemen en ook daar hangen we een lief prijskaartje aan. We hopen natuurlijk altijd ons staangeld te verdienen en voor de aankoop van nieuwe dingen hebben we natuurlijk ook geld nodig. Nou heb ik iets met papier, want ik kan er altijd van alles mee. Verkleinen, zodat ik rolletjes cadeaupapier kan maken, compleet met banderol en als je het rolletje uitrolt kun je er een blokje inpakken als cadeautje. Van wat grotere papiertjes kun je leuke cadeautasjes maken of d.m.v. origamivouwen maak je overhemden, die je op stapeltjes in de kast kunt leggen, weer andere papiertjes gebruik je om doorzichtige lantaarntjes te maken en van pergamanopapier maak je piepkleine kaartjes, maar - en daar moet ik mijn man gelijk in geven - veel spullen en geen tijd genoeg levert alleen maar stapeltjes op en daar zitten we niet op te wachten, vandaar de beurs in Bleiswijk. Alhoewel, het papier met de sterretjes is prima voor een plafondbekleding met piepkleine lampjes. NEE, want ik heb geen huis, waar ik dat toe kan passen en ook geen ruimte meer voor een extra huis. Kortom, sommige dingen blijven een droom en zo blijft er voor mij nog veel te dromen over. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten. Het WAMteam

Allereerst natuurlijk voor iedereen een hobbyleuk 2013 ( een term van mijn man ),maar er zijn van die dagen, dat er geen enkele creatieve gedachte in je opkomt. Mijn werkkamer is een chaos, al zijn de workshopplaatsen nog steeds vrij van "stapeltjes", maar verder ligt er van alles en nog wat, wat opgeruimd moet worden. Volgens de geldende theorien ( hier hoort een trema op- 2 puntjes dus, maar ik weet nog niet welke code daarbij hoort)  levert een opgeruimd huis een opgeruimd hoofd op, maar ik kan geen energie aanboren om op te ruimen, misschien morgen of overmorgen of... juist. Zo'n dip gaat over, weet ik al en meestal heeft het te maken met te veel aan je hoofd. En nu met de afgelopen onregelmatige dagen, dus, hoera, morgen is de Kerstvakantie voorbij en begint het gewone leven weer. Vandaag heb ik een "leesdag"gehouden. Diverse oude tijdschriften uit de kast getrokken om te zoeken, waarom al die papiertjes erin geplakt zijn. Antiek zilver? En als ik het artikel dan lees denk ik:" Oh ja," dit wil ik t.z.t. gebruiken als ik voor mijn clubje een toelichting wil geven over het leuke van onze hobby, want al lezend krijg ik toch wel weer een beetje zin om knutsels te maken en wat maakt het uit als je in januari al dingen voor Pasen knutselt. Een chocolade ei met een laddertje blijft heel leuk of je dat nou in januari of april maakt en een mini-kerststal is ook heel leuk om te maken, maar ik heb me voorgenomen om een ding eerst af te maken voor ik aan het volgende begin en het briefje dat ik uit mijn "wenspotje"trok, was: popjes met een kralenhoofd???????? Wat bedoelde ik daar in hemelsnaam mee? Wat stelde ik mij daarbij voor? Wat leek mij zo leuk aan dit soort popjes? Kortom, ik heb het briefje maar weggegooid en nu ga ik mij beraden op de 4 nieuwe briefjes, met dingen die ik echt leuk vind. Zie boven. Misschien kies ik eerst wel voor rigoreus opruimen, om daarna een nieuwe workshopbox te ontwerpen. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam.

Zeer waarschijnlijk ben ik niet de enige Nederlander, die af en toe het idee van de dagen kwijtraakt rond de jaartelling. Geen krant 's morgens en geen nieuwsberichten waar ik naar kan luisteren, onderweg per trein of auto van of naar het westen, en dan ineens : "Oh ja, het is zondag vandaag!!!" Niet, dat er veel gebeurd is, maar ook in Friesland krijgen mensen langzamerhand het idee, dat wij wat kunnen betekenen voor de volwassen poppenhuishobby. En winkelen op afspraak is leuk! Mensen bellen op of het schikt dat ze bij ons langs komen, wij vragen waar hun interesse naar uitgaat, wij stellen vervolgens ons "Winkeltje"op en de klanten krijgen 1 op 1 aandacht en voorlichting. Heel erg leuk om te doen, te meer omdat je zo een persoonlijke band met de klanten krijgt. Je weet waar hun voorkeur naar uitgaat en je kunt hen helpen met keuzes maken. Het valt mensen dan wel eens tegen, dat er geen poppenhuizen van ons zelf in de kamer staan, maar dat zou zoveel organisatie vergen, dat we daar maar even van afzien. Er is een kijkkastje om mijn persoonlijke voorkeuren ten toon te stellen en er staat een hoekje aangekleed als kinderkamer en vooral mijn breiwerk en quiltwerk staat hierin tentoongesteld. Ook kunnen de mensen meegenieten van mijn uitgestalde poppen-, kinder- en sierserviesjes. Altijd goed voor het openen van een gesprekje en als het ijs dan eenmaal gebroken is, blijven mensen vaak veel langer, dan eerst hun bedoeling was. En omdat wij de tijd aan onszelf hebben, vinden wij dat ook reuzegezellig. Wij helpen mensen met aankopen en met problemen, zoals ramen te vinden voor veel te grote sparingen, maar ook door het maken van houten miniatuurboekjes, die mensen d.m.v. papier en goudstift omtoveren tot echte doorleefde boeken. En wij genieten mee als mensen hun geslaagde producten komen laten zien, maar ook als ze foto's sturen van hetgeen ze gemaakt hebben. We kunnen  tenslotte niet verwachten, dat mensen vanuit Deventer of Eindhoven helemaal naar Friesland komen om hun gereed product te laten zien. Wij wensen iedereen een gezellige jaarwisseling, en een heel goed begin en dan maar weer afwachten wat 2013 gaat brengen.Voor ons is nu het wachten op een nieuw miniatuur, dat een dezer dagen verwacht wordt, nl. ons volgende kleinkind. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes, het WAMteam.

Soms is het niet gemakkelijk om bij te houden welke dag het is. Zeker rond Kerst en oud- en nieuw raak je wel eens kwijt welke dag het is. En zo gebeurde het gisteravond laat, dat mijn dochter vroeg: Mam, heb jij nou een blog geschreven? Nee dus, maar gezien het late uur en het gegeven, dat ik bij mijn dochter logeer, besloot ik het schrijven maar een avondje op te schuiven. Wij hadden genoten van een muziekavond met twee vleugels, een dwarsfluit en een aantal fraaie zangstemmen, dit alles in de omlijsting van een kerk. Een avond, vooraf gegaan door een gezellig etentje, dus niets voor de hobby. Van tijd tot tijd toch noodzakelijk om het plezier in de hobby levendig te houden en door middel van een goed gesprek weer nieuwe ideeen op te doen. De afgelopen week had ik mij bezig gehouden met een engelengewaad met vleugels voor het "optreden" van onze kleinzoon. Hij mocht engel zijn in het kerstspel. Zelf noemde hij het :"Wanneer word ik nou elf?" En dus pakte ik zondag het kostuum met vleugels in mijn trekkoffer en vertrok bijtijds per trein naar het westen om eerstens dus te genieten van het etentje en het concert en tweedens om vandaag onze kleinzoon te zien als mini-engel, zijn moeder als engelenmoeder en onze kleindochter van 5 weken als kerstkindje in de kribbe. Wat je zegt, historisch gezien klopt er niets van, maar als oma geniet je van een vertederend schouwspel. En dan maakt het niet zoveel uit, dat er een paar dagen niet aan mini's wordt gedacht, overigens wel druk gewerkt, want Gerard bleef achter om mail te beantwoorden, kozijnen te maken, telefoon te beantwoorden en de laatste zending uit Engeland uit te pakken en weer een plaatsje te geven. En nu drijven allerlei heerlijke geuren de computerruimte in, want onze schoonzoon is bezig met de voorbereidingen voor het befaamde kersteten. De hele familie weer samen rond de dis en na het stressen rond het boodschappen doen en het verzinnen van het menu tijd voor gedachten: Vrede op aarde.Wij wensen alle lezers een huiselijk, gezellig Kerstfeest, zonder gevit en geklaag en mocht je een miniatuur vinden onder de kerstboom: geniet ervan en laat eens wat horen, wat de leukste verrassing was dit jaar. Kijk uit naar onze blog op zondag ( als ik bij kan houden wanneer het zondag is ) en vriendelijke groeten van het WAMteam

Op poppenhuisgebied wordt vaak gesproken over een virus, maar soms word je geveld door een heel ander virus. Kwam ik afgelopen maandag nog heel vrolijk terug van de Sinterklaasviering en besteedde ik de middag aan het uitproberen van mijn "eigen" laptop, in de loop van de avond begon ik me steeds onplezieriger te voelen. Zelfs bijtijds naar bed gaan hielp niet. De volgende dagen sneeuwde het lekker in het buitengebied en dan laat mijn zoemfiets het ook afweten, dan kan ik ook niet weg, zeker niet als mijn man de auto meeneneemt. Op woensdag had ik nog net een beetje puf om mijn kerstpakket op te gaan halen, maar toen was het echt op. Snotteren, waterige oogjes, pijnlijke spieren, kortom allerlei ellende. En ik wilde nog zo graag bloemetjes maken voor onze advertentie in de Dollshouse Nederland, maar toen ik bij mijn werktafel zat druppelde de tranen uit mijn ogen en dat is niet de geeigende situatie om miniatuurbloemetjes te maken. Gelukkig had ik nog wel kans gezien ( op dinsdag ) om voor mijn man een ongecultiveerde Middeleeuwse roos te maken, die hij mee kon nemen naar iemand, die hem in wilde wijden in de geheimen van het tingieten. Weinig eetlust, weinig tot geen energie, maar toch ook geen zin, om een hele dag in bed te liggen, al zou dat misschien wel de beste remedie zijn. Genoeg in de vriezer om te voorkomen dat mijn man verhongert ( ja, ik weet wel, dat hij zelf boodschappen kan gaan doen, maar na 40 jaar verwennen is het te laat om nog om te buigen ). Inmiddels zijn vandaag zo'n beetje de laatste etensreserves aangesproken, dus morgen MOET ik weer aan de slag. En ik wil zelf ook weer graag aan het poppenhuisgebeuren werken, want wat is er nou leuker. Een briefje trekken om te kijken wat ik van mezelf mag gaan doen. Het is voor mij een prima stok achter de deur om met één ding tegelijk bezig te zijn. Hiermee voorkom ik dat er steeds meer rommel op mijn werkplek verschijnt. Volgende week wordt het dus: Kerstkaarten maken.Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten het WAMteam

Gelukkig, dat de maand december voor ons geen beurzen kent, want de familie heeft echt alle tijd nodig om een heel belangrijk feest te vieren: Sint Nicolaas! Heerlijk als de familie zich uitbreidt, maar ook de hoeveelheid pakjes neemt toe en het maken van surprises houden we ook in ere. Daarbij komt, dat mensen onze website steeds meer bezoeken en net voor 5 december het idee krijgen voor een grapkadootje of een geschenk, zodat wij het extra druk hebben met het verzorgen van verzendingen. En schoorvoetend komen ook de klanten uit Friesland naar ons huis om te kijken hoe ons assortiment eruit ziet en dat resulteert meestal in de verkoop van meubeltjes en materialen. En erg leuke kontakten. Maar dit weekend waren wij even out of bussines, want wij vierden met het gehele gezin het Sint Nicolaasfeest. Surpriseverpakkingen voor de volwassenen en kadootjes voor de kleintjes. Ik beschik over een ruime fantasie en gedichten schud ik ook vrolijk uit mijn mouw. Materialen heb ik ruim voorradig en dus viste ik houtjes uit het houthok om een miniatuurmarktkraam te maken. Wij hebben de afspraak dat wij niet meer dan ongeveer een uur mogen knutselen en dat de surprise zonder hartzeer vernietigd mag worden. Vieze surprises mogen van oudsher al niet in onze familie en vanwege de tijdsdruk hanteerde ik een lijmpistool en dat trekt lijmdraden, dat merkte ik pas, toen de surprise bijna klaar was en ik het kadootje - een cd - onder de kraam vast wilde plakken. De telefoon ging, ik greep ernaar en met een knal lag de kraam in stukken en brokken op de grond.Een van de draden was aan mijn trui blijven hangen en haastige spoed is zelden goed, dus met het nodige geduld de kraam gerestaureerd en voorzien van miniatuurhuisjes en bouwmaterialen, toen heel voorzichtig in een passend doosje laten zakken en in het gedicht aangegeven dat de inhoud uiterst kwetsbaar was.Maar bij het uitpakken bleek dat de droogtijd voor voldoende stevigheid had gezorgd, zelfs de "hulp"van onze kleinzoon bleek de kraam te overleven. Zelf kreeg ik ook een heel leuke surprise een promodoosje van de VaRIAatjes, de eerste die ikzelf had ontworpen, nl. de paarse orchidee, begeleid door een A5 handleiding. Heel simpel, maar wel heel leuk, niet in het minst door het bijgevoegde, heel lange gedicht. We waren i.v.m. de jonge kinderen vroeg begonnen, maar zoals altijd als het gezellig is vliegt de tijd. De kleintjes slapen al voor de auto de straat uit is, maar wij willen altijd nog graag napraten en genieten van de verhalen over wat, hoe en waarom en dat kost nachtrust, dus.... kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten, het WAMteam

Vreemd, dat wij deze week niets hoefden voor te bereiden voor een beurs. Niet, dat wij niets te doen hadden, want dank zij onze hobby hebben we altijd meer dan genoeg te doen, maar er hoefde niets. Heerlijk op mijn gemak de dag beginnen, krantje lezen, en pas na de lunch aan de slag, want... wij vieren altijd Sint Nicolaas heel uitgebreid. Met een oud-Hollandse maaltijd, surprises en cadeautjes. En omdat alle kinderen werkend zijn,  wordt Sinterklaas gevierd op een zaterdag. Dit jaar de keuze voor of na 5 december. En natuurlijk werd het na, want we willen allemaal graag een paar extra dagen om voorbereidingen te treffen. Gelukkig beschik ik over veel fantasie, zodat ik altijd gelijk een idee paraat heb en voor de uitwerking hiervan kan ik werkelijk over van alles en nog wat beschikken om mijn idee uit te voeren. Dat was het eerste wat de kinderen opviel toen ze zelfstandig gingen wonen, dat ze alles moesten kopen!!!!! Voorheen plunderden ze mijn voorraad en legden alles wat ze gebruikt hadden terug op mijn werktafel. Ruim het maar op mam. Nu is mijn man de enige die dat doet. Eerst de vraag :"Heb je dit en dat?" En vervolgens ligt alles wat niet nodig is breeduit op mijn werktafel. Vandaar dat ik een poppenhuizenvriendin teleur moest stellen. Ze vroeg of ze een kijkje mocht komen nemen bij de huizen die ik niet tentoongesteld had. Gelijk vloog het beeld van de verschrikkelijke chaos in mijn werkkamer door mijn hoofd en "Nee, helaas, pas half januari ben je welkom." Niet omdat ik zolang op moet ruimen, maar ik heb er niet altijd zin in en het gewone huishouden moet ook doorgaan. De afgelopen dagen waren er ook aardig wat bestellingen, vooral "last-minute" Dat betekent veel telefoontjes om inlichtingen en ook mensen, die op het laatste moment graag wat af willen komen halen bij ons thuis. Nee, een winkeltje zetten we dan niet op, want overal staan dozen met nieuwe voorraden, de eettafel ligt vol met artikelen die geprijsd moeten worden en om dan nog onze kasten en huizen uit te stallen is echt iets teveel gevraagd, maar soms komt er iemand iets ophalen, die absoluut niet geinteresseerd is in poppenhuizen. Hij of zij is het liefst zo vlug mogelijk weer weg met het gevraagde en misschien vertelt hij of zij, dat het er erg rommelig uitzag bij de WAM. Helemaal waar, maar als je echt poppenhuisverslaafd bent, dan kijk je door alle rommel heen en geniet je bij ons van een kopje koffie en een uitgebreid poppenhuisgesprek. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten WAM

Als bij ons om half zes ('s morgens) de wekker afgaat, is mijn eerste gedachte:"Vakantie? Nee hè. Vermoedelijk ben ik een van de weinige Nederlanders  die niets heeft met vakantiehouden. Vakantie was voor mij jarenlang veel stress en nog meer stress. Het zorgen voor de vakantiemogelijkheid wilden man en kinderen wel bedenken, maar het zorgen dat alles schoon en gereed voor vakantie meekon, kwam op mijn schouders neer. De katten en de hond moesten verzorgd achterblijven en wij kropen 2 dagen in de auto, om naar een warm en zonnig land te gaan. Iedereen min een genoot met volle teugen, maar toen we voor de 2e keer weg moesten van de berg vanwege bosbrand - heel spannend als je het op tv ziet, maar in het echt veeeel spannender, heb ik verklaard, dat ik niet meer mee ging op vakantie. Iedereen mocht ver en lang weg, als ik maar niet meehoefde. Maar vanmorgen hoefde ik niet ver en lang, want wij gingen naar de beurs van het Noorden in Assen, waar het lang geleden voor ons allemaal begon. Weliswaar was de beurs toen nog in Peize, maar het is wel het begin geweest van onze beursgang. De bus stond geladen en zo vertrokken wij in alle vroegte naar het gezellige Partycentrum. We konden de bus dicht bij de deur kwijt om te lossen en binnen kwamen wij in tropische temperaturen terecht, vandaar mijn link met vakantie. Het opbouwen begint al een beetje routine te worden, al went het gesjouw niet echt. De bezoekers konden als echte Nederlanders hele gesprekken houden over het weer en de warmte in de hal. Wij hebben iedereen naar behoren te woord gestaan. Gezellig met vaste klanten gebabbeld. En zo kwam voor ons een eind aan de laatste beurs van 2012. We hadden niet zoveel meegenomen, dus opruimen en afbreken ging redelijk vlug. Na vrolijke " Gezellige dagen en Goede Thuiskomst " wensen reden we door de storm huiswaarts naar de erwtensoep. Voor ons nog het nodige te maken en te bestellen en dan duiken we weer in de surprises, nieuwe jurken en kerstmaaltijden . Kijk uit naar onze blog op zondag.Groetjes WAM

Een dag te laat, weliswaar, maar toch.Dat mijn tijdsbeleving niet altijd klopt, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Soms hou ik de uren van mijn werkzaamheden bij, maar meestal maak ik een schatting, die dan altijd aan de te lage kant is.En als er niets bijzonders is, kan ik de volgorde van de doordeweekse werkzaamheden aardig plannen. En afgelopen zaterdag zouden we de bus laden voor de rit naar Rijswijk en dan op zondag naar Schiedam voor een beurs. Maar...... op vrijdagmorgen in alle vroegte ging de telefoon. Gefeliciteerd, jullie zijn weer opa en oma geworden van een kleindochter. En dan valt er niets meer te plannen. We worden verwacht ter bewondering van ons vierde kleinkind. In razend tempo de bedrijfsbus geladen, de logeertas gepakt, bestellingen afgewerkt, cadeautjes voor "grootbroer"en voor het andere broertje ingepakt, drie dagen kraammand ingepakt ( de rest had nog alle tijd, dacht ik ) en op naar Delft, want daar had de bevalling plaatsgevonden. Nou is de weg naar het Reinier de Graafziekenhuis niet helemaal vrij van hobbels, maar daar heb je niet zo'n erg in. En wat klein en lief is zo'n pasgeborene, dan kus-kus en rust nog wat uit. ( Wat een domme wens is, want in een ziekenhuis uitrusten is niet zo gemakkelijk ) en dan op naar schoonzoon en broertjes, ons logeeradres. Iedereen is een beetje van slag af door het gebrek aan nachtrust en het gesjouw van en naar mamma, maar na een goede nachtrust beginnen we weer aan een nieuwe dag, met de intocht van de Goedheiligman op tal van locaties. Omdat onze jongste kleinzoon sliep, bleef ik maar oppassen en dat was lekker rustig. 's Middags weer op bezoek bij moeder en kind en 's avonds eten bij de "geboortechinees"(Niet al te ver van het ziekenhuis en waar we ook hebben gegeten na de geboorte van de andere twee jongetjes ) Onze dochter uit Engeland was ook onverwachts over gekomen en zo was de hele familie, minus kraamvrouw aanwezig en werd het een heel gezellige maaltijd; afscheid van de kindereen en bijtijds naar bed, want de wekker werd op 6 uur gezet. Opbouwen vanaf 7 uur in de Margriethal. Het inmiddels bekende gesjouw, het uitstallen van de meegenomen huizen, kassen en meubels en toen werd ons de rekening gepresenteerd van de vele verkeershobbels, die we de dagen ervoor hadden genomen. Er lag nogal wat los in de kasten. Gelukkig hadden we dubbelzijdig plakband bij ons en halfslapend kreeg alles weer zijn plaats terug. Alle lichtjes brandden en zelfs de kerstverlichting deed zijn werk. Tot onze grote verrassing kwam onze jongste dochter nog even gedag zeggen voor ze weer terug ging naar Londen en hielp ze en passant even mee met de opbouw van de kraam. Toen gingen de deuren open en begon het publiek binnen te lopen en ondanks het feit, dat ik geboren en getogen ben in Schiedam en het zondag gezellig druk was, heb ik de hele dag geen bekende Schiedammer gezien. Wat is de wereld soms groot. We waren niet helemaal goed voorbereid en wat we niet bij ons hadden, beloofden we op te sturen en daar kunnen de meeste mensen wel mee leven. Toen het stiller werd, aan het eind van de middag, konden we alvast wat opruimen. Toen afbreken en inladen en rustig terug naar de avondmaaltijd in Rijswijk. Hoera, de kraamvrouw was uit het ziekenhuis en na het eten hebben we nog gezellig zitten praten. Gezelligheid kent geen tijd en daarom ..... vond ik het welletjes en om me te concentreren op mijn blog als ik van 3 kanten "goede raad" krijg, lukt mij toch niet. Vandaar, een kleinkind rijker, de nodige koopwaar armer en mijn dochter in de handen van de kraamverzorgster achtergelaten in de mist en de nevel naar het noorden. Kijk uit naar mijn blog op zondag.Vriendelijke groeten WAM

Er zijn van die dagen, die heel anders zijn dan anders. Mijn man noemt dat dan privédagen. Het lijkt af en toe wel of ik in dienst ben bij de WAM, maar er zijn dingen in het gewone dagelijkse leven, die niets of weinig met de WAM van doen hebben. Gelukkig maar, want werken in dienst van een baas heeft zijn nut, ten slotte moet er brood op de plank komen, maar er komt een zekere leeftijd, dat het werken gedaan is. En brood op de plank komt er dan toch wel. Je hebt mensen, die beginnen met iets nieuws, zoals wij, maar dat moet niet meer het belangrijkste in je leven zijn. En zo was er deze week een 50-jarige bruiloft te vieren in de familie en als vrouw wil je dan graag feestelijk voor de dag komen. Dus wisselde ik het werken voor de WAM af met werken voor mezelf. Privé dus. Heel lang geleden wilde ik voor mijn moeder een feestjurk maken van satijn en bordeauxrode kant, maar ik werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen en toen ik - na de operatie - weer thuiskwam wilde mijn moeder even geen feestjurk. Het satijn en kant verdween in de lappendoos om daar na 20 jaar weer uit te komen voor een feestelijke jurk voor mijzelf. Nou klopt mijn timemanagement nooit goed, want in gedachten maak ik een jurkje in zo'n 4 uur. Alleen vergat ik even dat een kanten jurk over een onderjurk valt en er dus eigenlijk  sprake is van 2 jurken. En ik kan niet meer uren achter elkaar achter de naaimachine zitten. Het werd wel doorwerken, maar niet stressen, want lang geleden had ik beloofd dat niet meer te doen. Afgelopen week dus geen WAM activiteiten, zodat de eettafel vol lag met nog te behandelen items, maar het werd koffer pakken en op naar het feest. Heel gezellig met familie en vrienden, slapen in het hotel, uitgebreid ontbijten en toen...niet winkelen in Assen of Zwolle, zoals anderen gingen doen, maar snel terug om de eettafel leeg te maken en alles weer klaar te hebben voor de beurs het komend weekend. Dus komende week de routine van kasten bijvullen, formulieren maken voor de workshopliefhebbers, nog een lessenaartje afmaken, wat breiwerk aanvullen  bus laden en dan op naar Schiedam. (Of misschien toch eerder i.v.m. de geboorte van ons 4e kleinkind. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes WAM

We hebben een week de tijd gehad om bij te komen van de beurs Apeldoorn. Wat had de organisatie haar best gedaan om de sfeer van de voorbije beurzen op te roepen. Alle pleinen van weleer hadden een plaats gekregen en alle bekende standhouders kregen hun "vaste"plaatsje binnen deze pleinen, zodat het voor de bezoekers een feest der herkenning was. En de bezoekers kwamen in grote getale. Voor ons- standhouders - is dat natuurlijk ideaal, want daar doen we het voor. Het gesjouw, de voorbereidingen en het maakwerk, want zo stiekempjes weg belanden er wel een paar artikelen WAM-made op de kraam. Bijvoorbeeld de produkten voor het schoolklasje, wat bij veel mensen nostalgische gevoelens oproept en bij de kozijnen en de trappen zijn er al langer WAM-made produkten. Onze jongste dochter verving haar oudere zus, omdat we wilden voorkomen dat de baby van de oudste op de beurs geboren zou worden. Onze jongste dochter heeft niets met poppenhuizen, maar ze kwam wel helemaal uit Londen om haar vader en moeder bij te staan. En binnen de kortste keren stond ze iedereen bekwaam en vriendelijk te woord. En ze hoefde maar heel weinig te vragen. Dat was maar goed ook, want zeker op zaterdag was het erg druk aan de kraam, maar omdat ze de "geboorte"van mijn hobby heeft meegemaakt is erg veel vanzelfsprekend voor haar. Ook onze schoonzoon stond zijn mannetje en hij werd gelukkig niet naar huis terug geroepen. De lijst met inschrijvingen voor de workshop werd steeds langer, maar we hebben de inschrijfsters toegezegd, dat we eind januari of begin februari weer een workshop gaan geven in Rijswijk en dat iedereen die op de lijst staat, daar bericht van krijgt. Dit jaar hebben wij een kant en klare medinilla als prijs gedoneerd voor het moeder en kindcentrum in Apeldoorn en ik ben al hard aan het denken, wat de uitgewerkte bloemen-  of plantenworkshop zal zijn voor de beurs in april, want hoeveel gesjouw het ook is, de sfeer is prima in Apeldoorn en als het enigszins mogelijk is willen wij er nog heel lang van genieten. Afgelopen week hebben we al weer hard gewerkt om de voorraden op peil te krijgen, want op 18 november staan we - voor de eerste keer - op de beurs in de Margriethal in Schiedam, ons beider geboorteplaats. We zijn benieuwd. Kijk uit naar onze nieuwe blog op zondag. Groetjes WAM

Een heel kort blogje deze keer. Afgelopen weekend  hebben we in Apeldoorn gestaan op de "nieuwe" beurs. Een nieuwe ervaring, want het was een nieuwe lokatie. Gelukkig was de indeling bijna identiek aan de gebruikelijke indeling in Arnhem. We konden dus zonder al te veel problemen oude bekenden en collega's vinden . Het opbouwen kon gelukkig al op vrijdagmiddag, zodat de hoeveelheid energie verdeeld kon worden. Onze  jongste dochter kon gelukkig mee helpen met sjouwen en indelen van de kraam en omdat ik een gezellig moeder- en dochterweekend had bedacht,  kon zij samen met mij naar een hotel om te voorkomen, dat wij 's avonds nog een eind moesten rijden. Gerard had besloten, dat hij wel naar Veenwouden ging pendelen, dan kon hij eventueel ontbrekende artikelen weer mee terug brengen. En toch altijd niet genoeg, dus moeten wij maandag wel het nodige nasturen. Na afloop van de beurs vertrok onze dochter naar Utrecht, onze schoonzoon naar Rijswijk, en wij naar Veenwouden., Bijna internationaal. En vandaar, maar een heel kort verhaal. We zijn gewoon moe. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes WAMteam

Daar lijkt het op het ogenblik wel een beetje op. Wij weten, dat de beurs in Arnhem altijd heel druk was en we hopen natuurlijk ook dat de beurs in Apeldoorn van het begin af aan al zoveel bekendheid geniet, dat ook deze beeurs vele duizenden bezoekers zal trekken. Aan de standhouders zal het niet liggen. Hun website geeft al weken lang de data aan en de nieuwsbrieven besteden ook uitgebreid aandacht aan de beurs der beurzen: 27 en 28 oktober in de Americahal in Apeldoorn. Komt allen. Na de verschijning van "mijn bruidsboeket" in Dolls House Nederland mocht ik eerst even uitgebreid genieten, maar daarna was er werk aan de winkel. Bij het ontwerpen wilde ik natuurlijk een zo mooi mogelijk boeket maken, maar bij het klaarmaken van de pakketjes kwam ik mijzelf wel even tegen, want 6 blaadjes van dit en 8 blaadjes van dat is voor één bruidsboeket geen probleem, maar voor het vullen van 5 doosjes is het wel erg bewerkelijk, maar als ik dan denk aan de mensen, die van dit pakket ook zo'n prachtig bruidsboeket gaan maken, dan heb ik het er graag voor over. Alleen.... mijn verfplaatsje in de opslag van de WAM is toch wel erg onhandig. Het natte, geverfde papier is erg kwetsbaar en hangt natuurlijk altijd in de weg. De open potten aangemaakte verf, die ik nodig heb voor de 2e verfbeurt nodigen uit tot omvallen en de daaruit voortvloeiende drama's, temeer daar veel materialen van de WAM van onbehandeld hout zijn en stel je dan voor, dat daar een bak donkergroene verf overheen gaat. Nachtmerrie. Dus heb ik als een hamster alles meegesjouwd naar mijn werkkamer en daar hangen nu her en der vellen geverfd papier. Misschien heb ik dan op de beurs wel haar in allerlei kleuren, want ik raak altijd net even zo'n verfje, maar je moet wat over hebben voor onze uitstekende hobby. A.s. dinsdag mag ik mijn hobby ook weer delen met de bewoners van een verzorgingstehuis. De expositievitrine komt leeg en mij is gevraagd of ik daar een aantal poppenhuizen in wil exposeren. Natuurlijk, graag. Alleen zou ik graag wat meer willen weten over de poppenhuizen waar ruimte voor is. Ik heb gekozen voor een SIOpoppenhuis, maar ik weet niet welke meubeltjes daar eigenlijk in horen. En ik heb gekozen voor 2 verdiepingen van een Lundbyhuis met balkon. Hier heb ik wel bijbehorende meubeltjes bij. Aangevuld met een kamerhoekje en een tuinhoekje zal het een leuk beeld geven van verzamelen en zelfdoen.Misschien brengt het een van de bewoners op een idee, want ik heb er een popje met een kralenjurk in staan en zij krijgen de primeur van een nog uit te brengen nieuwe workshopbox. Daarover volgende keer meer. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijke groeten WAM

Soms wordt je verrast door dingen, die je eigenlijk wel weet. Zo ook van de week. We waren hard aan het werk met uitpakken en nakijken van de bestelde artikelen. Tenslotte moet alles wat vlot verkocht wordt op de beurzen weer aangevuld worden. En aangezien wij graag kwaliteit leveren kijken wij alles na. Is alles compleet? Is alles heel? Is alles netjes ingepakt? Veel meer werk dan ik ooit had kunnen denken! En dan moet alles voorzien worden van een produktnummer en een prijsje. Eerst is winkeltje spelen met de prijstang nog leuk, maar allengs gaat het plezier toch minderen. Maar kop op. Dit weekend geen beurs, dus rustigjes aan. Zelfs weer wat tijd om met mijn hobby bezig te zijn en dat brengt mij bij de verrassing. In juli benaderde Rika van Dolls House Nederland mij of ik de bloemen ook zelf maakte. Jaaaa, dat is het leuke deel van mijn hobby. Zou ik kans zien om een winterbruidsboeket te maken? Jaaa, daar was ik al mee bezig geweest, maar wegens tijdgebrek, was het idee blijven liggen. (Nou ja, hangen, want mijn ideeën hangen aan een lijntje boven mijn werkblad, dan denk ik er iedere keer aan. ) En nu "mocht" ik er zomaar aan gaan werken. Dat was een heerlijke tijd. Uitproberen en maken. Overleggen met de Burgumse bloemist, die mij wat naslagwerken had geleend. Het eerste boeket werd toebedeeld aan een "struise bruid", met andere woorden: het was te fors voor mijn bedoeling. Toen eerst maar een corsage gemaakt ter inspiratie en toen die wonderwel lukte, begon ik vol goede moed aan de weelderige rozen. En ja, ik weet dat je van 8 hartjes ook een roos kunt knutselen, maar ik wilde graag iets meer dan knutselen. Met de voorbeeldplaatjes van de rozen, die ik in gedachten had ging ik aan de slag. Iedere bloem vraagt zijn eigen ontwerp en dan gaat er heel veel tijd zitten in ontwerpen, verwerpen en uitvoeren. Maar wat was het een heerlijk werk. Netjes op tijd klaar, zonder stress deze keer, omdat ik ruim op tijd begonnen was. En toen ons "vakantiedagje"naar Arnhem naar DHN om te vragen of dit de bedoeling was. En ja, we konden het bruidsboeket met corsage achterlaten. De toegestuurde drukproef was al prachtig om te zien, maar afgelopen zaterdag viel de Dolls House Nederland op de mat met daarin het artikel over de winterbruid, het winterbruidsboeket en de wintertaart. En het was een verrassing, omdat ik pas midden-november rekende op het artikel in het tijdschrift. Ik ga niet naast mijn schoenen lopen, maar ik ben wel een klein beetje trots op mijzelf, dat ik zoiets moois kan maken. En nu wilde ik dat ik tijd had om een winterbruidje en bruidstaart te maken, maar dat zal moeten wachten tot rustiger tijden. Helaas, alhoewel, dan heb ik toch weer iets om naar uit te kijken. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes WAM

Herfstbuien razen over Nederland, als wij welgemoed op weg gaan naar Rijswijk om op te bouwen voor de 2-daagse beurs in de Broodfabriek,voorheen Expo Rijswijk,  voorheen Darlingmarket. Dit voor de duidelijkheid, want soms veranderen zaken zo vlug van naam, dat wij het amper bij kunnen houden. Maar wij zijn en blijven WAM, totdat onze kleinkinderen iets gaan bedenken met de letters van hun namen: D E J en nog twee die komen. Wij verzamelen nu al "enkele stuks", waarbij we steeds zeggen:"Als Dinand groot genoeg is, huren we voor hem 1 meter tafel, waarop hij alle enkele stuks mag verkopen." Maar voor ons was het vrijdag nog 9 meter om op te bouwen, met alle huizen, dus veel sjouwen. Op zaterdag, geholpen door onze dochter, 9 meter bedienen en belopen, vooral veel lopen, voor en achter de kraam. Op zaterdagavond gelukkig heel dichtbij logeren bij onze dochter en op zondagmorgen weer bijtijds naar de hal, deze keer samen met onze schoonzoon en weer diezelfde 9 meter heen en weer. Arme voeten, want zelfs al heb je heel goed schoeisel, dan nog protesteren je voeten behoorlijk aan het eind van de dag. Het was gelukkig een goede beurs voor ons, al kwam het publiek in vlagen, dus soms niemand voor de kraam en dan weer veel mensen die elkaar verdrongen.Soms weinig tijd voor de verhalen van mensen en andere keren weer ruim de tijd. Zo blijft iedere beurs weer een uitdaging en goed voor talloze verhalen binnen de familiekring. Heerlijk lachen met z'n allen en lachen is goed voor een mens. Tegen 17.00u konden we afbreken, de aanhanger naar zijn logeeradres brengen ( er is nooit plaatsom zowel aanhanger als bus te parkeren ) en uitermate lekker eten bij onze dochter. Nog even kusjes krijgen van onze kleinzoons en dan de avond afsluiten, want boven alles zijn wij gewoon moe na een 2-daagse beurs.Morgen weer terug naar het Hoge Noorden en aan de voorbereiding beginnen voor de volgende 2-daagse in Apeldoorn.  Een beetje topsport dus. Kijk uit naar onze blog op zondag. Vriendelijk groeten WAM

Ooit, lang geleden, kocht ik een workshoppakketje. Met de gedachte:"Dat ga ik maken" En thuis legde ik het pakketje in het zicht, want ik wilde wel van mijn aankoop genieten. Het genieten van de aanblik lukte uitstekend, maar de stap nemen naar het openen en maken van het pakketje lukte niet een, twee, drie. Gelukkig was er indertijd een mevrouw, die workshops gaf en daar heb ik een paar plezierige workshopdagen beleefd. Mijn poppenhuis werd verrijkt met een hortensia ( heel goed gelukt ) een boekje van Piggelmee ( wie is er niet mee opgegroeid? Nou ja, als je 60 bent of ouder) een geranium en een schaal vol sinaasappelen, waarmee ik maar wil zeggen, dat je soms net een duwtje in de rug nodig hebt om te beginnen met iets. De afgelopen tijd kon ik gebruik maken van de workshopruimte bij onze oudste dochter, maar de geboorte van ons 4e kleinkind komt steeds dichterbij. En ik weet, dat poppenhuismensen heel flexibel zijn, maar de gedachte aan een workshop geven/volgen in een huis, waar al twee kleine mannetjes rondlopen en een baby op komst is.....lijkt mij iets teveel van het goede, dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de mevrouw van "Poppejet"benaderd met de vraag, of ik gebruik mocht maken van de workshopruimte die zij heeft. En ja, dat was mogelijk, dus dames/ heren, als jullie willen proberen een prachtige tuinhortensia te maken, dan beschik ik nu over een goede workshopruimte. Ook in Rijswijk, slechts een heel klein stukje bij onze oudste dochter vandaan, prima te bereiken met tramlijn 1 en 15. Dit weekend zijn we ook in Rijswijk, dus kan ik bij de eerstvolgende beurs, 6 en 7 oktober in  de Broodfabriek te Rijswijk, de gegevens noteren van de mensen, die de hortensia - in 5 kleuren - willen komen maken (online boeken kan natuurlijk ook). Het gaat over een dagworkshop van 10.30u tot ± 16.00u. Wij zorgen voor koffie, thee, fris en een soepje. De lunch mag je zelf meenemen ( om de kosten zo laag mogelijk te houden ). Van ons krijg je alle materialen om een tuinhortensia te maken in - naar keuze - lichtblauw, fletsroze, wit/groen, herfstrood en fuchsiaroze en een gegoten pot om de hortensia in te plaatsen. De kosten voor deze workshop bedragen  35,--euro  en de datum voor de workshop is zaterdag 10 november. De workshop gaat door bij 4 aanmeldingen of meer, maar maximaal 8 personen, dit, omdat ik iedereen zo goed mogelijk wil begeleiden en om er voor te zorgen, dat iedereen met een gereed product naar huis gaat.
En wat heb ik afgelopen weekend gedaan op het gebied van poppenhuisminiaturen? Er was een reunie van de Kweekschoolklas uit 1967 (examenjaar). En omdat er 14 "jongens" en 12 "meisjes"zich hadden aangemeld, heb ik van de namen en de e-mailadressen een vriendenboekje (freoneboekje in het Frysk) gemaakt. Iets groter, dan de schaal 1:12, anders was het heel moeilijk te lezen. En dat heb ik aan iedereen, die bij de reunie was uitgedeeld als aandenken. De mensen, die door omstandigheden niet konden komen, krijgen het van de week per post thuisgestuurd. Kijk uit naar onze nieuwe blog op zondag. Groetjes WAMteam.

Afgelopen weekend zijn we overduidelijk met iets anders bezig geweest. Geen beurs, wel een heel eind rijden. Niet vroeg op, wel veel sjouwen. Geen klanten met verhalen, maar onze eigen drie kinderen met aanhang en klein -kinderen. Heerlijk om weer eens iets heel anders te doen. Mijn verjaardag kon niet echt gevierd worden door het beurszeizoen en onze 40-jarige bruiloft nadert met rasse schreden, maar we moesten een datum prikken, die niet op een beursdag viel, maar ook niet te ver in het seizoen, omdat er twee geboortes op stapel staan. En dat werd dus afgelopen weekend. De keuze voor een goede lokatie en voor een gezellige familieaktiviteit kostte aardig wat hoofdbrekens. Je kent dat wel, wensen en verlangens en mogelijkheden liggen vaak ver uiteen. De oplossing is dan: compromissen, maar als je zo lang getrouwd bent als wij, dan ben je daar heel sterk in. Geen bungalows, maar een hotel. Niet al te luxe i.v.m. drie kleuters en als dagbesteding: verblijf in de Efteling, voor groot en klein gemiddeld heel vermakelijk ( en vermoeiend ). Op vrijdag aankomen, mijn verjaardag vieren met een taart met kaarsjes - in de vorm van een 6 en een 8 -, anders was de taart te klein en een verbijsterend mooi cadeau (vond ik) een glas-in-lood paneel voor het raam in mijn werkkamer. Ik was even stil en dat komt niet vlug voor. Samen eten en dat is met 3 jonge kinders heel goed doenlijk als het restaurant daarop inspeelt, nl. gelijk wat stokbrood brengen en een drankje, maar deze keer lukte het niet en werden de kindjes wat vervelend. Jammer, maar memorabel, weet je nog wel, toen.........Op zaterdag na het ontbijt naar de Efteling, wel een beetje schandalig, dat je voor een 4-jarige ook de volledige toegangsprijs moet betalen, want zo'n kind mag nog lang niet overal in, maar van het kijken slijten de atracties kennelijk ook en wij wilden de dag feestelijk houden, dus als eerste naar het sprookjesbos. Het weer werkte aan alle kanten mee, fris en zonnig. Mooier kan het niet. En we hebben allemaal iets NIET gedaan wat we graag wilden, omdat het restaurant ons had verzocht of we om 17.00u konden komen eten, dan konden ze de kinderen ook tevreden houden. Helaas voor alle "galakleding"die we allemaal in hadden gepakt, er was geen tijd meer om te verkleden, maar voor de kleuters werd het eten gelijk opgediend en wij konden op ons gemak van het diner genieten. Daarna kon iedereen die dat wilde genieten van de jacuzzi, wij dronken wat op ons kamerterras en daarna kon iedereen van een welverdiende rust genieten, Op zondag nog met z'n allen ontbijten en daarna waren de feestelijkheden voorbij. Iereeen wel thuis en tot horens. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes WAM

Heerlijk als je verjaardag samenvalt met de opbouw van een beurs. Eerst een autorit van 3 uur. Heerlijk!!!! Vervolgens sjouwen en bouwen en dan naar het hotel. Gelukkig ben ik flexibel, want de plannen voor het etentje wijzigen. We blijven in het hotel, dan kunnen we na het eten gelijk naar ons mandje en, waar ik ook gevoelig voor ben: het eten is all in, een hapje, een drankje, muziek en gezellige poppenhuiscollega's. Heerlijk. En dan ook nog een geïnteresseerd modelbouwechtpaar, dat belooft de volgende dag op de beurs te komen kijken. En dat ook echt doet!!!!! Tijdens het eten bedacht ik wat er zou gebeuren als ik heel hard zou roepen: "Ik ben jarig", maar de gedachte aan een toch wel volle eetzaal weerhield mij van het idee. Stel je voor, dat ik iedereen een drankje zou moeten geven. Dan moest de beurs wel heel erg goed gaan. De nacht in het hotel is voor mij altijd vervelend, want ik slaap altijd heel slecht, zelfs al hadden we kamers op de 1e verdieping, maar ik moet aan de geluiden wennen en daar is 1 nacht te kort voor. Maar de volgende dag zat ik weer vroeg aan het ontbijt. Op de beurs hoefde er niet veel meer te gebeuren en toen de organisatie kwam melden, dat er mensen binnenkwamen, was alles klaar. Vermoedelijk was het mooie weer deze keer wel debet aan een kleiner aantal beursbezoekers. Mijn breiwerkje - een miniplaid met koffieboontje- is een aantal naalden gevorderd, al moest ik 2x terugsteken, omdat er iets niet klopte. En Gerard kon wat vaker een sigaartje roken, want ik kon de klanten die er waren wel te woord staan. En de klant, die vanavond zijn of haar eerlijk meegenomen kadoosje geraniums openmaakt,  wil ik wel meegeven, dat gestolen goed niet gedijt, want de doosjes op de kraam zijn reclamedoosjes. Helaas. Alleen hoop ik niet dat het als kadootje bedoeld is, want dan krijgt de ontvanger het idee, dat wij de boel in de maling nemen. Mocht je dit verkeerde kadoosje ontvangen, stuur het doosje terug en je krijgt van ons - kosteloos - een goed kadoosje. Er liepen toch nog tot 16.15u klanten rond, zodat we wat omzichtig in konden pakken, maar om 17.45u stond de bus klaar en na het afscheid van de organisatie reden we weer richting Friesland. Een gedenkwaardige verjaardag, al werd ik telefonisch gefeliciteerd uit Moraira, Ameland, Côte d'azur, Stockholm en Oud Beijerland. Zie je, al deze mensen hadden toch niet op mijn verjaardag kunnen komen. Gelukkig is er komend weekend herkansing in de familiekring. Kijk uit naar onze blog op zondag. Groetjes WAM.

Weliswaar de voorlaatste letter in het woord beuRs, maar toch. Het beursseizoen is weer begonnen. In de zomermaanden wordt wel geprobeerd de poppenhuisliefhebber aan materialen te helpen, maar dat is toch niet je ware. En zo vertrokken wij afgelopen zondag naar Vaassen voor onze eerste poppenhuisbeurs van het seizoen. Het wekkertje ging heel vroeg, want sinds de zwangerschap van onze oudste dochter bemannen wij samen de beurs en het opbouwen vergt best veel tijd en voor die tijd is het meestal een aardig stukje rijden. Zo ook zondag. Wij waren wel een beetje ongerust over het mooie zomerweer, want stel je voor dat  poppenhuisminnend Nederland massaal had besloten deze laatste zomerdag op het strand door te brengen. Maar niets was minder waar, want bij het opbouwen liepen er al 2 "verstekelingen" binnen en de kramen die al opgebouwd waren konden zich in een brede belangstelling verheugen. Tijdens onze zomerstop hadden we de mogelijkheid om eens goed na te denken over de opbouw van de kraam en dat is wat ons betreft aardig gelukt. Om de kraam aan de voorkant te bekleden heb ik "rokken"genaaid en de kraamkleden zijn van dezelfde zilvergrijze stof, zodat de kraam een evenwichtige aanblik laat zien.Maar het pronkstuk van de kraam zijn wel de kozijnpresentatiepanelen van Gerard; strak roomwit gespoten en voor ieder kozijn, dat wij in de verkoop hebben is een plaatsje uitgespaard, zodat ze goed tot hun recht komen. We hebben dan ook lovende woorden te horen gekregen. Ook over de opbouw zelf hebben we goed nagedacht. Eerst vond ik 6 meter kraam lang genoeg, maar toen we het vorig seizoen op de beurs naast onze kraam nog 2 meter overhadden kregen we het idee voor de huidige uitvoering . Eerst alle huizen, dan de techniek en de kozijnopstelling. dan het "showhuis" - de Heerengracht - dan via de tafereeltjes - bar, schoolklas en Victoriaanse kamer - naar de meubelkasten. En al naar gelang de ruimte op de kraam wordt dat aangevuld met bouwtekeningen, kassen, een klein display of een verdeeldoos met kleine spulletjes. Er was één minpuntje voor mij, mijn draaiplateau werkte niet en ik had zo naarstig gewerkt om een voorbeeld te maken van onze tuinhortensia, want.......ik wilde wel graag weer workshops gaan geven. Deze keer in Rijswijk (Zuid-Holland) of directe omgeving. Heb je interesse? Stuur even een mailtje en je krijgt alle gegevens.

Voorlopig even vakantie. Vandaag hebben we de laatste beurs van het seizoen gedraaid. In De Lier. Waar het bij de ene beurs soms te koud is, is het bij de andere beurs te warm. En dat was het vandaag in de sporthal wat aan de warme kant. Buiten mooi weer en dus mensen, die niet komen omdat er buiten ook plezierige dingen te doen zijn. Niet dat het voor ons een slechte beurs was, maar er vielen hier en daar wat stiltes. Nou neem ik altijd kleine knutselwerkjes mee om bezig te zijn als er geen publiek voor de kraam staat - een miniatuurbreiwerkje, een knutselwerkje op het gebied van bloemen en planten en soms teken ik ontwerpjes voor miniatuurmeubelen. Maar vandaag dacht ik terug aan dingen die in mijn hoofd blijven malen  die niet goed afgehandeld zijn. Zoals de poot van het tweezitsbankje die in de uitstalkast achterbleef nadat de laatste miniatuurbank verkocht was; het pootje heeft zeker twee jaar meegereisd in mijn doos met spulletjes, maar geen ontevreden klant die zich meldde, omdat de bank wiebelde. Of zoals het Kadoosje dat ik verkocht aan een slechtziende mevrouw met de mededeling, dat zij deze plant makkelijk kon maken, maar bij het thuis doorlezen van de handleiding zag ik dat de blaadjes van de bolchrysant nog 2x extra ingeknipt moesten worden - en daar gebruik ik zelf de loeplamp voor. Ook hier niemand die zich meldde, maar zelf blijf ik daar over denken - wat jammer, dat ik dat niet beter op kon lossen. Maar ook heel veel tevreden reacties van klanten die komen vertellen hoe zij problemen oplosten, huizen inrichtten, zelf meubeltjes maakten en noem maar op. Heel fijn om te horen. En nu is het even op. Voor de komende tijd heb ik een heel leuke opdracht waar ik zeker nog over zal bloggen en ik ga genieten van rust en ruimte, gewoon in Friesland, waar ons uitzicht heerlijk is en het mooie weer net zo wisselvallig als in Nederland. We wensen iedereen een heel plezierige vakantie, waar dan ook op de wereld en kijk uit naar onze nieuwe blog in september, als er weer nieuws te melden is op poppenhuizen- en ander gebied. Groetjes WAM

Wat een heerlijk moment als je de schoenendoos tevoorschijn haalt, waar je al jaren miniaturen in stopt om ooit eens....Verbazingwekkend wat daar allemaal al in zit en dan ook nog alle losse miniaturen die in de kijkkast staan en nu toch eindelijk een plaatsje kunnen gaan krijgen. Minivaasjes en bloempotjes met plantjes voor in de vensterbank, boeken en boekjes voor in de dozen onder de vensterbank, een landkaart en dozen met felicitatie- en andere kaarten voor in het wandkastje met de glas-in-loodraampjes en een rolletje plakband, een bolletje touw en zegeltjes van AH inclusief een zegelboekje voor in de la. Het artistieke servies - gemaakt door onze buurvrouw Margreet - in het echt - paste net niet goed genoeg in het kastje, dus ik hoop dat Gerard ooit nog eens een nieuw kastje voor me maakt. Boven de kachel (met een echt lichtje erin) komt een kaarsendover aan de schoorsteen te hangen. In de witte kast komen de miniserviesjes en potten en flesjes. Dan in de keuken kan eindelijk de koelkast met daarop het gaskooktoestel geplaatst worden. Erboven een kruidenrekje met zes potjes algemene kruiden. Het pannenrek in volle glorie met de miniatuurpannen en op het aanrecht het afdruiprek met borden en bestek, een zeepbakje en een klein spiegeltje met witte rand. Achter de geblokte gordijntjes de aardappelbak met aardappelen, nog wat pannen en ander keukengerei en in het toilet zo'n ouderwetse stok met w.c.rollen en een emmertje, want zo'n ding moest toch ook ergens staan.En ondanks het feit dat sommige dingen niet helemaal of helemaal niet zichtbaar zijn,  krijgen ze toch de plaats die ze in het echt ook hadden, zoals de wandkoffiemolen. Al spelend met de inhoud van de doos, bekruipt me het idee dat het nooit zal gaan lukken om alles een plaatsje te geven, want ik heb niet echt een keuze gemaakt voor de periode van bewoning - alleen, met Gerard of al met onze oudste dochter. Ja, en wat moet je dan als alles klaar is? Dat wil je eigenlijk niet, want dan is je droom ingevuld en je kunt  je herinnering niet al te veel geweld aandoen, dus eens is het op en wat dan? Kijk uit naar ons nieuwe blog op zondag. Groetjes WAM

En aangezien ik in het Laanhuis alles zo origineel mogelijk wilde maken, had ik tussen het plafond witte rietjes gelegd als elektriciteitsleidingen. Mijn vader had alle oude ijzeren leidingen vervangen door witte plastic pijp. Alle leidingen wegwerken was nog niet zo in de mode toen, dus her en der liepen de leidingen over de muren naar een stopkontakt of schakelaar. En dat wilde ik in het miniatuur ook, omdat ik alle lampjes apart aan en uit wilde doen.In de benedenverdieping was ik daar al aardig in geslaagd, maar nadat mijn man het Laanhuis ter reparatie had meegenomen, was hij op zijn manier verder gegaan met draadjes en lampjes, door het dak en onder de dakbedekking en vervolgens langs de zijgevel allemaal naar een 10delige kontaktstrip met 10 aparte knopjes, dat wel, ik kon ieder lampje apart uit en aandoen, er bleef zelfs nog 1 plaatsje over voor bv. een kerstboom. En toen ik mij liet ontvallen, dat ik dat niet zo mooi vond, werd er aan de zijkant een strookje hout voor gelijmd en moest ik er verder maar gelukkig mee zijn. Ik denk dan maar:"Je kunt niet alles hebben in je leven."en ben verder gegaan met het inrichten. Potjes en glaasjes in het raamkozijn, lege sinaasappelkratjes onder het raamkozijn, waar boeken in opgeborgen konden worden; in de kast onder de trap voorraadblikjes rolletjes cadeaupapier en het stofmandje met inhoud, in de gang het muurkraantje en de handgeweven doek, die ooit bij mijn ouders de schoorsteen sierde, posters bij de eettafel aan de muur, ienie-mienie serviesjes in de plastispankast en "ikzelf"in de rode gemakkelijke stoel bij de kachel, de koelkast ingericht evenals de keukenkast. Langzamerhand werd het steeds echter en als je op een bepaalde manier foto's neemt van een poppenhuis is het net een echt huis, alleen.... de mogelijkheden om steeds meer in een huis op te bergen zijn in het miniatuur toch wat beperkter. Misschien ben ik in het echt wat handiger met het optimaal benutten van de ruimte. Nu liggen er in de schoenendoos nog aardig wat dingetjes, waar ik echt geen plaats meer voor heb. Eens in de zoveel tijd mag ik daar dus van genieten van mezelf. En nu toch maar plannen maken voor het huis in het Hofje, want als een poppenhuis klaar is.....Kijk uit naar ons nieuwe blog op zondag. Groetjes WAM

En als je dan al de kasten hebt gezaagd, dan moet je aan de inrichting beginnen. Serviesgoed in miniatuur was in ruime mate te koop. Glaswerk lukte ook uitstekend en op het gebied van verpakkingen was ook het nodige te koop, maar.... mijn moeder had mij geholpen met het maken van kleding en het breien van truien en ja, dan moet je een beroep doen op je eigen veelzijdigheid. Nou had ik al sinds de "grote school" heel lang geleden een verschrikkelijke hekel aan breien. Wie kent nog de ellende van de roestende breinaalden en het stugge, katoenen garen om iets te creeren dat leek op een poppenonderbroek, met bijpassend hemd. (Items, die ik overigens zelf nog aan den lijve heb ondervonden. Ik voel nog de jeukende ribbels in mijn billen van de gebreide onderbroek en dat na 60 jaar!!!!) Dus breien was nou niet specifiek mijn meest geliefde hobby, maar mijn moeder had ingebreide truien gemaakt en mij zelfs verleid tot het maken van een rode ajourtrui, indertijd, toen ik nog op de Kweekschool zat (zo rond 1967). Deze rode trui was onderdeel van een weddenschap, dat ik kans zou zien een zelfgebreide trui te maken, binnen een tijdsbestek van twee weken, dus breide ik een rode trui met gaatjes (veel) en toen de twee weken om waren had ik het voor- en het achterpand af en dus trok ik de spencer aan naar school.Trui klaar, dus weddenschap gewonnen. De mouwen heb ik met veel moeite tijden later afgemaakt en in de spencer gezet. Volledige trui klaar en heel veel jaar met plezier gedragen. En dus heb ik mij- in het miniatuur- gestort op ajourbreien en inbreien en geloof het of niet, maar ik vind het ontze